Aynen katiliyorum. Bir de kocadan yana sans olmayinca tamamen surungen belgeseli oluyor hayat.
Simdiki aklim olsaydi sadece kendim icin yasardim.
evet 6 yıldır yani evlendiğimden beri arkadaş falan kalmadı görüşmeye görüşmeye arkadaşlarımla arama mesafe girdi artık sadece ayda yılda bir telefonla konuşuyoruz o kadar samimiyet kalmadı oturduğum mahalledede kafa dengi yok bütün günümü evde geçiriyorum ve çok sıkılıyorum nolurdu sanki bi çay içmeye bi kahveye gelen bi arkadaşım olsaydı şöyle sohbet muhabbet edebileceğim birileri olsaydı bunlarında bir ihtiyaç olabileceğini hiç düşünmemiştim başıma gelince anladım.... Artık sanalda olsa arkadaş arıyorum kim bilir belki yüzyüzede görüşebileceğim dostluklar bile kazanabilirim olmaz mı?
bende çok dualar ettim sonsuz şükürler olsun rabbime sanada en kısa zamanda nasip etsin inşallah Allah evlat isteyen herkese versinBende o minik arkadaşlardan olsun diye ne kadar uğraşıyorum bir bilsen
benim arkadaşlarım da çocuk sahibi olduktan sonra hiç aramıyolar
ben arıyorum konuşuyoruz ama ben aramazsam hiç aramıyolar. :/
iş arkadaşlarım var allahtan. onlarla idare ediyorm
Bekarken şimdi ki işime başladığımda çok yoğun çalışmaktan arkadaşlarımla arama zamansızlık yüzünden mesafe girdi.
İlerleyen zamanlarda iyice yalnızlaştım.
Hafta sonları babam asla dışarı yollamazdı bizi zaten. arkadaşlarımda gelmemeye başladı evime.
Bir baktım ciddi anlamda yalnızlıktan boğuluyorum.
O an anladım ki zaten gerçek dostum değillermiş hiç biri.
Çünkü gerçek dostlar her durumda kopmazlar anladığım kadarıyla.
Şu an aynı şehirde aynı iş yerinde ama evliyim.
Bazen sıkılıyorum. Ama yalnızlığı sevmeye çalışıyorum.
Çünkü arkadaş dost gerçekten zor bulunuyor.
Kimseye güven olmuyor bu devirde.
İnşallah bizde şanslılar arasına gireriz bir gün.
inşallah sen en azından çalışıyosun bende oda oda yok ne bileyim kısmet galiba dedimya allah hayırlı insanlarla karşılaştırsınBekarken şimdi ki işime başladığımda çok yoğun çalışmaktan arkadaşlarımla arama zamansızlık yüzünden mesafe girdi.
İlerleyen zamanlarda iyice yalnızlaştım.
Hafta sonları babam asla dışarı yollamazdı bizi zaten. arkadaşlarımda gelmemeye başladı evime.
Bir baktım ciddi anlamda yalnızlıktan boğuluyorum.
O an anladım ki zaten gerçek dostum değillermiş hiç biri.
Çünkü gerçek dostlar her durumda kopmazlar anladığım kadarıyla.
Şu an aynı şehirde aynı iş yerinde ama evliyim.
Bazen sıkılıyorum. Ama yalnızlığı sevmeye çalışıyorum.
Çünkü arkadaş dost gerçekten zor bulunuyor.
Kimseye güven olmuyor bu devirde.
İnşallah bizde şanslılar arasına gireriz bir gün.
damla sakızlı türk kahveside mi varmış hazır türk kahvesidir kesin o
seni o kadar iyi anlıyorum ki bende memlekete gidince hiç gelmek istemiyorum ordaki ortam ordaki sıcaklık bulamıyorum burada insanın kendi ailesi çevresi akrabası gibi olmuyor malesef burda herkes mesafeli vede samimi değiller bana karşıen kötüsü de kalabalık içindeki yalnızlık bence. sizi seven anlayan bir eşiniz varsa bir yere kadar idare ediyor, arkadaşın yeri ayrı ama işte. ben de gurbete geldim, 3 ay oldu. burda çok güzel insanlarla tanıştım kendimce bir çevre oluşturdum haftalık görüşüyoruz. ama yakın arkadaşlarımın evime, çıkıp kahveye gelememesi, sevdiklerimi orda bırakmam beni çok üzüyor.
inşallah sen en azından çalışıyosun bende oda oda yok ne bileyim kısmet galiba dedimya allah hayırlı insanlarla karşılaştırsın
e tarif verde bi deneyelim malum uzaksın yoksa denemek için hiç beklemez gelirdim yanına vallaaa ne hazırı aşk olsun
aynen kendini daha iyi ifade ediyor insan hangi şehirdesin senAmin canım en önemlisi hayırlı insanlar olsun.
iyi ki burası var insan giriyor biraz kafasını dağıtıyor.
Yalnızlar için daha iyi aslında burası..
bence de. bu forumu sözlendiğim zaman buldum o zamandan beri kafam ne zaman dolu olsa burda dağıtıyorum. insanların problemlerini görünce de insan şükrediyor haline.Amin canım en önemlisi hayırlı insanlar olsun.
iyi ki burası var insan giriyor biraz kafasını dağıtıyor.
Yalnızlar için daha iyi aslında burası..
benim sorunum da aslında burdakilerin fazla cana yakın meraklı olmasıseni o kadar iyi anlıyorum ki bende memlekete gidince hiç gelmek istemiyorum ordaki ortam ordaki sıcaklık bulamıyorum burada insanın kendi ailesi çevresi akrabası gibi olmuyor malesef burda herkes mesafeli vede samimi değiller bana karşı
sen bence şükret haline bense aile apartmanında oturuyorum validemler burada değiller ama eltiler eşimin kardeşi abisi çocukları heran gelebiliyolar buna rağmen yalnızlık çekiyor olmam ne kadar garip değil mibence de. bu forumu sözlendiğim zaman buldum o zamandan beri kafam ne zaman dolu olsa burda dağıtıyorum. insanların problemlerini görünce de insan şükrediyor haline.
benim sorunum da aslında burdakilerin fazla cana yakın meraklı olmasıbir de gurbete geldim diye beni yalnız bırakmak istemiyorlar eşimin ailesi, haftada birkaç kez görüşmek istiyorlar her gün arıyorlar. kendi annemle bu kadar sık görüşmüyorum bu işte bir anormallik var
e tarif verde bi deneyelim malum uzaksın yoksa denemek için hiç beklemez gelirdim yanına valla
hımm denicem bakalımcanım migroslarda karışım olarak satılıyo cezveys koyup bormal kahve yapar gibi yapıyosun
yada damla sakızıbı rendeleyip az içine atıyosun türk kahvesinin
Evlilik bir insanın sonu bence. Bir yazar vardı, ölmüş cesetlerin etrafta sürünmesidir evlilik diye yazmıştı. Ne hobi kalıyor, ne arkadaş, ne kişisel zaman ve mahrem, kendi ailene zor zaman ayırırken bir aile daha, oofff offf.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?