canım biliyorum umutsuzuluğa kapılmak hiç iyi değil, hiçbir şeyin arkasına sığınacak değilim bunun için ama hastalık gerçekten insanda gel gitlere sebep oluyor bir sabah uyanıyorum rüyamda bebeğimi görmüşüm içim kıpır kıpır umut dolu, bir gün uyanıyorum kabuslar görmüşüm uyuyamamışım düşün düşün, insan hassas oluyor etrafındaki birinin "bebek de anne sütü içemeyecek" diye hayıflanması, "sen hastasın dışarı çıkma" telkini, şunu ye diye dayatmalar ya da kahvaltıda bala giden çatalına ters bakışlar, uyarılar, vs vs
hastalık insanı eksiltiyor malesef bu da moral bozucu oluyor
genel anlamda benim güçlü olduğumu söylerler öyle olmaya çalışırım tevekkül etmeye gayret ederim
ama işte daha önce de söylemiştim kemoterapiden önce geriliyorum onkolojiye gitmek kendim gibi bir sürü insanı görmek hikayetler dinlemek sonra tedavinin vicuttaki etkileri biraz yıpratıcı oluyor bu süreç ben de o dönemde yazdım o gün ki durumum öyleydi malesef, şimdi iyiyim ama sağolun...
canım goji berry i bir arkadaşım da söyledi ama bakmadım madem öyle bir bakayım alırım belki zaten kefir dışında bir de zerdeçal bir şey almıyorum o da arada aklıma gelince bol kuzu eti yiyorum, tavuk yemiyorum hepsi hormonlu diye, köy tavuğu bulmak lazım...
randevu aldım cuma günü gideceğim nasipse İBB kadın sağlığı merkezinden psikolojik destek alacağım ücretsizmiş bakalım umarım faydası olur yazarım size
ama psikiyatri konusunda ön yargılıyımdır hele hele ilaç tedavisine yani duygularımı ilaç yoluyla bastırmanın doğru olduğunu düşünmüyorum bu sorunları yanlızca bastırır çözmez ki ayrıca ben sorunlarımla başa çıkabilecek güçte olmalıyım kendim başa çıkmalıyım hazmetmeli kabullenmeli sonunda da şükretmeliyim bastırmak doğru gelmiyor
ne olur yanlış anlama belki yanlış ama bu benim görüşüm kimseyi de eleştirmem ama ben ilaç almayı reddediyorum umarım sonunda mecbur kalmam...
kızlar hastalığımla ilgili internetten okuduğum kişiler bu işin uzmanları biri Onkolog Sualp Tansan, diğeri Uzman tv de Genel Cerrah Prof Cihan Uras, biri onkolog Yavuz Dizdar vb kişiler bunların yanlış bir şey söylediğini düşünmüyorum, benim bilmediğim hastalığımın düşündüğüm gibi erken evre olmayışı ilerlemiş olduğu idi buna şaşırdım üzüldüm,
bir de şimdi kurtulsam bile yine tekrarlama riski ya da yayılma olasılığı işte beni en çok bu rahatsız ediyor yani kanser benim hayatımda hep olacak gibi bu korku hep var olacak yani bazı hastalıklar vardır apandist gibi patlar alınır kurtulursunuz bir daha gündeminizde olmaz ama kanser öyle değil hep uyuyacak bir gün hortlamak üzere moralini hep yüksek tutacaksın dikkat edeceksin ki uyuya kalsın
velhasıl hastalıklar insan hayatının kalitesini düşürüyor malesef ama isyan etmiyorum yılmak yok savaşa devam evladım için, kendim için
Rabbim bende olmayan direnci evladıma versin aldığım ilaçlardan hiç etkilenmesin anne sütü almamak ona zarar vermesin onun sağlıklı hayatı ban da güç versin direnç versin Rabbim onu korusun, esirgesin...
hepimizinkini...
öpüldünüz
bu arada ben resmen yaşlı nineler gibi altıma kaçırır oldum hele gülmeye başlamayayım nasıl kaçıyor utanıyorum valla, sürekli çamaşır değiştiriyorum
Allah hepimize yardım etsin...