Aklımda hep intihar düşüncesi var.

Neyin tetiklediğini çok iyi biliyorum ama burda yazarsam açığa çıkarım. Normal kimliğimde ortaya çıkar Malesef .
Evladım 6 yasında . Ben mutsuz olunca çok masumlasıyor ve ağlıyor. Kıyamıyorum ona ...
Zaten onun için erteliyorum. Hemen öyle olunca maskemi takıp mutlu rolü yapıyorum çocuğuma...

30 yaşındayım ama ruhum 100 yasında . Şiddetli bas agrılarım oluyor zaman zaman .

özelden yazın bana

ya da genelleyerek yazın

yani bunu biliyorsanız aslında uzman ile çok yol alırsınız

belki cidden düşündüğünüz kadar "olmaz bir şey" değildir başınıza gelen

hani bazen olur ya o derdi sadece kendimizde sanarız oysa herkeste aynısı vardır da herkes gizler

belki de böyledir

siz bir yazarsınız ben size benzer 5-6 örnek yazarım

hani bir söz vardır ya elle gelen düğün bayram diye belki de sizin bir tek sizde diye düşündüğünüz dertlerin aynısı yahut benzeri burada bir çok kişide var

belki onlar daha pratik kurtuluş yolları buldular vs vs
 
İkimize de atıldı.
Beni yerle bir etti ama eşim bana göre daha sakin.
Peki o zaman sizi tedirgin eden şey nedir ? İkiniz de bir iftira olduğunu bildiğiniz halde hayatınızı sizin psikolojinizi bu kadar etkileyen şey nedir ? Olayı anlatırsanız ifşa olacağınızı hiç sanmıyorum ama anlatırsanız burada bir çok avukat üye bir çok zeki kadın var bir şekilde çevirme yolunu bulabilirsiniz
 
Olan olayıyazarsam ifşa olacağım. O yüzden açık açık yazamıyorum. Ama öyle kücük bir şey değil. İftira atıldı, mahkemeye taşındı fakat kendimizi kanıtlayamadık diye yuvarlayayım.
ifsa olsaniz ne olur ki?
belki konuyu bilsek daha cok yardimci oluruz örneklerini yaşamis birileri çikar
 
Ama öyle kücük bir şey değil. İftira atıldı, mahkemeye taşındı fakat kendimizi kanıtlayamadık diye yuvarlayayım.

yani istemsizce beklediğimden daha hafifmiş dedim

şu an ülkede milyonlar var bu hisse sahip olan

olan olmuş

yargının güvenilirliğini tartışmayacağım ama yıllarca kesinleşmiş hükümden kurtuluş olmaz derdik ki son süreçlerde bir yasa ile kesinleşen hükümlere Yargıtay yolu açılarak bir çok kişinin cezaevinden dahi tahliye olduğunu gördük

eşiniz de biliyormuş ve o atlatmış, size de destek olur siz de atlatırsınız

anladığım kadarı ile dini inancınız da var gerekirse hesabı mahşere bırakın ama bu dünyayı kendinize dar etmeyin
 
Kendimden ben de eşimde çok eminiz . Asla ve asla yapmadığımız birsey için yargılanacağız. Belki de ceza alacağız çünkü kanıtlayamıyoruz . Karşı taraf en yakın arkadaşlarımıza, tanıdıklarımıza para karşılığı şahitlik yaptıracakmıs. Bu bana çok agır geliyor inanın.

taksit taksit okuyunca yazdıklarım da taksitle oldu

daha yargılama bile bitmemiş ben mahkemeye taşındı deyince sonuçlandı algılamıştım

bu kadar moralman çökmek yerine mücadele edin, hemen karalar bağlamak için çokkkk erken
 
Kötü bişey yazılacak durum yok depresyondasınız anksiyete de var sanırım. Tek çözümü psikolojik destek Allah şifa versin. Bunlar çözümü olan şeyler birazda gayrer ederseniz düzelirsiniz üzülmeyin sadece ertelemeyin biran önce tedavi olun
 
Eşinizin tutumunu beğenmedim. Çoğu insan sıkıntılarını içinde yaşar. Belli olmamıştır dışardan ama sizin dile getirdiğiniz birşeyi yok saymamalı. Destek alın uzmanından. Hem kendiniz hem evladınız için.
 
Eşinizin tutumunu beğenmedim. Çoğu insan sıkıntılarını içinde yaşar. Belli olmamıştır dışardan ama sizin dile getirdiğiniz birşeyi yok saymamalı. Destek alın uzmanından. Hem kendiniz hem evladınız için.

