Derealizasyon (yabancilasma) sorunum var.Yıllardır gecmiyor.Acaba zamanla ilerler de delirir miyim,aklımı kaybedip herkesi unutur muyum diye cok korkuyorum.Bütün günüm bunu düsünm ekle geciyor.Psikiyatriye gittim birkac kez.Anksiyete bozuklugu diyorlar .Ama ben ikna olmuyorum!Hafizam da cok zayif zaten.Tamamen hafizami kaybedecegimi düsunuyorum.Var mi böyle düsunceler yasayan...ya da atlatan?
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Aklımı kaybetmekten çok korkuyorum
- Konu Sahibi ramrem
- Başlangıç Tarihi
- 14 Aralık 2015
- 11.972
- 28.956
- 598
Bazen bana da oluyor. Geri dönmek için baştan sona sayiyorum. Adım x annem y babam Z surda doğdum filan diye. Aynı şeyi mi yaşıyoruz bilmiyorum ama ben bunu kontrol edebiliyorum. Yani isteyerek de yapabiliyorum. İlk olduğu zamanlar korkutucu geliyordu artık o kadar sık olmuyor ve korkmuyorum. O hisse teslim olmuyorum.
- 8 Mayıs 2015
- 4.919
- 6.182
- 158
Bende de 20 küsür yildir var.idare ediyordum ama 6 aydir öyle yogun ki başa cıkamiyorum gibi oluyor.sorgulayan yapida insanlarda oluyor sanirim bu.niye yasiyoruz,kimiz,ölüm varsa hersey anlamsiz vs...diye sorgularken beynin sigortasi ativeriyor.Ben kimim,karsimdakiler kim,neredeyim gibi sorgulamalar basliyor. Aklimi kaybedeceim az sonra diye ödün kopuyor.Bas dönmesi,göz kararmasi filan oluyir...
- 25 Mart 2012
- 18.080
- 43.185
- 798
Yabancilasma dediginiz doktor tarafindan konulmus bir teshis sanirim. Nasil belirtileri var? Farkli doktorlar da denediniz mi?
Ya Allah korusun, asiri sorgulamak beyne asiri yuklenmektir. Sigortalar atip, pek cok farkli hastaligi tetikleyebilir. Ilac kullanmiyorsaniz da psikologdan yardim almayi dusunmez misiniz? Kafanizi dagitacak aktivitelerin, arkadaslarla gecirilen zamanlarin hic faydasi olmuyor mu?
- 28 Ekim 2017
- 205
- 302
- 18
Bütün ergenliğim boyunca yaşadığım duyguya çok benziyor. Evimde, ailemle oturmuş televizyon izlerken bir anda etrafa daha dikkatli bakmaya başlayıp gördüğüm şeyleri anlamsız buluyordum. Duyguyu ifade etmek çok zor. ''Benim adım neden xxx, benim burada ne işim var tam olarak, burası gerçek mi, burada olmamalıydım. ben gerçek miyim?'' gibi soruların bilinçli olarak, bir cevap bulmak için değil de, saniyelik akıldan geçmesi gibi bir şeydi. Böyle olduğunda yüreğim sıkışıyordu, aşırı korkuyordum. Ruhum bedenimden ayrıldı ve ruhum çevreyi ve bedenimi yadırgıyor gibi geliyordu. Zamanla
Emira SY
hanım gibi ben de kontrol altına almayı öğrendim. İstediğimde tekrar öyle hissedebileceğimi biliyorum ama korkutucu bir duygu, o yüzden senelerdir aklıma geldikçe kaçıyorum. Bunu yazarken bile azıcık odaklansam yüreğim sıkışmaya başlıyor. Senelerdir kimseyle paylaşmamıştım. Hatta 13-14 yaşlarında bunu özel gücüm falan sanıyordum. Benzer şeyler hissetmiş insanlar olması, ve özellikle kontrol edilebilenlerin de olması hem üzücü bi yandan da rahatlatıcı gibi. Odaklanmayın, kaçın o hissin geleceğini anladığınızda. Bambaşka şeyler düşünün. Komik bir şeyler izleyin. Benim odağım bozulunca gidiyor. Umarım sizinki de kontrol edilebilir bir şeydir.
- 19 Haziran 2013
- 4.799
- 8.769
- 358
Kendi kendinize ilaç tedavisinden vazgeçmeyin. İlacın yan etkisi olmayabilir. Ya da sorununuza iyi gelecekse yan etki göz ardı edilebilir. Belki yabancılığı artırmayacak, azaltacak.
- 22 Ocak 2010
- 7.158
- 19.671
- 498
- 28 Ekim 2017
- 205
- 302
- 18
Ben çok yoğun yaşıyorum. Tam dakritanzem 'in anlattigi şekilde hem de. Çocukken rahatsız etmezdi. Şimdi ortamdaki bir şeye yoğunlaşmaya çalışıyorum ya da kendimi anlatan tekrarlar yapiyorum kendi kendime.
