Anne olmadığınız yılları arıyormusunuz?


Katılıyorum, bir de şunu eklemek istiyorum. O veya bu sebeple işe dönmek zorunda olup çocuğu bakıcıya/anneye/kvye bırakan kişiler, 7/24 çocuk sorumluluğuyla başbaşa kalmadıkları için, çocuk sahibi olmak toz pembe görünüyor olabïlir. Çünkü kısıtlı bir zaman geçîriyor çocuğuyla ve çok özlemiş oluyor.

Ben şahsen 2 yıldır çalışmıyrum, oğlum 20 aylık, kendim baktım hep. Ve zaman zaman bunaldığım oluyor. Uykusuz, yorgun oluyorum ve tüm gün yemeği/bakımı/oyunu/hava alma ihtiyacı vs derken bitmeyen bir sürecin içindeyim. Insanın nefes alma ihtiyacı oluyor doğal olarak. Sabahları erken kalkardım eskiden, şimdi uyumak istiyorum uyuyamıyorum. Dışarıçıkasım gelse, dışarıda durur mu, hava müsait mi diye 50 kere düşünüyorum.

Çok ama çok seviyorum, gün içinde belki 100 kere şükrediyorum varlığına. Ama çocuksuz olmanın rahatlığı da aranıyor bazrn.
 
Kızımızı kucağımıza evliliğimizin 5. yılından sonra aldık.
O 5 yılın ilk 1,,5 senesi çalkatılı geçti evliliğe alışma, yeni hayatlar yeni insanlar v.s.
Tam her şey oturdu derken hop eşim askere gitti 14 ayı ayrı geçirdik.
Hayatımda pişmanlık duymadığım kararlarımdan birisidir askerden önce evlenmek.
Zira bize çok şey kattı.
Neyse geldikten sonra çok istedik 6 ay sonra hamile kadım ama kaybettim sancılı uzun bir zaman geçirdik ama nihayet kızım oldu.
İyi ki oldu, iyi ki hayatımda şimdi 4 yaşında ve onunla zaman nasıl geçiyor anlamıyorum.
Onsuz olmak, onun olmadığını düşünmek beni çok korkutuyor.
Hiç öncesine özlem duymadım, o benim hayatımın anlamı sevincim.
 
Yapmak istediğin seyyahatlere git görmek istediğin insanları gör yemek istediğin yemekleri ye alışveriş yap boş boş sokaklari anlamsız anlamsiz gez çünkü eğer ilgili ve hassas bir anneysen ilk 2 yil bunlari yapamayabiliyorsun.özluyorsun bazan bunaliyorsun ama dayanilmayacak hasretler değil. Evlat güzelliği herşeyi unutturuyor. Birde hazirim dediğin anda annelik konusunda kendini eğit bol bol oku çünkü annelik duygusu insanlarda öğrenilmesi gereken bir durum sadece içgüdüsel değil o kredilerde Köpeklerde oyleymis :)
 
maalesef yanlış düşünüyorsunuz.
Zira çalışan anneler sizin o tüm gün yaptıklarınızı sadece akşam saatlerine sığdırmaya çalışıyorlar.
 

Bu yoruma kesinlikle katılıyorum.

Hazır hissetmeyen, evliliğine ve kendisine güvenmeyenler çocuk fikrini öteleyebildikleri kadar ötelemeliler.
 
sanırım kimse evladı olduğu için pişman olmaz..
zorlukları çok fazla ama bir gülüş hepsini bitiriyorsa hiçbir zorluğun önemi kalmaz..
 
henuz anne olma yolunda ılerlıyorum, çocukları öyle aşırı seven bır yapım da yoktur açıkcası ama son bır yıldır ozellıkle bebeklere karsı bır ılgım var bıyolojık saat derler ya o alarm vermeye başladı, yaşya geldı, gezdım tozdum ıyı kotu hayatımı yasadım , cocuksuz yapılacakları yaptım , o nedenle cocuk sahıbı olmak fıkrı benı etkılemedı cunku manen ve maddı anlamda buna hazırdım tabıkı esımde aynı sekılde....
bu demek degıl kı hersey toz pembe olacak, artık kendınden once dusunmem gereken bırı olacak zaten dusundugum bır esım ve aılem vardı ama oncelık evladımın olacak ıster ıstemez... ılk etapta alısma surecı, hem annelıge hem cocuklu bır hayata zor olacak tecrubesızlıkte var ama zamanla hersey yerıne oturacak..
genel anlamda sorumluluk sahıbı-cocugun bakımını ustlenebılecek yapıya sahıp bırıyım zaten aılemde 1 yıl bakımına destek olacak krese gıdene kadarkı surecte yanımızda olacaklar...
o nedenle hazırsan her anlamda anne olmak kadar guzel bırsey yok ama esınınde buna hazır olması sana destek olması sart..
 
Bence yasin daha cok genc.once evliliginin, bir cift olmanin tadini cikar.cunku ilerde cocugun olduğunda en cok ozleyecegin sey esinle basbasa vakit geçirmek olacak.anne ve baba kimlikleriniz on planda olacak artik.
 
İlk 1 yıl ciddi anlamda zor geçiyor. 2. Yıl biraz daha rayına oturuyor. Hiçbir zaman eskisi gibi olmuyor ama hayat. Yinede hiç pişman olup eskiyi özlemedim. Onun annii anniii deyişini hiçbir şeye değişmem
 
maalesef yanlış düşünüyorsunuz.
Zira çalışan anneler sizin o tüm gün yaptıklarınızı sadece akşam saatlerine sığdırmaya çalışıyorlar.