Cevre cogunlukla böyle tepki veriyor. Heleki dile getiren insan aile icinde önemli bir kisilik ise, yani bir cok is ve sorumluluk ona bakiyorsa. Ben yakin bir arkadasima depresyon gecirdigimi anlattigimda ilk tepkisi "depresyonu ne yapacaksin oldu". Cogu insan depresyonu rahatsizlik olarak ne oldugunu ve ne kadar ciddi oldugunu bilmiyor bile. Ailemde durumun ciddiyetini ben hastanelik olduktan sonra anladi
 
Herkese iyi günler..
Bu benim ikinci üyeliğim, yönetimden izin alarak 2. üyeliği aldım .

Nasıl anlatsam nereden başlasam bilmiyorum..
7 yıllık Evliyim , 1 çocuğum var. (Onu dünyadaki herseyden, herkesten daha çok seviyorum. )

Benim uzun bir süredir psikolojik olduğunu düşündüğüm sıkıntılarım var. Zaman zaman ağlama krizlerine giriyorum. İçimde öyle büyük bir sıkıntı var ki asla huzur vermiyor. Rahat uyku uyutmuyor, mutsuzum. Sürekli üşüyorum. Yorganın altından çıkmak , insanlarla iletişim kurmak, yemek yemek vs vs hiç birini istemiyorum. Sürekli kötü şeyler geliyor aklıma ve sürekli de gözümde canlanıyor. Uzun bir süre uykuya dalmak istiyorum. Önceleri bu kadar şiddetli değildi ama artık ölmeyi bile düşünüyorum. Aklımda hep intihar düşüncesi var. Kendimi doğalgaz borusuna asılmış ya da balkondan atlayıp ölmüş olarak düşünüyorum. Sonra evladım geliyor aklıma hemen vazgeçiyorum. Benden sonra çok perişan olur diye ağlıyorum.

İşin kötü tarafı dışarıdan bakıldığında böyle değilim. İnsanlar beni Güler yüzümle , tatlı dilimle bilir. Eşim bile belki bu kadar kötü durumda olduğumun farkında değil. Daha da anlatamadığım kimseyle paylaşamadığı seyler de var.


Kötü seyler yazmayın lütfen zaten hayatımda iyi giden hiç birsey yok . Dün kimseye söylemeden hastaneden randevu almaya çalıştım fakat tüm randevular doluymuş. Birazdan tekrar arayacağım. İnşallah alabilirim.
Dur be canım ne intiharı gelen doktora git depresyondasin.
Hatta bende öyleyim 2 tane ilaç kullaniyorum hayat hepimize zor evladın var lütfen böyle şeyler düşünme.
Kiminle problemin varsa konus bağır çağır rahatla ama intihar sakin düşünle sen değerlisin herşeyden önce ANNESIN bunu sakın unutma.
 
Cevre cogunlukla böyle tepki veriyor. Heleki dile getiren insan aile icinde önemli bir kisilik ise, yani bir cok is ve sorumluluk ona bakiyorsa. Ben yakin bir arkadasima depresyon gecirdigimi anlattigimda ilk tepkisi "depresyonu ne yapacaksin oldu". Cogu insan depresyonu rahatsizlik olarak ne oldugunu ve ne kadar ciddi oldugunu bilmiyor bile. Ailemde durumun ciddiyetini ben hastanelik olduktan sonra anladi
Ne kadar yanlış bir tutum oysaki. Depresyon çok ciddi ve tekrarlayabilen bir hastalık. Siz o arkadaşınıza ne tepki verdiniz merak ettim :)
 
Bir iki gün bi yerlere gidelim kendine gelirsin diyor, kimse durumumu anlamıyor.

Ben yaşamaktan zevk almıyorum ki . Sanki ölürsem tüm sıkıntılarım yok olup gidecek ..
Merhaba kardeşim de kaç aydır bu düşüncelerde, psikolojik yardım almak istemiyor evden de çıkmıyor bende ona aynı tavsiyeleri veriyorum çünkü sevdiklerimize bu ölüm düşüncesini konduramıyoruz
İçten içe inanmak istemiyoruz neden yani diye
İnanın bu hiç normal sıradan bir stres değil bence, yaşamak çok güzel herşeye rağmen
Kendiniz için adım atın lütfen, imkan varsa yardım alın, yoksa hayata karışmaya çalışın, psikolojik kitaplardan da yardım alabilirsiniz belki
 
