Canancım, biz de bu noktaya kolay gelmedik ama... Bİz 6 yıldır evliyiz. İlk 3 yıl benim için cehennem olmuştu. Kayınvalidem hiçbişi öğretmemiş Onur'a. Hiç bir işten anlamayan bir adam vardı karşımda. Baba evinden çıkıp benim evime gelmiş gibi!! Herşeyi benden bekliyordu ve tamiret işlerinden de zerre anlamıyordu, üstelik tamir edilmesi gereken bir yer olduğunda da ben 40 kere söyledikten sonra adam çağırıyordu. Çok iyi bir insandır benim kocam ama çok da tembeldi o zamanlar. Haa, bir de bu haliyle çocuk istiyordu benden! Ben de 3 yılın üstüne bir gün aldım karşıma dedim ki, sen böyle devam ettiğin sürece ben senden çocuk yapmam, sorumluluk paylaş, bazı işleri sen üstlen, ben o işlere elimi sürmeyeyim, dedim. O konuşmadan sonra çok değişti. Şimdi çok şükür. Gene her işi beceremez ama, elinden gelenin en iyisini yapar.
Düşünsene; yemek yapmaz, ütü yapmaz, toz almaz, süpürge - vileda nasıl yapılır bilmez. Üstelik tamirattan anlamaz ve çalışmayı da sevmez bir adamdı. Ben haftada 15 saat matematik kursu veriyordum okulda canım çıkıyoru 3-5 kuruş daha kazanayım diye. Öğrencileri kursa ikna etmek için atmadığım takla kalmıyordu. 1 maaş kadar kurs parası kazanıyordum, hem de cehennem gibi okulda, hem de çocukları asla tehdit etmeden!! Ama Onur'a sen de 2 sınıf kurs aç, dediğimde,okulda kurs veren olduğu halde açmıyordu. Bahanesi de vardı hep ama, o bahanelere karşı ben it gibi çalışıyordum.
Demek istediğim, Onur kendini yenileyebilen bir adam olduğu için şanslıyım. Ama bize geldiklerinde kayınvalidemin ve görümcemin dibi düşüyor "sen bunu nasıl eğittin" diye. Onur şu anda görümcemden çok daha iyi iş yapar mesela... Yaaa, pes etmeyeceksin :)