welcome tekrar güle güle büyüt canım oğlunu hikayeni nefesimi tutup okudum
yaşamadan anlaşılacak duygular değil..........
ewt kızlar buda bizim hikayemiz...(28.03.2011 saat 13.05 de dünyaya gözlerini açtı kuzum) 28,03,2011 p.tesi günü dr kontrolüm vardı güzelce hastaneye gittik eşimle. hava güzeldi bii 15 dk falan yürüdük önce neyse sonra dr u beklemeye başladık. dr geldi ve sezeryana gideceğini benim önce nst ye girmemi söyledi. ben nst ye gittim fakat hiç sancım çıkmadı. nstden çıktık ve yarım saat sonra dr geldi ulttrasona alacaktı beni önce sordu ağrın sızın var mı diye. bende dedim belim ve kasıklarımda hafif bii ağrı var ozaman çatı muayneni yapalım dedi tamam dedim ama burda yazılanlar geldi aklıma ve önce korktum canım acıcak diye fakat hiçte korkulacak bişey değilmiş. neyse muaynemi yaptı veeee aynen drun dediğini yazıyorum'senin 6 cm açılman var ablacım sen nasıl yürüdün bu şekilde' dedi. eşini çağır bakalım hemen dedi. kocişimde telle konuşuyordu dışardı onu çağırdım ama ben nasıl şoklardayım. dedim kadir dr seni çağırıyo oda şaşırdı bii kadın doğum dr u onu neden çağırmış olabilirdiki? ama ben nasıl saf saf çağırdım eşimi görmeliydiniz.
eşime dedi hemen yatışını yaptır eşinin bugün öğlene kalmaz doğurur bu. oda şok oldu kızardı bozardı garibimin eli ayağı titredi. hasta bakıcı sandelye getirdi ve beni doğum haneye doğru götürdü. eşimde yatış yaptırcaktı ama kafası ne kadar döndüyse bir türlü çıkışı bulamadınasıl gitcem, nereye gitcem diye soruyodu hasta bakıcıya o halde güldürdü beni
odaya çıktık ve hemen aağlaya ağlaya annemi aradım dedim beni doğuma alacaklar birazdan ve kapadım teli. eşim yatışı yaptırıp geldi yanıma sarıdı bana ve seni çok seviyorum iyiki seninle evlenmişim dedi, bana nasıl moral oldu bu sözler bilemezsiniz.
serum takıldı suni sancı verildi ve yavaş yavaş sancım gelmeye başlamıştı. drum geldi tekrar muayne etti ve 8 cm olmuş açılma dedi bii 5 dk daha bekle dedi ve suyumu patlattı biraz dolaş dedi. dolaştım ve sancılarım arttı dr tekrar geldi ve doğum haneye alabilirsiniz dedi. beni sandalyeyle doğum haneye götürdüler ama nasıl heyecanlıyım. masaya çıktım ve boş boş etrafa baktım. o arada çok şiddetli bii sancı geldi vee dr ıkın diyorrdu ıkındım ilkindi olmadı sonra daha şiddetli bii sancı yine ıkındım başı göründü dur dedi birz bekledim ve derin bii nefesin ardından tüm gücümle tekrar ıkındım ve kuzumun ağlama sesiyle tüm ağrım sancım acım herşeyim geldi geçti onu gögsüme koydular ve nasıl güzel kokuyordu anlatamam doya doya kokladım kuzumu. dikişlerim atılırken bende oğlumu izliyordum. biran önce alıp emzirmek istiyordum kuzumu. yavrumu odaya götürdüğünü söyledi hemşire bir an önce bende gitmek istiyordum vee nihayet dikişler bitti ve benide giydirip odama götürdüler aman yarabbim minicik bişey o benimdi artık benim kuzumdu ömrüm boyunca unutamıcam bii andı. eşim yanıma geldi alnımdan öptü beni ve çookk tşk ederim aşkım bana bunu yaşattığın için dedi. işte o günden beri artık tam bii aile olduk eşim bebişim ve ben...
ne yazıcamı inanın bilmiyorum...hala şaşkınlık içindeyim çünkü..14 günlük olmamıza rağmenççduygularımı kendime bile tam ifade edemezken buraya nasıl aktarırım bilmiyorum.. 26 mart kayınvalidemlerdeydik...herşey güzeldi hatta şöyle bi espiri yapmıştım eğer doğurursam 2 dak yürüyerek hastane gideriz falan demiştim..dua niyetine geçti sanırım ve gece 3.45te suyum geldi...sızıntıda diyebiliriz..kimseye bişey demeden eşimi kaldırdım o bile şokta inanmıyo kıyamam ne olduğunu anlamadı bile..hastaneye gittik hemen doktor herşey iyi suyunda falan dedi nts ye bğladı ne sancı ne bişey..baktı 1 cm açılma var sadece..ama iç çamaşırım batmıştı... derken doktor eve git dedi bişey olursa geirsin tam odadan çıktım bacaklarımdan sular boşaldı..ne hissedicemi nasıl davranıcamı bilmiyordum ama sakindim...inanıyodum bebişim geliyodu ve onu çok özlemiştim biliyodu o da ve özelmi sürdürmeden aramıza gelmek istedi...kafam karışıktı eşime medicanayada bi gidelim ordada bi baksınlar dedi..gecekağıt imzaladık ve hastaneye gittik kapıdan geri çevrildik acilde doktor yok dediler vs vs sorumluluk almak istemediler sebebi düzenli kontrollere gitmediğim için oysa randevu bi türlü verememişlerdi ve cuma günü kontrolüm vardı medicanada...neyse erdeme geri döndük...suyum geliyordu hala...nts bağlandım üstüm çıkartıldı vs derken 12 saat gözetim altında hala 1 cm açılma 40 a vuran sancıdan başka bişey yoktu elimizde..doktor sezaryan dedi..ben için için kabul etmiştim..riske atamazdım...erkeklik gururu yapar gibi normal doğumda ısrarcı olmadım ailem..kayınpederim annemler vs kabul etmiyolardı... hastane sahibi tanıdık olunca onlar araya girdi doktorlar sorguya çekildibu durumdan rahatsız olsalarda 2 can dedidelr size 2 can emanet ettik ve herşeyi sorgulama ve araştırmaya hakkımız var dediler..derken komite toğlandı( 2 taraf ailem) sezaryan dedim... ve 3.30 da sezaryana girdim spinal anestesi ile... 13.45te bebişim geldi.... herşeyi duydum bebişimi gördüm ağlama sesiyle yaşlar gözlerimden aktı resmen ağlamayı özelmişim..o anda hep bildiğim bi kokuymuş gibi ağlayan bebişim yanağı yanağıma değdi ve o anda sustu...yavrum dünyaya ağlayarak ve aç gelmişti emzirmek istiyodum dokunmak ama 0 dak beklemeliydim... herşey iyiydi ama haberim yoktu 1 saat sadece oksijen vermişler..odaya geldim ağrım vardı umrumdamıydı sanki...ve kapı açıldı dünyam girdi içeri... emzirmek istedim... ama kızdı yetme göğüs ucum... :)) uç aldık bebişim emdi emdikce ben yeniden doğdum.... onun varlığı gelişi doğum değildi... kokusuyla ben doğmuştum...1 BEBEK DOĞARKEN 1 DE ANNE DOĞARMIŞ YA... böyle kızlar... işte öyle bi yazdım ama içimde yaşadıklarımlarım.. oğlumla aramdaki o sır.. o his heycan... gizlimiz sanırım kelimeler kifayetsiz...RABBİM HERKESE YAŞATSIN BUNU İNŞ..
Nerden başlamalı, nasıl anlatmalı bilmiyorum.Rüya gibi...Kafam hala allak bullak.Şaşkınlığımı hala atabilmiş değilim.
Canım oğlum, annesinin bir tanesi, 20 Mart pazar günü sabah saat 9.37 de dünyaya gözlerini açtı.Evet, daha erkendi.Daha 35+3 'tük.Erken doğabileceğine dair hiçbir belirti yoktu, hamileliğim çok güzel geçiyordu.Bu nedenle ciğer geliştirici iğneler, ilaçlar falan kullanmadım hiç.Biz oğlumu sabırsızlıkla beklerken, o da bize kavuşmak için sabırsızlanıyormuş meğer.Nereden bilebilirdik.En ufak bir sinyal vermemişti ki bize.Biz onu içerde, keyfi yerinde sanıyorduk.Kısmet...Nasipten öte yol yok derler ya, aynen öyle...
Cumartesi günü kanlı akıntım gelmişti aslında.Nişan deniyormuş buna.Çok hafifti ama korkuttu yine de.Doğumun habercisi olabiliyormuş.Hemen doktorumuzu aramıştık.O da bunun doğal olduğunu, yatıp dinlenmem gerektiğini söyledi.Doğumun yaklaştığını o da hiç düşünmedi,çünkü hiç sancım yoktu,ağrım yoktu.Ertesi gün olabileceğini ise hiiç tahmin etmedik.Hazırlıksızdım, doğum çantam bile hazır değildi,annem henüz gelmemişti bile.Psikolojik olarak bile hazır değildim.Henüz bebeğimin bir ismi bile yoktu..vs.Daha beklemeliydi yani.Ama olmadı.Tabi cumartesi günü bilebilseydik ertesi gün doğum olacağını, en azından biraz daha hazırlıklı olabilirdik belki.
Pazar sabahı saat 7'de uyurken suyum geldi.Ayağa kalktım, boşaldı resmen.Eşime, suyum geldiii diye bağırdığımı hatırlıyorum.Aniden fırladı.Elimiz ayağımıza dolaştı.Ağlamaya başladım.Hemen annemi aradım.Sabahın köründe uyuyorlardı elbette.Durumu anlattım ve duş almaya fırsatım olup olmadığını sordum.O da var dedi.Duştan çıkınca hemen doğum çantasını hazırlamaya çalıştık.Daha doğrusu valizin içine fırlattık desem yeridir.Tabi bu sırada eşim doktoru aradı.O da hemen hastaneye gidin, ben de geliyorum dedi.
