Canım şimdi gördüm.
O gün sinirle birbirimizi kırınca susmayı tercih ettim.
Annemdeydim,yazsada o gün bir daha konuşmadım.
Sonra bana onunda kırıldığı şeyler olduğunu,bazen en sevdiklerimize çıkışabileceğimizi söyledi.
Hadi evimize gel,bazı şeylerin üstünde pek durmamalıyız dedi.
Çok kırılmıştım resmen içim soğumuş gibiydi.
Hem gitsem mi diyordum hem de uzak kalmak. Bir yandan annem işte üzüyor mu seni diye gaz veriyordu eşimi pek sevmez.
Baya ısrar etti sonunda "kafamı dinlemek istiyorum biraz,rahatım şuan yerinde.Çok kırdık bu kez ben senin gibi hemen silemiyorum her şeyi" dedim. "çevremize yansıtmayalım şimdilik daha fazla,sende otur kafanı dinle bende, iyice bunaldık her şey olacağına varır" dedim.
Tabi bizimki "ben unuttum sende unut.Bak ben seni seviyorum. Sadece çocuk var diye değil oğlumu ayrı seni ayrı çok seviyorum,bak sen yoksun ama evden adım atmıyorum. Özledim ikinizide, birbirimizi yarı yolda bırakmayalım,bu tür şeyler için ayrılamayız bir daha duymak istemiyorum,bendende duymayacaksın biz mutluyuz" dedi.
Sonra sustum ben açıkçası. Annemle konuşmuşlar "Biz mutluyuz ben seviyorum biraz gerildik o kadar" demiş.
Perşembe,Cuma,Cumartesi derken dönmedim eve.
Biraz dinlenmek istedim,bugün yarın gelirim dedim.
İçimden yalnız kalmak geldi hep.
Bugün akşam geldim evime,sarıldı öptü,özlemiş belli.
Bende özlemişim evimi,eşimi düzenimi.
İyi gibiyiz o kafasında o gece birden resetledi zaten pişman oldu.Bense onunla mutluyum huzurluyum ama şuan bir tutukluk yaşıyorum niyeyse.Çok ileri gittik,güvensizlikten tut evdeki para düzenine kadar.Çok dokundu sanırım bana.
Sonuç itibariyle bugün evdeyim ama.Sevdiğim adamlayım ama bir uzağım da.Toparlarız sanırım.
Perşembe günü ayrıntılı ultrasona gidicez,hep onu düşündüm yalnız mı gitçem diye. Ayrı olsak doğumda yanımda olamayacak,hayatına er geç birileri girer diye aklım çıktı.
Bilmiyorum toparlayabiliriz sanırım eşim kötü değil, en azından o çabalıyor