- 1 Aralık 2012
- 50
- 0
- 86
- Konu Sahibi papatya3459
-
- #42.341
AAAA bennimde adım yağmur:) Allah bağışlasın allahım nazarlardan saklasın:)
Aaa kızımınla adaş olmuşlar o zaman yerim ben ikisinideee :))
Selam Şubat anneleri. Ben de Mart annesi olacaktım ama kızımın 28 Şubat'ta epidural sezeryanla doğumuna karar verildi. Kızım 2700 doğdu. Çok minik olmasının dışında Allah a şükür bir sorunumuz yok. Bu ikinci doğumum olmasına rağmen ilkinde 40 gün göğüs acısı çekmiştim bunda yine başladı. Lansinoh krem sürüyorum ama pek bir fayda etmiyor maalesef .sadece rahatlatıyor birazcık. İlkindede ne denediğsem fayda etmemişti papilla diye krem geçirmişti ancak oda satılmıyormuş artık.
Canim bu saatte aklima geldin taburcu oldunmukinasilsin?insallah iyisindir.en kisa zamanda bekliyoruz.allaha emanet ol....
ben de bu gece gireyim dedim uyku tutmadı, hastanedeyim hala taburcu olmadım yarın oluyorum inşallah bi aksilik olmazsa
nasılım sorusu biraz karışık. Ama hiç iyi değil gibiyim. Çok başarılı bir spinal epiral doğumun ardından şu an hani sezaryenin de sonrası zor derler ya onu çekiyorum, çok zorlanıyorum. Burada bazen gecenin bir yarısı normal doğum yapacakların nasıl inlediklerini de duyuyorum ve ona da özeniyor değilim, iki doğum da çok zor. Doktorum ameliyat sırasında karnımı açınca çok fazla varis görmüş, bebeğin inmemesini buna bağlıyor. yani istesem de normal doğuramazmışım pek, ben de bebek de mahvolurmuşuz. dün epiduralin etkisiyle bayağı iyiydima ama bugün çok ağrım oldu. Hala büyük tuvaletime çıkamadım.vücudum gaz dolu.
Annem benimle, 62 yaşında kadını da kendimle telef ettim, kadın zaten tansiyon hastası, yoruldu benle iyice. ama geceleri felaket horluyor kızlar, hem ona ihtiyacım var hem de horlaması delirtiyor beni,ne yapacağımı şaşırdım iki gecedir uyutmuyor, şu anda da yanımda horluyor ve beni uyku tutmadı, sinir olmuş durumdayım. Eşimi istiyorum ama annem gibi yardımcı olamaz bana.
ilk gün çok fazla ziyaretçim geldi, çalıştığım hastaneden birçok insan beni yalnız bırakmadı.hem çok sevindim hem çok yoruldum dün, bugün kimsenin telefonunu dahi cevaplayamadım. Ama tiksindim telefonda konuşmaktan yemin ederim. Bebek emzirmekten, dikiş ağrısı çekmekten bi de telefonda konuşamadım. Somra geri dönüp o insanlara bunları anlatmak da zor geliyor.
Kızıma hala alışamadım, çok utanıyorum bunlarısöylerken, kendime itiraf etmesi bile zor. Hiç hayal ettiğim gibi bir bebek değil. Şu an bunları yazarken dahi gözyaşlarımı tutamıyorum, kendimi çok suçlu hissediyorum.Bebeğimin sevimli olmadığını düşünüyorum. Çok çatık kaşlı sinirli yüz hatları olan bir bebek. Her gelenin ilk tepkisi çok çirkin şeklinde. Kızamıyorum onlara. Kızımın ilk çıktığı anı görmesem benim bebeğim olduğuna inanmayacağım sanki.bizim ailede kardeşlerimin filan bebekleri çok sevimli olurdu doğduklarında. Sütüm geldi ama yetmiyor bebeğe, nasıl yetsin ki iki gündür komposto bisküvi gönderip duruyorlar öğün olarak.zaten iri, çok emmek istiyor, ihtiyacına cevap veremiyorum. Doktor da bu büyüklükte bir bebeği doyurmamın zor olduğunu söyledi. İki gecedir hastanede mama alması ve dinlenebilmek için bakım odasına gönderiyorum onu birkaç saat. Gündüzleri çok uyuyor, geceleri uyanık ve bir memeyi 40 dk filan emdiği oluyor. Söylemeye gerek var mı memelerim mahvoldu. Sağ göğsüm bugün kanadı bile. Habire kremliyorum. Bebeğe mama verdirdiğim ve bakım odasına gönderdiğim için de suçlu hisediyorum ve şu anda bu suçluluktan uyuyamıyorm. Kalkıp yanına gidip alsam bebeği, hala çok ağrım var. Yalnız kalkamıyorum yataktan, yalnız yürüyemiyorum. Şu sezaryene çok rahat, hemen ikinci gün kalktım işimi yaptm diyenleri şaşkınlıkla karşılıyorum. Bende mi bir sorun var. Ve kaç güne geçecek bu şikayetler ne zaman normale döneceğim? Göbeğim hala 6 aylık hamile gibi, çok çirkin görünüyorum operasyon sonrası.