Hastaneye gitmek için evden çıkmamız 1 saati buldu.Bu sırada annem yola çıktığını haber verdi ama Ankara'ya gelmesi akşamı bulacaktı.
Hastaneye geldiğimizde , kapıda suyum bir kez daha boşaldı.Hemen yukarı çıktık.Kimsecikler yoktu."Kimse yok mu" diye bağırdık.Duyan olmadı.Sadece bir bayanın bağırma sesleri geliyordu.Anlaşılan sancılanan ve doğumu bekleyen biri daha vardı.Sonra bir hemşire geldi ve durumu anlattık.Beni hemen nst ye bağladı.5 dk sonrasında doktorumuz yanımızdaydı zaten.Hemen beni odaya aldırttı.Hemşire beni hazırladı, ameliyat elbisesini giydim.Doktor bey muayene etti ve açılmanın başladığını gördü.Sezaryen olacağım öncesinden belli olduğu için hemen ameliyathaneyi hazırlattı ve ben kaşla göz arasında sedyedeydim.Ne olduğunu anlayamadım bile.Herşey o kadar çabuk gelişmişti ki.Bir elimde telefon anneme haber veriyorum doğuma giriyorum diye.O ağlıyor, yetişemedim,yanında olamadım diye.Ben ağlıyorum şaşkınlıktan,korkudan...Eşim panik, ne yapacağını bilmez halde.Kime haber vereceğini bilmiyor.Önceden doğuma girmesini planlarken, bırak girmeyi, şimdi ameliyathaneye giderken elimi tutmayı bile akıl edemiyor.Öylece iki öksüz ne yapacağımızı bilmez haldeyiz.
Ameliyathaneye girdim öylece.Hafif soğuk.Ben şaşkın...Birkaç doktor ve bir hemşire beni güleryüzle karşıladı.Tek söylediğim ama daha çok erken, çok hazırlıksızım oldu.O kadar içtenlerdi ki beni rahatlatmak için ellerinden geleni yaptılar.Müzik açıldı.bir yandan epiduralim takılıyor, bir yandan onlar kendi aralarından sohbet ediyorlar.Çok rahatlar.Doktor bey anlatıyor,şimdi şunu yapıyorum şimdi bunu yapıyorum.Bacaklarımdan aşağı bir sıcaklık hissedeceksin falan.İnanın epidural takılırken ne acı ne ağrı hiçbir şey hissetmedim.Doktorlar bana takılıyor.Bize bir pazar kahvaltısı borcun var diye, hepsi benim için sabahın köründe uyanıp apar topar gelmişler.Ve yatırdılar beni.En büyük korkum epiduralde olsa ameliyatı hissetmekti.Doktor bey hissedersen hemen uyuturuz seni korkma dedi.Hemen önüme perdeyi çektiler.Hemşire hanım korkma,şimdi kontrol ediyoruz derken oğlumun ağlamasını duydum.Allahım bu nasıl olabilir.Daha yatalı 5 dk bile olmadı, oğlum dünyaya geldi.Gözyaşlarımı tutmanın imkanı yok, bebeğim ağlıyor, ben ağlıyorum...İnanılmaz bir duygu.Sol tarafta göbek bağı kesilirken herşeyi izledim.İyi mi sağlıklı mı diye sorabildiğimi hatırlıyorum.Sonra sardılar ve yanağını yanağıma değdirdiler.İşte hayatın anlamı bu dedim.Cennette olmak bu olsa gerek.Sıcacıktı teni.Gözyaşlarımız birbirine karıştı.Sonra üşümesin annesi,götürelim dediler.Ve alıp gittiler bebeğimi.Zaten bir o zaman dokunabildim bebeğime.
Sonrasında dikme aşamaları.Sanırım biraz sakinleştirici verdiler.Mayıştığımı hissettim.Bir ara bitmedi mi, sıkıldım dediğimi hayırlıyorum.Az kaldı dediler.Ve sonra herşey bitti.İnanılmaz rahat ve kolay bir doğumdu.Ne sondayı hissettim ne başka birşeyi.Oradaki tüm doktorlara, hemşirelere ne kadar teşekkür etsem az...
Odaya alındığımda haberi alan buradaki birkaç eş dost gelmişti bile.Annemi arayıp çok iyi olduğumu söyledim.O gün gelen giden beni yalnız bırakmadılar sağolsunlar.Annemler, kayınvalidemler ancak akşama gelebildiler memleketimizden.Onlar da şaşkındı, bitkindi ama mutluydu.O gün bütün gün bebeğimi yanıma getirmelerini bekledim.Meğer aceleci oğlumu yoğun bakıma küvöze almışlar.Bana üzülürüm diye söylememişler.Ne zamanki ben ayaklarım açıldı ve yürümeye başladım, beni onu görmeye götürdüler.O zaman dayanamadım işte.Ondan sonraki tüm gün de bekledim ama getirmediler oğlumu.Fırsat buldukça, ayağa kalkabildikçe ben gittim görmeye.Salı günü tek başıma taburcu oldum.Oğlum olmadanŞimdi her gün onu görmeye gidiyorum.Süt sağıp götürüyorum, gerçi günlerce serumla beslendi oğlum.Midesinden hortumla kirli birşeyler çektiler.2 gündür anne sütü veriyorlar.Ama çok çok az.Çünkü kakasını yapamıyor,kabızlığı var.Tam doyamadığı için de devamlı ağlıyor, karnı aç yavrumun.Serum takviyesi devam ediyor bir yandan ama yetmiyor doyması için.Onu orda bırakmak çok zor.Aklım devamlı onda.Şimdi ne kadar küvözde kalacak bilmiyorum, doktor her geçen gün daha iyi olduğunu söylüyor.Zaten haftasına göre kilosu ve boyu iyi çok şükür.2900 gr ve 48 cm doğdu.Sonu iyi olsun da sabretmeye hazırım.Yeter ki tamamen sağlıklı olarak yanıma gelsin bebeişim.Dua etmekten başka yapacak birşeyim yok.Sizden de dualarınızı bekliyorum.
Ben şunu anladım ki, hayatta hiçbir şey için plan yapmamak gerekiyormuş.Yaşam seni çemberine alıp yönlendiriyormuş zaten.Ne planlarım vardı.Doğum fotoğrafçısı, oda süsleme, doğumumun kameraya alınması,bir gün önceden çektireceğim fön :)... vs.Şimdi anlıyorum ki hepsi boş.Oğlum iyi olsun yeter başka hiçbir şey istemiyorum.Birkaç kare fotoğraf çektik işte kendimiz hastane odasında.Oğlumla odada bir fotoğrafım bile yok doğal olarak,onun tek fotoğrafları, küvözün dışından çektiklerimiz.
İşte böyle...Çok uzun oldu sanırım.Mazur görün.Hala şaşkınım çünkü.Yazınca, paylaşınca rahatladım biraz.
[/QUOTE
Merhaba canim, inan bastan cok heyecanla okudum sonunda yazdiklarin beni duygulandirdi. Rabbim size bagislasin bebeginiz, insallah tez zamanda toparlar kendini, sizinde evinize mutluluk dolar... Hersey Rabbimin elinde, ondan gelene hayir diyemiyoruz.. tek yapabilecegimiz dualarimizi eksik etmemek...
Tekrar hayirli olsun, Allah saglikla büyütmeyi nasip etsin.. sevgiler selamlar
Fotoğraflarımıza bakıp Kaan'ıma maşallah diyen teyzelerine çok teşekkür ediyoruz oğlumla...
Oğlum hazır mışıl mışıl uyurken doğum hikayelerinizi okudum...Hepsi birbirinden güzel geçmiş...Hele o doğdukları anları okuyunca ağlamadan edemedim...Sizlerinde dediği gibi anne olmak çok güzel bir duyguymuş...Hani derler ya büyüklerimiz **Anne olunca annenin değeri daha iyi anlaşılırmış...** diye...Şimdi annemi kıracam diye öyle çok korkuyorum ki...Annemi çoook seviyorum...
evettttt teyzeleri buda zeynep nilin hikayesi gerçi kızım yarın çıkacak hastaneden ama hazır vaktim varken yazıym dedim
3 gün boyunca 10 dak bir gelen düzenli sancılarla kıvrandım hergün doktor baktı ama ne açılma vardı nede sancılar sıklaşıyordu taki ayın 7 si olana kadar gece sancılarım inanılmaz boyuta geldi 2 de apar topar hastaneye gittik
hemen alttan muayene nst filan derken 1 cm açılma var sadece dedi ebe ama bebğin kalp atışlarında bi sıkıntı var doktorunuz bırakmıyor sizi nst bağlı olarak burda kalacaksınız bugece öğlene kalmaz doğurursun dedi tabi ben şok daha 36+5 deyız kuzum çok küçük.
neyse saat 4 oldu ben kıvranıyorum açılma 4 cm olmuş saat 6 oldu doktorum geldi 6 cm açılma var çok iyi dedi suyunu patlatıyorum doğumu hızlandıralım dedi suyumu patlattı ben ne olduğunu anlamadan acil ameliyathaneyi hazırlayın bebeği alıyoruz dedi hemşirelere ne oluyor dedim dizlerim titriyo konuşamıyorum bebeğime bişeymi oldu diye kaldım bebek kakasını yapmış hemen almamız lazım dedi apar topar beni hazırladılar annem ve eşim şoka girdi ağlıyorum eşim elimi tutuyo asansörde ameliyathaneye iniyoruz adamda renk filan kalmamış ben sancılarla kıvarnıyorum hala tek dediğim hemen beni uyutun sürekli aynı şeyi tekrarlıyordum doktorum benimle konuşmaya çalışıyor ama ne mümkün ağlıyorum titriyorum eşimin elini bırakamıyorm zorla girdim ameliyathaneye uyuyana kadar beni uyutun diye ağladım çünkü o sancılara gücüm kalmamıştı tabi bunlar kötü tarafı neyse saat 7 de minişim doğdu 8 de bende ayılmıştım
2 saat yanımda kaldı bebeğim bi sorun vardı uyandıramıyorduk hemen yoğun bakıma aldılar meğersem kan değerleri düşüyormuş kuzumun gözünü açamıyordu halsiz ve soluktu ve 1 haftadır kızım küvezde 2500 gr doğdu zaten bide yenidoğan anemisiyle uğraştı kaç kezkan verildi allaha şükür toparladı yarın evine gelecek. 1 haftadır onu bekliyorum 9 aydan daha uzun oldu bu 1 hafta allahım hepimizin bebeklerine sağsalim sağlıklı upuzun ömürler versin bizim doğum hikayemiz biraz maceralıı allahtan sonu iyi oldu...
