- 6 Mayıs 2010
- 1.357
- 2.165
- 333
Herkesi kastetmemis ki
Vallahi yazdım yazdım sildim!!!! Kutsal analık ayağı falan ne çirkin bir yaklaşım bu böyle. Belliki evlat sevgisi tatmamışsınız. O bebelerle boşluk doldurmuyoruz biz
Bunun için tek cevabım annelik gerçekten delilik :)) düzen bozulmuyor kesinlikle çünkü düzen namına birşey kalmıyor, uykusuzluk had safhada oluyor çoğu zaman , hiçbir şey eskisi gibi olmuyor AMA bir kez gözlerini kısıp gulerken yarımlak bı konusmayla "anni" demesi yetiyor :))Herkese Merhabalar;
28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.
Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..
İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum
Sadece hazir degilsin.Ben de 28 de evlendim.Senin gibi dusunuyordumHerkese Merhabalar;
28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.
Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..
İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum
Sevgi pıtırcığı annelere inanmıyorum. Evet çok seviyorsunuz ama kafanızın attığı da oluyor, haliyle insanızgerçekten o kadar zor mu bnm çocuğum olmuyor olduğunda ayaklarımın yerden fln kesilecek zannediyorum toz pembe geliyor bize o zmn ne diyeyim olmayacaksa da hakkımızda hayırlısı Rabbiminbir bildiği var isyan etmiyorum artık
Çevre baskısı ve sürekli mükemmel annelik empoze edildiğinden bunu söyleyebilecek biri yoktur zaten. Misal ben söyleyebiliyomuyum kafayı yediğimi?
Hayır.
İşte toplumdaki baskıdan dolayı çoğu insan dile getiremiyorum
Yanlis dusunmussunuz alinmadim.Beni tanimayan birisinin benim için özellikle anneligim için yorum yapicagini elbet düşünmem.Ama yinede konu bir görev yada bir meslek değil bahsettiğiniz duygu annelik duygusu .Şimdi size annelik duygusundan dem vurmiycam.Ama su dünyadaki en zor şey sorumluluk fedakarlık olmasına rağmen en içten duygusu bana gore
Konu böyle hassas olunca yorumlarida ona göre yapmak bana daha doğru geliyor.Herkesin tercihi Hazır hissetmeyen anne olmasın demek bile kimseye düşmez.Oda bir tercih sebebidir.Herkes hissettiğini ve tercihini dile getirmeli bence sirf dusuncesini dogrulamak icin bile Boyle bir ornekle tamamlamak gereksiz bana gore.Bahsettiğiniz kisilerde annelik hissini o sekilde yaşamak istiyordur.
O da bir tercih meselesi degilmidir.
Ben o kutsal anneciklerden değilim o zamanAnne olup pişman olan,söyleyemeyen,her olumsuz olayda çocuğu bahane eden çok kadın var burada da.Çocuk için boşanamamak,işe ihtiyacı olup çalışamamak daha da niceleri.
Olay çocuğunu sevmemek değil,anneliği sevmemek.
Ama bizim toplumumuzda bunun şakasını bile yapsan,kutsal annecikler seni tükürükle boğuyor
Bir ara bana inşallah anne olamazsın diyen bile oldu bu forumda
cok haklisiniz. Arkadasimin bebegi daha 8 aylik. Cocuk agladiginda bagiriyor, dayanamiyorum sus artik, tahammul edemiyorum sana off poff, tepki bu sekilde. Evin kirlenmesine alisamiyormus, gezmek istiyormus, bu cocuk her seye engelmis.Ben o kutsal anneciklerden değilim o zamanKendine has, belki mesajlarımda rastlamışsındır,3 çocuğum var.Ve anne mi doğdum onu bilmem ama,annelik hevesiyle büyüdüm.Şunu diyebilirim ki,gerçekten çok çok isteyip,ruhen de hazır olmalı insan,yoksa bir ömür boyu insanı etkileyebilecek büyük bir karar.
