Ahh Merve'm inan yalnız değilsin

bende en fazla eşime bırakıp 2 saat daha uyuyorum bazen, ama yetiyor mu bunca uykusuzluğa. Aile ile yakın olmak çok büyük bir lüks gerçekten, tabi gerçek bir aile ise. Ne güzel 1 haftada olsa kafan dağılmış mutlu olmussun, sanki kendim rahatlamış gibi sevindim.
Memur olduğunu bilmiyordum yeni gördüm, 2 yaşını mı bekliyirsun ise dönmek için yoksa tamamen mi bırakacaksın? Kardeş konusu çok kişisel bir durum gerçekten, insan ne düşüneceğini şaşırıyor. Bu konuda naçizane tavsiyem önce şuan ki yorgunluğunu giderip ondan sonra yeniden aynı süreçlere girmen yönünde. Çünkü her şey birikirse çok daha kötü patlayabilir, en azından ben kendim için öyle düşünüyorum. Bir de işe dönmek başlarda zor gelse bile inan sonra her şey çok güzel olucak.
Gurbet konusuna gelirsek içimde çok büyük bir yara bu. Ailemden 19 saat uzakta bir yerdeyim, öyle bir yer ki burası ölümü ensende hissediyorsun. Arabayla bir yere çıkıyoruz taşlama oluyor, ilçede hiçbir şey yok ne yemek yemeye gidecek bir yer ne bir cafe vs. Zaten gittiğin her yerde ay gibi parlıyorsun herkes anlıyor mesleğini ve hemen bir tedirginlik oluşuyor. Sosyallik sıfır lojmandan dışarı çıkmak zulüm, bir küçük avm var orda da işte temel ihtiyaçlarını ancak karşılarsın sosyallige dair bir şey yok. Bir ara il dışına çıktık ve gelirken geceye kaldık pusu falan olmasın sağ salim eve gidelim diye dua ettik. Kendimizi geçtik çocuğumuz var arabada. Konser veriyorlar saldırı istihbaratı geliyor, bir yerlerde bombalı araç bulunuyor, insanları desen potansiyel terörist gibi... anlatsam neler söylerim de neyse... İcim öyle dolu ki bu konuda, bu memleketin her karış toprağı bizim ama yaşadıklarımıza bak.
İşte bir lojmanda olmak biraz artı oldu ama burda da eski olanlar grup şeklinde takılıyor kimse kimsenin yüzüne bakmıyor üç beş kişi arkadaş olduk geçinip gidiyoruz, çocuklarımız beraber oynuyor işte. En büyük aktivitemiz evde toplanıp çay içmek, buna da şükür
Böyle bir yerde çocuğumla yapayalnızım beni düşün kendinde güç bul

Kalben hep yanındayım