Merhabalar,
6 aylık evliyim. Eşimle sürekli ailesi ve özellikle annesi yüzünden kavga ediyorduk. Annesi beni hiç istemiyor, bana sürekli laf sokuyordu. İlk başlarda bunların oğlunu paylaşamamasının bir sonucu olduğunu düşünerek hiç sesimi çıkarmadım. Bana söylediklerini ya da yaptıklarını ta nişanlılık döneminden itibaren eşime anlattım. Eşim annesinin patavatsız, laftan sözden anlamayan bir kadın olduğunu, kendisinin de bu durumdan rahatsız olduğunu söyleyerek beni hep sakinleştirdi, benden annesinin düzeleceğini bunun zamana bağlı olduğunu bilmemi ve sabretmemi istedi. Evlendikten bir ay sonra eşimin ailesini eve yemeğe çağırdım. Annesi yemek yenildikten sonra mutfakta yaptığım yemekleri benim yaptığıma inanmadığını ima ederek bunları sen mi yaptın dışarıdan mı söyledin şeklinde sözler söyledi bana. Eşime bu durumu anlattığımda sinirlendi. Ancak annesine herhangi bir şey demedi. Bir süre sonra annesine kahvaltıya gittik. Kahvaltı masasını hazırlamak için kalktığımda çay bardaklarını tepsiye koyarken bana oğlunun koyduğum bardakta içmeyeceğini söyledi. Ben de bunda içsin ne olmuş dedim. Bardakları alıp başka bardak koydu ben de bu duruma sinirlenip tekrar aynı bardakları tepsiye koydum. Annesi bu tepkim karşılığında o kadar altına yatıp kalkıyorsun oğlumun hala huyunu öğrenemedin mi dedi. Sorun çıkmasın diye hep sustum. Bu son yaşadığım olayı eşime anlatmadım. Bunun gibi daha pek çok sorun yaşadım. Annesi sürekli olarak eşimi arıyor benim annemin babamın hatta akrabalarımın hakkında konuşuyor oğlunu dolduruyor ağza alınmayacak sözler söylüyordu. Anneme orspu babama şerfsz vs. Eşimle yine böyle bir konuşma yaptıktan sonra kavga ettik. O gün ilk kez dayanamayıp anneme söyledim yaşadıklarımı annesinin sürekli küfür ettiğini eşimin bu durum karşısında sessiz her zaman sessiz kaldığını çoğu zaman eşimin bana inanmadığını vs. Ailem evime geldi ve eşimle bu durumun kötüye gittiğini artık buna bi son verilmesini ve eşimin ailesiyle konuşması gerektiğini söylediler. Eşim aileme hak verdi. Bu arada son konuşmada annesi beni döveceğini saçımı başımı yolacağını söyledi. Ertesi gün eşime oturduğumuz yerden taşınmak istediğimi aileme çok uzak olduğunu annesinin böyle bir davranışı karşısında yalnız olduğumu ailemin yanıma çok geç geleceğini söyledim. Eşim ise bu duruma çok sinirlendi ve bana evden gitmemi nerede oturursam oturacağımı söyledi. Kısacası beni kovdu. Ben de gururuma yediremeyip ailemin evine döndüm. Eşim ben evden çıkar çıkmaz ailesini aramış evi terk ettiğimi vs söylemiş. Ben ailemin evine geldikten sonra sinirim geçince yuvam yıkılmasın diye gelip beni almasını istedim. Bana karımsan evine dönersin ben gelip seni almayacağım herkese sordum seni almam gerekmezmiş bu eve dönersen bir daha ailenle görüşmeyeceğini de kabullen gibi sözler söyledi. Ben gelip almasını söyledikçe o gelmeyeceğini söyledi. İki gün sonra elinde bir kağıtla çıkıp babamın evinin önüne geldi. Arabada konuşurken boşanma davası açacağını söyledi. Elindeki kağıdı imzalamamı ve ondan nafaka istemememi söyledi. Kağıdı imzalamadım ve bu duruma sinirlenip gitti. Bir ay boyunca her gün beni arayıp aileme boşanmak istediğini söylememi istedi. Benim yüzümü görmek istemediğini, annemden babamdan nefret ettiğini söyledi. Telefon konuşmalarında annemi öldürmekle tehdit etti. Bir ayın sonunda boşanma davasını açmış. Üstelik yalanlarla dolu bir dilekçe. Evi keyfi olarak terk ettiğimi yemek yapmadığımı bulaşık temizlik vs hiçbir şeyle ilgilenmediğimi yazmış. Hiçbir malımın mülkümün olmadığını bile bile bana 300 bin tllik tazminat davası da açmış. Birkaç gün önce aradı beni çok sevdiğini çok özlediğini bensiz yaşayabileceğinden emin olmadığını, bir ay boyunca neden eve dönmediğimi vs söyledi. Bu süreçte annesinin bana hiçbir şey yapmadığını annesinin melek olduğunu benim onu ailesine karşı kışkırttığımı, yalanlar söylediğimi ileri sürdü. Son aramasında da yine aynı şeyleri söyledi yapacak bir şey yok dedi. Dilekçede yazanları kafana takma yazmak zorunda olduğumuz için yazdık vs dedi.
Hem davayı açmasına hem de bu yaptıklarına anlam veremiyorum. Annesi bana kendisinin yanında dahi kötü davranıyordu hepsini görüp sesini çıkarmıyordu. Şimdi yalancı konumuna düşen ben oldum. Eşimi çok sevdiğim için boşanmak istemiyorum ama beni boşanmaya mecbur bıraktı. Dengesiz davranışları beni çok üzüyor. Ailem arkamda fakat boşanma konusunda çok huzursuzum. Henüz 25 yaşındayım. Hayatımın bu derece sarsılması ve sonrasında yaşayacağım zorlukları düşünmekten kafayı yedim. Çekişmeli boşanma süreci de gözümü çok korkutuyor.
aklımdakileri yazsam aylarca ban yerim 
böyle ruh hastası adamları sevmeyin lütfen. Kızlarınızı da bu kadar zayıf karakterli yetiştirmeyin. Sevgi nedir bilmiyoruz ya.