sanki hep böyle kalacağım, hep böyle ağrılı, hep bu kilo ve görünümde, bebeğim de sanki hep böyle sevimsiz gelecek bana,sanki hep canımı yakacak. Bana sadece onu emzirirken masum ve şirin görünüyor, bana ihtiyacı var diyorum. Duygularım karmakarışık, ağrıların da etkisiyle kolayca ağlıyorum. Bunları kimseyle konuşamıyorum.bu duygulardan kurtulup nasıl ikinci bir çocuk yaparım diyorum, bu ağrıları unutabilir miyim bilmiyorum. İyi bir anne olacak mıyım en çok da bundan endişeleniyorum.
anlayacağınız hiç iyi değilim. Bir an önce her anlamda iyileşmek istiyorum.
ben de bu gece gireyim dedim uyku tutmadı, hastanedeyim hala taburcu olmadım yarın oluyorum inşallah
cnm en basta seni ve Azra bebegi tebrik ederim. Allah analı babalı ve kolayca büyütmeyi nasip etsin.
Mesajını okuyunca bu kadar ne yaşadığım hissettiğim iyi anlatılamaz dedim.
Sezeryan esnasında çok rahattım ama sonrası mahvoldum. İçimden 2 günde kalktım evimin camını sildim diyenlere saydım sövdüm. Hoş yapı meselesi demek ki biz öyle olamayacakmışız. Hastanede 2 gün eşimle -kendimi aşırı muhtaç ve zavallı hissederek- kaldım. Neyse 2.günün sonnunda eve geldim bu sefer de annemin mesaisi başladı. Wc kalkcam yardım oraya gitcem yardım. Ve sana gerçekçi olucam ancak 20 gün sonra iyi oldum hala iş yaparken falan dikişlerim ağrıyor. Büyük tuvalet yaparken zorlanıyorum.
Bebeğime ilk zamanlar ben de alışamadım. Ne yalan söyleyeim pek rahattım o doğmadan önce ama şuan en sevdiğim diziyi yeşil çayımla bile içemiyordum. Ve hep kaşları çatıktı. Bende sevimli bebekleri severim. En beni sıkan ise hergün yeni bir huy edinmesi. 40 ına kadar diyorlar bakalım ne olacak.
Ve süt meselesi. benim süt yetmedi gitti. Verdim mamayı. Bu hafta 3 gün kabızdı bebeği fitilledik bu seferde yemyeşil zehir gibi 3 günlük kaka yaptı kendimi suçlu ve yetersiz hissettim. Sonradan dedim yemediğim kalmadı içmediğim kalmadı. Rızkını veren Rabbim tevekkülsüz davranıyordum... ve gaz çıkarma olayı ondan külliyen nefret ediyorum çıkmıyo bi türlü
Bir de anneliğe alışma faslı var.Ben şuan yanımda annemi tutuyorum çünkü lohusa depresyonu -meğer varmış- beni mahvetti. Korkak ağlak bi tip oldum. Başlarda daha feciydim ama şuan daha iyiyim. En azından oğlum beni emerken sana msj yazabiliyorum.
Anneliğe alışma diyordum...Bazen kendi oğlumu annemin oğlu sanıyorum... Ama o benim oğlum dimi? ben Efe nin annesiyşm
Bunları sana gerçekçi olsun diye yazdım cnm Peki genel anlamda nasılsın dersen? Bebek olayı kesinlikle aşk...
Onsuz yapamıyorum her gece rüyamda onu görmeye başladım... Onu artık çok seviyorum...Bensiz uyumak istemiyor beni tanıyor kokluyor ona aşığım o da bana. Çok tükeniyorum geçmişimi özlüyorum ama onsuz bir yaşantının hayalini kurduğumda çok kötü hissediyorum. En zoru bu yeni doğan zamanıymış zaten..Bundan sonrası için çok heyecanlıyım 1.doğum gününü, izleyeceğim Caillouyu bile hayal ederken sevinçten uçuyorum...sesini duymak harika... alışmak zaman alıyor hala tam alışamadım ama her geçen gün ona olan aşkım artıyor... şuan kucağımda pıtlıyor alttan çok masum ve tatlı geliyor.
kumpirellam cnm arkadaşım inş herşey çok güzel olacak bolca dua edicez bebeklerimiz Allahın bize emaneti, ve Rabbim esas koruyucusu... bunu unutmamak lazım
herhangi bir konuda sıkıntın olursa yaz arkadaşım sana dua edeceğim inş
fitili bizde aldık ama onu son care olarak düşünüyorum:))
bizim asıl problemiimiz pişik 1 haftadır bir türlü geçmedi( totoşumuz kıpkırmızı sağlık ocağına gittik 3 farklı pişik kremi kullanıyorum zeytinyağı sürüyorum pamuk ve su ile temizliyorum ama yok geçmedi şaşırdım kaldım valla
ben de bu gece gireyim dedim uyku tutmadı, hastanedeyim hala taburcu olmadım yarın oluyorum inşallah bi aksilik olmazsa
nasılım sorusu biraz karışık. Ama hiç iyi değil gibiyim. Çok başarılı bir spinal epiral doğumun ardından şu an hani sezaryenin de sonrası zor derler ya onu çekiyorum, çok zorlanıyorum. Burada bazen gecenin bir yarısı normal doğum yapacakların nasıl inlediklerini de duyuyorum ve ona da özeniyor değilim, iki doğum da çok zor. Doktorum ameliyat sırasında karnımı açınca çok fazla varis görmüş, bebeğin inmemesini buna bağlıyor. yani istesem de normal doğuramazmışım pek, ben de bebek de mahvolurmuşuz. dün epiduralin etkisiyle bayağı iyiydima ama bugün çok ağrım oldu. Hala büyük tuvaletime çıkamadım.vücudum gaz dolu.
