Buraya hiç yazmamıştım ama takip ediyorum yazdıklarınızı. Tüm annelerimizi kutluyorum. Sağlıkla ve mutlulukla gelsin güzel yavruları
Sevgili
@cikibum , yazdıklarınız 35 yaşındaki beni hatırlattı kendime. O yüzden sizi çok iyi anlıyorum. Yıllarca akademik kariyer, yurtdışında eğitimler derken sırtımda sırt çantası, elimde bir valiz kendimi hep çocuk gibi hissediyordum. Evlenmek 35 yaşıma kadar aklıma düşmedi. Evlendikten sonra aynı çocukluk hali ama çevrenin (özellikle annemin) baskısıyla çocuk denemelerine başladım. İlk yıl olmadı. Eşim de çocuk sahibi olmak için çok gönüllü değildi. Sonra annemin sağlıkçı olması ve “yaşın ilerliyor geç kalmayın sonra pişman olursunuz” telkinleriyle tüp bebek denemeye başladık. Ben hep ister-istemez gibiydim. Gerçekten istediğimden emin olmadan ama “gelecekte çocuksuz pişman olursun laflarıyla” 36 yaşımdan 40 yaşıma kadar sayısız tüp bebek denedim. Olmadı. Her denememde o kadar para dökmemize rağmen , sayısız iğne ve ilaç kullanarak bedenimi zorlamama rağmen, “ya olduğunda bakamazsam, anneliğe hazır değilim” korkusu vardı. O kadar kendimden şüphe etmeme rağmen, olmadıkça ilginç bir şekilde hala deniyordum, en az 4-5 doktor değiştirdim, denemediğimiz hiç bir yöntem kalmadı. Olmadı.
Ancak 40 yaş ben de garip bir duyguyu beraberinde getirdi. Kendim hep uzun yıllar eğitim aldığım için arkadaşlarımda kariyer yapan ve geç evlenen insanlardı. Onların yavaş yavaş çocuğu olmaya başladı. Herkes o kadar mutlulukla anlatıyorduki, onların çocukları ile ikili ilişkileri ben de imrenmeye yol açtı. Bir de 40 yaş bana o kadar gezip tozduktan sonra , gezmenin tozmanın da bir yerde artık hayatını doldurmadığını farkettirdi. Ben 15 yaşımdan beri kazandığım burslarla hep farklı illerde ve ülkelerde okuduğum, tek bir şehirde 5 yıldan fazla yaşamadığım, dünyanın pek çok yerini gezip pek çok yerden arkadaşım olduğu için, yeni kültürler öğrenmenin, hep farklı ülke ve şehirlerde yaşamanın isteğinin hep süreceğini zannediyordum. 40 yaş dinginlik getirdi ve o hareketli hayattan ziyade bana yol arkadaşı olacak birine , sevimli bir bebeğe sahip olmak isteğimi fark ettim. 40 yaşında akademik kariyerimin zirvesindeydim. 3 dil biliyordum. İstediğimi imkanlar doğrultusunda yapabileceğim kendi tırnaklarımla yarattığım bir ekonomik özgürlüğüm vardı ama o çok istediğim yol arkadaşım yoktu. Bu kadar yıl edindiğim tecrübe ve eğitimi aktarmak istediğim, onun iyi bir insan olarak yetişmesine katkı sunmak istediğim bir pıtırcığı dünyaya getirmek istiyordum. Defalarca yine tüp bebek denedim olmadı. Eski denemelerim gibi değildi, bu sefer her denememde olmadıkça yıkıldım. İlk kez keseyi gördüğüm ama kalp atışını duyamadığım bir denemem olmuştu 41 yaşında, kahroldum. 41 yaşından sonra baktım olmuyor evlat edinmek istedim. Türkiye’de yaşıyorum. Ama eşim yabancı. Evlat edinmek çok uzun ve mülakatları olan bir süreç.Eşim Türkiye’ye geç geldiği için ve o kadar iyi Türkçe konuşamadığı için başvuru yaptığımız yerdeki görevlinin “mülakatlarda kendini ifade edemez”, uzun bir süreç olumsuz sonuçlanabilir demesiyle evlat edinmekten de vazgeçtik. Bu Temmuz ayında , son kez tüp bebek deneme kararı aldım. Kasım’da 43 yaşında olacağım ve inanamıyorum. İlk kez şimdi yazıyorum. 12. haftayı tamamladım. Sizlerin mesajlarınızı hep okudum ama kendim ile ilgili yazmak için elim telefona gitmiyor. Çünkü yine devam etmeyecekmiş gibi geliyor. Geceleri uykularım ya bebeği kaybedersem diye kaçıyor. Yüreğim ağzımda hamileliğimi kimseye söyleyemeden yaşıyorum. Bebek eşyaları bile almak için bakamıyorum. Sanki ben bu yolda kızıma kavuşamadan ( fetal dna sonucu kız olduğunu öğrendik
) serüven bitecekmiş gibi geliyor. Hep kötüyü düşünüyorum. İlerleyen haftalarda bebeğini kaybeden insanlardan çok etkileniyorum. Tek duam sağlıkla ilerlesin. Çok uzun oldu kusura bakmayın. Sevgili
@cikibum seni çok iyi anlıyorum. 8 yıl önceki korkularımı hatırlattın. Ama inan son 3 yılda anne olamayacağım korkusu daha beter bir duyguymuş. Bazıları hiç yaşamıyor bu duyguyu. Ömür boyunca anne olmak istemeyen insanlar var. 40’a kadar doğurmadım bari onlar gibi olsaydım keşke diyorum ama olasılığın azaldığı yaşlarda anne olma istemek çok daha acı verici. Seni kucaklıyorum ve eminim çok güzel bir anne olup, onunla da gezmenin tozmanın tadını çıkaracaksın