Kendimi gördüm sanki :) bende de bırakıcak kimse yok iki cocuk var. Birimiz hasta olsak 4 kişi gidiyoruz doktora bile :)) uzak akrabalar var etrafta ama benim de aklım kalıyor. oğlum zaten durmuyor babasında bile zır zır ağlıyor. Babacı kızım da bebekten sonra anneci oldu.
Sabah kızımı servise indiriyorum oğlum da kucağımda alıştı artık kapıyı açınca gülmeye başlıyor. Kötü bir benzetme ama Çanta gibi taşıyorum yanımda heryere yavrularımı. Cok şükür seviyorlar gezmeyi Evdeki kadar sorun cıkarmıyorlar dısarda.
Tek başıma dısarı cıkmak nasıl birşey unuttum çok bunaldım aslında ama yine de işe başlayasım yok.