Ben buna gönüllüydüm.Ama şunu da biliyorum ki,sadece ve sadece hamile kaldığı için doğurup,ben seni doğurdum,büyüttüm diye başa kakan anneler var.E mecbur doğacaktı,ömür boyu karnında bebeğiyle gezen yok.Daha bu hafta sonu,arkadaşımın gözyaşlarına şahit oldum.Annesinin tavırlarına çok içerliyordu.Hayatları düzene girmeden,daha bebek düşünmezken annesi ona hamile kalmış.Ve her ortamda da demiş küçükken,ona istemeden hamile kaldığını...
Düzene girdikten sonra dünyaya gelmiş 2 kardeşi daha var.Annem beni hala kabullenemedi,eltisine,görümcesine,kaynanasına bakar gibi uzak ve duygusuz bakıyor hala bana,kardeşlerimden farklı muameleyle büyüdüm,hala da farklıyım diyor.Yok,ben de artık,sen ve konu sahibi gibi düşünenlere hak vermeye başladım bunlardan sonra.Canı gönülden isteyenler çocuk doğursun.Planlı olmayabilir tamamen,fakat o bebeğe hazır bir çift kalp olmalı kesinlikle...
Ben o kutsal anneciklerden değilim o zamanKendine has, belki mesajlarımda rastlamışsındır,3 çocuğum var.Ve anne mi doğdum onu bilmem ama,annelik hevesiyle büyüdüm.Şunu diyebilirim ki,gerçekten çok çok isteyip,ruhen de hazır olmalı insan,yoksa bir ömür boyu insanı etkileyebilecek büyük bir karar.
Ben buna gönüllüydüm.Ama şunu da biliyorum ki,sadece ve sadece hamile kaldığı için doğurup,ben seni doğurdum,büyüttüm diye başa kakan anneler var.E mecbur doğacaktı,ömür boyu karnında bebeğiyle gezen yok.Daha bu hafta sonu,arkadaşımın gözyaşlarına şahit oldum.Annesinin tavırlarına çok içerliyordu.Hayatları düzene girmeden,daha bebek düşünmezken annesi ona hamile kalmış.Ve her ortamda da demiş küçükken,ona istemeden hamile kaldığını...
Düzene girdikten sonra dünyaya gelmiş 2 kardeşi daha var.Annem beni hala kabullenemedi,eltisine,görümcesine,kaynanasına bakar gibi uzak ve duygusuz bakıyor hala bana,kardeşlerimden farklı muameleyle büyüdüm,hala da farklıyım diyor.Yok,ben de artık,sen ve konu sahibi gibi düşünenlere hak vermeye başladım bunlardan sonra.Canı gönülden isteyenler çocuk doğursun.Planlı olmayabilir tamamen,fakat o bebeğe hazır bir çift kalp olmalı kesinlikle...
Sözlerinin bir çoğunda haklısın,fakat süregelen bir ayrım olunca insan bunu sorgular doğrusu.Bahsettiğim arkadaşın annesinin,kazayla!hamile kaldığını onun ve bizim bulunduğumuz ortamda rahatça anlatmasını,annem ve halamın onu kaş göz ederek susturmaya çalıştığını bende hatırlıyorum.İnsan yaradılıştan sevgisiz,soğuk olabilir ki belki annen de öyleydi,belki sorumluluk ağır geldi,fakat istemeden doğurdum ben onu dediği çocuğun diğerlerinden ayrımını neyle açıklayacağız...Artık geride kalsın deyip affetmek istediğim anlarda bana yeniden herşeyi hatırlatıyor diyor gözyaşlarıyla 2 çocuk annesi annesi kadın...Yoksa sadece vicdansızlık mı bilmiyorum...canı gönülden istemeyle de çok alakası yokki bu durumun. ben de 6 sene doktor doktor gezmelerin sonucu hamile kalmış bir annenin kızıyım. kaynanam annemden daha yakın bana. başka konularda da belirttim annemin "yavrum" deyip de bana bir kere sarıldığını hatırlamam. ben de 4 senenin üzerine hamileyim şimdi ve tüp bebekle. anneme hamileliğimi söylediğimde ilk cümlesi sakin bir ses tonu ile "kuzenin de hamile imiş, ikinize de çok sevindim" demek oldukuzenle yakın değiliz bu arada. ne alaka şimdi?