Annem benimle, 62 yaşında kadını da kendimle telef ettim, kadın zaten tansiyon hastası, yoruldu benle iyice. ama geceleri felaket horluyor kızlar, hem ona ihtiyacım var hem de horlaması delirtiyor beni,ne yapacağımı şaşırdım iki gecedir uyutmuyor, şu anda da yanımda horluyor ve beni uyku tutmadı, sinir olmuş durumdayım. Eşimi istiyorum ama annem gibi yardımcı olamaz bana.
ilk gün çok fazla ziyaretçim geldi, çalıştığım hastaneden birçok insan beni yalnız bırakmadı.hem çok sevindim hem çok yoruldum dün, bugün kimsenin telefonunu dahi cevaplayamadım. Ama tiksindim telefonda konuşmaktan yemin ederim. Bebek emzirmekten, dikiş ağrısı çekmekten bi de telefonda konuşamadım. Somra geri dönüp o insanlara bunları anlatmak da zor geliyor.
Kızıma hala alışamadım, çok utanıyorum bunlarısöylerken, kendime itiraf etmesi bile zor. Hiç hayal ettiğim gibi bir bebek değil. Şu an bunları yazarken dahi gözyaşlarımı tutamıyorum, kendimi çok suçlu hissediyorum.Bebeğimin sevimli olmadığını düşünüyorum. Çok çatık kaşlı sinirli yüz hatları olan bir bebek. Her gelenin ilk tepkisi çok çirkin şeklinde. Kızamıyorum onlara. Kızımın ilk çıktığı anı görmesem benim bebeğim olduğuna inanmayacağım sanki.bizim ailede kardeşlerimin filan bebekleri çok sevimli olurdu doğduklarında. Sütüm geldi ama yetmiyor bebeğe, nasıl yetsin ki iki gündür komposto bisküvi gönderip duruyorlar öğün olarak.zaten iri, çok emmek istiyor, ihtiyacına cevap veremiyorum. Doktor da bu büyüklükte bir bebeği doyurmamın zor olduğunu söyledi. İki gecedir hastanede mama alması ve dinlenebilmek için bakım odasına gönderiyorum onu birkaç saat. Gündüzleri çok uyuyor, geceleri uyanık ve bir memeyi 40 dk filan emdiği oluyor. Söylemeye gerek var mı memelerim mahvoldu. Sağ göğsüm bugün kanadı bile. Habire kremliyorum. Bebeğe mama verdirdiğim ve bakım odasına gönderdiğim için de suçlu hisediyorum ve şu anda bu suçluluktan uyuyamıyorm. Kalkıp yanına gidip alsam bebeği, hala çok ağrım var. Yalnız kalkamıyorum yataktan, yalnız yürüyemiyorum. Şu sezaryene çok rahat, hemen ikinci gün kalktım işimi yaptm diyenleri şaşkınlıkla karşılıyorum. Bende mi bir sorun var. Ve kaç güne geçecek bu şikayetler ne zaman normale döneceğim? Göbeğim hala 6 aylık hamile gibi, çok çirkin görünüyorum operasyon sonrası.
sanki hep böyle kalacağım, hep böyle ağrılı, hep bu kilo ve görünümde, bebeğim de sanki hep böyle sevimsiz gelecek bana,sanki hep canımı yakacak. Bana sadece onu emzirirken masum ve şirin görünüyor, bana ihtiyacı var diyorum. Duygularım karmakarışık, ağrıların da etkisiyle kolayca ağlıyorum. Bunları kimseyle konuşamıyorum.bu duygulardan kurtulup nasıl ikinci bir çocuk yaparım diyorum, bu ağrıları unutabilir miyim bilmiyorum. İyi bir anne olacak mıyım en çok da bundan endişeleniyorum.
anlayacağınız hiç iyi değilim. Bir an önce her anlamda iyileşmek istiyorum.
