Aşağıdaki konuk yazı, Burcuname blogunun yazarı tarafından kaleme alındı.
05/05/2011 tarihli blog
Yazmak istedim, hem de buraya yazmak istedim. Neden buraya yazmak istedim? Çünkü ben de bu toplumun bir ferdiyim ve kendi bloguma yazdıklarımın kimler tarafından okunduğunu kafama takıyorum. Kendi ailem okuyor, eşimin ailesi okuyor, arkadaşlarım, Ayşe, Fatma, vs. Okuyan bol, eleştiren daha da bol. Kıymet bilmez diyenini mi ararsın, kadere isyan ediyor günah diyenini mi ararsın. Her telden çalıyorlar. Anlamaya çalışan da var mı aralarında? Vardır elbet. Pek çok kadın yaşıyor bu yaşadıklarımı. Bazıları önemsemiyor, bazıları depresyonlara giriyor, bazıları da ben gibi şaşakalıyor bu yaşadıklarına, yetişemiyor hayatın hızına, savrulup gidiyor sağdan sola.
Baştan almam gerekirse ben ”anne” oldum. Her şey öyle başladı. Şikâyetlerimin ardı arkası kesilmiyor artık, farkındayım. Kendi blogum da her daim isyankâr cümlelerle dolu. Ne yapayım, elimde değil. Durduramıyorum içimdeki isyanı, git diyemiyorum. Beynimi, ruhumu kemirip duran garip saplantılı düşüncelere engel olamıyorum. Ya-pa-mı-yo-rum! Nokta.
Hani ben hep sınıf birincisiydim, genelde okul birincisiydim, her gösterinin, her organizasyonun yıldızıydım ya. Hani geldim bir çırpıda Türkiye’nin en iyi üniversitesini kazandım, fakültenin şımarık ve asi kızı oldum, Burcu dendiği zaman herkesin söyleyecek bir lafı vardı, bölüm başkanından dekana kadar benden yaka silktiler, ama adım hep ortalarda dolandı durdu ya. (Reklamın iyisi kötüsü olmaz.) Hani rüyalarımdaki gibi bir düğünle evlendim, dünyalar güzeli bir gelin oldum, herkes bana imreniyordu, evliliğim de diğer yaptığım her şey gibi ortalığı birbirine kattı ya. Hani öyleydi ya Burcu. N’oldu şimdi güzelim? Sen ki konuştuğun zaman herkesi sustururdun, cevap veremezdi kimse hani. Tek bir işaretinle dağları taşları dize getirirdin hani. Kafana eseni yapardın, söz dinlemezdin, deliydin, enginlere sığmaz taşardın hani. Şu aynada gözlerinin altı mosmor, kaşları alınmayalı aylar olmuş, bakışları donuk, üstünde kendisine bile ait olmayan ( koca kişisinin) çuval gibi eşofmanlarla bir zavallı gibi görünen, kamburu çıkmış suret kim o zaman Burcu? Bu kadın bile demeye bin şahit isteyen kadın müsveddesi kim?
Evet, benim dünyalar güzeli bir bebeğim var ve şükürler olsun ki sağlıklı. Ne şükretmeyi bilmeyen biriyim, ne de doyumsuzum. Sadece normal bir insanım ben. Kadınım ben, ya da kadın olmaya çalışıyorum tekrar. Ayların ayları kovaladığı inanılmaz hızla giden bir trendeyim sanki. Cama odaklı baktığımdan ne dışarıdaki manzaranın tadına varabiliyorum, ne de dengemi bulabiliyorum bu hızla. Akıp gidiyoruz rayların üzerinden, bense hala nerede durduğumun, neyin içinde olduğumun, daha da güzeli artık ”kim” olduğumun farkında bile değilim.
Altı ay oldu ben doğum yapalı. Koskoca altı ay. Nasıl bir hızla geçtiğinin farkına varamadım bile. Uykusuz geceler, gaz problemleri atlattık, emdi/emmedi, derken güldü, başını kaldırdı, döndü, süründü, ses çıkardı, emeklemeye hazırlanıyor filan hatta artık. Altı ayda neler değişir dünyada hiç düşündünüz mü? Savaşlar çıkar, ülkeler yok olur, borsa çöker, birileri multimilyoner olur, biri mezun olur doktor olur, biri evlenir hamile kalır, biri iflas eder, birileri grev yapar, birileri isyan eder. Liste böyle uzar gider. 6 ay. 180 uzun gün. 4320 koca saat. Neler neler olur bu dünyada bu sürede. Ben ne oldum peki? Hiç. Koca bir hiç oldum ben bu 4320 saat sonunda. Altı ay önce anne oldum, sonra da bir hiç oldum.