ha bu arada işte kızım teyzeleri maşallah diyin Eki Görüntüle 177546
*** NAZAR BONCUĞUM’UN HİKAYESİ ***
Eşimle 01.01.2009 tarihinde tanışmamızla hikayemiz başladı…10.03.2009 tarihinde de kaçarak evlendik…O günden sonra da hemen anne ve baba olmak istediğimizden hiç korunmadan çalışmalara başladık…İlk 3 ay regl olmadım…Gebelik için yaptığım kan ve idrar testlerim negatif çıkıyordu…Hamile olmadığımı biliyordum ama kayınvalidem cahilmişim gibi **Sen bilmezsin hamilesindir…** deyip beni umutlandırıyordu…Neyse ki; 3 ay aradan sonra reglimi gördüm…Her aya yeni umutlarla başlıyordum ve ay sonu gelince negatif kan ile idrar testleri ve ardından gelen reglim ile ağlayarak sonlandırıyordum…Başımda birde regl düzensizliği olunca önceki ayda gelen reglim sanki sonra ki; ayda aynı günde gelecekmiş gibi bekleyip o gün gelmeyince umutlanıp idrar testi yapıp sonrada regl olunca da ağlıyordum…Bir gün nasıl hamile kalabilirim diye internette gezinirken Kadınlar Kulübü’ne denk geldim…Sorduğum bütün sorulara arkadaşlar ayrıntılı olarak cevap veriyorlardı…Öyle bir arkadaşlık kurmuştuk ki; artık Kadınlar Kulübü’ne girmeden edemiyordum…Bağımlılık yapmıştı...Reglim düzensiz olduğundan arkadaşlar ateş ölçme yöntemini önerdiler…3-4 ay ateş ölçme yöntemini uyguladım ve yumurtlama günlerimi ne zaman regl olacağımı artık bilebiliyordum…Bu arada 2 ay dr. kontrolüne gittim…İlk ay rahim filmi çekildim ve Allah’ıma şükür bir sorun çıkmadı…2. ay da klomen kullandım ama nazar boncuğum yine gelmedi…17. aya girdiğimde akraba düğünlerine gitmekten aklıma bebek konusu doğru düzgün gelmemişti bile…Regl günüme 3 gün kala ateşim düşerdi ve regl olurdum ama o ay ateşim düşmedi…Reglime 1 gün kala ateşim birden yükseldi ve nazar boncuğumun benle o gün olduğunu hissettim…Eşime hemen gebelik testi aldırdım…Lavaboya gidip gebelik testini yaptım ve 17 ay boyunca hep görmek istediğim o ikinci kırmızı çizgi belirmeye başladı…Ben titremeye başlamıştım…Testi aldığım gibi eşimin yanına ağlayarak gittim…Sanki rüya görüyordum…Eşime defalarca **İkinci çizgiyi sende görüyor musun?..** diye sormuşum…Sonra eşimde benimle ağlamaya başladı…Emin olabilmek için tam 4 tane ayrı markaların gebelik testini yaptım…İşte Temmuz ayında nazar boncuğumu Rabbim bana yollamıştı…1 hafta sonra eşimle beraber doktora gittik…Karnımdan baktığında keseyi bile görememişti dr…Kan testi yaptırdık…Değerimiz 1000 çıkmıştı…Vajinal ultrasonla bakalım dedi dr…İtiraz etmedim bile…Çünkü nazar boncuğumu görmek istiyordum…Önce bir kese gördük ve içinde küçücük solucan gibi bir varlık…Dr. **Bak bu bıdığın…** dedi ve o günden sonra nazar boncuğumu hep bıdığım diye sevdim…Artık her ay düzenli olarak kontrollerimize gidiyorduk…Kan testi, idrar testi, idrar yolu enfeksiyonu derken aylar çabucak geçiverdi anlamadım bile…Allah’ıma şükürler olsun nazar boncuğum sağlıklı olarak gelişimini sürdürüyordu ama ben son iki ay artık ağrılarımdan duramıyordum…Ağrım oldukça dr. da soluğu alıyordum ama nazar boncuğumun keyfi gayet yerindeydi sadece annesine yapacağını yapıyordu…Dr. hep normal doğum olacağını vurguluyordu ama artık ağrılarımdan dolayı dayanacak gücüm kalmamıştı…Yinede normal doğum olacak gibi bekliyordum…Bir gün yine ağrılarım çok olunca kontrole gittim…Dr. yine **Normal doğuma uygun ilerliyorsun normal doğum yapacaksın…Ağrıların için ağrı kesici verebilirim…**dedi…Artık öyle dolmuşum ki; dr. çıkışıverdim…**İçim dışım ilaç oldu…Kendimi anlatamıyorum size ağrılarıma dayanamıyorum…** dedim…Dr. **Nst bağlayalım…** dedi…Nst bağlandım 20 dk…Sancı filan yok ama diğer nst bağlandıklarım gibi nazar boncuğumun kalp atışları arada 200-207 buluyordu…Nst bitince karnım yine gerildi…Dr. ilk defa gerildiğini görmüştü…**Bu böyle giderse doğumun yakın…** dedi…O gerilme neydi k;i en az gerilmiş haliydi…**Ultrasonda da bakalım…** dedi…Ultrasonda da kontrol edince **Bu bebek 1 hafta beklemez doğar…Normal doğumla gelmezse 1 hafta içinde sezeryan ile almalıyım…** dedi…1 hafta bekledim ama nazar boncuğum gelmek istemedi…Dr. 29.03.2011 SALI sezeryan için gün verdi…1 gün kala tüm tahlillerimizi yaptırdık…29.03.2011 SALI günü sabah erken kalkıp duşumu aldım ve 08:00’de hastanede olduk…Eşim yatış işlemlerimi yaptırmak için yanımdan ayrıldı…Bende sezeryana hazırlanmak için doğum bölümüne girdim…İlk önce bilgilerimi aldılar…Sonra tamamen soyundum ve ameliyat önlüğünü giydim…Doğum masasına çıkıp sontamı taktılar…Sonra 20-25 dk. nst bağlandım…Damar yolumu açmak istediler ama her zamanki gibi yine bulamadılar…O sırada dr. geldi…O gün dr. 2 tane sezeryanı varmış ve kim önce geldiyse o getirilsin dedi…Tabi ki; de bendim…Sedyeye yattım hazır beklemedeydim ameliyathaneye gitmek için…Annem yanımdaydı o sırada…O an hiçbir şey hissetmiyordum…Ne korku ne de heyecan…Annem ise beni fotoğraf çekme peşindeydi…O sırada hasta bakıcı geldi ve gidiyoruz dedi…Allah’ıma şükür hasta bakıcı tanıdıktı ve ameliyathaneye gidene kadar sohbet ettik…Doğumhaneden çıkınca eşimi kayınvalidemi gördüm…Hepsi benden daha çok heyecanlı görünüyordu yüzlerinden belliydi…Ameliyathane kapısına gelince ayrılma vakti gelmişti…Herkes teker teker öptü beni…Ben ameliyathaneye girdiğim sırada eşim ağlamaya başlamış…Korktuğumu biliyordu eşim…Doğuma 1 günüm kalınca çok ağlamıştım…Hep o gelmiş aklına…Ameliyathaneye sonunda girmiştim artık…Anlattıkları gibi hiçte soğuk değildi…Ameliyat masasına yattım…Bana ilk dedikleri **Şimdi seni sezeryan için hazırlayacağız korkmana gerek yok…Bebek narkozu almaması için hazır olmalısın…** dediler…Kollarımı açtılar…Sol elimden 2 kişi damar yolumu açtı…Bir kişide kalp atışı nabız vs. için cihazları orama burama yapıştırdılar…Bacak bileklerimde soğuk bir şey hissettim ama ne olduğunu bilmiyorum…Karnımı temizlemeye başladılar…Soğuk bir şeyler döktüler…Tabi bu sırada adımı, yaşımı, nerede oturduğumu, bebeğin adı ne olacak vs. sorular soruyorlar oyalamak için ama ben de zaten heyecan veya da korku yok ki…Resmen buzdolabı gibiyim…Sanki 1 akşam öncesi korkudan ağlayan ben değildim…Bu işlemler yapılarken hazır vaziyette başımda biri oksijen maskesi ile bekliyor…Bayıldığım gibi maskeyi takacakmış…Sadece en son hatırladığım kelime buydu…Veee sonunda KAAN’ım 09:45’te 3300 kilo 50 cm boyunda dünyaya gözlerini açmış…Göbeğimizi keserek dr. amcamız bizi ayırmış…Ebe ablamızda alıp oğlumu temizleyip giydirip babamızın yanına götürmüş…Eşim kucağına aldığında ağlamaya başlamış hemen…Eşim, ebe, kayınvalidem, kayınpederim hemen odamıza çıkmışlar…Tam annemde gidiyormuş ki geri dönmüş benim çıkmamı bekleyecek kişi kalmamış çünkü…Neyse ben baygınken rüya gördüğümü hatırlıyorum ama ne rüyası bilmiyorum…Narkozu veren çocuk beni uyandırmaya çalışıyor…**DİLEK beni duyuyor musun uyan?..** diye…Vallah o an öyle çok kızdım ki; beni uyandırıyor diye anlatamam…Sonra **Duyuyorum…** dedim…**Aç gözlerini…** dedi açtım ama tekrar kapadım açık tutamıyorum çünkü…Uyuma diyerek saat 10:00’da ameliyathaneden çıktık…O sırada bende **Tamam uyumayacağım…** dedim… Annem eşim beni ameliyathaneden çıkarken karşıladılar…Direne direne uykuya odama geldim… Yatağıma yatırıldım…Ön kontrollerim yapıldı…Veee işte o beklenen an…Bebek ve annenin buluşması…Eşim kucağına almış **Bak bu bizim oğlumuz…** diyor…Ufacık minnacık uyuyan bir can karşımda ve bu benim bizim canımızdan bir parça eşimle…Eşim yaklaştırıyor konuşmamı istiyor ama konuşamıyorum ki…Açamıyorum kendimi ve ağzımdaki narkoz gıcık yapıyor…Sus işareti yapıyorum eşime ve rahatsız olduğumu anlıyor…Ebe bu seferde geliyor başıma ve KAAN’ımı emmeye zorluyor…Allah’ıma şükür fazla meme ucum olmamasına rağmen oğlum hemen yakalıyor memeyi ve sütüm geliyor…Öyle tatlı emiyordu ki; anlatamam…O kokusu burnuma geliyordu…İnsanın kendinden bir parça olması gerçekten bambaşkaymış…O gün ziyaretçi saati bitene kadar Allah razı olsun gelenimiz gidenimiz bitmedi…Ne zaman akşam oldu anlamadım…Gece saat 22:00 civarı ebeyi çağırdık…Çünkü yutkunması acayip gelmişti oğlumun…Sanki kusmak istiyordu ama kusamıyordu…Ebe aldı götürdü yoğun bakıma…Midesi iyi temizlenmemiş o nedenle yapıyormuş…Midesini temizlemişler mama vermişler gözlem altında tutup kan testini de yapıp 2 saat sonra yanıma getirdiler…Ağrım olmayınca gazımı rahatlıkla çıkardığım için ve değerlerimde normal ilerlediğinden 1 gece kaldık hastanede sabahı 10:00’da hastaneden çıkıp evimize geldik...
