sonunda ben de doğum hikayemi yazmaya fırsat buldum...
40 haftamı doldurduktan sonra hala bebeğim gelmemişti. günler geçtikçe daha da sabırsızlanıyor, biraz da tedirginleşiyordum.
bebeğimin parmakları elleri kolları tammıydı, neye benziyordu merak ediyordum.
günler geçti 41.haftama da girmiştim, hala ne bir nişan ne de bir sancı vardı... O gün akşam erken yatmıştım saat 10 sıralarında kasıklarıma vuran bir kramp beni uykumdan uyandırdı. krampların arkasının gelmesini bekledim bir saat kadar, gelmedi, uyuyakalmışım. gece birden ılık bir sıvının geldiğini hissettim. aniden yataktan fırladığımı hatırlıyorum saate baktım, 3:00... ayaga kalktığımda da her adım atışımda ılık sıvının bacaklarımın arasından aktığını hissediyordum, sakin bir şekilde eşimi uyandırdım, "suyumun geldi galiba, ben bir duşa gireyim" dediğimde eşimin yataktan, gözlerini faltaşı gibi açarak bi saniye bakıp fırlayarak kalktığını hatırladıkça hala tebessüm ediyorum.
duşumu aldım dua etmeye çoktan başlamıştım zaten, bir yandan dudaklarım dua mırıldanıyor bir yandan da son hazırlıklarımı yapıyordum. evet artık hazırdım. hastaneye gitme vakti geldi.
hastaneye vardık, gelen suyun amniyon sıvısı olup olmadığına bakmak için test yaptılar, yatışım yapıldı. Açıklığıma baktıklarında 1 cm olduğunu ve daha bebeğin yukarıda olduğunu söylediler. o anda keşke yürüyüşlerime hiç ara vermeseydim son ana kadar diye düşündüm. son zamanlarda yürüyüş yapmayı ihmal etmiştim. tecrübesi yüzünden okunan bir ebe, bir gün kadar sancı çeker doğumunu yaparsın demişti, bir gün mü? ne kadar uzun bir süre.. oysa ki ben bebeğime bir an önce kavuşmak için can atıyordum. Tabi o zaman nerden bilebilirdim ki sancılarım 2,5 gün sürecek… açılmam az olunca bir saatlik, on dakika dinlenmelik, yürüyüşlere başladım hastanenin içinde, hala çok değişiklik yoktu, bir gün sonunda toplam 4 saat yürüyen ben halsiz düşmüştüm, öğünlerimde hep sıvı yemekten helak olmuştum, katı yiyecek yasaktı. Bir gün boyunca açıklık anca 3 cme çıktı, az da sancilarım başladı ama aralıkları değişkendi. doktora çok yorulduğumu, artık yürüyemeyeceğimi söyleyince, suni sancı vereceğini söyledi. O ana kadar açılmam olması ve suni sancı almamak için hep bir ümidim vardı, o ümit birden yok oldu. Suni sancı hakkında hiç iyi şeyler duymamıştım.
Sancıyı verdiklerinde artık giderek artan ve şiddetlenen sancılar başladı. Bir gün boyunca ağrılara dayanmaya çalıştım. Dayanamayacak gibi olduğumu hissettiğimde epidural vurulmasını istedim. Epiduralden sonrası ağrısızdı, doktorum daha önceden epidural almadan bu kadar uzun sure sancı çekip dayanabilmemi takdir ettiğini söyledi. Sondayı da taktıktan sonra yarım gün kadar daha sürebileceğini sabırlı olmam gerektiğini söyleyip gitti.
Tam iki buçuk gün süren bekleyişin ardından artık doğum vaktinin geldiğini anlamıştım, aşağı tarafımda büyük tuvalet ihtiyacı hissii artmıştı, o anda doğum ekibi içeriye girdi. Derin bir oh çektim, nihayet oğluma kavuşacaktım. Içimden kahkaha atmak, havalara zıplamak geliyordu. Yarım saati bulmadı birden bir rahatlık çöktü üzerime, o anda minik bir ağızın ağlama sesi geldi kulaklarıma… inanamadım, Allahım sen ne büyüksün, sana inanmamak ne mümkün, sen varsın ve teksin, çok şükür… hemen kucağıma verdiler kordonunu kesmeden, ılık ıslak kaygan minik eller, bacaklar, burun,ağız…, hepsine baktım tek tek hepsi de tamdı ve çoook güzellerdi. Kordonunu eşim kesti. Eşimin yüzünde bu ana kadar hiç görmediğim bir huzur ve şaşkınlık vardı, galiba benim de öyle… temizlediler bebeğimi kucağıma yine verdiler, bu arada dikişlerimin tamamlanmasını sabırsızlıkla bekliyordum.
Artık 14 günlük olduk, birbirimize daha da alıştık. Onun bir bakışı dünyalara bedel. Geceleri uykusuz bile kalsam hiç önemli değil. Ben daha once nasıl yaşamışım bilmiyorum. Dünyama hoşgeldin bebeğim… seni seviyorum.