- 4 Şubat 2015
- 11.087
- 31.426
- 598
AynenBöyle daha yumuşak yorumların alnından öperim
Herkese Merhabalar;
28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.
Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..
İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum
Herkes anne olmak zorunda değil. Kendini bu duruma hazır hissetmediğin sürece yapma ! Ama şunu da demeden geçemeyeceğim. Bende anne olmadan önce çocukları ve bebekleri seven biri değildir. Karında bir canlının büyümesi, onun o tekmelerini hissetmek harika tarif edilemez bir duygu. Etrafımda çocuk doğurduğuna pişman olan bir anne duymadım .Herkese Merhabalar;
28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.
Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..
İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum
Sizi tebrik ederim. Ne güzel yazmıssınız. Çocuk sahibi olmamak/istememek bir tercihtir saygı duyarım ama hanımefendi haddini aşan bir cümle kurmuş. Kutsal analık ayağına ne demek oluyor ya!!!Vallahi yazdım yazdım sildim!!!! Kutsal analık ayağı falan ne çirkin bir yaklaşım bu böyle. Belliki evlat sevgisi tatmamışsınız. O bebelerle boşluk doldurmuyoruz biz
http://www.5harfliler.com/bir-tabunun-yikilisi-cocuk-sahibi-olmaktan-pismanlik-duyanlar/bunu bilmem kaç konuda yazdım ama çocuğu olduğu için pişman anne bulamazsın! evet yorgun olur, halsiz olur, depresyon da olur, çirkefleşirama pişman asla olmaz.
ben kucağına bebek alınca içi gidenlerdenim. oğlum doğunca büyük bir şok yaşadım. uyumayan, sürekli ağlayan, mızmız bir şeydi kuzucuğum . yani böyle olacağını hiç düşünmemiştim. bütün hayatımız değişti ama iyi ki diyorum hep. Rabbim ömrümden alsın ömrüne eklesin kuzumun. hatta 2. yi de nasip etsin inş bana.
yalnız anne olmayı istememek de tercih yani. anormal bir şey yok.
Cok hassas bir konu aslinda bu.Anne olup olmak istemeyenleri yargılamak kadar çocuk sahibi olmayanlarinda bu duyguyu kucumsemesi gereksiz.Zira herkes tercihlerini yaşar.O cocuk olduktan sonra bosanamamayi bahane gosterenler de bunun arkasına siginmasin istisnalar dışında.Onlarında mukemmel bir evliliği mi varmış da çocuk olduktan sonra bisanamiyorlar.Evliliği kurtarmayı cozum olarak bulan kişilerdir onlar bahane lere siginilmasin.Herkesin kendi kararı iki dusuncedeki bayanlarda saygı duymalı olaya.Ama kutsal anne olmak için sırf sosyal ağlarda paylaşım yapmak için çocuk dusunulmez.Dusuneninde akıl sağlığından şüphe ederim.Kimse bu duyguyla göklere çıkıldığını söylemiyor .Ama yaşadığınız diğer duygulara benzemediğini bildiriyorlar.Zorluklarını sorarsanız çok zor ama karşılığı benim annelik duyguma göre paha gidilemez.Yani bu bir duygu görev değil çok güzeldir yada gereksizdir bu dünyaya çocuk getirmek.Neye göre kime göre iki tarafta birbirinin tercihini yadirgamamali tercih meselesidir yaAnne olup pişman olan,söyleyemeyen,her olumsuz olayda çocuğu bahane eden çok kadın var burada da.Çocuk için boşanamamak,işe ihtiyacı olup çalışamamak daha da niceleri.
Olay çocuğunu sevmemek değil,anneliği sevmemek.
Ama bizim toplumumuzda bunun şakasını bile yapsan,kutsal annecikler seni tükürükle boğuyor
Bir ara bana inşallah anne olamazsın diyen bile oldu bu forumda
Bende senin gibi düşünüyordum. Hamile kaldım eşimin yaşı geçiyor diye. Neyse hamileliğim bile komikti o his bir türlü gelmedi.hatta karnına düştüğü gibi annecim diye sevenlere anlam vermedim hiç. Hep korktum hep eşimi suçladım sen istedin yaptık dedim (çok utanıyorum bunu söylerken) herneyse. 15 gün oldu doğuralı. İlk gün doğum tranvasındanmıdır nedir ştt pşt diye seviyordum çocuğu bir acayip geldi bana. Ama daha doğumda ben asla kanlı bebeğe değmem derken yanağını sevdim. O güzel fal taşı gibi açmış gözlerini bana bakıyordu. Hastahanede ikinci gün aşkıö diye sevmeye başlamıştım.Eve geldim ve herşey değişti. Sancısı olduğunda acı çektiğinde dudağını büzdüğünde keşke bana olsa onun canı yanmasa dedim. Öptüm kokladım.ve gerçekten sakinlik olup eve gelince diyorsunki iyiki yapmışım. Okadar güzelki. Bence bebel dahi olsa insanların çocuklarına aşırı bağlanmaması lazım. Birgün gidicek bilincinde olmalı ve sen sadece bir aracısın bu dünyaya bir insan getirmek için. Bende severmiyim pişman olurmuyum diyordum ama hiç pişman olmadım.evet çok küçük dışarı çıkamıyorsun ama kurbanda geziceğim onla. Eşin yardımcı bir insansa gezmeyi seviyorsanız bir çocuk çokta engel değil. Sadece eğitim verebilicek yapıdaysan uyku ve yemek düzeni vermelisinki sanada hayat kalsın. Ben 15 günlük bebeğe uyku düzeni ve yemek düzeni oturtmaya başladım. Millet küçücük çocuk olurmu diyor ama dinlemelisin. Tracy hogg un kitabı çok işe yaradı. Gün içinde bayada zaaman kalıyor, uyuyorumda. Pişman olucağını sanmıyorum. Çocuk senin hayatına uyum sağlıyacak sen onun hayatına değilHerkese Merhabalar;
28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.
Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..
İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?