Canım merhaba,o durum normal.bebekler dilleri ve üst damaklarına memeyi kıstırıp öyle emebiliyorlar.benimki de aynı yani merak edilecek birşey yok yani.öptümannişler yardım... bugün kontrolümüz vardı. kızım 170gr almış 6 günde çok sevindim. doktorumuz hala diğer yenidoğanlara göre pasif olduğunu düşünüyor ama ilerleme kaydediyor dedi. yapılan tahlillerin hepsi temiz çıktı buna çok sevindim ama hala neden bu kadar pasif olduğu ve uyumak istediği çözülememiş bi durum. doktor takip edilmesi gerekiyor diyip duruyor bende endişelenip duruyorum. artık ağlamak istemiyorum. birde idrar yolu enfeksiyonu çıkmış bi tahlilde ama ateşlenme kusma huzursuzluk falan olmalıymış hiç biri yok tahlili yenileyecez. hastaneye her gidişte yeni birşeyle karşılaşıyoruz.
benim size sorum şu olacaktı. ben ilk defa yeni doğmuş bi bebekle vakit geçiriyorum ve ciddi tecrübesizlik yaşıyorum. dotorun konuşmaları beni daha çok panik yapıyor ve ne yapacağımı şaşırıyorum. kızımı sütümü sağarak biberonla besliyoruz. bugün şunu farkettim biberonu tam dilinin üzerine koymayınca ememiyor. acaba bu normal mi yoksa onun biberonu düzeltebilmesimi gerekiyor.artık her hareketini takip eder oldum. paranoyaklaştım iyice çok uzun yazdım ama etrafımda yardım alabileceğim kimse yok.
ben de bu gece gireyim dedim uyku tutmadı, hastanedeyim hala taburcu olmadım yarın oluyorum inşallah bi aksilik olmazsa
nasılım sorusu biraz karışık. Ama hiç iyi değil gibiyim. Çok başarılı bir spinal epiral doğumun ardından şu an hani sezaryenin de sonrası zor derler ya onu çekiyorum, çok zorlanıyorum. Burada bazen gecenin bir yarısı normal doğum yapacakların nasıl inlediklerini de duyuyorum ve ona da özeniyor değilim, iki doğum da çok zor. Doktorum ameliyat sırasında karnımı açınca çok fazla varis görmüş, bebeğin inmemesini buna bağlıyor. yani istesem de normal doğuramazmışım pek, ben de bebek de mahvolurmuşuz. dün epiduralin etkisiyle bayağı iyiydima ama bugün çok ağrım oldu. Hala büyük tuvaletime çıkamadım.vücudum gaz dolu.
Annem benimle, 62 yaşında kadını da kendimle telef ettim, kadın zaten tansiyon hastası, yoruldu benle iyice. ama geceleri felaket horluyor kızlar, hem ona ihtiyacım var hem de horlaması delirtiyor beni,ne yapacağımı şaşırdım iki gecedir uyutmuyor, şu anda da yanımda horluyor ve beni uyku tutmadı, sinir olmuş durumdayım. Eşimi istiyorum ama annem gibi yardımcı olamaz bana.
ilk gün çok fazla ziyaretçim geldi, çalıştığım hastaneden birçok insan beni yalnız bırakmadı.hem çok sevindim hem çok yoruldum dün, bugün kimsenin telefonunu dahi cevaplayamadım. Ama tiksindim telefonda konuşmaktan yemin ederim. Bebek emzirmekten, dikiş ağrısı çekmekten bi de telefonda konuşamadım. Somra geri dönüp o insanlara bunları anlatmak da zor geliyor.
Kızıma hala alışamadım, çok utanıyorum bunlarısöylerken, kendime itiraf etmesi bile zor. Hiç hayal ettiğim gibi bir bebek değil. Şu an bunları yazarken dahi gözyaşlarımı tutamıyorum, kendimi çok suçlu hissediyorum.Bebeğimin sevimli olmadığını düşünüyorum. Çok çatık kaşlı sinirli yüz hatları olan bir bebek. Her gelenin ilk tepkisi çok çirkin şeklinde. Kızamıyorum onlara. Kızımın ilk çıktığı anı görmesem benim bebeğim olduğuna inanmayacağım sanki.bizim ailede kardeşlerimin filan bebekleri çok sevimli olurdu doğduklarında. Sütüm geldi ama yetmiyor bebeğe, nasıl yetsin ki iki gündür komposto bisküvi gönderip duruyorlar öğün olarak.zaten iri, çok emmek istiyor, ihtiyacına cevap veremiyorum. Doktor da bu büyüklükte bir bebeği doyurmamın zor olduğunu söyledi. İki gecedir hastanede mama alması ve dinlenebilmek için bakım odasına gönderiyorum onu birkaç saat. Gündüzleri çok uyuyor, geceleri uyanık ve bir memeyi 40 dk filan emdiği oluyor. Söylemeye gerek var mı memelerim mahvoldu. Sağ göğsüm bugün kanadı bile. Habire kremliyorum. Bebeğe mama verdirdiğim ve bakım odasına gönderdiğim için de suçlu hisediyorum ve şu anda bu suçluluktan uyuyamıyorm. Kalkıp yanına gidip alsam bebeği, hala çok ağrım var. Yalnız kalkamıyorum yataktan, yalnız yürüyemiyorum. Şu sezaryene çok rahat, hemen ikinci gün kalktım işimi yaptm diyenleri şaşkınlıkla karşılıyorum. Bende mi bir sorun var. Ve kaç güne geçecek bu şikayetler ne zaman normale döneceğim? Göbeğim hala 6 aylık hamile gibi, çok çirkin görünüyorum operasyon sonrası.
