rica ederim :)
Ağlamakla olmuyor ki boşu boşuna kendimizi yıpratıyoruz.. ben de bu halime üzülüyorum ama elimden birşey gelmiyor.. demek benim imtihanım bu şekilde diyerek alışmaya çalışıyorum.. 5 senedir yapayalnızım hayatıma kimseleri alamadım o gittikten sonra
kimbilir kaçıncı çocuğunu seviyor.. kalbini ellerle ısıtıyor.. bense ellerimi yumruk yapıp kuytularda ağlıyorum.. zor işte her şekilde zor.. ama daha kötüsü de olabilir diyerek rahatlatmaya çalışıyorum kendimi.. tasavvuf kitaplarına dalıyorum, ilahi aşk yolculuğu kitaplarını okuyorum.. işe yarıyor çoğu zaman.. ama bir yere kadar tabi ne de olsa insanız
yaşım 27. etrafımda herrrkesss evli çocuklu.. arkadaşlarımı arayamıyorum bile utancımdan
hep böyle kalacakmışım gibi.. Allah beni layık görmüyor diyerek üzülme de sen, isyan olmasın.. bari öte tarafta rahat etme ihtimalini silmeyelim :) şöyle düşünelim kimi bu dünyaya kör gelir kimi elsiz kolsuz kimi ana babasız kimi deli kimi sakat, kiminin evladı hasta.... böyle böyle bir sürü mahrumiyeti olan var.. bazen düşünüyorum da evlenememek bu dertlerin yanında hiç kalır gibi... onlar nasıl böyle yaşamaya alışmışsa bizim de bu mahrumiyetle yaşamaya alışmamız lazım diye düşünüyorum... tabi bu kendini en kötüye hazırlamak
bir de olduğu ihtimalini düşünürsek, tam artık beklentiyi kestiğimizde Allah bize bir sürpriz yapar da ve nasibimizi gönderirse ne de güzel olur o zaman