Merhaba kızlar,
Bir konu hakkında size danışmak istiyorum. Ablamla aramda 3 yaş var. Ablam evin karar mekanizması gibidir. Maalesef bu annemlerin hatası. Herkes her şeyi ona sorar. Nedendir bilinmez. Eskiden ben de her şeyi ona sorardım. Artık hayatım değişti 32 yaşındayım,10 yıldır çalışıyorum, evliyim. Kendi kararlarımı kendim alıyorum elbette ama ablamın müdahale edişlerini engelleyemiyorum. Kimseye de anlatamıyorum çünkü eşime anlatsam o ablamın huyunu bildiği için her seferinde bunu konuşacak. Annemlere anlatsam onlar zaten ablama kızgınlar “sürekli bizi tersliyor, geçmişteki yaptığımız hataları hala söylüyor” diye. Ki gerçekten öyle. Akıl verirseniz çok mutlu olurum.
Eşiyle problemleri vardı yine de işinden ayrıldı, gitti tüp bebek yaptı. Durumları çok iyi ama bence hiç mutlu değil. Benden geçen yıl doğum yaptı. O süreci de hep sancılı geçti. Midesi bulandı arayıp ağladı. Kocasıyla kavga etti çocuğu aldırıcam dedi o dönemde de çok sıkıntı çıkardı ama biz hep alttan aldık. Lousalık geçer dedik. Geçmedi maalesef.
Hamileyim, tecrübeli olduğu için bana yardımcı olmaya çalışıyor ama frekanslarımız çok farklı. Öğrendiği gün bana koli koli hediyeler yollamış sağ olsun ama lafları iğne gibi . Biz bebeği öğrendiğimizde çok sevindik ona gülerek diyorum ki “Eşim heyecandan ne yapacağını şaşırdı beni yatırdı bütün gün.” ben de gülüp geçmesini bekliyorum ama şöyle diyor:
-Hmm öyle olmaz heyecanlarınızı kontrol etmelisiniz. Ya da “Doktor buldun mu?” diye arıyor bulduğumu söylüyorum “Yok işte bir tane daha bul ne olur ne olmaz, özel sağlık sigortası yaptır, şunu şöyle yaptır bunu böyle yaptır.” Çok sağlıklı bir bebeği var doktor doktor gezdiriyor çocuğu duyu terapistinden tutun çocuk bilemm nesine kadar. Çocuğun sağlıklı neden götürüyorsun dediğimde verdiği cevaplar abuk sabuk. Yani demem o ki onun yaptıkları da bana hiç mantıklı gelmiyor ama ben “hmm” deyip geçiyorum. Para onların çocuk onların.
Geçen gün “Çocuk büyütmekle ilgili kitaplar aldım, heyecanla onları bekliyorum.” diyorum. Benimle bir saat konuştu. Konuşmanın ana fikrinde o okumamış, iç güdüsel büyütmeye çalışmış, kendimi fazla kategorize ediyormuşum, çok yorarmışım, o işler öyle olmuyormuş. “Aa ne güzel” diyip konuyu kapatmak çok mu zor? Her konuşmamızda sinirim bozuluyor, aklıma şüphe düşürüyor. En son aradığında çok kızdım. Bir arkadaşıyla buluşmuş arkadaşı çocuğundan şikaye ediyormuş( kendi de eder hep) “ Çocuğunu yük olarak görüyor, siz sakın öyle olmayın.” Dedi kan beynime sıçradı. Yanımda eşim vardı bir şey diyemedim. Biz asla öyle insanlar değiliz. Neler yaşasak bile kimseye açıp tek kelime etmeyiz hele bebeğimizi ne kadar bekledik… Asıl kendisi öyle.
Başka şehirlerde yaşıyoruz, ısrar kıyamet evine çağırır gideriz. İki gün sonra kahvaltı hazırlarken yardım etmedim diye ortalığı birbirine katar. Daha gitmemeye söz verdim kendime. Ben sormuyorum ama o her şeyi sorup hiçbir şeyi beğenmiyor.
Sizce onu kararlarımdan uzak tutarak nasıl sağlıklı bir abla-kardeş ilişkisi kurabilirim. Böyle olmak istemiyorum ama bana müdahale etsin her yaptığımı eleştirsin de istemiyorum. Fikirlerinizi paylaşırsanız çok mutlu olurum.