sanki hep böyle kalacağım, hep böyle ağrılı, hep bu kilo ve görünümde, bebeğim de sanki hep böyle sevimsiz gelecek bana,sanki hep canımı yakacak. Bana sadece onu emzirirken masum ve şirin görünüyor, bana ihtiyacı var diyorum. Duygularım karmakarışık, ağrıların da etkisiyle kolayca ağlıyorum. Bunları kimseyle konuşamıyorum.bu duygulardan kurtulup nasıl ikinci bir çocuk yaparım diyorum, bu ağrıları unutabilir miyim bilmiyorum. İyi bir anne olacak mıyım en çok da bundan endişeleniyorum.
anlayacağınız hiç iyi değilim. Bir an önce her anlamda iyileşmek istiyorum.
annişler yardım... bugün kontrolümüz vardı. kızım 170gr almış 6 günde çok sevindim. doktorumuz hala diğer yenidoğanlara göre pasif olduğunu düşünüyor ama ilerleme kaydediyor dedi. yapılan tahlillerin hepsi temiz çıktı buna çok sevindim ama hala neden bu kadar pasif olduğu ve uyumak istediği çözülememiş bi durum. doktor takip edilmesi gerekiyor diyip duruyor bende endişelenip duruyorum. artık ağlamak istemiyorum. birde idrar yolu enfeksiyonu çıkmış bi tahlilde ama ateşlenme kusma huzursuzluk falan olmalıymış hiç biri yok tahlili yenileyecez. hastaneye her gidişte yeni birşeyle karşılaşıyoruz.
benim size sorum şu olacaktı. ben ilk defa yeni doğmuş bi bebekle vakit geçiriyorum ve ciddi tecrübesizlik yaşıyorum. dotorun konuşmaları beni daha çok panik yapıyor ve ne yapacağımı şaşırıyorum. kızımı sütümü sağarak biberonla besliyoruz. bugün şunu farkettim biberonu tam dilinin üzerine koymayınca ememiyor. acaba bu normal mi yoksa onun biberonu düzeltebilmesimi gerekiyor.artık her hareketini takip eder oldum. paranoyaklaştım iyice çok uzun yazdım ama etrafımda yardım alabileceğim kimse yok.
ben de bu gece gireyim dedim uyku tutmadı, hastanedeyim hala taburcu olmadım yarın oluyorum inşallah
cnm en basta seni ve Azra bebegi tebrik ederim. Allah analı babalı ve kolayca büyütmeyi nasip etsin.
Mesajını okuyunca bu kadar ne yaşadığım hissettiğim iyi anlatılamaz dedim.
Sezeryan esnasında çok rahattım ama sonrası mahvoldum. İçimden 2 günde kalktım evimin camını sildim diyenlere saydım sövdüm. Hoş yapı meselesi demek ki biz öyle olamayacakmışız. Hastanede 2 gün eşimle -kendimi aşırı muhtaç ve zavallı hissederek- kaldım. Neyse 2.günün sonnunda eve geldim bu sefer de annemin mesaisi başladı. Wc kalkcam yardım oraya gitcem yardım. Ve sana gerçekçi olucam ancak 20 gün sonra iyi oldum hala iş yaparken falan dikişlerim ağrıyor. Büyük tuvalet yaparken zorlanıyorum.
Bebeğime ilk zamanlar ben de alışamadım. Ne yalan söyleyeim pek rahattım o doğmadan önce ama şuan en sevdiğim diziyi yeşil çayımla bile içemiyordum. Ve hep kaşları çatıktı. Bende sevimli bebekleri severim. En beni sıkan ise hergün yeni bir huy edinmesi. 40 ına kadar diyorlar bakalım ne olacak.
Ve süt meselesi. benim süt yetmedi gitti. Verdim mamayı. Bu hafta 3 gün kabızdı bebeği fitilledik bu seferde yemyeşil zehir gibi 3 günlük kaka yaptı kendimi suçlu ve yetersiz hissettim. Sonradan dedim yemediğim kalmadı içmediğim kalmadı. Rızkını veren Rabbim tevekkülsüz davranıyordum... ve gaz çıkarma olayı ondan külliyen nefret ediyorum çıkmıyo bi türlü
Bir de anneliğe alışma faslı var.Ben şuan yanımda annemi tutuyorum çünkü lohusa depresyonu -meğer varmış- beni mahvetti. Korkak ağlak bi tip oldum. Başlarda daha feciydim ama şuan daha iyiyim. En azından oğlum beni emerken sana msj yazabiliyorum.
Anneliğe alışma diyordum...Bazen kendi oğlumu annemin oğlu sanıyorum... Ama o benim oğlum dimi? ben Efe nin annesiyşm
Bunları sana gerçekçi olsun diye yazdım cnm Peki genel anlamda nasılsın dersen? Bebek olayı kesinlikle aşk...