kızlar selamlar..
ancak fırsat bulabildim haber vereyim diye....
kızım artık yanımda kollarımda...
cuma günü 3260 gr ve 50 cm olarak dünyaya geldi...pazar günü hastaeden çıktık şimdi evdeyiz..
ikimizde gayet iyiyiz...
bir ara doğum hikayemide yazarım şimdi o kadar vaktim yok..
görüşmek üzere....bide kzımınn resmini göndermeye çalışayım bakalım olacakkmı
kızlar hepinizin bebekleri hayırlı olsun allah analı babalı büyütsünçok yazamıyorum
ben de doğum hikayemi yazmak istiyorum ama fırsat bulamıyorum çıkmam gerekiyor daha süt sağacağım çünkü:))
kızlar selamlar..
ancak fırsat bulabildim haber vereyim diye....
kızım artık yanımda kollarımda...
cuma günü 3260 gr ve 50 cm olarak dünyaya geldi...pazar günü hastaeden çıktık şimdi evdeyiz..
ikimizde gayet iyiyiz...
bir ara doğum hikayemide yazarım şimdi o kadar vaktim yok..
görüşmek üzere....bide kzımınn resmini göndermeye çalışayım bakalım olacakkmı
Nerden başlamalı, nasıl anlatmalı bilmiyorum.Rüya gibi...Kafam hala allak bullak.Şaşkınlığımı hala atabilmiş değilim.
Canım oğlum, annesinin bir tanesi, 20 Mart pazar günü sabah saat 9.37 de dünyaya gözlerini açtı.Evet, daha erkendi.Daha 35+3 'tük.Erken doğabileceğine dair hiçbir belirti yoktu, hamileliğim çok güzel geçiyordu.Bu nedenle ciğer geliştirici iğneler, ilaçlar falan kullanmadım hiç.Biz oğlumu sabırsızlıkla beklerken, o da bize kavuşmak için sabırsızlanıyormuş meğer.Nereden bilebilirdik.En ufak bir sinyal vermemişti ki bize.Biz onu içerde, keyfi yerinde sanıyorduk.Kısmet...Nasipten öte yol yok derler ya, aynen öyle...
Cumartesi günü kanlı akıntım gelmişti aslında.Nişan deniyormuş buna.Çok hafifti ama korkuttu yine de.Doğumun habercisi olabiliyormuş.Hemen doktorumuzu aramıştık.O da bunun doğal olduğunu, yatıp dinlenmem gerektiğini söyledi.Doğumun yaklaştığını o da hiç düşünmedi,çünkü hiç sancım yoktu,ağrım yoktu.Ertesi gün olabileceğini ise hiiç tahmin etmedik.Hazırlıksızdım, doğum çantam bile hazır değildi,annem henüz gelmemişti bile.Psikolojik olarak bile hazır değildim.Henüz bebeğimin bir ismi bile yoktu..vs.Daha beklemeliydi yani.Ama olmadı.Tabi cumartesi günü bilebilseydik ertesi gün doğum olacağını, en azından biraz daha hazırlıklı olabilirdik belki.
Pazar sabahı saat 7'de uyurken suyum geldi.Ayağa kalktım, boşaldı resmen.Eşime, suyum geldiii diye bağırdığımı hatırlıyorum.Aniden fırladı.Elimiz ayağımıza dolaştı.Ağlamaya başladım.Hemen annemi aradım.Sabahın köründe uyuyorlardı elbette.Durumu anlattım ve duş almaya fırsatım olup olmadığını sordum.O da var dedi.Duştan çıkınca hemen doğum çantasını hazırlamaya çalıştık.Daha doğrusu valizin içine fırlattık desem yeridir.Tabi bu sırada eşim doktoru aradı.O da hemen hastaneye gidin, ben de geliyorum dedi.
Hastaneye gitmek için evden çıkmamız 1 saati buldu.Bu sırada annem yola çıktığını haber verdi ama Ankara'ya gelmesi akşamı bulacaktı.
Hastaneye geldiğimizde , kapıda suyum bir kez daha boşaldı.Hemen yukarı çıktık.Kimsecikler yoktu."Kimse yok mu" diye bağırdık.Duyan olmadı.Sadece bir bayanın bağırma sesleri geliyordu.Anlaşılan sancılanan ve doğumu bekleyen biri daha vardı.Sonra bir hemşire geldi ve durumu anlattık.Beni hemen nst ye bağladı.5 dk sonrasında doktorumuz yanımızdaydı zaten.Hemen beni odaya aldırttı.Hemşire beni hazırladı, ameliyat elbisesini giydim.Doktor bey muayene etti ve açılmanın başladığını gördü.Sezaryen olacağım öncesinden belli olduğu için hemen ameliyathaneyi hazırlattı ve ben kaşla göz arasında sedyedeydim.Ne olduğunu anlayamadım bile.Herşey o kadar çabuk gelişmişti ki.Bir elimde telefon anneme haber veriyorum doğuma giriyorum diye.O ağlıyor, yetişemedim,yanında olamadım diye.Ben ağlıyorum şaşkınlıktan,korkudan...Eşim panik, ne yapacağını bilmez halde.Kime haber vereceğini bilmiyor.Önceden doğuma girmesini planlarken, bırak girmeyi, şimdi ameliyathaneye giderken elimi tutmayı bile akıl edemiyor.Öylece iki öksüz ne yapacağımızı bilmez haldeyiz.
Ameliyathaneye girdim öylece.Hafif soğuk.Ben şaşkın...Birkaç doktor ve bir hemşire beni güleryüzle karşıladı.Tek söylediğim ama daha çok erken, çok hazırlıksızım oldu.O kadar içtenlerdi ki beni rahatlatmak için ellerinden geleni yaptılar.Müzik açıldı.bir yandan epiduralim takılıyor, bir yandan onlar kendi aralarından sohbet ediyorlar.Çok rahatlar.Doktor bey anlatıyor,şimdi şunu yapıyorum şimdi bunu yapıyorum.Bacaklarımdan aşağı bir sıcaklık hissedeceksin falan.İnanın epidural takılırken ne acı ne ağrı hiçbir şey hissetmedim.Doktorlar bana takılıyor.Bize bir pazar kahvaltısı borcun var diye, hepsi benim için sabahın köründe uyanıp apar topar gelmişler.Ve yatırdılar beni.En büyük korkum epiduralde olsa ameliyatı hissetmekti.Doktor bey hissedersen hemen uyuturuz seni korkma dedi.Hemen önüme perdeyi çektiler.Hemşire hanım korkma,şimdi kontrol ediyoruz derken oğlumun ağlamasını duydum.Allahım bu nasıl olabilir.Daha yatalı 5 dk bile olmadı, oğlum dünyaya geldi.Gözyaşlarımı tutmanın imkanı yok, bebeğim ağlıyor, ben ağlıyorum...İnanılmaz bir duygu.Sol tarafta göbek bağı kesilirken herşeyi izledim.İyi mi sağlıklı mı diye sorabildiğimi hatırlıyorum.Sonra sardılar ve yanağını yanağıma değdirdiler.İşte hayatın anlamı bu dedim.Cennette olmak bu olsa gerek.Sıcacıktı teni.Gözyaşlarımız birbirine karıştı.Sonra üşümesin annesi,götürelim dediler.Ve alıp gittiler bebeğimi.Zaten bir o zaman dokunabildim bebeğime.
Sonrasında dikme aşamaları.Sanırım biraz sakinleştirici verdiler.Mayıştığımı hissettim.Bir ara bitmedi mi, sıkıldım dediğimi hayırlıyorum.Az kaldı dediler.Ve sonra herşey bitti.İnanılmaz rahat ve kolay bir doğumdu.Ne sondayı hissettim ne başka birşeyi.Oradaki tüm doktorlara, hemşirelere ne kadar teşekkür etsem az...
