Rica ederim :)...Tesekkurler gznn
ıgaliba benmde bir uzmana görünme zamanım geldi ölmekten yakınlarımın ölmesinden çok korkuyorum hertelefon çaldıgında kapı çaldıgında kalbim yernden çıkacak gibi çarpıyor en ufak bir gürültüde kalpçarpıntım 5 dk sürüyor saçma sapan kişileri şeyleri kafama takıyorum en ufak bir olumsuzlukta yerle bir oluyorum hergün yeni bişeye takıyorum yaşmadan soğuudm iyice
Tavsiyelerinize teskkur ederim kizlar uffffff. Bu kaygilar beni cildirtacak bi hastaligim yoksada kaygilandikca olursa diye korkuyorum. Kaygi kaygiyi getiriyor. Lustral i dr verdi bana. Birde obsesifi kompulsif tanim var. Hastlik hatasiyim takinti yapmisim. Elimde degil iste. Cocuklarim bana ilgi gosterdiginde bile aa niye optu acaba bana biseymi olacakki diye dusunuyorum. İnsan hayatini cok etkiliyor. Hayretki hamileligimde nasil olmadi. Lohusaykende olmadi. Simdi cildiracak gibiyim.
Hamileyken olmamasi lutuf olmus senin icin..diger forumda okumussun arkadaslarin ne kadar zorlandigini..bende nasil hamile kalicam in derdine dustum..beterin beteri var yani..15 gundur ilac kullaniyodun yanlis hatirlamiyorsam biraz daha sabret benim iki ay oldu hala gunden gune daha iyi oldugumu hissediyorum
Benimde takıntılarım çok fazla ve her konuda temizlik, şahsıma olan hareket, davranış olsun her türlü yani, eski bir şarkı çıksın sene 2000 ben şu yaştayım, o zaman şu vardı, bu vardı diye saydırıyorum. Hatta 90'ların parçalarını albüm yaptım kendime, barış manço şarkıları dinler, dinler ağlarım. Nerden nereye geldik, nereye gideceğiz? Daha neler göreceiz? Acaba önce kim ölecek? Nasıl olacak? Kuzenim az önce gelip biraz nostalji yapalım mı dedi? 2003' te çekindiğimiz resimleri bulmuş, babam var ben varım. Ben minnacık, babam daha genç annem daha hayatta, neler yaşayacakmışız meğer diye geçirdim içimden, bakıyorum ne kadar yaşlanmışım diyorum içimi bir korku kaplıyor. Anneme baktığımız gibi bir gün sana da resimlerden mi bakacağız diye geçiyor içimden ağlıyorum, sanki onsuz muşum gibi bakıyorum o fotoğrafa, şuan yaşıyormuşuz gibi..
Zaten anksiyete böyle birşey, olmadan olacağından korkarsın, ya da olmuş gibi vesveseler geçer beyninden, elinde olmadan istemsiz olur ama bütün bunlar, gerçekten kesin bir çaresi olmasını, eski ben olmayı çok isterim..
ben kesin bir tedavisi olduğuna inanmıyorum yavaşlıyor ve bizim kontrol edeceğimiz düzeye iniyor o kadar. bana doktor şuan ilaç kullanmana gerek yok kontrollüsün dedi bu ne demek yani sen obsesyonlarını korkularını kontrol edebiliyorsun demek istiyor, mesela dün akşam eve geldim geç oldu yemek yemeyeyim diyet yapayım diyorum sonra diyorum ki daha güzel olsam ne olacak ölüp gidicez diyorum para biriktirsem ne olucak ölüp gidicez ne iğrenç bir hayat ne zaman öleceğimizi bilmeden bu dünya için çalışıp didiniyoruz diye daldım gittim sonra birden kendime geldim normale döndüm düşünsem ağlayacağım devam etsem bunalıma gireceğim kontrol etmeye çalışıyorum işte, annemi babamı kardeşimi kaybetme korkusu delirtiyor beni düşünmemeye çalışıyorum.
