- 24 Ağustos 2012
- 1.156
- 222
- 123
ben ahkam kesmiyorum , sadece bu duyguyu tadabilecek oldugum için şükrediyorum , ve bir çok şeyin insanin kendi elinde oldugunu düşünüyorum , belki unide pedag. okudugum için , belki yapim ile alakasi . illaki yaşayip görecegiz , belkide cok yakinimda cok sevdigim bir aile dostumuzun anne olamayişini, yaşadiği üzüntü , hayal kırıllıgı bunalim vs vs ve benim hamilegimi bile dile getirmeyip 7 aydir onu görmeye bile gitmeyişim beni bu kadar bu konuda hassaslaştiriyor. vede cok goruyorumm illk cocugu olup şöle böle bunalimlar vs vs yaşayip ikinci hatta 3. cocuk sahibi olanlar ...
sanirim bu dusunce kişiden kişiye değişiyor , hani deniyor ya bebegini kucagina alinca unutuyosun o dogumda yasadigin sancilari , belkide bebeginle yaşamaya başlayınca herseye alışıyosun ..
Bence cok büyük konuşmamak lazım. Toplumda yüZdelik oran olarak cok büyük oranlarda dogum sonrası depresyon, boşanma , o , bu ... Tabiki herkes bi kaç sene basım sacım dağınık olsun nolcak diyo ama hayat bazen kurduğumuz hayaller gibi işlemiyor .. Ben şahsen gerek dogum gerek sonrası nda kötü hiç bi şey yasamadım ama çevremde kırk yıl düşünsem aklıma gelemicek insanlar neler neler yaşadı. O yüzden kimseye ahkam kesmemeye karar verdim o insanları gördükçe.. Olay saç baş da değil.. Evinde 2 tane yardımcısı olan arkadasım bile ne enteresan sahneler sergiledi.. Sacı hep fönlüydü.. Yani yaşamak ve görmek lazım.. Ve ruh sağlığımızın dengesi için dua etmek...
annene çok geçmiş olsun . Allah şifa versin. kavanozların da çok cici olmuş emzikli flngüle güle kullanın inş
o dert bendede var sanki başkalarını ayaklarına bakıyorum gibi geliyor. özellikle sağda daha fazla 2 gün rapor aldım biraz indiler bugünde işe gelirken tabure aldım ayaklarımı koymaya bakalım faydası olacakmı akşama göriciiizzz
geçmiş olsun annene allahım şifalar versin
kavanozların çok şirin olmuşlar
güzel olmuşlar canim eline saglik.
teşekkür ederim Allah razı olsun.
bebekli hayatın zorluklarıyla ilgili ben de fikirlerimi söyliyim tecrübesiz ve ahkam kesmesi yüksek ihtimal bir anne adayı olarak :) yakın çevremde gördüğüm anneleri değerlendiriyorum da, insanın kişilik yapısıyla ilgili bence çoğunlukla. ama önce şunu kabul etmemiz gerekiyor evet hiçbirşey eskisi gibi olmayacak. istediğimiz an istediğimiz şeyi yapma özgürlüğümüz olmayabilir. ama şuana kadar oldu da noldu? nobel ödülü alacak işler mi yaptık defalarca unutulmaz tatillere mi gittik? benim adıma cevap hayır. öyle aman aman birşey de yapmadım bugüne kadar. ee gelmişim 28 yaşına, bugüne kadar istediğim kadar uyumuşum 2 sene uyumasam nolur? tabiki sinirlerimiz yıpranır, yorgunluk vs stres artar ama biz istedik allah da nasip etti bize anneliği. (bide benimki plansız gebelikti doktorlar hamile kalma şansımın %1 olduğunu söylüyorlardı, ben de doktoram bittikten sonra tüp bebek deneriz falan diye düşünüyordum, hal böyle olunca bebeğimi zor kabullendim ilk 4 ay zor geçti benim için, şimdi aşığım minik erkeğime o ayrı :))) mesela yakın çevremde biri var üçüzlerine, ev işine, yemeğe herşeye kendi bakıyor mecburen. çok bunaldığım anlarda onu düşünürüm diyorum :) bir arkadaşımın ikizleri var, doğumla birlikte anne yüz felci geçirdi, düzelmez dediler, tr de ameliyatı yapan dr yok amerikaya gönderdiler vs. kadın gözlerini bile kapatamıyordu ki dinlenmek için. düşünsenize süt yetiştirmek zorunda olduğunuz 2 bebek, yüz felçli, içinden çıkılmaz bi durum. ama hiç moralini bozmadı elbet geçer dedi bekledi sütü azalmasın diye aksini düşünmedi hiç ve doktorların bile inanamadığı bir olay oldu, kendilğinden iyileşti. her durumda sabırlı olmak, şükretmek, stres yapan herşeyden uzak durmak ve bebeğimizn tadını çıkarmak lazım bence. ben açıkçası bebek var diye hiçbirşeyimi kısıtlamayı düşünmüyorum varsa var, evde de dursam sorun dışarı çıksam da sorunsa eğer, neden eve tıkılıp bunalıma gireyim ki? hem her ortama alışan çocuk kolay oluyor bence. bir de benim bir köpüşüm var evde, tabi ki kıyaslanmaz bebekle ama sonuçta o hiçbir kan bağımın olmadığı tamamen ben istediğim için baktığım bir canlı. o bile hayatımızı o kadar yönlendiriyor ki, alıştım ben açıkçası. en basitinden eşimle 4 yıldır tatil planlarımızı hep ona göre yaptık( size çok saçma gelebilir kabul ediyorum :)) hiç erken rezervasyon bilmem ne otellerine bakmıyoruz bile çünkü köpüş gelemiyor bir çoğuna. biz de köpek kabul eden salaş otelleri tercih ediyoruz arabayla gitmek zorunda kalıyoruz. ya da 8 aylık hamileyim her gün evi süpürüp siliyorum mecburen, ya da eşim yapıyor kim müsaitse. ya da 4 yıldır her gün ama her gün sabah akşam dışarı çıkıyoruz, hasta da olsak, canımız istemese de, hava soğuk da olsa. ama bir gün bile demedim nerden aldık evimize bu köpeği, eziyet tüy vs demedim. çünkü alırken baştan biliyordum hepsini ve çok seviyorum onu. hiçbiri gözüme gelmiyor. o yüzden bebişle ilgili korkmuyorum sadece hasta olmasın hasta olursa panik yaparım korkarım. onun dışında herşeyi kabullendim bile ben. ( 2 ay sonra burdan size, kızlaaarrr depresyondayım bakamıyorum ben bebeğe, uyumak istiyorum falan yazarsam ciddiye almayın lütfen:))
rahat annenin bebeği de rahat,sakin oluyor.bebek bakımıyla ilgili bir problem yaşamazsın inşallah.
ilk hastalığında paniklersin bence.2.de daha sakin olursun.
inşallah hiç hastalanmaz bebecikler.