Odaya alındığımda haberi alan buradaki birkaç eş dost gelmişti bile.Annemi arayıp çok iyi olduğumu söyledim.O gün gelen giden beni yalnız bırakmadılar sağolsunlar.Annemler, kayınvalidemler ancak akşama gelebildiler memleketimizden.Onlar da şaşkındı, bitkindi ama mutluydu.O gün bütün gün bebeğimi yanıma getirmelerini bekledim.Meğer aceleci oğlumu yoğun bakıma küvöze almışlar.Bana üzülürüm diye söylememişler.Ne zamanki ben ayaklarım açıldı ve yürümeye başladım, beni onu görmeye götürdüler.O zaman dayanamadım işte.Ondan sonraki tüm gün de bekledim ama getirmediler oğlumu.Fırsat buldukça, ayağa kalkabildikçe ben gittim görmeye.Salı günü tek başıma taburcu oldum.Oğlum olmadanŞimdi her gün onu görmeye gidiyorum.Süt sağıp götürüyorum, gerçi günlerce serumla beslendi oğlum.Midesinden hortumla kirli birşeyler çektiler.2 gündür anne sütü veriyorlar.Ama çok çok az.Çünkü kakasını yapamıyor,kabızlığı var.Tam doyamadığı için de devamlı ağlıyor, karnı aç yavrumun.Serum takviyesi devam ediyor bir yandan ama yetmiyor doyması için.Onu orda bırakmak çok zor.Aklım devamlı onda.Şimdi ne kadar küvözde kalacak bilmiyorum, doktor her geçen gün daha iyi olduğunu söylüyor.Zaten haftasına göre kilosu ve boyu iyi çok şükür.2900 gr ve 48 cm doğdu.Sonu iyi olsun da sabretmeye hazırım.Yeter ki tamamen sağlıklı olarak yanıma gelsin bebeişim.Dua etmekten başka yapacak birşeyim yok.Sizden de dualarınızı bekliyorum.
Ben şunu anladım ki, hayatta hiçbir şey için plan yapmamak gerekiyormuş.Yaşam seni çemberine alıp yönlendiriyormuş zaten.Ne planlarım vardı.Doğum fotoğrafçısı, oda süsleme, doğumumun kameraya alınması,bir gün önceden çektireceğim fön :)... vs.Şimdi anlıyorum ki hepsi boş.Oğlum iyi olsun yeter başka hiçbir şey istemiyorum.Birkaç kare fotoğraf çektik işte kendimiz hastane odasında.Oğlumla odada bir fotoğrafım bile yok doğal olarak,onun tek fotoğrafları, küvözün dışından çektiklerimiz.
İşte böyle...Çok uzun oldu sanırım.Mazur görün.Hala şaşkınım çünkü.Yazınca, paylaşınca rahatladım biraz.
[/QUOTE
Merhaba canim, inan bastan cok heyecanla okudum sonunda yazdiklarin beni duygulandirdi. Rabbim size bagislasin bebeginiz, insallah tez zamanda toparlar kendini, sizinde evinize mutluluk dolar... Hersey Rabbimin elinde, ondan gelene hayir diyemiyoruz.. tek yapabilecegimiz dualarimizi eksik etmemek...
Tekrar hayirli olsun, Allah saglikla büyütmeyi nasip etsin.. sevgiler selamlar
evettttt teyzeleri buda zeynep nilin hikayesi gerçi kızım yarın çıkacak hastaneden ama hazır vaktim varken yazıym dedim
3 gün boyunca 10 dak bir gelen düzenli sancılarla kıvrandım hergün doktor baktı ama ne açılma vardı nede sancılar sıklaşıyordu taki ayın 7 si olana kadar gece sancılarım inanılmaz boyuta geldi 2 de apar topar hastaneye gittik
hemen alttan muayene nst filan derken 1 cm açılma var sadece dedi ebe ama bebğin kalp atışlarında bi sıkıntı var doktorunuz bırakmıyor sizi nst bağlı olarak burda kalacaksınız bugece öğlene kalmaz doğurursun dedi tabi ben şok daha 36+5 deyız kuzum çok küçük.
neyse saat 4 oldu ben kıvranıyorum açılma 4 cm olmuş saat 6 oldu doktorum geldi 6 cm açılma var çok iyi dedi suyunu patlatıyorum doğumu hızlandıralım dedi suyumu patlattı ben ne olduğunu anlamadan acil ameliyathaneyi hazırlayın bebeği alıyoruz dedi hemşirelere ne oluyor dedim dizlerim titriyo konuşamıyorum bebeğime bişeymi oldu diye kaldım bebek kakasını yapmış hemen almamız lazım dedi apar topar beni hazırladılar annem ve eşim şoka girdi ağlıyorum eşim elimi tutuyo asansörde ameliyathaneye iniyoruz adamda renk filan kalmamış ben sancılarla kıvarnıyorum hala tek dediğim hemen beni uyutun sürekli aynı şeyi tekrarlıyordum doktorum benimle konuşmaya çalışıyor ama ne mümkün ağlıyorum titriyorum eşimin elini bırakamıyorm zorla girdim ameliyathaneye uyuyana kadar beni uyutun diye ağladım çünkü o sancılara gücüm kalmamıştı tabi bunlar kötü tarafı neyse saat 7 de minişim doğdu 8 de bende ayılmıştım
2 saat yanımda kaldı bebeğim bi sorun vardı uyandıramıyorduk hemen yoğun bakıma aldılar meğersem kan değerleri düşüyormuş kuzumun gözünü açamıyordu halsiz ve soluktu ve 1 haftadır kızım küvezde 2500 gr doğdu zaten bide yenidoğan anemisiyle uğraştı kaç kezkan verildi allaha şükür toparladı yarın evine gelecek. 1 haftadır onu bekliyorum 9 aydan daha uzun oldu bu 1 hafta allahım hepimizin bebeklerine sağsalim sağlıklı upuzun ömürler versin bizim doğum hikayemiz biraz maceralıı allahtan sonu iyi oldu...
ha bu arada işte kızım teyzeleri maşallah diyin Eki Görüntüle 177546
ne yazıcamı inanın bilmiyorum...hala şaşkınlık içindeyim çünkü..14 günlük olmamıza rağmenççduygularımı kendime bile tam ifade edemezken buraya nasıl aktarırım bilmiyorum.. 26 mart kayınvalidemlerdeydik...herşey güzeldi hatta şöyle bi espiri yapmıştım eğer doğurursam 2 dak yürüyerek hastane gideriz falan demiştim..dua niyetine geçti sanırım ve gece 3.45te suyum geldi...sızıntıda diyebiliriz..kimseye bişey demeden eşimi kaldırdım o bile şokta inanmıyo kıyamam ne olduğunu anlamadı bile..hastaneye gittik hemen doktor herşey iyi suyunda falan dedi nts ye bğladı ne sancı ne bişey..baktı 1 cm açılma var sadece..ama iç çamaşırım batmıştı... derken doktor eve git dedi bişey olursa geirsin tam odadan çıktım bacaklarımdan sular boşaldı..ne hissedicemi nasıl davranıcamı bilmiyordum ama sakindim...inanıyodum bebişim geliyodu ve onu çok özlemiştim biliyodu o da ve özelmi sürdürmeden aramıza gelmek istedi...kafam karışıktı eşime medicanayada bi gidelim ordada bi baksınlar dedi..gecekağıt imzaladık ve hastaneye gittik kapıdan geri çevrildik acilde doktor yok dediler vs vs sorumluluk almak istemediler sebebi düzenli kontrollere gitmediğim için oysa randevu bi türlü verememişlerdi ve cuma günü kontrolüm vardı medicanada...neyse erdeme geri döndük...suyum geliyordu hala...nts bağlandım üstüm çıkartıldı vs derken 12 saat gözetim altında hala 1 cm açılma 40 a vuran sancıdan başka bişey yoktu elimizde..doktor sezaryan dedi..ben için için kabul etmiştim..riske atamazdım...erkeklik gururu yapar gibi normal doğumda ısrarcı olmadım ailem..kayınpederim annemler vs kabul etmiyolardı... hastane sahibi tanıdık olunca onlar araya girdi doktorlar sorguya çekildibu durumdan rahatsız olsalarda 2 can dedidelr size 2 can emanet ettik ve herşeyi sorgulama ve araştırmaya hakkımız var dediler..derken komite toğlandı( 2 taraf ailem) sezaryan dedim... ve 3.30 da sezaryana girdim spinal anestesi ile... 13.45te bebişim geldi.... herşeyi duydum bebişimi gördüm ağlama sesiyle yaşlar gözlerimden aktı resmen ağlamayı özelmişim..o anda hep bildiğim bi kokuymuş gibi ağlayan bebişim yanağı yanağıma değdi ve o anda sustu...yavrum dünyaya ağlayarak ve aç gelmişti emzirmek istiyodum dokunmak ama 0 dak beklemeliydim... herşey iyiydi ama haberim yoktu 1 saat sadece oksijen vermişler..odaya geldim ağrım vardı umrumdamıydı sanki...ve kapı açıldı dünyam girdi içeri... emzirmek istedim... ama kızdı yetme göğüs ucum... :)) uç aldık bebişim emdi emdikce ben yeniden doğdum.... onun varlığı gelişi doğum değildi... kokusuyla ben doğmuştum...1 BEBEK DOĞARKEN 1 DE ANNE DOĞARMIŞ YA... böyle kızlar... işte öyle bi yazdım ama içimde yaşadıklarımlarım.. oğlumla aramdaki o sır.. o his heycan... gizlimiz sanırım kelimeler kifayetsiz...RABBİM HERKESE YAŞATSIN BUNU İNŞ..
Sonunda benim de kızım dünyayay geldi. Hikayemiz başından beri anlatacak olursak , Normal doğum bekleyen ben Epidural Sezeryana alındım 1 Nisan günü.