Bu kadar olur, aynı şeyleri yaşıyoruz. Aynı tarz düşünceleri bende içimden geçiriyorum. Okusam ne olacak? Bakalım o diplomayı almam nasip olacak mı derdim, okul zamanı vefat eden arkadaş olmuştu, hemde diplomasını almaya 2-3 gün kala, o kada didin, çalış garantisi mi var sanki kaç sene yaşayacağının diye düşünürdüm bütün keyfim kaçardı. Birşey alırdım, ya kullanamadan başıma birşey gelirse? Birkim yapıp mülk almaya kalksan, acaba ömrün yetecek mi tadını çıkarmaya? Nerden bulaştım bu illete bilmiyorum? Ben eskiden 1 liralık tokayla mutlu olan, hayatın her anından keyif alan bir insandım, hayat benim için yaşanaması gereken şeydi, çok güzeldi. Ki o zaman bu düşüncelere sahipken de çok değil 1,5 sene öncemi düşünüyordum felakettim, o zaman da ölmek istiyordum biliyor musun? :)
Benim ergenliğim bunalımla geçti, hayattan keyif alamayan, sürekli üzgün, depresif ağlamaya meyilli, iletişimde yetersiz, çekingen biriydim, tam düzeldim işte yukarıda bahsettiğim gibi hayattan keyif alır hale geldim, bu sefer de korkular sardı beni, ölümle başladı arkasından çeşit çeşit düşüncesel takıntılarla devamı geldi..
genetik bence ve bir kırılma noktası var buna inanıyorum benim annem anneannem dayım teyzem hepsi obsesif tedavi oldu hepsi bir tek dayımla ben aynı ilacı kullandık doktorlarımız farklıydı ama şuan en iyi durumda olan dayım ve ben annem de iyi sayılır o da kilo almamak için doktora gitmedi ilaç kullanmadı ama kendini kontrol ediyor iyi durumda, bunu bir sonu yok bir laf var ya onu çok seviyorum 'hiç ölmeyecek gibi bu dünya için yarın ölecek gibi öbür dünya için çalışacaksın' bunu düşünmezsen herşey anlamsız oluyor. benim hastalığım genetik ve gencecik teyzemi kanserden 10 ay içinde kaybetmemizle başedemeyeceğim bir boyuta ulaştı benim kırılma noktamda teyzemin vefatıdır. hayatında içki sigara kullanmayan teyzem çocukları için canını veren teyzem kansere yakalandı ve çocukları bakmadı anneannemin evinde vefat etti, ben ondan sonra kan tahlili bile yaptıramadım zaten doktora ilk gitmemin sebebide buydu doktora gidemiyorum hasta olsam kendi kendine geçmesini bekliyorum çok fena olursam acile gidiyordum ki çok tahlil felan yapmasınlar diye. ğer doktora gidersem bana öleceksin der diye korkuyordum. çok şükür onu tamamen atlattım eskisine kıyasla çok çok çok iyiyim.ama yokluyor yinede sık sık yapacak tek şey mücadeleye devam etmek.
Benim annem de 4 yıl panik atak tedavisi görmüş ben ve kardeşim çok küçükken, ayrıyetten 2 tane teyzem var onlarda çok panik ve heyecanlı insanlardı, biri diğer teyzeme oturmaya gidemez karşıdan karşıya geçerken tramway çarpar diye korkuyormuş. Çocuklarına da aynı şekilde mesela, hiç bir yere gönderemez. Bir diğeri balkona çıkarmazdı düşeriz diye, benim anksiyete olmamın sebebi; kız kardeşimin arkadaşını ani bir şekilde kaybetmesiydi, ondan önce olan yakın ölümlerde de üzülürdüm, ama kafamdan atmam daha kolay olurdu nedense, o kız abisi tarafından diplomasını almasına 1-2 gün kala hunharca ölüdürüldü. Hayat dolu, çok neşeli bir kızdı inanamadım bir türlü öldüğüne, sürekli onu düşünüyor ağlıyordum hatta töre cinayeti diye tüm ailesine tutuklamışlar, cenazesini de belediye defnetmişti.
İlk bu olaydan sonra başladı bende ölüm korkusu, bir de o dönemler çok yalnızdım, duygusaldım, boşlukta olmamdan yakalandığımı düşünüyorum. Geçen sene de aniden annemi kaybettim onunla boyut değiştirdi sanki, etrafımdaki herkese birşey olacak, ben hep ölümü yaşayacağım, bundan kurtulamayacağım gibi düşünüyorum. Annemi kaybettikten sonra mutlu olma inancımı tamamen yitirdim zaten, bazen düşünüyorum ne olsa mutlu olurum diye? Yok, bulamıyorum..