Günlerim oğlum etrafında geçiyor. Evime bile zaman ayıramıyorum. Her daim pis ve dağınık. Etrafıma baktığımda nefret ediyorum bu durumdan. Kendimden utanıyorum. Ama oturtamıyorum işte şu kahrolası düzeni. Beceriksizim ben. Her şey birden olamıyorum. Hepsini yapamıyorum. Hiçbirini yapamıyorum belki.
Kendime zaman ayırmaya çalışayım oğlumdan arta kalan zamanlarda diyorum, onu hiç yapamıyorum. Asıl mevzu benim ya, yok, olmuyor. Ağdaya gitmiyorum. Makyaj yapmıyorum. Çoğu zaman üstümü değiştirmiyorum. Düzenli beslenmiyorum. Düzenli zaten uyuyamıyorum. İnanılmaz bir hevesle beklediğim kitapları okuyamıyorum, okusam okuduğumdan zevk alamıyorum. Sinemaya kırk yılda bir gitsem aklım evde kalıyor. Uzun uzun banyo yapamıyorum, hatta çoğu zaman kısa bir duş bile alamıyorum. Genelde babaannem donlarıyla geziyorum, dantel ya da saten bir şeye dokunmayalı uzun zaman oldu. İçki içemiyorum. İçtiğim sigaradan zevk almıyorum. Kocama sarılıp uyuyamıyorum. Kocama sarılıp bir aksiyon da başlatamıyorum, o da önceden randevulu olmak zorunda. Arkadaşlarımla buluşamıyorum. Alışverişe gidemiyorum, gittiğimde deneme kabinine girip deneyemiyorum. Uzun zaman alan yemekler pişiremiyorum, zaten genelde yemek bile pişiremiyorum. Oje süremiyorum. Parfüm sıkamıyorum. Çalışamıyorum. Yeni çizim programlarını takip edemiyorum. İş arayamıyorum. Dergi karıştıramıyorum. Tuvalette gazete sefası yapamıyorum. Wii oynayamıyorum. King oynamak istersem yarısında oğlumla ilgilendiğim için kâğıtları takip edemiyorum. Boş boş oturamıyorum. Evet, evet. Hiçbir şey yapmadan, düşünmeden, kafama takmadan bomboş bir insan bile olamıyorum. Bütün bunları yapamayan bir Burcu, artık Burcu mudur acaba? Sanmıyorum.
Bir gün doktora “Bu çocuk uyumuyor, tükendim artık” dedim. “Şu kapının dışına oturup bir gün boyunca geleni gideni seyret, ne hastalıklar, ne sakatlıklar var. Onları görünce bu haline şükretmeyi öğrenirsin” dedi bana. Bu şikayet etmeme engel mi ki? Ben haksız mıyım? Bencil miyim ben? Sadece kendimi mi düşünüyorum? Böyle (fiziksel) sorunsuz bir çocuğum var ve ben hala memnun değil miyim? Ayıplanmalı mıyım bu yüzden? Artık kendim gibi davranamadığım/olamadığım halde her şey harika gibi mi yapmalıyım? Ağzımı açıp bir şey söylemeye, bir adım atmaya çabalamaya hakkım yok mu? Anne olmak bu mu demek? Anneysen aynı zamanda kadın da olamaz mısın? Herkes beceriyor da bir ben mi beceremiyorum? Ben yetersiz miyim? Belki de hak etmiyorumdur tüm bu sahip olduklarımı. Öyle midir acaba? Yine kadın olabilecek miyim? Her şey yoluna girecek mi? Eskisi gibi olabilecek mi hayatım? Bunları kafamda daha ne kadar kurabilirim? Düşünmekten bir insanın beyni yorulur mu? Acaba çok düşünürsem kafam patlar mı? Anne bu ne?
