Telaşlanma durumu kesinlikle aynı. Buyuk oğlımun 3 aylıkken burnu tıkandığında acile götürmüştüm ve sürekli hasta ettik diye ağlıyordum

ilk ateşi çıktığında da perişan oldum ama yaşaya yaşaya alıştım. Bizde hasta olunca suclu değil de doktora götürme gereksz baskısıyla, antibiyotik verelim darlaması oluyr
İkinci çocukta yine dediğin gibi ıyanmasına kabulleniş, isteklerine kabullenişle yaklaşıyorum. Şu vakitte geçer gibi bir düşüncem olabiliyor. Olan yine ilk çocuğa, bazem kendimi hep kızarken buluyorum sınırlarımı çok çok zorluyor

daha iyiyiz ama suçluluk duygum da bazı günler çok oluyor. O da böyle bir bebekti işte diye düşünüyorum. Yani yine toyluğumun ceremesini büyük çekiyor
her konuda laflıyoruz ne güzel