- Konu Sahibi fataldanger
-
- #1
28 yaş aynıyım. Sürekli geçmişe özlem içindeyim. Geçmişle ilgili her şeye ağlıyorum. 2 senedir panik atak hastasıyım. Ruhsal olarak zordayım. Bence şuan dönem bizi buna zorluyo. Küçükken derdimiz yoktu. Şimdi öyle mi ne yesek zararlı nereye gitsek riskli insanların yaşamı çok ucuz otobüse bile binemiyorum insanlardan korkuyorum. Trafikte kimseye sataşmıyorum levyeyle iner diye. Bu çağ bizi buna zorluyo35 yaşındayım. Yaklaşık üç yıldır çok büyük bir bunalımdayım. Sebebi de yok üstelik. Yaşlanan herkes böyle mi, 35ini geçen herkes mi mutsuz yoksa benimki kişisel bir sorun mu anlayamadım...
Yaşlanan herkes böyle mi?35 yaşındayım. Yaklaşık üç yıldır çok büyük bir bunalımdayım. Sebebi de yok üstelik. Yaşlanan herkes böyle mi, 35ini geçen herkes mi mutsuz yoksa benimki kişisel bir sorun mu anlayamadım...
Kişisel bir sorun tabi ki. Çoğu insan 35-40 yaş civarı bazı fiziksel ve ruhsal değişimler yaşar ancak bu çoğu zaman bunalım seviyesine gelip yıllarca sürmez.35 yaşındayım. Yaklaşık üç yıldır çok büyük bir bunalımdayım. Sebebi de yok üstelik. Yaşlanan herkes böyle mi, 35ini geçen herkes mi mutsuz yoksa benimki kişisel bir sorun mu anlayamadım...
3 yıldır böyleyse niye doktora gitmediniz?35 yaşındayım. Yaklaşık üç yıldır çok büyük bir bunalımdayım. Sebebi de yok üstelik. Yaşlanan herkes böyle mi, 35ini geçen herkes mi mutsuz yoksa benimki kişisel bir sorun mu anlayamadım...
30 a girmeye az kaldı ben de böyleyim yaşlanmak berbat bir şey bence . Defne samyeli gibi olmayacağımız için hiç de yaş güzellemesi yapamam . En güzel yaşlar bence 18 25 gibi hissediyorum .35 yaşındayım. Yaklaşık üç yıldır çok büyük bir bunalımdayım. Sebebi de yok üstelik. Yaşlanan herkes böyle mi, 35ini geçen herkes mi mutsuz yoksa benimki kişisel bir sorun mu anlayamadım...
Tabiki kişisel bir sorun. 35 yaşın da neresi yaşlı anlamadım. 3 yıldır çok büyük bunalımdasınız ama nasıl bir tedavi aldınız bu konuyu çözmek için yoksa 3 yıldız üzülüp duruyor musunuz?35 yaşındayım. Yaklaşık üç yıldır çok büyük bir bunalımdayım. Sebebi de yok üstelik. Yaşlanan herkes böyle mi, 35ini geçen herkes mi mutsuz yoksa benimki kişisel bir sorun mu anlayamadım...
42 yaşındayım aynıyım. İnsanlara tahammülüm yok, birebir insanla muhatap olmak gereken bir işim var. Trafikte tahammülüm kalmadı. Yolda yürürken yavaş birini görsem omuz aradım geliyor. Eşimle sorunlarım var. Ctesi psikiyatrist orta derece depresif teşhisi koydu ve iki ilaca başladım. Hayatta tutan tek şey kızım. Yoksa üç beş parça eşyamı alıp bir yerlere kaçasım var...
Kesinlikle yorucu. Ama bu yaşla ilgili mi emin değilim. Bakıyorum da herkes mutsuz ama sonu olmayan bir koşturmaca içinde. Dediğiniz gibi aynı anda hem birden fazla iş yapıp hem de bir sonraki hamleleri düşünmek çok rahatsız edici artık...aynı yaşta bir kadın olarak, gerçekten aynı şeyleri yaşıyorum. Gözüm sürekli saatte, hangi işi yaparken, hangisi aradan çıkar, o esnada hangi yemek pişebilir ya da dışarı çıksam, hangi işleri ne kadar sürede halledip eve geri dönebilirim, araba kullanırken hangi kestirme ve yoğun olmayan yolu kullansam mesela.. Kurulmuş saat gibiyim, aklım sürekli bir sonraki hamlede..
İşin ilginç yanı, farkındayım ama yine aynı döngüdeyim.
Birkaç parça eşya ile, sessiz ve dingin bir yerde, 4-5 ay yaşayasım var. Hiçbir yere yetişmek zorunda kalmadan. Hayat çok yorucu..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?