hepinize teşekkür ederim
bu yaşadıklarıma hala inanamıyorum bu niye benim başıma geldi diye söylenip duruyorum yani benim hiç rahat mutlu bir çocukluğum olmadı benim babam da hovardaydı ama birgün bana dedi ki "kızım ben zaten evlenecek adam değildim, anneni görücü usulü evlendirdiler benimle ailelerimizin kararıydı biz ayrı dünyaların insanlarıyız"
kendince bir açıklaması belki haklı tarafları vardı ve ne kadar hovarda olursa olsun anneme hamileliklerinde hep iyi davranmış üstüne titremiş. Bize pek sahip çıkmadı ben mutsuz bir evde büyüdüm hır gür içinde, evlenirken hep mutlu olmayı diledim ne parada ne pulda gözüm olmadı. Ama kader işte babamdan gülmedim eşimden de gülmedim nasıl bir kadar bu Allah ım? Nasip olursa benim de oğlum olacak o da kazık atacak mı bana o da ağlatacak mı beni? Korkuyorum işte...
eşimi dün manidar itirafından sonra evden gönderdim itiraz etmedi çantasını hazırladı mayosunu bile aldı evin anahtarını vestiyere bırakıp çekip gitti, giderken pişmanım bir kere oldu ben ettim sen etme gibi pişmanlık dolu laflar etmedi ikimiz de ağladık o kadar, o da vicdan azabından...
evden gider gitmez hemen annesini aradım durumu söyledim, boşanacağım dedim... şok oldu inanmadı yapmaz dedi, sonra onu aramış "hemen eve gel, konuşacağız demiş"
ben sabahı sabh ettim damla uyumadım ağladım ağladım, uyumadım şafağı izledim...
sabah olunca yemek yemeden çalıştığı bankasına gittim müdürü ve müdür yardımcısı bayan ikisiyle de konuştum şok oldular, kafası önünde çocuk ne ara yaptı dediler
dedim ki "bana bir isim verdi ama kadına saldırmadan emin olmak istiyorum bana yardım edin" dedim sağ olsunlar hemen araştırdılar , bir kere haftasonu eğitimleri yalanmış iki haftasonu eğitim var diye kandırdı beni meğer o kadınla beraber olmak için bana yalan söylemiş.
kız bankaya yeni girmiş başka şubeden yaşı da küçükmüş bekar, 3 gün izin almış bu sabah kız da, yani benimki yememiş içimemiş onu aramış uyarmış, belki plan yapmışlar pazartesine kadar birlikte olacaklar...
düşündükçe çıldırıyorum beni aramıyor ne haldeyim düşünmüyor, en ufak bir pişmanlık belirtisi yok hala o kızın derdinde onu koruyor onu kolluyor...
hani demişsiniz ya yumuşama diye adam zaten silmiş kafasında bana ve bebeğine zerre saygısı acıması yok kapılmış bir kadına dünya umuru değil, aslında bu halleri çok tanıdık bana aşık olduğunda da böyleydi
yine böyle şiir yazar, benimle telefonda saatlerce konuşur benimle buluşabilmek için taklalar atardı benim için ailesini karşısına aldı şimdi onun için beni ve oğlumuzu hiçe sayıyor beni aldatmasının ötesinde duygusal bir iişki yaşıyor ve işte bunun geri dönüşü yok kızlar tek çare boaşanmak ne ben ona güvenebilirm bir daha ne de o beni zorla yeniden sevip aşık olabilir bundan sonrası zorlama olur ama ben onu o kadar çok seviyorum ki bu tarz bir yaşantıyla yetinemem dayanamam
Allah ban dayanma gücü versin ve hakkımda hayırlısı olsun büyük cümleler kurmak için henüz çok erken ama benim kararım bu ve karşımdaki de buna itiraz etmiyor...
zoruma gidiyor bana yalan söylemesi, beni aptal yerine koyması çocuğunun sakat doğma ihtimaline aldırış etmeden benim yanımda olmak yerine o kadınla kaçamak peşinde koşması, suçunu bastırmak için bana eziyet etmesi ve kendimi suçlu hissetmemi sağlaması...
bana dürüstçe olmuyor eskisi gibi kendini de suçlama sorun benim ayrılalım deseydi bu kadar kızgın olmazdım
değer miydi yuvasını yıkmaya düzenini bozmaya çocuğunu karısını perişan etmeye işine çevresine rezil olmaya değer miydi, değermiş demek ben işte buna kahroluyorum...
