Ya inanır mısın canım okadar sıkkın kı şöyle Bi konu açsam mı diyordum. 3 aylık Bi bebişim var çok şükür. Allah başımızdan eksik etmesin. Çok seviyorm kuzumu. Ama okadar zor günler geçirdim ki
gurbetteyim burda kimsemiz yok. Annem ilk 20 gün durdu sonra gitnek zorunda kaldı. Ve gittiği ilk gün ben çıldırcaktım nerdeyse. Oğlum ağlıyo ben ağlıyorum. Neyse o günler geçti yine şükür.şimdi biraz daha iyiyiz ama bazen o kadar kendimi tükenmiş bitmiş hissediyorum anlatamam. Eşim işten 6 da geliyor. Ona veriyorum ama şap şap öpüyo sıkıyo çocuk ağlıyo, döver gibi sevenlerden benim koca:) o ağlatınca kızıyorum alıyorum tekrar beslenmeydi uykuydu eee noldu, gün bitti. Bazen de zorlukla uyutuyorum mesela, ben laflanınca eşim ver ben sallayım dolaştırayım diyo bu seferde iki ağlayınca sinirleniyo hemen çocuğa bağırıyor, bu seferde ben delleniyorum tekrar alıyorum . Ağlamasına kıyamıyorum, eşimin tavırlarına ayrı kızıyorum, normalde çocukları çok sever ams bizimki huysuz biraz o da öyle hırpalayarak sevince anlıyomudur nedr kuzum hemen ağlıyo kucağında
neyse hem nefes almak istiyorum biraz hem de bebişimi kimselere vermek istemiyorum, Bi de buaralar depresyondaym zannımca hem yalnızlıktan şikayetçiyim hem biriyle görüşmek istemiyorum. Offf ne yazdım be
neyse konuya gelirsem, Bebek kesinlikle çok güzel bişey ams aynı Zamanda çoook zor bişey. Eşine güvenmekten önce sen hazır mısın uykusuzluğa yüksek tempoya:) dediğim gibi ben eşime çok güveniyordum ama ilk günler zaten süt çocuğu olduğu için çilenin çoğu annede oluyo, ilerde mutlaka çok rahatlatacağım biliyorum ama şu dönemler çok zor
( ay kusura bakma doldurdum burayı ama ben de çok dolmuşum
)
Son söz: ne kadar zor olsa da Bebek , evlat dünyanın en güzel şeyi