- 23 Haziran 2014
- 649
- 331
- 103
- Konu Sahibi princessofdarkness
-
- #21
Allah gönlüne göre versin canım..
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.
Elle tutulur hiçbir şey söylemedi inanın bana. Alıştırma yapmamı söyledi sadece. Alıştırma nasıl yapılıyorsa artık.
yaşadığın şey biyolojik olarak bence imkansız, annen ile ilişkilerinin çok kötü olduğunu düşündüm bu yüzden istemiyor olabilirsin...
Bir anne olarak size şunu söyleyebilirim. . Bende çocukları sever yanlız bakamayacağımı ve seslerinden çok çok rahatsız olacağımı düşünüyordum. ama küçücük meleğimi kollarıma aldığımda gözleri gözlerime değdiğinde yüreğim yerine sığmadı. . . Nasıl bir şeydi bu! tarif edilmezdi. . Evlat için bütün sevgi sözcüklerini kullanırız ama öyle bir duygusu öyle bir kalbinizde duruşu varki dile gelmiyor kelimeler . . Siz önceliklikle bir evlenin Allahın izniyle sonra belkide eşinize olan aşkınızdan onu mutlu edicek bir bebek teklifini siz ediceksiniz. .
Herşey gönlünüzce olsun
psikologlar bana ...... geliyor artık. regresyon çalışmalarına katılabilirsin eğer maddi imkanın varsa ve kafan yatıyorsa
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.
Tam tersine... Sadece annem değil, tüm ailemle ilişkilerim çok iyidir. Pek çok insanın imreneceği bir anne ve babaya sahibim. Hayatım boyunca hep arkamda oldular, hep destek oldular. Sevgilerini hiç esirgemediler. Hep kendine güvenen, ayaklarının üstünde duran bir insan olmam için çalıştılar tüm imkanlarını seferber ettiler. Başımın üstünde Mekke'ye taşısam ikisini de haklarını ödeyemem. Ama daha önce de yazdım ben çocukken bile oyuncak bebekle oynamak istemedim. İçimde yok.
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.
Etrafimizda anneligi abartili yasayan insanlari gordukce otomatikmen sogursunuz annelikten. Hamile bayanlarin insani hamilelikten sogutan korkunc abartili hallerini saymıyorum bile. Bence ne hamilelige ne annelige buyuk anlamlar yuklemeyin. Allah'in takdir ettigi, bizim olur verdigimiz bir durum olarak dusunun. Amac oyyy kurban kuzummmm, oyyyy bunu ben yaptim, oyyyyy mikemmel dahi cocuk, oyyyy mis gibi cennet kokusu laflariyla buyutulen bir cocuk olmasin. Hele de gelecekte yalniz kalma duygusuyla cocuk asla yapmayin. Ben sahsen cocuguma muhtac olup kahrimdan olecegime, devletin bakimevlerinde bakimsizliktan olmeyi tercih ederim.
Velhasil amac sadece insanliga, topluma faydali basarili birey yetistirmek olmali.
Sizin korkunuz bilinçaltında "bebeğe zarar verir miyim" korkusu olabilir mi acaba?
Yazdıklarınızdan çocuklarla iletişiminizin iyi olduğunu, ama dokunmak ve kucağa almaktan hoşlanmadığınızı anladım.
Belki bebek değil de daha büyük yaşta (4-5 yaşlarında) bir evlat edinebilirsiniz.
Belki de kendi bebeğiniz olunca düşünceleriniz değişir tabi ama bu "belki" ile yapılacak bir şey değil.
Acaba insanlarda da aynısı söz konusu olabilir mi? Yani hormonal bir sorunum olabilir mi? Gerçi sürekli olarak sağlık kontrollerimi yaptırıyorum. Yaşım nedeniyle zaten hamile kalmamın zor olacağını söyleyen arkadaşlar olmuş ama her ihtimale karşılık tüm testlerimi de yaptırdım. Şu an hamile kalmam için hiçbir sorun yok. Sadece ben istemiyorum.
ben de bebekle oynamadım evcilik oynamadım kimse benim evleneceğime ihtimal bile vermiyordu, annemler heralde 40 yaşına kadar evlenmez diyorlardı erkek işi sayılacak bir işte mühendisim kendi şirketim var yoğun çalışıyorum 25 yaşında nasıl olduğunu anlamadan evlendim:) 27 yaşında bilemedim hamile kaldım 28 yaşında doğurdum şimdi dünyanın en güzel duygusunu yaşadığım için çok mutluyum:) hiç çocuğum olsun evleneyim diye yırtınmadım ama olunca çok çok mutlu oldum, lohusayken iş telefonları geliyor diye annemle eşim deliriyordu işi de bırakmadım aksine çok daha başarılı oldum, hayatım aynen devam ediyor kızıma da bakıyorum, belki hayatının eskisi gibi olmayacağı seni korkutuyordur bunu düşün bir de??
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?