Onsuz yapamıyorum her gece rüyamda onu görmeye başladım... Onu artık çok seviyorum...Bensiz uyumak istemiyor beni tanıyor kokluyor ona aşığım o da bana. Çok tükeniyorum geçmişimi özlüyorum ama onsuz bir yaşantının hayalini kurduğumda çok kötü hissediyorum. En zoru bu yeni doğan zamanıymış zaten..Bundan sonrası için çok heyecanlıyım 1.doğum gününü, izleyeceğim Caillouyu bile hayal ederken sevinçten uçuyorum...sesini duymak harika... alışmak zaman alıyor hala tam alışamadım ama her geçen gün ona olan aşkım artıyor... şuan kucağımda pıtlıyor alttan çok masum ve tatlı geliyor.
kumpirellam cnm arkadaşım inş herşey çok güzel olacak bolca dua edicez bebeklerimiz Allahın bize emaneti, ve Rabbim esas koruyucusu... bunu unutmamak lazım
herhangi bir konuda sıkıntın olursa yaz arkadaşım sana dua edeceğim inş
Canım sana da geçmiş olsu emzirmeyi bırakma yeniden dene ben yeni birşey duydum emzirme işi pisikolojikmiş hiç doğurmamış kadın bile çok isteyip düşüncelerini odaklarsa sütünü getirebilirmiş. Tek çaresi olumlu düşünüp benim sütüm yetiyor yavrumu besliyorum ve besliyeceğim deyip kendini inandırmakmış. Şimdilik hem mama verip hemde memeye başlayabilirsin bakarsın zamanla yeter sütte. Rüya olayına çok güldüm aynen bende öyleyim gece emzirip yerine yatırıyorum ve rüyamda yine onu görüyorum diyorum ben bunu emzirip yatırmadım mı resmen ambale oldu kafam
ben de bu gece gireyim dedim uyku tutmadı, hastanedeyim hala taburcu olmadım yarın oluyorum inşallah bi aksilik olmazsa
nasılım sorusu biraz karışık. Ama hiç iyi değil gibiyim. Çok başarılı bir spinal epiral doğumun ardından şu an hani sezaryenin de sonrası zor derler ya onu çekiyorum, çok zorlanıyorum. Burada bazen gecenin bir yarısı normal doğum yapacakların nasıl inlediklerini de duyuyorum ve ona da özeniyor değilim, iki doğum da çok zor. Doktorum ameliyat sırasında karnımı açınca çok fazla varis görmüş, bebeğin inmemesini buna bağlıyor. yani istesem de normal doğuramazmışım pek, ben de bebek de mahvolurmuşuz. dün epiduralin etkisiyle bayağı iyiydima ama bugün çok ağrım oldu. Hala büyük tuvaletime çıkamadım.vücudum gaz dolu.
Annem benimle, 62 yaşında kadını da kendimle telef ettim, kadın zaten tansiyon hastası, yoruldu benle iyice. ama geceleri felaket horluyor kızlar, hem ona ihtiyacım var hem de horlaması delirtiyor beni,ne yapacağımı şaşırdım iki gecedir uyutmuyor, şu anda da yanımda horluyor ve beni uyku tutmadı, sinir olmuş durumdayım. Eşimi istiyorum ama annem gibi yardımcı olamaz bana.
ilk gün çok fazla ziyaretçim geldi, çalıştığım hastaneden birçok insan beni yalnız bırakmadı.hem çok sevindim hem çok yoruldum dün, bugün kimsenin telefonunu dahi cevaplayamadım. Ama tiksindim telefonda konuşmaktan yemin ederim. Bebek emzirmekten, dikiş ağrısı çekmekten bi de telefonda konuşamadım. Somra geri dönüp o insanlara bunları anlatmak da zor geliyor.
Kızıma hala alışamadım, çok utanıyorum bunlarısöylerken, kendime itiraf etmesi bile zor. Hiç hayal ettiğim gibi bir bebek değil. Şu an bunları yazarken dahi gözyaşlarımı tutamıyorum, kendimi çok suçlu hissediyorum.Bebeğimin sevimli olmadığını düşünüyorum. Çok çatık kaşlı sinirli yüz hatları olan bir bebek. Her gelenin ilk tepkisi çok çirkin şeklinde. Kızamıyorum onlara. Kızımın ilk çıktığı anı görmesem benim bebeğim olduğuna inanmayacağım sanki.bizim ailede kardeşlerimin filan bebekleri çok sevimli olurdu doğduklarında. Sütüm geldi ama yetmiyor bebeğe, nasıl yetsin ki iki gündür komposto bisküvi gönderip duruyorlar öğün olarak.zaten iri, çok emmek istiyor, ihtiyacına cevap veremiyorum. Doktor da bu büyüklükte bir bebeği doyurmamın zor olduğunu söyledi. İki gecedir hastanede mama alması ve dinlenebilmek için bakım odasına gönderiyorum onu birkaç saat. Gündüzleri çok uyuyor, geceleri uyanık ve bir memeyi 40 dk filan emdiği oluyor. Söylemeye gerek var mı memelerim mahvoldu. Sağ göğsüm bugün kanadı bile. Habire kremliyorum. Bebeğe mama verdirdiğim ve bakım odasına gönderdiğim için de suçlu hisediyorum ve şu anda bu suçluluktan uyuyamıyorm. Kalkıp yanına gidip alsam bebeği, hala çok ağrım var. Yalnız kalkamıyorum yataktan, yalnız yürüyemiyorum. Şu sezaryene çok rahat, hemen ikinci gün kalktım işimi yaptm diyenleri şaşkınlıkla karşılıyorum. Bende mi bir sorun var. Ve kaç güne geçecek bu şikayetler ne zaman normale döneceğim? Göbeğim hala 6 aylık hamile gibi, çok çirkin görünüyorum operasyon sonrası.
