Çocuktan sonra ilişkiler evriliyor derlerdi de doğruymuş.
Biz böyle bir kriz henüz yaşamadık ama ben içimde yaşıyorum, 4 senedir kendim de çalıştığım halde eşimi kahvaltısız işe göndermemişimdir. Ne akla hizmetse gece sürekli uyandığım halde bu alışkanlığı devam ettirmek niyetine giriştim ve sabah uykusuz olduğum halde kalktım kahvaltı hazırladım 6:30’da. Düzenim değişmesin maksat(!)
Eşim de geldi oturdu yaptı, hiç de demedi ki ya sen de gece boyu uyandın zaten yorgunsun neden kalkıyorsun. Ben mesela bebek uyandığında eşim eğer duymazsa kaldırmıyorum bile uykusunu rahat alsın işe gidecek diye, sanırım ondan da aynı anlayışı bekledim. Gerçi kendime göstermediğim anlayışı neden karşı taraftan bekliyorum ki
Ben de sabah sen bana hiç acımıyorsun kalkma bile demiyorsun dedim. O da kendini iyi hissetmiyorsan kalkma dedi erkek düz mantık. İyi ben gidiyorum dedim yattım yatağa, giderken geldi beni bebeği öptü gitti ama içim soğumadı.
Kendime kızıyorum ben aslında, neden zorluyorum ki? Neden eski düzeni devam ettirme çabasındayım.
Yoruluyorum, neden her şeyi tek başıma yapacağım diye diretiyorum. O sadece benim çocuğum mu? Neden uykusuz kalan bir tek ben olmalıyım eşim işe gidiyor uykusunu alsın kafasındayım ki? Acilen kendime şefkat göstermem gerek..