günaydın kızlar. Gece 2 de uyudum bi kaç kez de uyandım. Sabah eşim işe giderken de uyandım. Çok mutsuz bi halde uyandım. Gözlerim dolu dolu.
Sebebi sanırım kendimi çok yalnız hissetmem. Eşim işten 6 da çıkıyor eve gelmesi 7. Ailesi de yakın bize ve evin tek erkeği olduğu için onların da her şeyine koşuyor. Dün de annesini dişçiye götürdü iş çıkışı derken eve gelmesi 8 oldu. Yemek yedik sofra kaldırdık derken. 9 oldu. Eşim biraz çocukla ilgilendi. Bilerek kucağına götürdüm biraz dolandır ilgilen diye. Bi duş aldım o sırada. Sonra 10 gibi eşim koltukta uyudu kaldı. 11 de yatağa geçtik kızımla ama Gece 2 ye kadar uyu uyan bi türlü uykuya dalamadı. Eşim de 1.30 da anca geldi yatağa. Direk döndü arkasını uykusuna devam etti.
Kadınlar olarak bizim mesaimiz hiç bitmiyor. Özel hayat kalmadı. Kızıma canım feda çok seviyorum ama yalnız olduğum için çok yoruluyorum mental olarak.
Soluklanmaya nefes almaya ihtiyacım var.
Keşke eşim biraz daha özverili üstlense bu bebek bakım işini. Sürekli bi kaçma modunda zoraki ilgileniyor. Kızını çok seviyor öpmelere doyamıyor ama uykusu varsa bende açsa bende alt değişecekse bende ağlarsa bende. O sadece sevme kısımında var olmak istiyor.
Haliyle tükendim.
9 senelik 1 kızı olan arkadaşımla görüştüm. Eşinin de benzer olduğunu söyledi. Kızı 6-7 aylık olana kadar tam anlamıyla o sorumluluğu alamamış. Erkekler babalığı zor öğreniyor ve sonradan öğreniyor sanırım.
Arkadaşımın tek avantajı 5 ay annesi yanındaydı. Ben hiç yalnızlık çekmedim dedi.
Benimse gün içinde tek bir sohbet edeceğim kimse bile yok. Bi ablam var o da 10 saat uzaklıkta farklı şehirde. Annem keşke hayatta olsaydı diyorum.
Sırtımı dayar şefkatine sığınırdım.
Sebebi sanırım kendimi çok yalnız hissetmem. Eşim işten 6 da çıkıyor eve gelmesi 7. Ailesi de yakın bize ve evin tek erkeği olduğu için onların da her şeyine koşuyor. Dün de annesini dişçiye götürdü iş çıkışı derken eve gelmesi 8 oldu. Yemek yedik sofra kaldırdık derken. 9 oldu. Eşim biraz çocukla ilgilendi. Bilerek kucağına götürdüm biraz dolandır ilgilen diye. Bi duş aldım o sırada. Sonra 10 gibi eşim koltukta uyudu kaldı. 11 de yatağa geçtik kızımla ama Gece 2 ye kadar uyu uyan bi türlü uykuya dalamadı. Eşim de 1.30 da anca geldi yatağa. Direk döndü arkasını uykusuna devam etti.
Kadınlar olarak bizim mesaimiz hiç bitmiyor. Özel hayat kalmadı. Kızıma canım feda çok seviyorum ama yalnız olduğum için çok yoruluyorum mental olarak.
Soluklanmaya nefes almaya ihtiyacım var.
Keşke eşim biraz daha özverili üstlense bu bebek bakım işini. Sürekli bi kaçma modunda zoraki ilgileniyor. Kızını çok seviyor öpmelere doyamıyor ama uykusu varsa bende açsa bende alt değişecekse bende ağlarsa bende. O sadece sevme kısımında var olmak istiyor.
Haliyle tükendim.
9 senelik 1 kızı olan arkadaşımla görüştüm. Eşinin de benzer olduğunu söyledi. Kızı 6-7 aylık olana kadar tam anlamıyla o sorumluluğu alamamış. Erkekler babalığı zor öğreniyor ve sonradan öğreniyor sanırım.
Arkadaşımın tek avantajı 5 ay annesi yanındaydı. Ben hiç yalnızlık çekmedim dedi.
Benimse gün içinde tek bir sohbet edeceğim kimse bile yok. Bi ablam var o da 10 saat uzaklıkta farklı şehirde. Annem keşke hayatta olsaydı diyorum.
Sırtımı dayar şefkatine sığınırdım.