canım aslında korkularıma çok güzel tercüman olmuşsun çok teşekkür ederim
işte o çıkarlar o aldım verdimler sen bunu yaprtın ben bunu yaptımlar falanlar filanlar
bunlar korkutuyor beni
herşeyin karşısında durailecekmiş gibi hissediyorum kendimi, ama bazende bir üflemeyle yıkılacakmış gibi
depresif hallerimi düşüncelerimi yansıtmalıyım yoksa aman nasılsa geçer diye korkularımı içime atıp paylaşmamalımıyım onuda bilmiyorum
evet biz bayanlar savaşıyoruz ama erkekler sorunla karşılaşırken "hayatım geçer bunlar" mantığında yaklaşınca ben daha bir sinir oluyorum
bzen benim kadar düşünüyor mu diyorumi bazende düşünüyordur diyorum
kendimi mi avutuyorum yoksa hayat mı böyle hala çözemiyorum
işte bişeyi düşünmedende çözümü var mı yok mu bilmiyorum
varsada ona ulaşana kadar anam ağlıyor olan yine bana oluyor gibi geliyor bana
sabahtan beri ağlamaktan gözlerim şişti can sıkıntısından midem bulanıyor
kendimi yedim bitirdim parmaklarımda tırnaklarım etlerine kadar yendi, dudaklarım yenmekten sızlamay başladı
ama sonuç.. var mı yok mu bilmiyorum..
keşke herşey bir sihirli değnekle hallolsa ve ben bu kadar düşünemsem
ya da ben uyusam ve uyandığımda herşey normala dönmüş olsa
acaba deliriyor muyum yoksa bunları düşünmek normal mi
önceden evlenmek bana sadece gelinlik ve düğünde atılacak göbekler ve toplanacak altınlar olarak geliyordu
şimdi ise kargaşai kaos korku ve bir o kadarda dile dökemediğim duygular olarak geliyor
evlenmek bu kadar zor olmamalı ya da kendine ait bir çay kaşığının (en basit ifadesi) yerinin olması bu kadar sıkıntılı bir süreçten geçmemeli
yanlış mı düşünüyorum yoksa düşündükçe mi batıyorum bilmiyorum
ps: sanırım kafayı yiyorum ve başımı tavuskuşu misali kuma gömüp orda beklemek istiyorum