Yeniden kadın olmak istiyorum. Yeniden Burcu olmak istiyorum. Annelik part-time değil ama 24 saatlik de olmamalı bence. Nerede yanlış yapıyorum, neden beceremiyorum, neden olmuyor? Çok yorgunum. Belki de sadece uyumak istiyorumdur… Bilmiyorum!
azmak istedim, hem de buraya yazmak istedim. Neden buraya yazmak istedim? Çünkü ben de bu toplumun bir ferdiyim ve kendi bloguma yazdıklarımın kimler tarafından okunduğunu kafama takıyorum. Kendi ailem okuyor, eşimin ailesi okuyor, arkadaşlarım, Ayşe, Fatma, vs. Okuyan bol, eleştiren daha da bol. Kıymet bilmez diyenini mi ararsın, kadere isyan ediyor günah diyenini mi ararsın. Her telden çalıyorlar. Anlamaya çalışan da var mı aralarında? Vardır elbet. Pek çok kadın yaşıyor bu yaşadıklarımı. Bazıları önemsemiyor, bazıları depresyonlara giriyor, bazıları da ben gibi şaşakalıyor bu yaşadıklarına, yetişemiyor hayatın hızına, savrulup gidiyor sağdan sola.
Baştan almam gerekirse ben ”anne” oldum. Her şey öyle başladı. Şikâyetlerimin ardı arkası kesilmiyor artık, farkındayım. Kendi blogum da her daim isyankâr cümlelerle dolu. Ne yapayım, elimde değil. Durduramıyorum içimdeki isyanı, git diyemiyorum. Beynimi, ruhumu kemirip duran garip saplantılı düşüncelere engel olamıyorum. Ya-pa-mı-yo-rum! Nokta.
Hani ben hep sınıf birincisiydim, genelde okul birincisiydim, her gösterinin, her organizasyonun yıldızıydım ya. Hani geldim bir çırpıda Türkiye’nin en iyi üniversitesini kazandım, fakültenin şımarık ve asi kızı oldum, Burcu dendiği zaman herkesin söyleyecek bir lafı vardı, bölüm başkanından dekana kadar benden yaka silktiler, ama adım hep ortalarda dolandı durdu ya. (Reklamın iyisi kötüsü olmaz.) Hani rüyalarımdaki gibi bir düğünle evlendim, dünyalar güzeli bir gelin oldum, herkes bana imreniyordu, evliliğim de diğer yaptığım her şey gibi ortalığı birbirine kattı ya. Hani öyleydi ya Burcu. N’oldu şimdi güzelim? Sen ki konuştuğun zaman herkesi sustururdun, cevap veremezdi kimse hani. Tek bir işaretinle dağları taşları dize getirirdin hani. Kafana eseni yapardın, söz dinlemezdin, deliydin, enginlere sığmaz taşardın hani. Şu aynada gözlerinin altı mosmor, kaşları alınmayalı aylar olmuş, bakışları donuk, üstünde kendisine bile ait olmayan ( koca kişisinin) çuval gibi eşofmanlarla bir zavallı gibi görünen, kamburu çıkmış suret kim o zaman Burcu? Bu kadın bile demeye bin şahit isteyen kadın müsveddesi kim?
Evet, benim dünyalar güzeli bir bebeğim var ve şükürler olsun ki sağlıklı. Ne şükretmeyi bilmeyen biriyim, ne de doyumsuzum. Sadece normal bir insanım ben. Kadınım ben, ya da kadın olmaya çalışıyorum tekrar. Ayların ayları kovaladığı inanılmaz hızla giden bir trendeyim sanki. Cama odaklı baktığımdan ne dışarıdaki manzaranın tadına varabiliyorum, ne de dengemi bulabiliyorum bu hızla. Akıp gidiyoruz rayların üzerinden, bense hala nerede durduğumun, neyin içinde olduğumun, daha da güzeli artık ”kim” olduğumun farkında bile değilim.
Altı ay oldu ben doğum yapalı. Koskoca altı ay. Nasıl bir hızla geçtiğinin farkına varamadım bile. Uykusuz geceler, gaz problemleri atlattık, emdi/emmedi, derken güldü, başını kaldırdı, döndü, süründü, ses çıkardı, emeklemeye hazırlanıyor filan hatta artık. Altı ayda neler değişir dünyada hiç düşündünüz mü? Savaşlar çıkar, ülkeler yok olur, borsa çöker, birileri multimilyoner olur, biri mezun olur doktor olur, biri evlenir hamile kalır, biri iflas eder, birileri grev yapar, birileri isyan eder. Liste böyle uzar gider. 6 ay. 180 uzun gün. 4320 koca saat. Neler neler olur bu dünyada bu sürede. Ben ne oldum peki? Hiç. Koca bir hiç oldum ben bu 4320 saat sonunda. Altı ay önce anne oldum, sonra da bir hiç oldum.