Bir konu hakkında size danışmak istiyorum. Ablamla aramda 3 yaş var. Ablam evin karar mekanizması gibidir. Maalesef bu annemlerin hatası. Herkes her şeyi ona sorar. Nedendir bilinmez. Eskiden ben de her şeyi ona sorardım. Artık hayatım değişti 32 yaşındayım,10 yıldır çalışıyorum, evliyim. Kendi kararlarımı kendim alıyorum elbette ama ablamın müdahale edişlerini engelleyemiyorum. Kimseye de anlatamıyorum çünkü eşime anlatsam o ablamın huyunu bildiği için her seferinde bunu konuşacak. Annemlere anlatsam onlar zaten ablama kızgınlar “sürekli bizi tersliyor, geçmişteki yaptığımız hataları hala söylüyor” diye. Ki gerçekten öyle. Akıl verirseniz çok mutlu olurum.
Eşiyle problemleri vardı yine de işinden ayrıldı, gitti tüp bebek yaptı. Durumları çok iyi ama bence hiç mutlu değil. Benden geçen yıl doğum yaptı. O süreci de hep sancılı geçti. Midesi bulandı arayıp ağladı. Kocasıyla kavga etti çocuğu aldırıcam dedi o dönemde de çok sıkıntı çıkardı ama biz hep alttan aldık. Lousalık geçer dedik. Geçmedi maalesef.
Hamileyim, tecrübeli olduğu için bana yardımcı olmaya çalışıyor ama frekanslarımız çok farklı. Öğrendiği gün bana koli koli hediyeler yollamış sağ olsun ama lafları iğne gibi . Biz bebeği öğrendiğimizde çok sevindik ona gülerek diyorum ki “Eşim heyecandan ne yapacağını şaşırdı beni yatırdı bütün gün.” ben de gülüp geçmesini bekliyorum ama şöyle diyor:
-Hmm öyle olmaz heyecanlarınızı kontrol etmelisiniz. Ya da “Doktor buldun mu?” diye arıyor bulduğumu söylüyorum “Yok işte bir tane daha bul ne olur ne olmaz, özel sağlık sigortası yaptır, şunu şöyle yaptır bunu böyle yaptır.” Çok sağlıklı bir bebeği var doktor doktor gezdiriyor çocuğu duyu terapistinden tutun çocuk bilemm nesine kadar. Çocuğun sağlıklı neden götürüyorsun dediğimde verdiği cevaplar abuk sabuk. Yani demem o ki onun yaptıkları da bana hiç mantıklı gelmiyor ama ben “hmm” deyip geçiyorum. Para onların çocuk onların.
Geçen gün “Çocuk büyütmekle ilgili kitaplar aldım, heyecanla onları bekliyorum.” diyorum. Benimle bir saat konuştu. Konuşmanın ana fikrinde o okumamış, iç güdüsel büyütmeye çalışmış, kendimi fazla kategorize ediyormuşum, çok yorarmışım, o işler öyle olmuyormuş. “Aa ne güzel” diyip konuyu kapatmak çok mu zor? Her konuşmamızda sinirim bozuluyor, aklıma şüphe düşürüyor. En son aradığında çok kızdım. Bir arkadaşıyla buluşmuş arkadaşı çocuğundan şikaye ediyormuş( kendi de eder hep) “ Çocuğunu yük olarak görüyor, siz sakın öyle olmayın.” Dedi kan beynime sıçradı. Yanımda eşim vardı bir şey diyemedim. Biz asla öyle insanlar değiliz. Neler yaşasak bile kimseye açıp tek kelime etmeyiz hele bebeğimizi ne kadar bekledik… Asıl kendisi öyle.
Başka şehirlerde yaşıyoruz, ısrar kıyamet evine çağırır gideriz. İki gün sonra kahvaltı hazırlarken yardım etmedim diye ortalığı birbirine katar. Daha gitmemeye söz verdim kendime. Ben sormuyorum ama o her şeyi sorup hiçbir şeyi beğenmiyor.
Sizce onu kararlarımdan uzak tutarak nasıl sağlıklı bir abla-kardeş ilişkisi kurabilirim. Böyle olmak istemiyorum ama bana müdahale etsin her yaptığımı eleştirsin de istemiyorum. Fikirlerinizi paylaşırsanız çok mutlu olurum.