Ne kadar yanlış bir tutum oysaki. Depresyon çok ciddi ve tekrarlayabilen bir hastalık. Siz o arkadaşınıza ne tepki verdiniz merak ettim :)

Acikcasi o zamanlar bir tepki dahi veremedim. Galiba ciddi alinmamak da kirdi. Zaten insan kolay da anlatmiyor. Sessiz kaldim. Uzun zaman da kimseye bir daha söylemedim de. O zamanlar aklimdan profesyonel destek aramak da gelmedi..halbuki en uygunu o olurdu
 
Acikcasi o zamanlar bir tepki dahi veremedim. Galiba ciddi alinmamak da kirdi. Zaten insan kolay da anlatmiyor. Sessiz kaldim. Uzun zaman da kimseye bir daha söylemedim de. O zamanlar aklimdan profesyonel destek aramak da gelmedi..halbuki en uygunu o olurdu
Muhtemelen öyle olmuştur insanlar ne zannediyorsa depresyonu...
Siz gene birine söylemişsiniz aslında. Ben kendimde bir depresyon süreci atlattım 10 - 15 kilo verdim , sessizleştim bir Allah'ın kuluda sormadı sana noluyor diye ya :) Farketmediler desem o da imkansız.
 
Son düzenleme:
Lütfen ifşa olmaktan korkmayın. Utanmayın da burada utanacak en son kişisiniz. Size iftira atanlar utansın.
Bazen insana en çözümsüz gelen şeyin bile kolay bir çözümü oluyor insanın içindeyken göremediği. Burada bir sürü insan bir sürü yaşanmışlık deneyim var. Sizin yaşadıklarınızı yaşamış ya da tanık olup bir çıkış yolu bulmuş olanlar olabilir. Dertler paylaşıldıkça azalır. Siz de paylaşın belki yardımımız dokunur. Bunu kalpten söylüyorum🙏🏻
 
Herkese iyi günler..
Bu benim ikinci üyeliğim, yönetimden izin alarak 2. üyeliği aldım .

Nasıl anlatsam nereden başlasam bilmiyorum..
7 yıllık Evliyim , 1 çocuğum var. (Onu dünyadaki herseyden, herkesten daha çok seviyorum. )

Benim uzun bir süredir psikolojik olduğunu düşündüğüm sıkıntılarım var. Zaman zaman ağlama krizlerine giriyorum. İçimde öyle büyük bir sıkıntı var ki asla huzur vermiyor. Rahat uyku uyutmuyor, mutsuzum. Sürekli üşüyorum. Yorganın altından çıkmak , insanlarla iletişim kurmak, yemek yemek vs vs hiç birini istemiyorum. Sürekli kötü şeyler geliyor aklıma ve sürekli de gözümde canlanıyor. Uzun bir süre uykuya dalmak istiyorum. Önceleri bu kadar şiddetli değildi ama artık ölmeyi bile düşünüyorum. Aklımda hep intihar düşüncesi var. Kendimi doğalgaz borusuna asılmış ya da balkondan atlayıp ölmüş olarak düşünüyorum. Sonra evladım geliyor aklıma hemen vazgeçiyorum. Benden sonra çok perişan olur diye ağlıyorum.

İşin kötü tarafı dışarıdan bakıldığında böyle değilim. İnsanlar beni Güler yüzümle , tatlı dilimle bilir. Eşim bile belki bu kadar kötü durumda olduğumun farkında değil. Daha da anlatamadığım kimseyle paylaşamadığı seyler de var.


Kötü seyler yazmayın lütfen zaten hayatımda iyi giden hiç birsey yok . Dün kimseye söylemeden hastaneden randevu almaya çalıştım fakat tüm randevular doluymuş. Birazdan tekrar arayacağım. İnşallah alabilirim.
Randevuyu boşverin, acile gidin. Belli ki rahatsızlığınız var. Hiçbir hastane intihar düşünceleri olan bir kişiyi geri çeviremez.
 
Muhtemelen öyle olmuştur insanlar ne zannediyorsa depresyonu...
Siz gene birine söylemişsiniz aslında. Ben kendimde bir depresyon süreci atlattım 10 - 15 kilo verdim , sessizleştim bir Allah'ın kuluda sormadı sana biliyor diye ya :) Farketmediler desem o da imkansız.

Görmemezlikten geliyorlar bazen. Cünkü durumu kabul etmek bazi seylerler yüzlesmek anlamina gelir, heleki aileler icinde
 
Back
X