Hem de nasil evhamliyim. Dışıma hic yansitmamaya calisiyorum ama gun yaklastikca korku, panik ve bilinmezlik beni cok zorluyor. 7 aydir bebeğimden baska hicbir sey dusunemiyorum. Bazen aklimdan cikartiyim diyorum. Sonucta her sey allahtan, bebeklerimiz allaha emanet. Ama yapamiyorum malesef. Birine akil verecek olursam benden sakini, olumlusu yoktur. Ama is kendime geldi mi durum tam tersi.
Hem de ne yanlis ya. Resmen bazen kendimden utaniyorum. Tovbe ediyorum. Ve artik ettigim her dua da her istek de once hayirlisi diyorum. Cok istedigim bir sey olsa bile hayirli olmayacaksa benim icin yasatmasin rabbim. Bebeklerimiz allaha emanet, farkindayim. Ancak bunu kendime anlatamiyorum. Bir basim agridiginda bile kendi mi sucluyorum, panikleyip korkuyorum.