sanki hep böyle kalacağım, hep böyle ağrılı, hep bu kilo ve görünümde, bebeğim de sanki hep böyle sevimsiz gelecek bana,sanki hep canımı yakacak. Bana sadece onu emzirirken masum ve şirin görünüyor, bana ihtiyacı var diyorum. Duygularım karmakarışık, ağrıların da etkisiyle kolayca ağlıyorum. Bunları kimseyle konuşamıyorum.bu duygulardan kurtulup nasıl ikinci bir çocuk yaparım diyorum, bu ağrıları unutabilir miyim bilmiyorum. İyi bir anne olacak mıyım en çok da bundan endişeleniyorum.
anlayacağınız hiç iyi değilim. Bir an önce her anlamda iyileşmek istiyorum.
ben de bu gece gireyim dedim uyku tutmadı, hastanedeyim hala taburcu olmadım yarın oluyorum inşallah bi aksilik olmazsa
nasılım sorusu biraz karışık. Ama hiç iyi değil gibiyim. Çok başarılı bir spinal epiral doğumun ardından şu an hani sezaryenin de sonrası zor derler ya onu çekiyorum, çok zorlanıyorum. Burada bazen gecenin bir yarısı normal doğum yapacakların nasıl inlediklerini de duyuyorum ve ona da özeniyor değilim, iki doğum da çok zor. Doktorum ameliyat sırasında karnımı açınca çok fazla varis görmüş, bebeğin inmemesini buna bağlıyor. yani istesem de normal doğuramazmışım pek, ben de bebek de mahvolurmuşuz. dün epiduralin etkisiyle bayağı iyiydima ama bugün çok ağrım oldu. Hala büyük tuvaletime çıkamadım.vücudum gaz dolu.
Annem benimle, 62 yaşında kadını da kendimle telef ettim, kadın zaten tansiyon hastası, yoruldu benle iyice. ama geceleri felaket horluyor kızlar, hem ona ihtiyacım var hem de horlaması delirtiyor beni,ne yapacağımı şaşırdım iki gecedir uyutmuyor, şu anda da yanımda horluyor ve beni uyku tutmadı, sinir olmuş durumdayım. Eşimi istiyorum ama annem gibi yardımcı olamaz bana.
ilk gün çok fazla ziyaretçim geldi, çalıştığım hastaneden birçok insan beni yalnız bırakmadı.hem çok sevindim hem çok yoruldum dün, bugün kimsenin telefonunu dahi cevaplayamadım. Ama tiksindim telefonda konuşmaktan yemin ederim. Bebek emzirmekten, dikiş ağrısı çekmekten bi de telefonda konuşamadım. Somra geri dönüp o insanlara bunları anlatmak da zor geliyor.
Kızıma hala alışamadım, çok utanıyorum bunlarısöylerken, kendime itiraf etmesi bile zor. Hiç hayal ettiğim gibi bir bebek değil. Şu an bunları yazarken dahi gözyaşlarımı tutamıyorum, kendimi çok suçlu hissediyorum.Bebeğimin sevimli olmadığını düşünüyorum. Çok çatık kaşlı sinirli yüz hatları olan bir bebek. Her gelenin ilk tepkisi çok çirkin şeklinde. Kızamıyorum onlara. Kızımın ilk çıktığı anı görmesem benim bebeğim olduğuna inanmayacağım sanki.bizim ailede kardeşlerimin filan bebekleri çok sevimli olurdu doğduklarında. Sütüm geldi ama yetmiyor bebeğe, nasıl yetsin ki iki gündür komposto bisküvi gönderip duruyorlar öğün olarak.zaten iri, çok emmek istiyor, ihtiyacına cevap veremiyorum. Doktor da bu büyüklükte bir bebeği doyurmamın zor olduğunu söyledi. İki gecedir hastanede mama alması ve dinlenebilmek için bakım odasına gönderiyorum onu birkaç saat. Gündüzleri çok uyuyor, geceleri uyanık ve bir memeyi 40 dk filan emdiği oluyor. Söylemeye gerek var mı memelerim mahvoldu. Sağ göğsüm bugün kanadı bile. Habire kremliyorum. Bebeğe mama verdirdiğim ve bakım odasına gönderdiğim için de suçlu hisediyorum ve şu anda bu suçluluktan uyuyamıyorm. Kalkıp yanına gidip alsam bebeği, hala çok ağrım var. Yalnız kalkamıyorum yataktan, yalnız yürüyemiyorum. Şu sezaryene çok rahat, hemen ikinci gün kalktım işimi yaptm diyenleri şaşkınlıkla karşılıyorum. Bende mi bir sorun var. Ve kaç güne geçecek bu şikayetler ne zaman normale döneceğim? Göbeğim hala 6 aylık hamile gibi, çok çirkin görünüyorum operasyon sonrası.
sanki hep böyle kalacağım, hep böyle ağrılı, hep bu kilo ve görünümde, bebeğim de sanki hep böyle sevimsiz gelecek bana,sanki hep canımı yakacak. Bana sadece onu emzirirken masum ve şirin görünüyor, bana ihtiyacı var diyorum. Duygularım karmakarışık, ağrılaretkisiyle kolayca ağlıyorum. Bunları kimseyle konuşamıyorum.bu duygulardan kurtulup nasıl ikinci bir çocuk yaparım diyorum, bu arıları unutabilir miyim bilmiyorum. İyi bir anne olacak mıyım en çok da bundan endişeleniyorum.