Sabah saat 8 de yatışım verildi hastaneye. Derken biraz beklendi. Doktorumun 3 tane Sezeryanı vardı o gün. Beni en sona bıraktı olurda belki Normal Doğum gerçekleşir diye. Damar yolu açıldı hemen mavi amelyat önlüğü giydirildi. Derken bekleyiş başladı. Saat 11.30 gibi beni amelyata doğru götürdüler. Eşiminde benimle amelyata girecek olması beni rahatlatmıştı. Amelyatta beni epidurale hazırladılar. Eşimide amelyata girebilmesi için giydirdiler. Derken amelyat başlamak üzereiken ne var ne yok soydular beni önüme bir perde gerdiler. Vucudumun alt tarafını hissetmiyor ama dokunuşları hissediyordum. Derken eşim daha gelmedi diye biraz gerildim... sonra eşim geldi başladılar beni dürtmeye vs. etrafta büssürü doktor hemşire ve çocuk dr. bulunuyordu. Anestezi uzmanıda başımda eşimle konuşuyor beni lafa tutuyorlardı. Birden kaburgamda yoğun bir baskı hissettim. Canım acıdı... Ahh kaburgam dedim.. Dr da bağrıyordu evetttt geliyorrr... babası görmek istermisin... Eşim perdenşn üstünden kafasını uzattı.. Ve o muhteşem ağlama sesi ile benimde gözümden yaşlar akmayabaşladı. Hemen perdenin üstünden gösterdiler prensesimi. Yan tarafta çocuk dr. ve hemşireler hemen muayne etti miniğimi. Ben tabi akan yaşlarımı durduramadım. Bebekle beraber eşimde çıktı dışarı. Benim dikişlerim dikildi vs derken biraz ayılma odasına alındım 10 dk. kadar. Ordan odama çıkartıldım. Herkes beni bekliyor. Annem beni görürü görmez ağlamaya başladı... ee tabi doğal olarak bende... Sonra beni odaya yerleştirdiler... Arkasından bebğim yıkanmış paklanmış olarak geldi... Ve ben yine başladım ağlamaya... (hatta bunları yazarkene o anı tekrar yaşıyor ve gözlerim doluyor...). Kızım ve ben şuan gayet iyiz. Kızım 52 cm ve 4004 gr. olarak dünyaya geldi... Allah Nazarlardan saklasın her ikimizide... Çok güzel bir duyguymuş meherse... Ama insan bunu yaşayınca daha çok anlıyor...
ewt kızlar buda bizim hikayemiz...(28.03.2011 saat 13.05 de dünyaya gözlerini açtı kuzum) 28,03,2011 p.tesi günü dr kontrolüm vardı güzelce hastaneye gittik eşimle. hava güzeldi bii 15 dk falan yürüdük önce neyse sonra dr u beklemeye başladık. dr geldi ve sezeryana gideceğini benim önce nst ye girmemi söyledi. ben nst ye gittim fakat hiç sancım çıkmadı. nstden çıktık ve yarım saat sonra dr geldi ulttrasona alacaktı beni önce sordu ağrın sızın var mı diye. bende dedim belim ve kasıklarımda hafif bii ağrı var ozaman çatı muayneni yapalım dedi tamam dedim ama burda yazılanlar geldi aklıma ve önce korktum canım acıcak diye fakat hiçte korkulacak bişey değilmiş. neyse muaynemi yaptı veeee aynen drun dediğini yazıyorum'senin 6 cm açılman var ablacım sen nasıl yürüdün bu şekilde' dedi. eşini çağır bakalım hemen dedi. kocişimde telle konuşuyordu dışardı onu çağırdım ama ben nasıl şoklardayım. dedim kadir dr seni çağırıyo oda şaşırdı bii kadın doğum dr u onu neden çağırmış olabilirdiki? ama ben nasıl saf saf çağırdım eşimi görmeliydiniz.
eşime dedi hemen yatışını yaptır eşinin bugün öğlene kalmaz doğurur bu. oda şok oldu kızardı bozardı garibimin eli ayağı titredi. hasta bakıcı sandelye getirdi ve beni doğum haneye doğru götürdü. eşimde yatış yaptırcaktı ama kafası ne kadar döndüyse bir türlü çıkışı bulamadınasıl gitcem, nereye gitcem diye soruyodu hasta bakıcıya o halde güldürdü beni
odaya çıktık ve hemen aağlaya ağlaya annemi aradım dedim beni doğuma alacaklar birazdan ve kapadım teli. eşim yatışı yaptırıp geldi yanıma sarıdı bana ve seni çok seviyorum iyiki seninle evlenmişim dedi, bana nasıl moral oldu bu sözler bilemezsiniz.
serum takıldı suni sancı verildi ve yavaş yavaş sancım gelmeye başlamıştı. drum geldi tekrar muayne etti ve 8 cm olmuş açılma dedi bii 5 dk daha bekle dedi ve suyumu patlattı biraz dolaş dedi. dolaştım ve sancılarım arttı dr tekrar geldi ve doğum haneye alabilirsiniz dedi. beni sandalyeyle doğum haneye götürdüler ama nasıl heyecanlıyım. masaya çıktım ve boş boş etrafa baktım. o arada çok şiddetli bii sancı geldi vee dr ıkın diyorrdu ıkındım ilkindi olmadı sonra daha şiddetli bii sancı yine ıkındım başı göründü dur dedi birz bekledim ve derin bii nefesin ardından tüm gücümle tekrar ıkındım ve kuzumun ağlama sesiyle tüm ağrım sancım acım herşeyim geldi geçti onu gögsüme koydular ve nasıl güzel kokuyordu anlatamam doya doya kokladım kuzumu. dikişlerim atılırken bende oğlumu izliyordum. biran önce alıp emzirmek istiyordum kuzumu. yavrumu odaya götürdüğünü söyledi hemşire bir an önce bende gitmek istiyordum vee nihayet dikişler bitti ve benide giydirip odama götürdüler aman yarabbim minicik bişey o benimdi artık benim kuzumdu ömrüm boyunca unutamıcam bii andı. eşim yanıma geldi alnımdan öptü beni ve çookk tşk ederim aşkım bana bunu yaşattığın için dedi. işte o günden beri artık tam bii aile olduk eşim bebişim ve ben...
Hiç ihtimal vermediğim bir zamanda hamile olduğumu öğrenmemle başladı hikayemiz...Tatilimizin tatlı süprizi olmuştu bize...Sürekli uyuyordum ilk aylarda..Çok rahat bir hamilelik geçiriyordum hiç bulantım olmamıştı, ilk kalp atışlarını duyduğumuzda anladık bize muhtaç minik bir can vardı artık bedenimde...Babamız gözyaşlarını tutamamıştı,ben ise kıkır kıkır gülüyordum bebeğim içimde kıpırdandıkça... Bebeğim annesi çok kilo almasın diye ona minik bir oyun oynadı ve hamilelik şekerimiz çıktı..Diyet yaptık,sağlıklı beslendik abur cuburdan uzak ve neticesinde 7 kilo ile tamamladık hamileliğimizi...Bebeğim çok nazlıydı...20.haftaya kadar erkek bildik kendisini ama sonradan oyuncu cimcime bir kızımız olacağını öğrendik...Zaman hızla geçti 32.haftamızda izne çıktık...35.haftamızda kasılmalarımız başlamıştı ama acemilik başa bela ne olduğunu anlayamamıştık...36 da kontrole gittiğimizde doktorumuz hemen hastaneye yatışını yapıyoruz dedi, alel acele ciğer geliştirici iğne yapıldı...Evde doğum yapcakmışsın haberin yok 1 cm açılman var dedi doktorum. Saat kazanmaktı amacımız ama benim akıllı kızım anladı erken olduğunu vazgeçti gelmekten...Bu prova bizim aklımızı başımıza getirmeye yetmişti... Babamız 20 gün izne çıktı,doktorumuz 20 güne 2 kere doğar kızın merak etme dedi... Ama olmuyor,günler geçiyor kızım gelmiyordu... babamız anneannemiz gözümün içine bakıyordu ah desem geliyor mu bebiş diye... 9 ay hızla geçiyor ama son günler geçmek bilmiyordu...Uykusuzduk her gece kasılmalarımız ve belli belirsiz karın ağrılarım vardı ama hepsi o...Derken 38.hafta kontrol günümüz geldi...Tarih 22 Mart Salıyı gösteriyordu...Evden çıkarken içimde bir his vardı, bugün sondu biliyordum... Nst de şiddetli kasılmalarımız çıktı ve açılma 3,5 - 4 cm olmuştu.Doktorum seni bugün doğurtcaz gibi dediğinde inşallah diyordum... Hastaneye yönlendirdi bizi gittiğimizde önceden provalı olduğumuz için hiç yabancılık çekmedik ebemizle görüştük serumumuz bağlandı ve içine sancı iğnesi şırınga edildi... Güle oynaya gitmiştim hastaneye,evden çıkarken sütlaç yemeyi bile ihmal etmemiştim son anda :))) Eşim kızıyordu hastaneye yattığımızda kendisi biliyormuşta bizi uyarmadı anne görüyor musun diyordu. Annemde hiç olmazsa tansiyon ilacımı alırdım diye takılıyordu..doktorum gelene kadar epiduralim hazırlandı.13.30 ta yatışımız yapılmıştı ve 19 da doktorum hastaneye ulaştığında açılmamız 6 cm olmuştu.Süreci hızlandırmak için suyum patlatıldı ve sonrasında sancılar başladı...Aman Allahım gittikçe şiddetleniyor benim suratım şekilden şekile giriyordu, bayılcam sandım artık son anlarda...1 saat sonunda epidural iğnem yapıldı ve yeniden gülmeye başladı yüzüm...ve artık vakit gelmişti doktorum doğumhanede devam edelim takibe dedeiğinde eşim ve annem koridorda yine muayeneye gidiyorum sanmıştılar.Eşime dedim doğuma gidiyoruz biz...Şoktaydı boş boş baktı yüzüme...İçerde yapılan muayenede bebeğin başı görünüyor dedi doktorum.Babamıza gidip kurdela hazırla kızına demiş...Ben içerde eşim dışarda doğum yapıyormuş meğersem :))) Yarım saat bekledikten sonra doğumu başlattı doktorum...ilk ıkınmada başaramamıştım...2.de hemşireninde yardımı ile bebeğimin başı çıktı doktorum tamam artık ıkınma diyordu ama ağlamıyordu kızım korktum yok birşey dedi doktor, meğer omuzları geniş olduğu için çıkmamış bebiş...sonrasında mucizem karşımdaydı...21:54 te duyurdu kızım o güzel sesini bize...Ebeler arkada hazırlamaya başaldı kızımı,doktorum dikişlerle uğraşıyordu ben ise sabırsızlanıyordum kızımı kollarıma almak için.Kafamı geri uzatıp bakmaya çalışıyordum :)) Doktorum kızımı aldı ve babamıza gidiyoruz biz dedi, ilk o an öptüm kızımı ve deli gibi kıskandım doktorun kollarında görünce...Götürme diye ağlayacaktım utanmasam...Odaya çıkartıldığımda eşim ve annem bebişin peşindeydi, eşime dedim kızını buldun beni unuttun...Ve doktorumuz son noktayı koydu : Yeni kuman hayırlı olsun ...
