Biz azalttık ama memesiz uyumayı, uyutmayı beceremedik bir türlü. Eşime de gıcık oldum iyice. Emzirmeyi bırakmaya çalıştığımı biliyor sonuçta. Cuma, cmt yanındaydık zaten. Pazar günü de evde idare ederiz, nasılsa babası evde dedim. Ilk ağlama da bana "ağlatma çocuğu, emzir" dedi. Destek beklerken, çocuğu emzireyim diye baskı gördüm bir de. Kendimi çocuğu bilerek ağlatan acımasız anne gibi hissettim, hissettirdi. Ağlamadan bitmeyeceği o kadar belli ki bu sürecin. Evet çocuk ağlıyor ama, kucağımda bana sarılıyor, ben onu sevip öpüp okşuyorum o esnada. Sevgimi zaten hissettiriyorum. Yumuşak bir geçiş yapmaya çalışıyorum. Destek görememek çok sinir bozucu. Bir de ikinci, üçüncü çocuğu istiyor beyefendi. Sanki bunda yardım etti, destek oldu da...
Bizim sorunumuz evde olmak aslında. Dün hiç emmedi mesela. Öğlen uykusu bebek arabasında, akşam uykusu da arabaya denk geldi ve eve gelince yatagina yatırırken uyanmadı. Ama hâlâ gece, sabaha karşı uyandığında tek bildiğim şey emzirmek. Sakinlestirip uyutamıyorum. Bugün evdeydik, sadece 2 kez emdi. Tümden bırakmanın tam zamanı aslında.
Bir de bizim kız bugünlerde sürekli o emiyor mu, bu emiyor mu diye soruyor bana. Sordukları da insan, hayvan kimi biliyor tanıyorsa
Kedi, kuş, komşunun 7 yaşındaki oğlu gibi
bende oldum tabi. Yani emmiyor tiksinirse ama bı değişik oluyor çocuk
gerçekten birçok şeyi yiyor ama nafile. 
Allah herkesin yardımcısı olsun, önce sağlık gerçekten ya gerisi geç olsun ne önemi var 
Ablam 9 aylıkken emmek istemedi diye annem bırakmış, ben zaten 2 ay emmişim. Biz 9 aylıkken meme reddi ile nasıl uğraştık, bırakmasınlar diye. Neyse ki annem de bırakması için konusuyor inciyle ,o yüzden ona bir sey demiyorum ama millet çocuğuna kıyıyor, torununa gelince ayy kıyamam 