Bunları hissettiğim ilk zamanlar anneme bahsetmiştim. Annem varoluş sancısı çekiyorsun olur öyle ergenlikte demişti ama bir türlü varolamadım herhalde. Ne çok yaşayan varmış ya şok oldum. Size de kendinize dışarıdan bakıyormuşsunuz gibi geliyor muydu?
- 16 Nisan 2017
- 1.787
- 1.532
- 133
Böyle bişey sadece bende var sanıyordum.hastalık mi ki bu.erken bunayacam bunlar da belirtisi diye düşünüyordum hep.nerde olduğumu unutuyorum,bazen yolda bazen evde otururken oluyor.ay eşimi bile unutuyor ya da yabancı gibi hissediyorum(canım benim duymasın).eşyalar insanlar anlamsız geliyor.ciddi bişey mi bu.
- 22 Ocak 2010
- 7.158
- 19.671
- 498
Halen geliyor. Ortam birden iki boyutlu oluyor. Tv izlermişim gibi. Konuşmaları anlıyorum anlamsız buluyorum. Kim bu, niye burda vs vs.
Bu tip durumlarda yakındaki birine saati sormak ya da ayakkabı bağlamak gerekirmis.
- 24 Ocak 2009
- 1.177
- 1.044
- 683
- 32
Zaman zaman bu hissiyat bende de oluyor ama sorguladıkça kafayı yiyecek gibi olduğumdan kaçınıyorum genelde düşünmekten. Şimdiye kadar çok rahatsız edici bir durum olmadı, ben de kontrol edebilenlerdenim sanırım. Ama takipteyim konuyu. Ne çok bu olaydan muzdarip insan varmış...
- 4 Temmuz 2016
- 3.335
- 10.503
- 208
:)) Konuyu sabote etmek gibi olmasın ama sesli güldüm.
- 28 Ekim 2017
- 205
- 302
- 18
Bu kendine yabancılaşıp, ruhunun çıkıp dışarıdan izliyormuş gibi olması haline de depersonalization deniyormuş. Derealizasyonla birlikte ilerliyormuş zaten genelde. Belki siz ve okuyan arkadaşlar internetten araştırmak isterler. Ben konu sahibi arkadaş yazana kadar bir ismi olduğunu bile bilmiyordum.
- 19 Haziran 2015
- 2.014
- 3.012
- 133
- 38
İşte şu ilaçların yan etkisi korkun tamda anksiyete bende anksiyete var panik atak var. Öyle birbiriyle ilşkili hastalıklar ki 7-8 yıldır herşeyi düşünüp takabiliyorsun ilaç sürekli kullanman gerekiyor..bu süreçte bi ara aklımı kaybetme korkum da oluştu .bi o eksikti zaten dedim. Birden tamamen herşeyi unutulan sanki gibi geliyordu. Ama diğer şüpheler ve kaygılar bundan çok fazla olduğu için zamanla bunu unuttum..
Daha yüksek kaygılarım var çünkü .kalo krizi ,ani nefes kesilmesi,uykuda ölüm, beyin kanaması gibi..
- 13 Eylül 2015
- 21.917
- 68.884
- 598
Sizinkiyle tam aynı olmasa da,bende 10 yaşlarımdayken,"ben gerçekten benmiyim,ben burada gerçekten varmıyım,belki de başka bir yerde yaşıyorumdur,orada bir hayatım vardır,gerçek deniz odur,ben kimim öyleyse"gibi sorgulamalarım vardı:))Bütün ergenliğim boyunca yaşadığım duyguya çok benziyor. Evimde, ailemle oturmuş televizyon izlerken bir anda etrafa daha dikkatli bakmaya başlayıp gördüğüm şeyleri anlamsız buluyordum. Duyguyu ifade etmek çok zor. ''Benim adım neden xxx, benim burada ne işim var tam olarak, burası gerçek mi, burada olmamalıydım. ben gerçek miyim?'' gibi soruların bilinçli olarak, bir cevap bulmak için değil de, saniyelik akıldan geçmesi gibi bir şeydi. Böyle olduğunda yüreğim sıkışıyordu, aşırı korkuyordum. Ruhum bedenimden ayrıldı ve ruhum çevreyi ve bedenimi yadırgıyor gibi geliyordu. Zamanla
Zamanla geçti.
- 28 Ekim 2017
- 205
- 302
- 18
Sanırım sizinki çocukluktan gelen her şeyi sorma, sorgulama, merak etme içgüdüsüymüş. Annemin dediği geçici varoluş sancısı buydu herhalde. İyi ki de geçici olmuş. :)
- 20 Haziran 2016
- 6.237
- 10.600
- 248
Aynı şeyleri çok çok nadiren ben de yaşıyorum ama kısa sürüyor benim. Bazen dersin ortasında pat diye gidiyorum ben nerdeyim ne işim var burda bu insanların benim hayatımdaki yeri ne diye. Ama beni rahatsız etmedi şimdiye kadar sanırım çok büyük bir sıkıntı yaşamadım. Başkalarının da böyle olduğunu duyunca şok oldum şu an ben gelip geçici anlık bir düşünce diye bakıyordum olaya