Günlerim oğlum etrafında geçiyor. Evime bile zaman ayıramıyorum. Her daim pis ve dağınık. Etrafıma baktığımda nefret ediyorum bu durumdan. Kendimden utanıyorum. Ama oturtamıyorum işte şu kahrolası düzeni. Beceriksizim ben. Her şey birden olamıyorum. Hepsini yapamıyorum. Hiçbirini yapamıyorum belki.
Kendime zaman ayırmaya çalışayım oğlumdan arta kalan zamanlarda diyorum, onu hiç yapamıyorum. Asıl mevzu benim ya, yok, olmuyor. Ağdaya gitmiyorum. Makyaj yapmıyorum. Çoğu zaman üstümü değiştirmiyorum. Düzenli beslenmiyorum. Düzenli zaten uyuyamıyorum. İnanılmaz bir hevesle beklediğim kitapları okuyamıyorum, okusam okuduğumdan zevk alamıyorum. Sinemaya kırk yılda bir gitsem aklım evde kalıyor. Uzun uzun banyo yapamıyorum, hatta çoğu zaman kısa bir duş bile alamıyorum. Genelde babaannem donlarıyla geziyorum, dantel ya da saten bir şeye dokunmayalı uzun zaman oldu. İçki içemiyorum. İçtiğim sigaradan zevk almıyorum. Kocama sarılıp uyuyamıyorum. Kocama sarılıp bir aksiyon da başlatamıyorum, o da önceden randevulu olmak zorunda. Arkadaşlarımla buluşamıyorum. Alışverişe gidemiyorum, gittiğimde deneme kabinine girip deneyemiyorum. Uzun zaman alan yemekler pişiremiyorum, zaten genelde yemek bile pişiremiyorum. Oje süremiyorum. Parfüm sıkamıyorum. Çalışamıyorum. Yeni çizim programlarını takip edemiyorum. İş arayamıyorum. Dergi karıştıramıyorum. Tuvalette gazete sefası yapamıyorum. Wii oynayamıyorum. King oynamak istersem yarısında oğlumla ilgilendiğim için kâğıtları takip edemiyorum. Boş boş oturamıyorum. Evet, evet. Hiçbir şey yapmadan, düşünmeden, kafama takmadan bomboş bir insan bile olamıyorum. Bütün bunları yapamayan bir Burcu, artık Burcu mudur acaba? Sanmıyorum.
Bir gün doktora “Bu çocuk uyumuyor, tükendim artık”’ dedim. “Şu kapının dışına oturup bir gün boyunca geleni gideni seyret, ne hastalıklar, ne sakatlıklar var. Onları görünce bu haline şükretmeyi öğrenirsin.” dedi bana. Bu şikayet etmeme engel mi ki. Ben haksız mıyım? Bencil miyim ben? Sadece kendimi mi düşünüyorum? Böyle (fiziksel) sorunsuz bir çocuğum var ve ben hala memnun değil miyim? Ayıplanmalı mıyım bu yüzden? Artık kendim gibi davranamadığım/olamadığım halde her şey harika gibi mi yapmalıyım? Ağzımı açıp bir şey söylemeye, bir adım atmaya çabalamaya hakkım yok mu? Anne olmak bu mu demek? Anneysen aynı zamanda kadın da olamaz mısın? Herkes beceriyor da bir ben mi beceremiyorum? Ben yetersiz miyim? Belki de hak etmiyorumdur tüm bu sahip olduklarımı. Öyle midir acaba? Yine kadın olabilecek miyim? Her şey yoluna girecek mi? Eskisi gibi olabilecek mi hayatım? Bunları kafamda daha ne kadar kurabilirim? Düşünmekten bir insanın beyni yorulur mu? Acaba çok düşünürsem kafam patlar mı? Anne bu ne?
Yeniden kadın olmak istiyorum. Yeniden Burcu olmak istiyorum. Annelik part-time değil ama 24 saatlik de olmamalı bence. Nerede yanlış yapıyorum, neden beceremiyorum, neden olmuyor? Çok yorgunum. Belki de sadece uyumak istiyorumdur… Bilmiyorum!
NOT: İsmi geçen Burcu, bizim Burcu değildir, bilginize....