Para, aşk, vs. vs. hiç biri düşününce tatmin etmiyor beni, manevi olarak açım ben şuan, anne sevgisine açım. Bu da hiç bir zaman tekrardan sahip olamayacağım, doyamayacağım bir açlık..Ölüm korkusu, ölümü yaşamanın acısı, annemin kaybedişimin mutsuzluğu, zincirleme gidiyor.
Benim annem de 4 yıl panik atak tedavisi görmüş ben ve kardeşim çok küçükken, ayrıyetten 2 tane teyzem var onlarda çok panik ve heyecanlı insanlardı, biri diğer teyzeme oturmaya gidemez karşıdan karşıya geçerken tramway çarpar diye korkuyormuş. Çocuklarına da aynı şekilde mesela, hiç bir yere gönderemez. Bir diğeri balkona çıkarmazdı düşeriz diye, benim anksiyete olmamın sebebi; kız kardeşimin arkadaşını ani bir şekilde kaybetmesiydi, ondan önce olan yakın ölümlerde de üzülürdüm, ama kafamdan atmam daha kolay olurdu nedense, o kız abisi tarafından diplomasını almasına 1-2 gün kala hunharca ölüdürüldü. Hayat dolu, çok neşeli bir kızdı inanamadım bir türlü öldüğüne, sürekli onu düşünüyor ağlıyordum hatta töre cinayeti diye tüm ailesine tutuklamışlar, cenazesini de belediye defnetmişti.
İlk bu olaydan sonra başladı bende ölüm korkusu, bir de o dönemler çok yalnızdım, duygusaldım, boşlukta olmamdan yakalandığımı düşünüyorum. Geçen sene de aniden annemi kaybettim onunla boyut değiştirdi sanki, etrafımdaki herkese birşey olacak, ben hep ölümü yaşayacağım, bundan kurtulamayacağım gibi düşünüyorum. Annemi kaybettikten sonra mutlu olma inancımı tamamen yitirdim zaten, bazen düşünüyorum ne olsa mutlu olurum diye? Yok, bulamıyorum..
Para, aşk, vs. vs. hiç biri düşününce tatmin etmiyor beni, manevi olarak açım ben şuan, anne sevgisine açım. Bu da hiç bir zaman tekrardan sahip olamayacağım, doyamayacağım bir açlık..Ölüm korkusu, ölümü yaşamanın acısı, annemin kaybedişimin mutsuzluğu, zincirleme gidiyor.
canım benm allah sabır versin başın sağolsn bende aynı durumdayım eskidende paniktim hep ölüm korkum vardı sevdiklerimin ölümünden korkardım ama 4 ay önce aniden k v kalp krizi geçirip öldü hemde yanımızda 54 yaşında ondan sonra dhada kötü oldum her telefon çaldıgında kapı çaldıgında kalbim çarpıyor hep kötü rüyalar görüyorm içimde kötü bir his var bugünki gördüğüm rüyalardan dolayı aileme kocama bişey olur diye korkuyorum hatta kendim ölürüm diyede korkuyorm dün rüyayla uyanıklık arası sabahın erken saatleri gözümü açtımpencerede simsiyah yüzlü iğrenç suratlı hayvanla insan karışımı kocaman kafalı bir yaratık bana bakıyor ters ters evim 5.kat normal olması imkansız gözümü açıp kapıyorm aynı budurum 30 sn falan sürmüştür ben dedim bu azrail sanırım canımı alacak yatağın içine gömüldüm korktum gözümü tekrar kapayıp atım geçmişti o şekilde uykuya dalmışım ve aynı tarz kötü rüyalar ya düğün görüyorm ya ayakkabı ya gelinlikle geziyorum etrafta ya fotoğraf görüyorm sevdiklermn fotografını hepsi genelde kötüye yorulur vede aalllah korusun çıkar delireceğim çok canım sıkılıyor
kaç yaşındasın? anneni aniden kaybedişin çok acı allah rahmet eylesin sana da sabır versin bence geç kalmadan bir psikiyatrise gitmen gerek kesinlikle
ewet uzun zamandır anksiyete bozukluğum var bayağıda ileri derecedeydi ama kesin tedavisi yok sanırım 7 yıl tedavi gördüm 2 yıldır ilaç kullanmıyorum yine tekrarlamaya başladı tam bir kısır döngü hiç gitmiyor
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?