Kızlar ben sanırım depresyona girdim. Kendimi hiç iyi hissetmiyorum annem gittiğinden beri bir hafta falan oldu onunla konusasim bile gelmiyor . Sürekli midem bulanıyor kabusta gibiyim . Bebeğimi seviyorum ama bakması o kadar zor geliyor ki . Sürekli memede durayım diyor göğüslerim yara bazı geceler hiç uyumuyor sanki anne olmak çok zor ben beceremiyorum . Canım acıyor gülümsemeye çalışıyorum bebeğime bakarken doktorlar strese girer dediği için acaba bilinçaltini kötü etkiliyor muyum diye üzülüyorum . Meme yetmiyor kalk mama hazırla bazen altı saat düzenli uyumadigi oluyor ve hep ayaktayım sakinleştirmek zor oluyor şu an bile ağlayarak yazıyorum ben ne yapacağım kız kardeşim yanımda ama o da genç o gidince ne yapacağım diye daha çok korkuyorum . Oysa ki kendim bakıyorum aslında ama evde birinin olması bile yetiyor .
Canım benim çok teşekkür ederim . Aslında sizlerin yanında bizimki dert bile değil dert demeye utanırım ama ne oldu bilmiyorum bazen çok şükür diyorum kızıyorum kendime sorun mu arıyorsun diye ama sonra başa sariyorum. Senin durumuna da çok sevindim canım inşallah en kısa sürede yavruna kavuşursun. Canım emzirmeden önce muhakkak goguslerini nemlendir olur mu. Ben önceden yapmadığım için çok pişmanım tamamen yarıldı düzelmesi zor oluyor
Sana bunu bebeği koynunda ama uyumamakta direnen yeni lohusa anne olarak yazıyorum.
Geçenlerde takip ettiğim biri çocuğunun son zamanlarda onu çok yorduğunu söyleyip yorulduğunu belirtir bir şey yazmış. Ufak bir sitem gibi.
Çıkıp biri de demişki ‘’şükredin çocuk sahibi olmak İçin yanıp tutuşanlar var’’
Takip ettiğim o kişi de çok doğru bir şey yazmıştı. Cümleleri birebir hatırlamamakta birlikte şükretmek demek asla şikayet etmemek değildir, varlıkları İçin tabiki şükrediyorum ama bu benim de insan olduğum arada yorulup arada isyan edebileceğim gerçeğini değiştirmiyor minvalindeki şeylerdi.
Senin ikinci yazında da bunu hissettim. Sanki şikayet edersem başıma bi iş gelir bebeğime bir şey olur zannediyoruz biz hep. Ama aslında bir can getirdik dünya ve sürece alışmak tabiki de zor.
Ben de özellikle ilk hafta sebepsiz ağlıyordum annem vardı yanımda ve ben bu çocuğa nasıl bakıcam çok zor dediğimi hatırlıyorum. Hala zor hala bazen gözlerim doluyor ama annem benim bebeğimin annesi değil. Ona sürekli bakamaz. Ve bu bağı kurabilmemiz için emin ol yalnız kalmamız gerekiyor.
Ben annemi gönderdim tek başındayım şuan, evet annem 4-5 Güne bir geliyor ama o 4-5 gün gece gündüz bende bebek.
Yalan yok gece uyanınca bende sinir oluyorum ama kızamıyorum işte, böyle pış pış yapmaya devam ediyorum. Hissettiklerin normal diye yazmak istedim, hepimiz aynı şeyleri yaşıyoruz ama çok azımız bunu dile getirebiliyoruz. Dürüstlüğün İçin takdir ve tebrik ediyorum seni
Annelik o bize sosyal medyada gösterildiği gibi pembe mavi renklerden ibaret değil. Üstüm kusmuk, duş almam lazım alamadım, mutfak kalk gidelim diyor, ev tozlu süpürme niyetim var, dişlerimi fırçalayamadım çok rahatsızım bezler ayağımın altında balkondaki çöpe atılmayı bekliyor bla bla bla..
Bu konuda güzel videolar var boş kaldıkça ben insanların hikayelerini dinliyorum iyi hissettiriyor. Öneririm
senin az kalmıs bence
Hayyal
bakalim persembeye dayansin da esim ici rahat gitmedi dun geceki halimi gorunce haliyle yaklasti artik diyirum. Yarin 40 hafta oluyor oyle boyle
enfeksiyon kaynaklı baya bir dikkat şartı ile terhis oldu kızım
hayirlisi olsun da
hope2022
sen demistin ya ilk jel surduler diye o surec agrili miydi? Jelle serumu beraber mi verdiler yoksa serumu sonra mi verdiler?
nisan bu renk olmaz demi çünkü beyaz renk
