sabah aldığım ilaç biraz sinirlilik ve sersemlik yaptı.sanki başım,ensem uyuşuyor gibi.3 gündür de yürüyüşe çıkıyorum.bişeylerle meşgul olmak çok önemli.mesela beni yemek yapmak çok rahatlatıyor ama gece gündüz yemek yapamam tabi.. ve kesinlikle yalnız kalmamak lazım.işte o benim için çok zor. (
farkında değilim cnm sileyim ok.Özel mesaj bölümün dolmuş canım mesajlarım sana ulaşmıyormuş yeni farkettim bi ara silebilir misin
Gunaydin kizlar bugun nasilsiniz, atak yada kaygilar devammi. Ben sabahlari uyandigimda sol tarafim daha halsiz uyusuyor sanki. Kafam buna takik simdide sabahlari kaygidan midem cok bulaniyor. Acaba beynimdemi bi sorun var diye yiyorum kendimi. B 12 ignesi kullaniyorum, kan hapi kullaniyorum iyi gelmezmiydi halsizligime simdiye kadar offff. Biri cikip bana hicbirseyin yok dese sanki kaygilarim bitecek gibi geliyor. Acaba hastaligimmi var korkusu cok kotu. Lustral i suan 50 mg kullaniyorum dr yetmezse arttirabiliriz demisti. Eylul basinda kontrolum var sanirim dozunu arttirir. Ben bastakine gore biraz daha sakinim sanki ama yinede kaygilarim devam ediyor
Birde b12 ve kan degerlerime eylul basinda tekrar bakilacak. Ya yukselmediyse ya ilaclar iyi gelmiyorsa ya beni hastaneye yatirirlarsa ya baska birsey cikarsa ..... ya.... ya.... ya.... neler geliyor aklima hep en kotuler aklimda
Alla cumlumize sifa versin, dualar da olmasa napardim acaba
Kizlar siz neler okuyorsunuz dua olarak, iyi geliyormu, onlarida paylasabilirmisiniz
Birde b12 ve kan degerlerime eylul basinda tekrar bakilacak. Ya yukselmediyse ya ilaclar iyi gelmiyorsa ya beni hastaneye yatirirlarsa ya baska birsey cikarsa ..... ya.... ya.... ya.... neler geliyor aklima hep en kotuler aklimda
Alla cumlumize sifa versin, dualar da olmasa napardim acaba
Kizlar siz neler okuyorsunuz dua olarak, iyi geliyormu, onlarida paylasabilirmisiniz
allah başa vermesin ben obsesifim ve anksiyete bozukluğum var teşhiş heralde 17 yaşımdayken konmuştu ilk, 26 yaşındayken artık obsesyonlarım o kadar artmıştı ki normal hayatıma dönemiyordum, elimi yıkamaktan, banyo yapmaktan, kıyafetlerimi değiştirip yıkamaktan inan uyumaya vaktim kalmıyordu.o kadar korkkaktım ki ölmekten sevdiklerimin öleceğinde ödüm kopuyor gün boyu bunu düşünüyordum eşim eve geç kalsa trafik kazasımı yaptı diye düşünüyordum uçağa bindiğimde kalbimin patpat atmasını yan koltuktakiler duyuyordu vs vs vs daha neler neler..... çok mutsuzdum ve tekrar doktora gittim daha önce gittiğim doktorların verdiği ilaçtan çok daha farklı bir ilaç verdi. önce kullanmak istemedim ama çok ilerlediği için mecbursun dedi doktorum.kullanmaya başladım herkes çeyrek içerken ben 2 tane içiyordum düşün olayın vehametini.... neyse bu arada doktor bana ödevler de veriyor mesela üzerinin kirlendiğine emin olsan da değiştirme diyordu 1 ay deniyordum bunu çok faydası oluyordu doktor ne dediyse yaptım 2 sene bu ilacı kullandım(17kilo aldım) sonunda normal bir insan olmuştum o kadar mutlydum ki anlatamam sonra hamile kaldım kilolu hamile kaldım ama hamileliğimde 8 kilo aldım doğumdan sonra 15 kilo verdim hala ilaç kullanmadan önceki kadar zayıf değilim ama dünyanın en mutlu hamilesiydim eğer tedavi olmasam ne olurdum bilemiyorum tahmin bile edemiyorum.bebeğim doğduktan sonra hamileliğimde ki kadar mutlu olmadım ona birşey mi olucak insanlardan hastalık kapar mı o bebeğimi elledi öbrürü dokundu şu hapşurdu felan tekrardan korktum obsesyonlar dönüyor diye , doktoruma koştum lohusa hali normal hormonlar değişiyor sen anne oldun mantıklı olmaya çalış iyisin ilaca gerek yok dedi şimdi daha iyiyim ama hayatım boyunca obsesifim sadece engelliyorum o bana baskın gelmesin diye ölene kadar da bunu mücadelesini vereceğim ....
ben de nostalji delisiyim.sürekli çocukluğumu,o günlerde yaşadığım şeyleri,dinlediğim müzikleri,izlediğim ya da yediğim şeyleri yad eder dururum.hep 6 yaşıma geri dönmek istiyorum.çocukken tertemizdim.annecim babacığım daha çok gençti.şimdi onlara bakınca hem şükrediyor hem de hüzünleniyorum.hepimiz yaşlanıyoruz.bu beni ürkütüyor.son iki cümlene de aynen katılıyorum.işte anksiyete böyle bir şey...korkmak...korkmak...düşünmek...olmayanı düşünmek...olmuş gibi düşünmek...olacakmış gibi düşünmek...korkmak...Benimde takıntılarım çok fazla ve her konuda temizlik, şahsıma olan hareket, davranış olsun her türlü yani, eski bir şarkı çıksın sene 2000 ben şu yaştayım, o zaman şu vardı, bu vardı diye saydırıyorum. Hatta 90'ların parçalarını albüm yaptım kendime, barış manço şarkıları dinler, dinler ağlarım. Nerden nereye geldik, nereye gideceğiz? Daha neler göreceiz? Acaba önce kim ölecek? Nasıl olacak? Kuzenim az önce gelip biraz nostalji yapalım mı dedi? 2003' te çekindiğimiz resimleri bulmuş, babam var ben varım. Ben minnacık, babam daha genç annem daha hayatta, neler yaşayacakmışız meğer diye geçirdim içimden, bakıyorum ne kadar yaşlanmışım diyorum içimi bir korku kaplıyor. Anneme baktığımız gibi bir gün sana da resimlerden mi bakacağız diye geçiyor içimden ağlıyorum, sanki onsuz muşum gibi bakıyorum o fotoğrafa, şuan yaşıyormuşuz gibi..
Zaten anksiyete böyle birşey, olmadan olacağından korkarsın, ya da olmuş gibi vesveseler geçer beyninden, elinde olmadan istemsiz olur ama bütün bunlar, gerçekten kesin bir çaresi olmasını, eski ben olmayı çok isterim..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?