Ablamla bitmeyen sorunlarımız

zan .!.:

Bunlara biz hata demedik kendi dedi çünkü

Fingirl .!.:

Ben sizin yerinizde olsam ablamı karşıma alırım ona tüm açıklığıyla herkesin herseyine yorum ve müdahale yapmasının onun etrafında kişiler olarak sizleri çok yordugunu ve artık size birşey söyleme konusunda nerdeyse 100 kere düşündüğünüzü ve kendisini biraz salıp kendi hayatına bakıp biraz sessiz kalmayı denemesini açıkça söyleyin.Acik ve doğru bir iletişim çok önemlidir belki ablanizda kendi yaptığının farkında değildir tabi bunu kırmadan kibarca ifade edin.

Genişletmek için tıkla...

Mutsuzdu bu yüzden idare ettik dedim. Yeğenimi parka götürmüştüm

Genişletmek için tıkla...

vesikaliyarim .!.:

Ablanız çok bilinçli geldi

Genişletmek için tıkla...

Fingirl .!.:

Ben sizin yerinizde olsam ablamı karşıma alırım ona tüm açıklığıyla herkesin herseyine yorum ve müdahale yapmasının onun etrafında kişiler olarak sizleri çok yordugunu ve artık size birşey söyleme konusunda nerdeyse 100 kere düşündüğünüzü ve kendisini biraz salıp kendi hayatına bakıp biraz sessiz kalmayı denemesini açıkça söyleyin.Acik ve doğru bir iletişim çok önemlidir belki ablanizda kendi yaptığının farkında değildir tabi bunu kırmadan kibarca ifade edin.

Genişletmek için tıkla...

brs2526 .!.:

Aynı konuları yaşamasak da benzer durumlar benim ablamda da var.
Bence birincisi ablanızın karakterinde var bu.
İkincisi de bence bir insanın mutlu olup olmaması tavırlarını çok fazla etkileyen bir faktör.
Sizde ablanızın mutsuz ve malesef sorunlar yaşadığı bir evliliği olduğunu söylemişsiniz. Bu mutsuzluk hayata bakış açısını tabiki de etkiliyordur. Siz çok mutlu bir dönemde olduğunuz için aynı frekanslara sahip değilsiniz. Mutluluğunuzu paylaşmasını beklemeyin bu sebeple..
Bir de şöyle birşey var ablanıza birşeyler arayıp sorarsanız zaten karışma hakkı bulur kendinde.
Bu sebeple birşey danışmayın. Bir fikir söylediğinde de teşekkür ederim abla fikirlerin için ama biz hallederiz deyin geçin.
Emin olun daha sağlıklı olur ilişkiniz.
Ha birde abladır sonuçta, kinlenmeyin..

Genişletmek için tıkla...

zan .!.:

Merhaba kızlar,

Bir konu hakkında size danışmak istiyorum. Ablamla aramda 3 yaş var. Ablam evin karar mekanizması gibidir. Maalesef bu annemlerin hatası. Herkes her şeyi ona sorar. Nedendir bilinmez. Eskiden ben de her şeyi ona sorardım. Artık hayatım değişti 32 yaşındayım,10 yıldır çalışıyorum, evliyim. Kendi kararlarımı kendim alıyorum elbette ama ablamın müdahale edişlerini engelleyemiyorum. Kimseye de anlatamıyorum çünkü eşime anlatsam o ablamın huyunu bildiği için her seferinde bunu konuşacak. Annemlere anlatsam onlar zaten ablama kızgınlar “sürekli bizi tersliyor, geçmişteki yaptığımız hataları hala söylüyor” diye. Ki gerçekten öyle. Akıl verirseniz çok mutlu olurum.


Eşiyle problemleri vardı yine de işinden ayrıldı, gitti tüp bebek yaptı. Durumları çok iyi ama bence hiç mutlu değil. Benden geçen yıl doğum yaptı. O süreci de hep sancılı geçti. Midesi bulandı arayıp ağladı. Kocasıyla kavga etti çocuğu aldırıcam dedi o dönemde de çok sıkıntı çıkardı ama biz hep alttan aldık. Lousalık geçer dedik. Geçmedi maalesef.