Şimdi 11 günlük olduk... Alışmaya çalışıyoruz yeni hayata...Hani derler ya en çok annenin babanın nazarı değer yavrusuna korkuyorum bazen kendimden ama gözlerimi alamıyorum kuzumdan..allahım nazarlardan saklasın...Yüzünden gülücükler eksik olmasın bebişlerimizin...Ve tabi herkese bu duyguları tatmayı nasip etsin Allahım...Hayatın anlamı değişti artık bizim için, Rabbim evlatlarımızın acısını göstermesin bizlere...Uzun oldu kızlar hakkınızı helal edin ama kelimeler kifayetsiz kalıyor ne yazsam az...
evet sıra ecrin kızımın doğum hikayesinde
bilenler bilir 2011 nisan anneleri arasında en problemli hamilelik geçiren anne adayı bendim,çünkü herşey gayet normal seyrinde devam ederken 3lü tarama testinin ayrıntılı ultrason incelemesinde bi gariplik vardı,dr bebeği incelerken sürekli aynı yer üzerinde gezdiriyordu cihazı,'kötü bişey mi var? ' dedikçe hayır cevabı almak için can atıyodum resmen,en sonunda yapılan bir sürü inceleme sonunda kızımın o küçücük akciğerinde akciğerin tamamını kaplayan kistler tespit edildi,sonrası zaten kabus gibiydi,fakülte hastanelerinde resmen süründük desek yeridirbir sürü prof. ,cocuk cerrahı,kadın doğum uzmanları tarafından sürekli kontrol altındaydım. başta kistler çok büyüktü,dr lar sürekli bebeği kaybetmekten bahsediyorlardı,inanın bunları yaşamak berbat bi duygu,her kontrole gittiğimde eve hasta dönüyordum,ağlamaktan başka bişey yapamıyordum,sonra bebeğim büyüdükçe kistler büyüdü,artık patlama riski çok yüksekti ve kistler patlarsa bebeği kaybetmek kaçınılmaz deniyordu,hergünüm dua etmekle geçti ve çok şükür son 1 ayda kistler anlamadığımız bi şekilde küçülmeye başlamıştı,artık ameliyat olmaz deniyordu,moralim düzeldi ve düzeldikçe haberler iyi olmaya başladı. eşimle son anda doğumu yaşadığımız şehir olan kocaeli de değil ailelerimizin yanında yani bursa da yapmaya karar verdik. büyük bi risk aldık aslında son anda dr ve hastane değiştirerek ama yapacak bişey yoktu bursada doğum sonrası yanımda birilerinin olması lazımdı çünkü neyle karşılaşacağımızı bilmiyorduk bursa ya geldim burda çok iyi bi kadın doğum uzmanı ile kontrollere başladık,dr bu kistlerden bişey olmaz dedi ve doğumu fakülte yerine doğumevinde yapmaya karar verdim. yapılan çatı kontrolunde sezaryan olmam gerektıgı anlasıldı ve 27 mart gününe karar verdik doğum için. o gün geldiğinde aptal gibiydim,ne heyecan ne korku ne stres hiç bişey hissetmiyordum. hastaneye geldik ve annemi gördüm başladım ağlamaya,o ana kadar meğer ne kadar dolmuşum,annemi görür görmez saldım kendimi,yatış işlemlerim yapıldı herkesle vedalaştım bi görevli aldı beni asansöre bindik,öksüz gibi hissettim kendimi ve ben hala ağlıyorum ama neden bilmiyorum,sadece kızıma bişi olursa hayal kırıklığı yaşarsam ne yaparım diye düşündüm durdum hep lavman ve sonda takıldı,tahlıller yapıldı ve ameliyathane önünde dr umu gördüm bana nasılsın dedi,tek söylediğim 'korkuyorum' oldu,zaten sonrasında hem masaya kadar yürüdüm hem korkuyorum dedim masaya yattım anestezi uzmanı geldi bişeyler sordu onada korkudan bayılcam anesteziye gerek kalmıcak dedim,tamam yapmayalım o zaman diyip güldü,arkada müzik olarak ta ankara havası çalıyodu,kafam allak bullak oldu ne biçim yer burası dedim,soğuk mu onu bile anlamadım korkudan bi ara dr um birine benım kızımı anlatıyodu 'daha dıkkat edın kontrolde kisti var bebeğin' falan dedi,onu duyunca acayip rahatladım dr unutmamış aklında diye ben hep bekledim hani narkoz verilcek sayı say denilcek diye ama nerdeeee gözümü bi açtım bi odada yatıyorum,hemşire bana 'nefes al' diye bağırıyodu,o zaman anladım herşey bitti,ama kızım nerde bişey oldu mu bilmiyorum,ağzımda maske varken hemşireye yaşıyor mu diye sordum,kolumdaki bilekliği okudu ve yaşıyo merak etme dedi,gözlerim bulanık görüyodu ama sonra yarım saat boyunca kolumdaki bileklikte ne yazdığını okumaya çalıştım ve okudum 'CANLI' hayatımda belkide okuduğum en güzel kelimeydi,iyice ayılınca benı görevliler aldı odaya götürmek için yola çıktık,annemlerin sesini duydum,ben arkalarından geçiyorum onlar bi yere bakıyolar beni görmüyolar,çok sinir olmuştum,sonra biri farketti beni geçerken herkes o anda bebeğime bakıyormuş ondan beni görmemişler,kıpır kıpırmış sağlıklıymış,onlar ayaküstü bana anlattıkça ben ağlamamak için zor tutuyorum kendimi,sonrasında bebeğimi işi garantiye almak için çocuk hastanesine gönderdiler ve 3 gün sonra bal kızımı kollarıma verdiler,dr lar kist diye bişey görememişler,büyük ihtimalle doğum sırasında yok olmuş dediler,halbuki bizim tek korkumuz doğumda kistlerin patlayıp sıkıntı yaratmasıydı ama çok şükür rabbime korktuğumuz gibi olmadı. güzel kızım Ecrin'im kollarımda,sağlıklı ve sürekli gülümseyen bi bebek. doğuma girerkende çok dua etmiştim şimdide 'ALLAH İSTEYEN HER KULUNA BU DUYGUYU YAŞATSIN İNŞALLAH'...
Biraz uzun oldu ama bizimde hikayemiz bu,hazır Ecrin'im uyurken yazayım dedim,ama olayı abarttım sanırım biraz,daha anne olmayan arkadaşlarıma hayırlı doğumlar hayırlı evlatlar nasip etsin rabbim...
