derdimi paylaştığınız için hepinize teşekkür ederim. yaşadıklarımı Allah'ım düşmanıma bile yaşatmasın derdim ama starimunun da dediği gibi onlara en büyük bedduamı ettim. iki görümcem var. beni evden kovduğunda ve ağlaya ağlaya valizime ne koysam diye düşünürken, bana ve aileme ettiklerinin katbekatını onlar da yaşasın dedim. gurbete kız vermek, sesi inşallah kötü gelmez diye dua ederek aramak, bi derdimi var acaba diye her geldiğinde gözünün içine bakmak, aşağılanmasına, hor görülmesine, ağlamasına, yuvası yıkılmasın diye göz yummak nasıl bişeydir hepsini teker teker yaşasınlar inşallah!!!! sonra çok kafalarına vuracaklar ama iş işten geçmiş olacak...evimi terketmiyorum, annemlerin gelmesini bekliyorum. doğum heran olabilir çünkü. ve asıl istediğim; kızımın melek yüzünü görsün ki, onu en ufak yanlışında terkettiğimde, özleyeceği, aklına geldikçe acı çekeceği bir yüz olsun! allah'a şükür kendi paramı kendim kazanıyor, ayaklarımın üzerinde duruyorum. ona hiçbi muhtaçlığım yyok!!! hatta o kadar borcu var ki, onun bana ihtiyacı olacak!!!! ne yeni aldığımız ve zevkime göre döşediğim evin ne de kızımın hayallerimdeki gibi süslediğim odasının bi kıymeti kalmadı. şu noktadan sonra yaşadıklarımı unutmam çok zor. tek tesellim kısa bir süre sonra kızıma kavuşacak olmam. o yüzden çok üzmemeye çalışıyorum kendimi. başka şeylerle oyalanıyorum. buzdolabı süslerini yapıyorum. düşünmemeye çalışıyorum ama ne kadar yapabilirim bunu tahmin edersiniz herhalde. dualarınız ve iyi dilekleriniz için binlerce kez teşekkürler... söylenecek söz çok ama üzülmek yok!!!!