Hamileyim, tecrübeli olduğu için bana yardımcı olmaya çalışıyor ama frekanslarımız çok farklı. Öğrendiği gün bana koli koli hediyeler yollamış sağ olsun ama lafları iğne gibi . Biz bebeği öğrendiğimizde çok sevindik ona gülerek diyorum ki “Eşim heyecandan ne yapacağını şaşırdı beni yatırdı bütün gün.” ben de gülüp geçmesini bekliyorum ama şöyle diyor:
-Hmm öyle olmaz heyecanlarınızı kontrol etmelisiniz. Ya da “Doktor buldun mu?” diye arıyor bulduğumu söylüyorum “Yok işte bir tane daha bul ne olur ne olmaz, özel sağlık sigortası yaptır, şunu şöyle yaptır bunu böyle yaptır.” Çok sağlıklı bir bebeği var doktor doktor gezdiriyor çocuğu duyu terapistinden tutun çocuk bilemm nesine kadar. Çocuğun sağlıklı neden götürüyorsun dediğimde verdiği cevaplar abuk sabuk. Yani demem o ki onun yaptıkları da bana hiç mantıklı gelmiyor ama ben “hmm” deyip geçiyorum. Para onların çocuk onların.

Geçen gün “Çocuk büyütmekle ilgili kitaplar aldım, heyecanla onları bekliyorum.” diyorum. Benimle bir saat konuştu. Konuşmanın ana fikrinde o okumamış, iç güdüsel büyütmeye çalışmış, kendimi fazla kategorize ediyormuşum, çok yorarmışım, o işler öyle olmuyormuş. “Aa ne güzel” diyip konuyu kapatmak çok mu zor? Her konuşmamızda sinirim bozuluyor, aklıma şüphe düşürüyor. En son aradığında çok kızdım. Bir arkadaşıyla buluşmuş arkadaşı çocuğundan şikaye ediyormuş( kendi de eder hep) “ Çocuğunu yük olarak görüyor, siz sakın öyle olmayın.” Dedi kan beynime sıçradı. Yanımda eşim vardı bir şey diyemedim. Biz asla öyle insanlar değiliz. Neler yaşasak bile kimseye açıp tek kelime etmeyiz hele bebeğimizi ne kadar bekledik… Asıl kendisi öyle.
Başka şehirlerde yaşıyoruz, ısrar kıyamet evine çağırır gideriz. İki gün sonra kahvaltı hazırlarken yardım etmedim diye ortalığı birbirine katar. Daha gitmemeye söz verdim kendime. Ben sormuyorum ama o her şeyi sorup hiçbir şeyi beğenmiyor.


Sizce onu kararlarımdan uzak tutarak nasıl sağlıklı bir abla-kardeş ilişkisi kurabilirim. Böyle olmak istemiyorum ama bana müdahale etsin her yaptığımı eleştirsin de istemiyorum. Fikirlerinizi paylaşırsanız çok mutlu olurum.

Genişletmek için tıkla...

hanifee_el .!.:

hayatın boyunca işine herkes karışmaya çalışıcak canım sen kendi bildiğinden şaşma diğerlerin dediklerini de dinle ama kendine ses ver

Genişletmek için tıkla...

zan .!.:

Merhaba kızlar,

Bir konu hakkında size danışmak istiyorum. Ablamla aramda 3 yaş var. Ablam evin karar mekanizması gibidir. Maalesef bu annemlerin hatası. Herkes her şeyi ona sorar. Nedendir bilinmez. Eskiden ben de her şeyi ona sorardım. Artık hayatım değişti 32 yaşındayım,10 yıldır çalışıyorum, evliyim. Kendi kararlarımı kendim alıyorum elbette ama ablamın müdahale edişlerini engelleyemiyorum. Kimseye de anlatamıyorum çünkü eşime anlatsam o ablamın huyunu bildiği için her seferinde bunu konuşacak. Annemlere anlatsam onlar zaten ablama kızgınlar “sürekli bizi tersliyor, geçmişteki yaptığımız hataları hala söylüyor” diye. Ki gerçekten öyle. Akıl verirseniz çok mutlu olurum.


