Günlerdir bu konuyu okuyup yazdıktan sonra içimde sanki bazı seyler in üstü acıldı. Üstüne toprak attığım kinlerim ortaya cıktı gibi hşssediyorum
Ben çocukken de hep kinlenirdim anne babama. Kardeşlerimle hep eşitsizlik vardı buna kinlenirdim, beni ezerlerdi buna kinlenirdim. Yaramazlık yaptığımda annem beni döverken bir hınçla döverdi ona kinlenirdim.
Bir defasında yasım 8 9 civarı annem demişti ki. Senin yüzünden ben yıllarca acı cektim demişti. Bu yükü uzun müddet atamadım. Ben 2 3 yasında ne yapmış olabilirdim ki babam anneme yıllarca benim yüzümden eziyet etsin. Sonra bir gün demişti ki. Sen doğunca baban sana yüzüne bakmadı demişti. Öyle ki ben 4 5 yasındayken köyde yürüyormuşuz. Bir akrabamız babam için demiş ki. Ayy iyi iyi kızının elini tutmuş gezdiriyor.
Böylesine bir varlığının istenmemesi nasıl bir yük nasıl bir değersizlik hissi.
Ben de kafama civi gibi cakılan bu söylemlere ragmen ev dışında var oldum hep. Okulda sevildim kabul gördüm vasarılı oldum çevre kurdum
Evde bastırıp pustırmaya calıştılar ama ben dışarıda ben oldum. Onları da hiççç sevmedim.
Ama düşünüyorum ve bulamıyorum asıl nerede koptum. Ya insan annesini nasıl sevmez. Tüm dünya için anne en önemli iken neden ben sevmiyorum annemi babamı. Yedirdi içirdi büyğttüler. Okuttular. Evlendirdiler. Vitrin böyle. Hala daha alır yollarlar harclık verirler yani nasıl bir insanım ben kimisi annesine canını bile verebilecekler ben niye böyle nefret doluyum.
Odam olmadı.
Anne babamın odasında kalırdım hep. Hatta kocamandım.
Abilerim evdeyse ben essek kadar yasına ragmen yine de annemlerin odada yerde yatardım. Anne babamın her sesini duyardım. Onlar beni uyuyor sanıp herseyi yasarken ben onlardan tek kelime ile iğrenirdim. Acaba öteki odada uyusam abiler taciz eder diye mi onların odadaydım. Böylesine pislik asagılık bir zihniyetin, bu evde büyümüş olmanın, bu insanların çocugu olmanın verdiği histen iğreniyorum. Anne babalar cocuklatınızın mahremiyetini saygı duyun ve özelinizi gizli yasayın. Çocuklar salak değil herseyi görüyor ve duyuyor.
Bakamadığınız Coçugu dünyaya getirmeyin. Odası ve yatagı olmayacaksa doğurmayın. Sevişme seslerinizi izleyip duyacaksa o çocuk kırk yasına da gelse sizi gördükçe midesi bulanacak.
Peki bu muydu beni en çok onlardan iten. Yoksa bir defasında annem benim kızlık zarımı kontrol etmişti acaba bu olay mı? Hiç birsey yokken ortada içine bir süphe düştü ve sadece Kendini rahatlatmak için üstelik de cahil bir kadın olmasına ragmen beni zorla kontrol etmişti. O gün mü tiksindim ondan acaba. Birsey olmadığını görüp yüregıne su serpilsin diye beni harcadı, o gün ondan tiksindim. Bu olay dönüm noktası olabilir evet. Anne sana insan bile diyemiyorum. Kocaman kızına bunu yaptığın için sen insan değilsin. Üstelik de onu süpheye düşüren sey evde abimle 30 dakika kalmış olmamdı. Heaaplayamamış gezmeden geldiğinde ben okuldan dönmüştüm. İki kardes denk gelmişiz anne yokken evde. Hepsi bu. Abim sapık falan değil. Sadece eve gelip ikimizi evde gördü diye yaptı bunu. Abimin de yüzüne bakamadım ben yıllarca. Düşünün iki kardesi nasıl kurguladın, oğlunu ne sandın, kızını nasıl zorladın. Hiç ama hiç birsey yokken bunu nasıl yaptın kadın.
Ben anneme seslenirken bile baksana diyorum. Bu birike birike beni uzaklaştıran seyler yüzünden, değil seni seviyorum demek, anne bile diyemiyorum.
Suan evliyim. Çocuklarım var. Ailemle de hiç birsey olmamış gibi görüsüyorum. Dedim ya yedirip içirip Okuttular ama hep uzak olmaya calıltım. Dedikleri şehre gitmedim. Kendi sectiğim insanla evlendim ve hayatımdan uzak tutuyorum. Görüşüyorum ama kararlarımdan attığım adımlardan hep sonra haberleri olur. Muhabbet beslemiyorum özlemiyorum. Ölmüş olmalarını tercih ederdim. Böylesine sevgisizim.
