Ben de öyle düşünüyorum, hatta hafif (!) kompleksli olduğumu bile söyleyebilirim. Kızımın sınıf arkadaşlarının yeni tanıştığım anneleri sorduğunda, evden yarı zamanlı işler yaptığımı, şirketin işleri ile ilgilendiğimi söyledim. Halbuki sadece hatır için kırk yılda bir bir kaç sayfa yazıyorum ki, bu da asıl işim değil zaten. Şirket için de bir şey yaptığım yok. Çalışmıyorum, evdeyim, ev kadınıyım demeye dilim varmadı işte
Kararlı olsam pıtır pıtır kiloları versem, çok daha iyi hissedeceğim kendimi eminim, yürüyüşüm bile değişirdi. O yüzden sızlanıp duruyorum kilolar için de. Aslında ne kadar şanslı olduğumuzu hatırlatan olaylar gördüğümüzde utanıyorum,"neye sıkılıyorum ben de" diyorum, ama insanoğlu işte, elimizde olmuyor.
Neyse bu bunalım konuşmaları bir yana bırakıyorum, komik sayılabilecek bir şey anlatayım size. Sakin geçen günümün tek macerasıydı bugün; akşamüzeri para çekmem gerekti, eve yakın ATM cihazları var, Yeliz çıkmadan çocukları bırakıp hızlıca yağmurda yürüdüm oraya. Elimde şemsiyem vardı ama kapüşonum olduğundan açmamıştım. Bir köpek geldi dibime, ama o kadar yaklaştı ve gitmiyor ki tırsmaya başladım, oğlum git bende bir şey yok filan diyorum nafile. Derken bir tanesi daha geldi, biri daha üçü birden burunları bana değecek şekilde etrafımı sardılar. Normalde fazla korkmam ama bu durumda ödüm gaytama karıştı tabiii :)))) Karanlık bir yandan, karşıdaki duraktan seyereden insanlar bir yandan rezil durumdayım. Hoşt moşt demekle olmayınca attım elimdeki şemsiyeyi taa ileriye, kendim de kaçtım ters tarafa. Hemen şemsiyeye koştular ben de kuytu bir yere kaçtım, bekliyorum gitmelerini, biri inatçı çıktı her tarafını yalıyor şemsiyenin, kemik gibi dişliyor filan....