Eşiyle problemleri vardı yine de işinden ayrıldı, gitti tüp bebek yaptı. Durumları çok iyi ama bence hiç mutlu değil. Benden geçen yıl doğum yaptı. O süreci de hep sancılı geçti. Midesi bulandı arayıp ağladı. Kocasıyla kavga etti çocuğu aldırıcam dedi o dönemde de çok sıkıntı çıkardı ama biz hep alttan aldık. Lousalık geçer dedik. Geçmedi maalesef.


Hamileyim, tecrübeli olduğu için bana yardımcı olmaya çalışıyor ama frekanslarımız çok farklı. Öğrendiği gün bana koli koli hediyeler yollamış sağ olsun ama lafları iğne gibi . Biz bebeği öğrendiğimizde çok sevindik ona gülerek diyorum ki “Eşim heyecandan ne yapacağını şaşırdı beni yatırdı bütün gün.” ben de gülüp geçmesini bekliyorum ama şöyle diyor:
-Hmm öyle olmaz heyecanlarınızı kontrol etmelisiniz. Ya da “Doktor buldun mu?” diye arıyor bulduğumu söylüyorum “Yok işte bir tane daha bul ne olur ne olmaz, özel sağlık sigortası yaptır, şunu şöyle yaptır bunu böyle yaptır.” Çok sağlıklı bir bebeği var doktor doktor gezdiriyor çocuğu duyu terapistinden tutun çocuk bilemm nesine kadar. Çocuğun sağlıklı neden götürüyorsun dediğimde verdiği cevaplar abuk sabuk. Yani demem o ki onun yaptıkları da bana hiç mantıklı gelmiyor ama ben “hmm” deyip geçiyorum. Para onların çocuk onların.

Geçen gün “Çocuk büyütmekle ilgili kitaplar aldım, heyecanla onları bekliyorum.” diyorum. Benimle bir saat konuştu. Konuşmanın ana fikrinde o okumamış, iç güdüsel büyütmeye çalışmış, kendimi fazla kategorize ediyormuşum, çok yorarmışım, o işler öyle olmuyormuş. “Aa ne güzel” diyip konuyu kapatmak çok mu zor? Her konuşmamızda sinirim bozuluyor, aklıma şüphe düşürüyor. En son aradığında çok kızdım. Bir arkadaşıyla buluşmuş arkadaşı çocuğundan şikaye ediyormuş( kendi de eder hep) “ Çocuğunu yük olarak görüyor, siz sakın öyle olmayın.” Dedi kan beynime sıçradı. Yanımda eşim vardı bir şey diyemedim. Biz asla öyle insanlar değiliz. Neler yaşasak bile kimseye açıp tek kelime etmeyiz hele bebeğimizi ne kadar bekledik… Asıl kendisi öyle.
Başka şehirlerde yaşıyoruz, ısrar kıyamet evine çağırır gideriz. İki gün sonra kahvaltı hazırlarken yardım etmedim diye ortalığı birbirine katar. Daha gitmemeye söz verdim kendime. Ben sormuyorum ama o her şeyi sorup hiçbir şeyi beğenmiyor.


Sizce onu kararlarımdan uzak tutarak nasıl sağlıklı bir abla-kardeş ilişkisi kurabilirim. Böyle olmak istemiyorum ama bana müdahale etsin her yaptığımı eleştirsin de istemiyorum. Fikirlerinizi paylaşırsanız çok mutlu olurum.

Genişletmek için tıkla...

gozyasi .!.:

Sanırım hamilelik sizi biraz hassaslaştırmış ablanızda bir problem yok.
Ama aileniz onun kararlarına önem verdiği için içten içe biraz bilenmiş gibisiniz.
Hani yaptığı her şey gözünüze batıyor gibi görünüyor.
Ama idare edilemeyecek bir durum yok.

Genişletmek için tıkla...

