Bütün ergenliğim boyunca yaşadığım duyguya çok benziyor. Evimde, ailemle oturmuş televizyon izlerken bir anda etrafa daha dikkatli bakmaya başlayıp gördüğüm şeyleri anlamsız buluyordum. Duyguyu ifade etmek çok zor. ''Benim adım neden xxx, benim burada ne işim var tam olarak, burası gerçek mi, burada olmamalıydım. ben gerçek miyim?'' gibi soruların bilinçli olarak, bir cevap bulmak için değil de, saniyelik akıldan geçmesi gibi bir şeydi. Böyle olduğunda yüreğim sıkışıyordu, aşırı korkuyordum. Ruhum bedenimden ayrıldı ve ruhum çevreyi ve bedenimi yadırgıyor gibi geliyordu. Zamanla
Emira SY
hanım gibi ben de kontrol altına almayı öğrendim. İstediğimde tekrar öyle hissedebileceğimi biliyorum ama korkutucu bir duygu, o yüzden senelerdir aklıma geldikçe kaçıyorum. Bunu yazarken bile azıcık odaklansam yüreğim sıkışmaya başlıyor. Senelerdir kimseyle paylaşmamıştım. Hatta 13-14 yaşlarında bunu özel gücüm falan sanıyordum. Benzer şeyler hissetmiş insanlar olması, ve özellikle kontrol edilebilenlerin de olması hem üzücü bi yandan da rahatlatıcı gibi. Odaklanmayın, kaçın o hissin geleceğini anladığınızda. Bambaşka şeyler düşünün. Komik bir şeyler izleyin. Benim odağım bozulunca gidiyor. Umarım sizinki de kontrol edilebilir bir şeydir.