Merhaba,
Yaklaşık 2 yıldır bebek istememize rağmen olmuyor. Dusuk yasiyorum ya da bebekler ölüyor.
Yine bir tup bebek sürecine girdik. Bunu da tum ailem biliyor. Kimseden bunu saklamadik.
Yalniz canımı sıkan bazi sorunlar oldu. Artik ailemle bu durumu paylaştığım için pişman oldum. Kardesimin cocugu var. Bizimle bir şekilde iletişim kurmak istemiyorlar. Onceden alınganlık mi yapiyorum diye dusunuyordum. Bir yıldır gitmek istediğimizde turlu turlu bahaneler sundular ve bizle gorusmediler. Yigenimin dogum gününe cagirmadilar.
Babam beni arayıp kızım çocuğun olmuyor diye üzülme komplekse girme diyor. Acikcasi boyle seyleri dusunmuyorum bile. Sonucta ben bir insanim olur ya da olmaz bu benim seçimim degil. Olaya da bakış açım bu sekilde. Neden komplekse gireceğimi dusunuyorlar da bunu soyluyorlar diye üzülüyorum.
Annem zaten ben kendimi bildim bileli kardeşime cok duskun. Ben ne yaparsan yapayim ne fedakarlıklar yaparsam yapayım bu hic bir zaman değişmedi. Evlenirken dahi hic yuk olmak istemedim aileme. Tek bir eşya bile aldirmadim. Hatta elimden ne gelirse onlar ixin yaparim.
Gecen hafta anbem beni aradığında kardeşimin 5 aylik hamile olduğunu söyledi. Cok sevindim neden söylemediniz dedim. Sen üzülme diye soylemedik dedi. Neden üzüleceğim ki dedim. Anlam veremedim.
Sonra taşları birlestirince farkettim ki zaten aylardır kardeşime gitmek istesem de gitmemem icin sebepler üretiyorlar yaklaşık da 1 bucuk yıldır gorusmuyorlar. Orta da hic bir sebep de yok. Zaten gorusme olursa biz gidiyoruz evimize toplasam 3 defa ancak gelmişlerdir 3 yılda. O da bizlerin cagirmasiyla olmuştur. Genelde biz arayip surekli gitmek isteriz. Ama bir yıldır her aradığımda bir sebep sunulunca artik ben de geleyim diyemiyorum.
Cok uzuldum. Kac gundur uyuyamıyorum. Kendimi dışlanmış önemsiz biri gibi hissediyorum. En çok zoruma giden de sanki ben yigenlerime nazar degdircem vebali biriymişim gibi bana davranılması.
Sizce ne yapmiyim?
Yaklaşık 2 yıldır bebek istememize rağmen olmuyor. Dusuk yasiyorum ya da bebekler ölüyor.
Yine bir tup bebek sürecine girdik. Bunu da tum ailem biliyor. Kimseden bunu saklamadik.
Yalniz canımı sıkan bazi sorunlar oldu. Artik ailemle bu durumu paylaştığım için pişman oldum. Kardesimin cocugu var. Bizimle bir şekilde iletişim kurmak istemiyorlar. Onceden alınganlık mi yapiyorum diye dusunuyordum. Bir yıldır gitmek istediğimizde turlu turlu bahaneler sundular ve bizle gorusmediler. Yigenimin dogum gününe cagirmadilar.
Babam beni arayıp kızım çocuğun olmuyor diye üzülme komplekse girme diyor. Acikcasi boyle seyleri dusunmuyorum bile. Sonucta ben bir insanim olur ya da olmaz bu benim seçimim degil. Olaya da bakış açım bu sekilde. Neden komplekse gireceğimi dusunuyorlar da bunu soyluyorlar diye üzülüyorum.
Annem zaten ben kendimi bildim bileli kardeşime cok duskun. Ben ne yaparsan yapayim ne fedakarlıklar yaparsam yapayım bu hic bir zaman değişmedi. Evlenirken dahi hic yuk olmak istemedim aileme. Tek bir eşya bile aldirmadim. Hatta elimden ne gelirse onlar ixin yaparim.
Gecen hafta anbem beni aradığında kardeşimin 5 aylik hamile olduğunu söyledi. Cok sevindim neden söylemediniz dedim. Sen üzülme diye soylemedik dedi. Neden üzüleceğim ki dedim. Anlam veremedim.
Sonra taşları birlestirince farkettim ki zaten aylardır kardeşime gitmek istesem de gitmemem icin sebepler üretiyorlar yaklaşık da 1 bucuk yıldır gorusmuyorlar. Orta da hic bir sebep de yok. Zaten gorusme olursa biz gidiyoruz evimize toplasam 3 defa ancak gelmişlerdir 3 yılda. O da bizlerin cagirmasiyla olmuştur. Genelde biz arayip surekli gitmek isteriz. Ama bir yıldır her aradığımda bir sebep sunulunca artik ben de geleyim diyemiyorum.
Cok uzuldum. Kac gundur uyuyamıyorum. Kendimi dışlanmış önemsiz biri gibi hissediyorum. En çok zoruma giden de sanki ben yigenlerime nazar degdircem vebali biriymişim gibi bana davranılması.
Sizce ne yapmiyim?