Pamukannesi83 .!.:

Bence ablaniz ailede fazla yük tasimiz. Neden ailede bir kisi karar mekanizmasi oluyor? Cünkü bütün islere o kosturur, daha fazla akilli oldugundan degil. Ablaniz pek mutlu degil diyorsunuz, cok konusmasi ondan belki. Bence rahatsiz oldugunuz konularda cizginizi cekmek zorundasiniz, ama ailenin durumun böyle olmasinda payi cok büyük

Genişletmek için tıkla...

zan .!.:

Buna katılıyorum kesinlikle annemlerin hatası. Şimdi onun böyle her şeye karışmasına kızıyorlar ama geçmiş olsun. Ama bunda benim bir kabahatim yok. Benim hayatıma müdahale etmesin yeter.

Genişletmek için tıkla...

zan .!.:

Bir şey diyeyim mi gerçekten de öyle. Sadece beni değil herkesin derdini dert ediniyor. Garip Tam da dediğiniz gibi oluyor herkesin her şeyine müdahale ediyor sonra ben çok yoruldum diye ağlıyor. Aslında kimse ondan yardım istemiyor, günün sonunda en çok kendi yıpranıyor. Dediklerinizi yapcağım, teşekkürler

Genişletmek için tıkla...

zan .!.:

Merhaba kızlar,

Bir konu hakkında size danışmak istiyorum. Ablamla aramda 3 yaş var. Ablam evin karar mekanizması gibidir. Maalesef bu annemlerin hatası. Herkes her şeyi ona sorar. Nedendir bilinmez. Eskiden ben de her şeyi ona sorardım. Artık hayatım değişti 32 yaşındayım,10 yıldır çalışıyorum, evliyim. Kendi kararlarımı kendim alıyorum elbette ama ablamın müdahale edişlerini engelleyemiyorum. Kimseye de anlatamıyorum çünkü eşime anlatsam o ablamın huyunu bildiği için her seferinde bunu konuşacak. Annemlere anlatsam onlar zaten ablama kızgınlar “sürekli bizi tersliyor, geçmişteki yaptığımız hataları hala söylüyor” diye. Ki gerçekten öyle. Akıl verirseniz çok mutlu olurum.


Eşiyle problemleri vardı yine de işinden ayrıldı, gitti tüp bebek yaptı. Durumları çok iyi ama bence hiç mutlu değil. Benden geçen yıl doğum yaptı. O süreci de hep sancılı geçti. Midesi bulandı arayıp ağladı. Kocasıyla kavga etti çocuğu aldırıcam dedi o dönemde de çok sıkıntı çıkardı ama biz hep alttan aldık. Lousalık geçer dedik. Geçmedi maalesef.


Hamileyim, tecrübeli olduğu için bana yardımcı olmaya çalışıyor ama frekanslarımız çok farklı. Öğrendiği gün bana koli koli hediyeler yollamış sağ olsun ama lafları iğne gibi . Biz bebeği öğrendiğimizde çok sevindik ona gülerek diyorum ki “Eşim heyecandan ne yapacağını şaşırdı beni yatırdı bütün gün.” ben de gülüp geçmesini bekliyorum ama şöyle diyor:
-Hmm öyle olmaz heyecanlarınızı kontrol etmelisiniz. Ya da “Doktor buldun mu?” diye arıyor bulduğumu söylüyorum “Yok işte bir tane daha bul ne olur ne olmaz, özel sağlık sigortası yaptır, şunu şöyle yaptır bunu böyle yaptır.” Çok sağlıklı bir bebeği var doktor doktor gezdiriyor çocuğu duyu terapistinden tutun çocuk bilemm nesine kadar. Çocuğun sağlıklı neden götürüyorsun dediğimde verdiği cevaplar abuk sabuk. Yani demem o ki onun yaptıkları da bana hiç mantıklı gelmiyor ama ben “hmm” deyip geçiyorum. Para onların çocuk onların.