bazı insanlar istese de içinden gelmiyor sanırım anaçlık, bazılarını da şartlar zorluyor. çocuk bakımı, ev işleri, işe gitme falan hepsini kadın yüklenince anaçlık diye bişey kalmıyor da olabilir. çocuk her türlü sevilir. en istemeyen kadının dahi olduğunda kolay kolay sevmiyorum diyeceğini zannetmiyorum ama bakım işi zorluyor kadınları bence. erkeklerin elini taşın altına daha fazla koyması gerekiyor. anne bebekle ilgileniyor zaten , ev işleri ve yemek gibi şeylerle de baba ilgilenip annenin yükünü hafifletmeli. kadın robot değil, herşey üstüne yıkıldığında sinirlerinin sağlam kalması çok zor. sonra gelsin depresyonlar...
Ben sizin yapamadığınızi yapıyorum katılmasamda size saygi duyuyorum.Sizin üslubunuz bana zaten cok uzak hircin ve öfkeli.Nasıl anlamak istiyorsanız oyle anlayin.degildir.
Savunmaya geçmeniz de alindiginizi gosterir bana. Dedigim gibi rahat olabilirsiniz, sizi tanimiyorum. İstedigimi dusunmekte de ozgurum. Bana gore fotograflarini paylasmak icin cocuk dogurmak yanlis. Evliligi evcilige çevirmek yanlis. Sorumlulugunu bilmemek yanlis. Yeni bir birey o. Haklari var. Buyuyunce benden izin alamayacaginizi bile bile ne hakla fotograflarimi paylasirsiniz deme hakki var.
Fikrimi bir sozunuzle degistirecek degilim. Neden kendi dogrunuzu dikte ediyorsunuz onu da anlamis degilim.
Herkesin kendi dusuncesi diyip geçemediginize göre, var bir sey
daha fazla uzatmamak icin gozardi ediyorum. Bu kadar diyalog bu konuda kafi
Evet,en önemli eksiklik benimseme ve sabır...3. bebeğim doğduğunda diğerleri 4 ve 2.5 yaşlarındaydı.Bu dediğiniz sözleri çocuklarıma tek bir kere kullanmadım.cok haklisiniz. Arkadasimin bebegi daha 8 aylik. Cocuk agladiginda bagiriyor, dayanamiyorum sus artik, tahammul edemiyorum sana off poff, tepki bu sekilde. Evin kirlenmesine alisamiyormus, gezmek istiyormus, bu cocuk her seye engelmis.
Ve var ya kac sene ugrasti o iteledigi cocuk olsun diye, ameliyatlar oldu, dusuk oldu. Dualar etti vs...
Biraz rahat ol rahatla aliş bak artik hayatin bu bebisle beraber olacak diyorum.
Baska bir arkadasin 1 kizi var, bir de yeni oglu oldu. Cocugu ihmal ediyor. Cocuk yerde buldugu incik boncugu yiyor, alsana agzindan diyoruz aman bana ne diyor. Offf seni bakiciya atip gidicem eski hayatima donucem, git basimdan, laflar boyle. Kocasi cok zengin, ailenin beklentisi oldugu icin 2 tane pespese yapti sonucu bu oldu.
Bunlari gordukce cok sinirleniyorum ve uzuluyorum. Baskasinin cocuguna nasil ki kizamayiz, belli olcude davranmamiz gerekir. E bu cocuklar da Allah'in emaneti. Biz dogurmus olsak da, baskalarinin cocuguna kizmadigimiz sekilde kizmamak lazim diye dusunuyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?