Merhaba kızlar. Evdeki 4. Gecem. Cuma günü acil sezeryanla bebeğime kavuştum. Soluma yatıyorum ve kızımı emziriyorum. Az once yatağın yanına koydurduğum masa ve sandalyelere tutunarak, yani dakikalar süren yataktan kalkma merasimiyle tuvalete gittim 2bardak su içtim geldim. Geceleri kızımın altını bile yattığım yerden değiştiriyorum. Yanımızda geceleri kalan yok. Ablam sabah erken geliyor. Çocukları var onları getirmiyor. O yüzden ogleden sonra gidiyor. Görümcem sabahları ve ikindin uğruyor. Yemek temizlik bulaşık çamaşır işlerini yapıyorlar. Asıl önemlisi 3yaşındaki oğlumu takip ediyorlar. Oğlumun altını kimse yoksa ben değiştiriyorum varsa ablam eşim veya eltim. Oğlum geceleri babasiyla uyuyor. Biberonunu babası yapıyor. Çişse altını değiştiriyor. Büyük kızım artik okula gitmeye başlayacak. 2.sınıfta, benimle çocuk odasında uyuyor. Oğlumu özlüyorum bazen. Çünkü gündüz uyurken kendimi kilitliyorum. Uykuda üstüme atlamasin diye. Çok heyecanlı ve hareketli bir çocuk olduğu için benim de hateketim kısıtlı, ağır da kaldırmadığımdan henüz oğlumla kısa süreli vakitler geçiriyorum. Öpüyorum, yetişkin biri varsa odada, yanıma yatırıyorum. O zaman sakinleşiyor.
Bugün gelmiş bi komşu bebeğini alıştırma yanına diyor. Normal dogumlarimda dese neyse derim, ya da yanımda kalan biri olsa. Ben de dedim ki aman başka önemli işim mi var, alışsın dedim.
Sezeryanda bakan yardımcı olan gerek. Hele benim gibi çok cocukluya 2 kişi olmalı. Ben hastanede 2.gece kalacak kimse bulamadım. Birisi bebeğinin altını değiştiriyorsan kalırım diye kabul etti. Allahtan doktor taburcu etti de ona gerek kalmadı.
Çok sezeryan yaşayanlara Allah yardım etsin yardımcı göndersin. Ben başıma geleceği bildiğim için. Bi daha gebelik olursa yine sezeryan olacağından tüplerimi bağlattık. Bi de niye bağlattın diyorlar. Bakanım yok dedim. Yardımcı olan var evet ama yanımda kalan yok. Ara ara gelip yardımcı olan var çok şükür. Ben de baglatanlara üzülürdüm ama insan çaresizse psikolojisini kurtarmak zorunda.