Çalışan anne olmak kötüdür demek istemedim, boşuna eksilemeyin hemen. Eğer oğlumu emanet edebileceğim birini bulsam ben de çalışacaktım...

Ve tüm günü akşam saatlerine sığdıramak mümkün değil. Işe giderken çocuğu Off konumuna alamıyoruz sonuçta. Çocuğun bakımı/beslenmesi büyük ölçüde başkası tarafından karşılanıyor.

Çalışmayan bir anne çocuğun gündüz yaptığı bütün gürültü, patırtı, ağlama, hırçınlık gibi şeylerine şahit oluyor. Yemeği, bezi, uykusu gibi ihtiyaçlarıyla uğraşıyor. Ve bazen bunalıyor. Çalışan anne ise bunların sadece belli bir kısmıyla uğraşıyor, ki o da akşam birkaç saatten ibaret. Nasıl aynı sayabiliriz ki bu durumda?
 
Türk insanın hayatında üniversite kazanmak, okumak, evlenmek dönüm noktalarıdır.
Ama bence bir insanın hayatında 2 dönem var. Birincisi çocuktan önce, ikincisi çocuktan sonra.
Ameliyathanede kızımı ilk gördüğüm saniye ağlamaya bağladım. Hayatımın en güzel anıydı. Ondan sonra yaşama sebebim oldu. Ölümden korkmuyorum, ama benden sonra kızım ne olur diye onu düşünüyorum.
Karşılıksız, sonsuz, bitmez bir sevgi. Ben 29 yaşında kızımı doğurdum. Şimdi 5,5 yaşında. Yeniden düşündüm geçtiğimiz aylarda kimyasal gebelik geçirdim. Sonra başka sorunlar oldu rafa kaldırdım. Diyorum keşke daha önce olsaymış 3 tane bile yapabilirdim.
 
28 yaşında anne oldum çokta istedim oğlumu da çok seviyorum ama tabi ki arada bunalıyorum,uzun uzun duş almayı kendime bakmayı özlüyorum eşimle hadi şuraya gidelim dedigimizde 20 dk da evden çıkabilmeyi özlüyorum ama gene de kantara koysam oğlum ağır basar
 

Çocuk demek sorumluluk demek. 24 yaşımda anne oldum.

Çocukla beraber büyümek gibisi yok..
Merak etme senin gibi rahatına düşkün annelerin çocukları çok uslu oluyor Bunu ciddi söylüyorum.
 


İnsanların anneliğini mi kıyasliyorsunuz? Nasıl ki işe giderken of moduna alınmıyorsa gece de alınmıyor sanırım. Ayrıca o anne tüm gün evlat hasreti çekip bir de çalışmaya çalışıyor. Henüz işe dönmedim, 6 buçuk aylık bir bebeğim var. Eşimin kendi işi ve çalışanları olduğu için ben isteyken o ilgilenecek. Ama ona bile bırakma konusunda ciddi tereddütlerim var. Daha doğmadan içime acısı çöktü. Henüz yaşamadım ama evladını bırakıp işe gitmek tüm gün ağlamasına katlanmaktan daha zor! Öyle olmasaydı çoktan dönerdim işe. Üstelik mesaim oldukça rahatken. Ben sizin yaşadığınızı yaşıyorum ve yorum yapabiliyorum. Ama siz yaşamadığınız bir şey hakkında nasıl bu kadar pervasiz bir yorum yapabiliyorsunuz anlayamıyorum. Çok acımasız vr anlamsız olmuş kusura bakmayın
 
Evliliğimin 3. Yılında ikiz bebeklerimi kucağıma aldım.
Zorlandığım bunaldığım zamanlar elbette oluyor. Eşimle elele umarsızca gezmeyi bile özledim.
Ama onların bir gülüşü, onlara duyduğum sevgi hiçbişeyle yarışamaz.iyiki varlar, ne de tatlılar!

Eğer doya doya yaşadık, gezdik tozduk, evilik güzel, ilişkimiz güzel diyorsanız yapın, pişmanlık olmaz.
Benim en büyük artım odur. Gerçekten dilediğimizce gezdik tozduk uyuduk, tatiller, etkinlikler, herşey......
Bebeklerle hayat ayrıca güzel, Allah dileyen herkese versin
 
evliliğimin 6. hayatımın 30. yılında anne olduğum ve hiç keşke bırakmadığım için sanırım, özlemiyorum. düşünüyorum da çocuksuzken yapılabilecekler arasında yapmak istediğim ne varsa en az 1 kez deneyimlemişim zaten.
 
anne olmak bu hayatta yaptığım en güzel şey
Evet çok zor ki benim oğlum hiç uyumuyor geceleri ve çalışıyorum ama olsun gözlerimin içine bakıp bir gülümsemesi var ki gidemediğim gezmeleri, tatilleri, arkadaşlarla sohbetleri hepsini unutturuyor
 
canım ben 30 yaşımda anne oldum.3 yıllık evliyiz çok gezdik dolaştık her hafta sonu bir yerlere gittik evde hiiiç durmadık.yaşım 30 olunca dedim ki artık çocuğum olmalı.şimdi çok şükür 4 aylık dünyalar tatlısı bir oğlumuz var.bazı şeyleri yapmak daha kolay tabi ki çocuktan önce.ama evlatta başka bi tat yaw.Allah'a her gün şükretmek için bir sebep.Amaaaa eğer rahatıma düşkünüm hazır değilim o sorumluluğa diyorsan yaşın genç bekle derim.hayırlısı olsun canım
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…