bende tamamen aynı şeyleri yaşadım. bir gün midem bir gün başım ağrıdı, yıllarca aynı sıkıntıyı çektim, taşı düşürdüm de safra kesesi ameliyatı kenarından döndüm. panik atak oldum, stresten kalp atışlarım ve nefes alışlarım bozuldu sanki.kaynanam huzurumuzu bozduğundan bebeğe cesaret edemedim. ilaç kullanmam gerektigi de cabası. bir yandan da yaşım geçiyor.
dün akşam eşime dedim ki belki Allah bugünlere kadar yine nasip etmicekti bebeği ama en azından annen yüzünden bekledim psikilojisi olmayacaktı. atamıyorum içimdeki yaşanmışlıkların verdiği üzüntüyü acıyı hayal kırıklığını, bana yardım et dedim. vs vs
çok etik değil ama benim sana tavsiyem depresyon dibi taklidi yapman. fenalaş, kolonya iste ondan, midem bulansın, kusucakmışsın gibi davran, başına ağrılar girsin, doktora git, ilaç versin, içme ama at lavaboya gitsin, doktor stresten olduğunu söyledi dersin, artık dayanamıyorum, böyle böyle ericem gidicem herhalde de, acıtasyonun en kralını yap, ama hepsini bir gün de yapma :) seni çok seviyorum, kendimi toparlıcam, bebeğimiz olucak çok mutlu olucaz felan de, ama bana biraz destek ol nolur de.
eşim dün bana diyor ki artık gerçekleri daha açık görüyorum, ben senin arkandayım merak etme, inme hiç aşağı, kapıya gelseler bile açma, ben evdeyken gelsinler ben açarım diyor. ama bugün böyle dese bile geçmişi unutmak zor, senin yazdıklarını okudukça diyorum ki en azından ben oraları geçtim. inşallah sen de geçersin.