anlayacağınız hiç iyi değilim. Bir an önce her anamda iyileşmek istiyorum.
ben de bu gece gireyim dedim uyku tutmadı, hastanedeyim hala taburcu olmadım yarın oluyorum inşallah bi aksilik olmazsa
nasılım sorusu biraz karışık. Ama hiç iyi değil gibiyim. Çok başarılı bir spinal epiral doğumun ardından şu an hani sezaryenin de sonrası zor derler ya onu çekiyorum, çok zorlanıyorum. Burada bazen gecenin bir yarısı normal doğum yapacakların nasıl inlediklerini de duyuyorum ve ona da özeniyor değilim, iki doğum da çok zor. Doktorum ameliyat sırasında karnımı açınca çok fazla varis görmüş, bebeğin inmemesini buna bağlıyor. yani istesem de normal doğuramazmışım pek, ben de bebek de mahvolurmuşuz. dün epiduralin etkisiyle bayağı iyiydima ama bugün çok ağrım oldu. Hala büyük tuvaletime çıkamadım.vücudum gaz dolu.
Annem benimle, 62 yaşında kadını da kendimle telef ettim, kadın zaten tansiyon hastası, yoruldu benle iyice. ama geceleri felaket horluyor kızlar, hem ona ihtiyacım var hem de horlaması delirtiyor beni,ne yapacağımı şaşırdım iki gecedir uyutmuyor, şu anda da yanımda horluyor ve beni uyku tutmadı, sinir olmuş durumdayım. Eşimi istiyorum ama annem gibi yardımcı olamaz bana.
ilk gün çok fazla ziyaretçim geldi, çalıştığım hastaneden birçok insan beni yalnız bırakmadı.hem çok sevindim hem çok yoruldum dün, bugün kimsenin telefonunu dahi cevaplayamadım. Ama tiksindim telefonda konuşmaktan yemin ederim. Bebek emzirmekten, dikiş ağrısı çekmekten bi de telefonda konuşamadım. Somra geri dönüp o insanlara bunları anlatmak da zor geliyor.
Kızıma hala alışamadım, çok utanıyorum bunlarısöylerken, kendime itiraf etmesi bile zor. Hiç hayal ettiğim gibi bir bebek değil. Şu an bunları yazarken dahi gözyaşlarımı tutamıyorum, kendimi çok suçlu hissediyorum.Bebeğimin sevimli olmadığını düşünüyorum. Çok çatık kaşlı sinirli yüz hatları olan bir bebek. Her gelenin ilk tepkisi çok çirkin şeklinde. Kızamıyorum onlara. Kızımın ilk çıktığı anı görmesem benim bebeğim olduğuna inanmayacağım sanki.bizim ailede kardeşlerimin filan bebekleri çok sevimli olurdu doğduklarında. Sütüm geldi ama yetmiyor bebeğe, nasıl yetsin ki iki gündür komposto bisküvi gönderip duruyorlar öğün olarak.zaten iri, çok emmek istiyor, ihtiyacına cevap veremiyorum. Doktor da bu büyüklükte bir bebeği doyurmamın zor olduğunu söyledi. İki gecedir hastanede mama alması ve dinlenebilmek için bakım odasına gönderiyorum onu birkaç saat. Gündüzleri çok uyuyor, geceleri uyanık ve bir memeyi 40 dk filan emdiği oluyor. Söylemeye gerek var mı memelerim mahvoldu. Sağ göğsüm bugün kanadı bile. Habire kremliyorum. Bebeğe mama verdirdiğim ve bakım odasına gönderdiğim için de suçlu hisediyorum ve şu anda bu suçluluktan uyuyamıyorm. Kalkıp yanına gidip alsam bebeği, hala çok ağrım var. Yalnız kalkamıyorum yataktan, yalnız yürüyemiyorum. Şu sezaryene çok rahat, hemen ikinci gün kalktım işimi yaptm diyenleri şaşkınlıkla karşılıyorum. Bende mi bir sorun var. Ve kaç güne geçecek bu şikayetler ne zaman normale döneceğim? Göbeğim hala 6 aylık hamile gibi, çok çirkin görünüyorum operasyon sonrası.
sanki hep böyle kalacağım, hep böyle ağrılı, hep bu kilo ve görünümde, bebeğim de sanki hep böyle sevimsiz gelecek bana,sanki hep canımı yakacak. Bana sadece onu emzirirken masum ve şirin görünüyor, bana ihtiyacı var diyorum. Duygularım karmakarışık, ağrıların da etkisiyle kolayca ağlıyorum. Bunları kimseyle konuşamıyorum.bu duygulardan kurtulup nasıl ikinci bir çocuk yaparım diyorum, bu ağrıları unutabilir miyim bilmiyorum. İyi bir anne olacak mıyım en çok da bundan endişeleniyorum.
anlayacağınız hiç iyi değilim. Bir an önce her anlamda iyileşmek istiyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?