Geçen gün “Çocuk büyütmekle ilgili kitaplar aldım, heyecanla onları bekliyorum.” diyorum. Benimle bir saat konuştu. Konuşmanın ana fikrinde o okumamış, iç güdüsel büyütmeye çalışmış, kendimi fazla kategorize ediyormuşum, çok yorarmışım, o işler öyle olmuyormuş. “Aa ne güzel” diyip konuyu kapatmak çok mu zor? Her konuşmamızda sinirim bozuluyor, aklıma şüphe düşürüyor. En son aradığında çok kızdım. Bir arkadaşıyla buluşmuş arkadaşı çocuğundan şikaye ediyormuş( kendi de eder hep) “ Çocuğunu yük olarak görüyor, siz sakın öyle olmayın.” Dedi kan beynime sıçradı. Yanımda eşim vardı bir şey diyemedim. Biz asla öyle insanlar değiliz. Neler yaşasak bile kimseye açıp tek kelime etmeyiz hele bebeğimizi ne kadar bekledik… Asıl kendisi öyle.
Başka şehirlerde yaşıyoruz, ısrar kıyamet evine çağırır gideriz. İki gün sonra kahvaltı hazırlarken yardım etmedim diye ortalığı birbirine katar. Daha gitmemeye söz verdim kendime. Ben sormuyorum ama o her şeyi sorup hiçbir şeyi beğenmiyor.


Sizce onu kararlarımdan uzak tutarak nasıl sağlıklı bir abla-kardeş ilişkisi kurabilirim. Böyle olmak istemiyorum ama bana müdahale etsin her yaptığımı eleştirsin de istemiyorum. Fikirlerinizi paylaşırsanız çok mutlu olurum.

Genişletmek için tıkla...

xkadarbilinmeyen .!.:

Ablanıza erken sorumluluk verilmesinin sebebi siz değilsiniz. Neden siz haksız duruma düştünüz bir an da anlayamadım hsjsjsjs
Şaka bir yana ablanız fazla konuşuyor ve tavsiye veriyor gibi. Tavsiye karşı taraf isteyince verilir bunu ara sıra ablanıza hatırlatın derim.

Genişletmek için tıkla...

Mihrimah Sultann .!.:

Ablanız kötü birisi değil aksine sevdiklerini bunaltacak kadar düşünen ve kontol etmeye çalışan birisi, siz kendi hayatınızı aşırı paylaşmayın, ablanızı olduğu gibi kabul edip fazla beklentiye girmeden iletişim kurun , her konuyu ablanıza açmayın ki hayatınıza balıklama dalmasın, bu kontrolcülük gerçekten zor en çok ablanıza zarar veriyor, bir ara bende de vardı, kız kardeşimi tek başına bir yere yollamazdım, o tek yapamaz tek gidemez aman yanlız kalmasın gibi saçma sapan davranırdım, birgün kız kardeşim isyan etti senin yüzünden kendime güvenim kalmadı sensiz bişey yapabileceğimi düşünemez hale geldim dedi , ben de oturup düşündüm ina hak verdim ve yavaş yavaş bu saçma hallerimden kurtuldum, böyle olmamın sebebi ise annemin babamız olmadığı için evin dış işleri ihtiyaçları ile uğraşmak zorunda kalması benim ise annelik rolüne bürünmemdi, artık karışmıyorum kız kardeşimin de kendisine göre arkadaşları, aktiviteleri ve gittiği kurslar var , bazen bana der ki eskiden böyleydin falan hatırlayıp güleriz benim o hallerime yami ablanız geçmişte yaşadığı aile durumlarından dolayı bu halde , büyük ihtimalle evde en çok o sorumluluk almak zorunda kaldığı için herkesi düşünmek ve yönetmek onun hayat tarzı olmuş ...

Genişletmek için tıkla...

zan .!.:

Evet dediğiniz gibi. Ben de kötü niyetli olduğunu düşünmüyorum ama nedense burada öyle bir algı oldu çok bunalıyorum, annem gibi hep tepemde. Konuşacağım onunla. Tavsiyeniz için teşekkürler

Genişletmek için tıkla...

zan .!.:

Merhaba kızlar,

Bir konu hakkında size danışmak istiyorum. Ablamla aramda 3 yaş var. Ablam evin karar mekanizması gibidir. Maalesef bu annemlerin hatası. Herkes her şeyi ona sorar. Nedendir bilinmez. Eskiden ben de her şeyi ona sorardım. Artık hayatım değişti 32 yaşındayım,10 yıldır çalışıyorum, evliyim. Kendi kararlarımı kendim alıyorum elbette ama ablamın müdahale edişlerini engelleyemiyorum. Kimseye de anlatamıyorum çünkü eşime anlatsam o ablamın huyunu bildiği için her seferinde bunu konuşacak. Annemlere anlatsam onlar zaten ablama kızgınlar “sürekli bizi tersliyor, geçmişteki yaptığımız hataları hala söylüyor” diye. Ki gerçekten öyle. Akıl verirseniz çok mutlu olurum.


Eşiyle problemleri vardı yine de işinden ayrıldı, gitti tüp bebek yaptı. Durumları çok iyi ama bence hiç mutlu değil. Benden geçen yıl doğum yaptı. O süreci de hep sancılı geçti. Midesi bulandı arayıp ağladı. Kocasıyla kavga etti çocuğu aldırıcam dedi o dönemde de çok sıkıntı çıkardı ama biz hep alttan aldık. Lousalık geçer dedik. Geçmedi maalesef.


Hamileyim, tecrübeli olduğu için bana yardımcı olmaya çalışıyor ama frekanslarımız çok farklı. Öğrendiği gün bana koli koli hediyeler yollamış sağ olsun ama lafları iğne gibi . Biz bebeği öğrendiğimizde çok sevindik ona gülerek diyorum ki “Eşim heyecandan ne yapacağını şaşırdı beni yatırdı bütün gün.” ben de gülüp geçmesini bekliyorum ama şöyle diyor:
-Hmm öyle olmaz heyecanlarınızı kontrol etmelisiniz. Ya da “Doktor buldun mu?” diye arıyor bulduğumu söylüyorum “Yok işte bir tane daha bul ne olur ne olmaz, özel sağlık sigortası yaptır, şunu şöyle yaptır bunu böyle yaptır.” Çok sağlıklı bir bebeği var doktor doktor gezdiriyor çocuğu duyu terapistinden tutun çocuk bilemm nesine kadar. Çocuğun sağlıklı neden götürüyorsun dediğimde verdiği cevaplar abuk sabuk. Yani demem o ki onun yaptıkları da bana hiç mantıklı gelmiyor ama ben “hmm” deyip geçiyorum. Para onların çocuk onların.

Geçen gün “Çocuk büyütmekle ilgili kitaplar aldım, heyecanla onları bekliyorum.” diyorum. Benimle bir saat konuştu. Konuşmanın ana fikrinde o okumamış, iç güdüsel büyütmeye çalışmış, kendimi fazla kategorize ediyormuşum, çok yorarmışım, o işler öyle olmuyormuş. “Aa ne güzel” diyip konuyu kapatmak çok mu zor? Her konuşmamızda sinirim bozuluyor, aklıma şüphe düşürüyor. En son aradığında çok kızdım. Bir arkadaşıyla buluşmuş arkadaşı çocuğundan şikaye ediyormuş( kendi de eder hep) “ Çocuğunu yük olarak görüyor, siz sakın öyle olmayın.” Dedi kan beynime sıçradı. Yanımda eşim vardı bir şey diyemedim. Biz asla öyle insanlar değiliz. Neler yaşasak bile kimseye açıp tek kelime etmeyiz hele bebeğimizi ne kadar bekledik… Asıl kendisi öyle.
Başka şehirlerde yaşıyoruz, ısrar kıyamet evine çağırır gideriz. İki gün sonra kahvaltı hazırlarken yardım etmedim diye ortalığı birbirine katar. Daha gitmemeye söz verdim kendime. Ben sormuyorum ama o her şeyi sorup hiçbir şeyi beğenmiyor.


Sizce onu kararlarımdan uzak tutarak nasıl sağlıklı bir abla-kardeş ilişkisi kurabilirim. Böyle olmak istemiyorum ama bana müdahale etsin her yaptığımı eleştirsin de istemiyorum. Fikirlerinizi paylaşırsanız çok mutlu olurum.

Genişletmek için tıkla...