selam arkadaşlar hazır vaktim varken bende doğum hikayemi anlatayım dedim :) ama biraz anlatma özürlüyümdür (sözelim hiç bir zaman iyi olmamıştır)artıkın kusura bakmayın:78:
daha önce kısa bi doğum öncesini anlatmıştım ama yineleyim , 12 nisan kontrole gitmiştim o gün doktorumun sezeryanı varmış istersen senide alalım bugünden halledelim dedi bende tamam sevinçle kabul etmiştim çünkü artık biran önce kavuşmak istemiştim oğluşuma diğer bayan ameliyattayken bana serum verildi lavman yapıldı artık hazırdım,benden önce giren bayan ameliyattan odaya alındı ben onu öyle görünce normalde sakin bir insan olmama rağmen resmen panikledim ve ağlamaya başladım herkes sakin ol dedikçe ben onları hiç duymuyordum doktorumda seni böyle amaliyata alamam dedi bende sevinçten hemen ayağa kalktım hazırlandım evin yolunu tuttuk yarın sabahtan alacağız dedi ama sanki ben artık istemiyordum hep karnımda kalsın istiyordum çünkü çok korkmuştum .eve geldik annem hemen çantayı falan hazırlama başladı ama bende tık yoksanki doktoru yarında bişekilde atlatırım gibi geliyordu ne bileyim hiç doğurmayacakmışım gibi geliyordu. neyse annem benim rahatlığımı gördükçe" hadi kızım banyoya hadi kızım şunu al "dedikçe artık iş gerçekten ciddiye bindiğini anladım ve annemide fazla üzmeden hazırlanmaya başladım. ve gece heyecandan bir dk bile uyumadım sabah 8 de hastaneye eşim annem ve ben yola koyulduk bu arada 8 yaşındaki kızımı öptüm öptüm arkadaşıma bıraktım yavrum benim ben giderken arkamdan bakışını hiiiç unutmuyorum içim o arada bi tuhaf oldu korku sardı .neyse hastane vardık hazırlıklar yapıldı saat 10 da ameliyata alındım ama ben nasıl titriyorum anlatamam elimde değil bacaklarıma hakim olamadım zangır zangır titriyordum ,epidural için anestezi uzmanı hadi başlıyoruz deyince allah tarafından bir sakinleşme oldu bende sonra ayaklarımı hissetmedim doktorum geldi oda başlıyoruz dedi ve 15 dk sonra bebişimi gördüm anlatamam o anki rahatlığı bebeğim gittikten sonra bir rehavet çöktü biraz uyumuşum uyandıktan sonra doktorum bir daha bebek yapma dedi sadece bebek değil karın ameliyatı olma bende korktum nedenini sordum meğer daha önceki ameliyatlarımda doktorlar üstün körü dikmişler ve bu doktorum hiç beğenmedi içim yapış yapış olmuş meğersem kadın düzeltmekte baya zorlandı bende o sırada offf şu dikiş işlemi bitsede biran önce oğluma kavuşssam diyordum sürekli doktoruma bitti mi bitti mi diye soruyordum doktorum sağolsun çok iyiydi tamam canım az kaldı sakin ol oğlun babasında şimdi bişeyi yok çok sağlıklı diyerek beni sık sık rahatlatıyordu neyse artık çıkma vakti gelmişti , ben odaya alınırken annemle eşim hemen yanıma gelip öptüler meğer onlar çok korkmuş tam 2 saat içerdeymişim bana birşey oldu zannetmişler kimseden cevapta alamamışlar canlarım benim iyi ki varlar .bebeğim beşikte uyuyordu hemşire hemen kucağıma verdi ve emzir dedi başladım emzirmeye ama ne cebelleşiyorum anlatamam su gibi tere batıyordum allahtan bebeğime sağlıcakla kavuştum kızlar 13 nisan 2011 de saat 10:20 de 3500 gr 50 cm boyunda bir oğluşum oldu şu anda evdeyiz allaha şükür, çok güzel bir duygu 8 yıl aradan tekrar yaşadım tekrar tekrar allaha şükrediyorum allah herkese bu duyguları yaşatmayı nasip etsin diyorum herkesi çok çok öpüyorum
eveeet oğluşum karşınızda maşallah demeyi unutmayın cici anneler
Eki Görüntüle 180626
Eki Görüntüle 180629
selam arkadaşlar hazır vaktim varken bende doğum hikayemi anlatayım dedim :) ama biraz anlatma özürlüyümdür (sözelim hiç bir zaman iyi olmamıştır)artıkın kusura bakmayın:78:
daha önce kısa bi doğum öncesini anlatmıştım ama yineleyim , 12 nisan kontrole gitmiştim o gün doktorumun sezeryanı varmış istersen senide alalım bugünden halledelim dedi bende tamam sevinçle kabul etmiştim çünkü artık biran önce kavuşmak istemiştim oğluşuma diğer bayan ameliyattayken bana serum verildi lavman yapıldı artık hazırdım,benden önce giren bayan ameliyattan odaya alındı ben onu öyle görünce normalde sakin bir insan olmama rağmen resmen panikledim ve ağlamaya başladım herkes sakin ol dedikçe ben onları hiç duymuyordum doktorumda seni böyle amaliyata alamam dedi bende sevinçten hemen ayağa kalktım hazırlandım evin yolunu tuttuk yarın sabahtan alacağız dedi ama sanki ben artık istemiyordum hep karnımda kalsın istiyordum çünkü çok korkmuştum .eve geldik annem hemen çantayı falan hazırlama başladı ama bende tık yoksanki doktoru yarında bişekilde atlatırım gibi geliyordu ne bileyim hiç doğurmayacakmışım gibi geliyordu. neyse annem benim rahatlığımı gördükçe" hadi kızım banyoya hadi kızım şunu al "dedikçe artık iş gerçekten ciddiye bindiğini anladım ve annemide fazla üzmeden hazırlanmaya başladım. ve gece heyecandan bir dk bile uyumadım sabah 8 de hastaneye eşim annem ve ben yola koyulduk bu arada 8 yaşındaki kızımı öptüm öptüm arkadaşıma bıraktım yavrum benim ben giderken arkamdan bakışını hiiiç unutmuyorum içim o arada bi tuhaf oldu korku sardı .neyse hastane vardık hazırlıklar yapıldı saat 10 da ameliyata alındım ama ben nasıl titriyorum anlatamam elimde değil bacaklarıma hakim olamadım zangır zangır titriyordum ,epidural için anestezi uzmanı hadi başlıyoruz deyince allah tarafından bir sakinleşme oldu bende sonra ayaklarımı hissetmedim doktorum geldi oda başlıyoruz dedi ve 15 dk sonra bebişimi gördüm anlatamam o anki rahatlığı bebeğim gittikten sonra bir rehavet çöktü biraz uyumuşum uyandıktan sonra doktorum bir daha bebek yapma dedi sadece bebek değil karın ameliyatı olma bende korktum nedenini sordum meğer daha önceki ameliyatlarımda doktorlar üstün körü dikmişler ve bu doktorum hiç beğenmedi içim yapış yapış olmuş meğersem kadın düzeltmekte baya zorlandı bende o sırada offf şu dikiş işlemi bitsede biran önce oğluma kavuşssam diyordum sürekli doktoruma bitti mi bitti mi diye soruyordum doktorum sağolsun çok iyiydi tamam canım az kaldı sakin ol oğlun babasında şimdi bişeyi yok çok sağlıklı diyerek beni sık sık rahatlatıyordu neyse artık çıkma vakti gelmişti , ben odaya alınırken annemle eşim hemen yanıma gelip öptüler meğer onlar çok korkmuş tam 2 saat içerdeymişim bana birşey oldu zannetmişler kimseden cevapta alamamışlar canlarım benim iyi ki varlar .bebeğim beşikte uyuyordu hemşire hemen kucağıma verdi ve emzir dedi başladım emzirmeye ama ne cebelleşiyorum anlatamam su gibi tere batıyordum allahtan bebeğime sağlıcakla kavuştum kızlar 13 nisan 2011 de saat 10:20 de 3500 gr 50 cm boyunda bir oğluşum oldu şu anda evdeyiz allaha şükür, çok güzel bir duygu 8 yıl aradan tekrar yaşadım tekrar tekrar allaha şükrediyorum allah herkese bu duyguları yaşatmayı nasip etsin diyorum herkesi çok çok öpüyorum
eveeet oğluşum karşınızda maşallah demeyi unutmayın cici anneler
Eki Görüntüle 180626
Eki Görüntüle 180629
Maşallah canım oğluşuna...Boyuda kilosuda çok güzel...Sende kurtuldun hayırlısıyla sonunda...
rana maşallah bebeğin çok tatlı cnm:)
maşallah bebişine güle güle büyüt canım
mrb arkadaşlar kızım uyurken bende dogum hıkayemı yazayım dedım.
hamılelıgımın ılk ayları mıde bulantısı halsızlıkle gectı ıkılı uçlu dortlu test beklerken şukur sorunsuz sonuçlar aldık 5ayımda tam duzeldım derken bu sfer ultrasonda bebgım bır hafta kuçuk çıkıyordu bılırsınz çogunuz bebgımın kılo alımı duşuktu gelışım gerılıgı vardı gerı kalan sureyı tedırgın gecırdık hep her kontrole gttıgımde korkarak gıdıyordum.ama druma da çok guvenıyordum.hamılelıgımın tadını çıkaramadım anlayacagınız tedırgınlıkten.
ben hep normal dogum ıstemıştım ama drum sezeryan olmam gerektıgını bana defalarca anlattı ve sonunda ıkna oldum hıçde kokrtugum gıbı değilmış.
37+5 te sabh hastaneye gttk benım annem babm eşimn annesı babsı.ben çok heycanlıydım benı hazrladılar damar yolumu actılar lavman yapıldı drum geldı bıraz benı sakınleştrdı aılemle goruştu.sonra amelyathaneye gttık bı anda bırçok kışı etrafımdaydı benle sohbet etmeye başladılar drum hala uyumudamı sen guluyosun hala dedı o an uyumuşum.uyandgımda nefes alamıyorum ve karnım agrıyor demeye başaldım kızımı sordum drumu sordum drum geldı bebgın saglıklı ve 2560 gr dedı bız 2200 beklıyorduk çok sevındım.ve bır sure nefes alma zorlugu çektım oksıjen verdıler karnım agrıyor nefes alamıyorum dıyerek odaya gırmışım annemler karşımdaydı ben hayal mayal hatrlıyorum eşime benzedıgını soyluyorlardı eşim bebkle bırlıkte ıçerı gırdı kalbım yerınden çıkacak gıbı oldu ilk once saçları dıkkatımı çektı çok saçı vardı kızımın.narkozun etkısıyle sersem gıbıydım o anları pek hatlayamıyorum.2 guın hastanede kaldık kızım mememı tuatamdı hemsırelerle bırlıkte çok ugraştık bı yandan dıkışlerım agrıyor bı yandan kızım aç ıkıncı gun ayaga kalktım egrıldım dogruldum şekılden şekıle gırdım o sancıyla emzıre bılmek ıçın sutumu sagdım meme ucu kullandım.3gun hast çktık ertesı gun çocuk dr kontrole çagrdı sarılıgı yuksek çıktı kızımın bır gun hastanede kalması gerktıgını soyledı o an ben yıne koptum aglamaktan kızımı hastanede bırakamam dıye aglayıp durdum akşm oldu hast gttk bebgımı hemşıreye verırken kendımden gecmışım aglmaktan sabahı zor ettım sabh sonçları aldık ve sarılıgı duşmştu.şimdı saglık durumu gayet ıyı mememıde tutamaya başladı ama meme uçlarım yara oldu acı çekerek emzırıyorum.drum dogduktan sonra daha hızlı kılo alır demıştı karnımdayken 100gr alıyordu hadftada ve dedıgı gıbı de oldu şimdı kızımın kılo alımı gayet ıyı hamılelıgımı kendıme resmen zehır etmıştım ama maşşkızım şimdı saglıklı ve kollarımda.evımızın neşesı ışıgı mutlulugu canım kızımm
kızlar hepinizin bebekleri hayırlı olsun allah analı babalı büyütsünçok yazamıyorum
ben de doğum hikayemi yazmak istiyorum ama fırsat bulamıyorum çıkmam gerekiyor daha süt sağacağım çünkü:))
okurken deli gibi ağladım. hamileyken duygusallık bu olsa gerek.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?