Anne olmak istemiyorum

Nfrtettti · 24 Haziran 2014

Merhaba bende bir anneyim plansız bir şekilde anne oldum özgür sürekli kendimi düşünen bir hayatım vardı eşimle gece çıkıp konserlere gidiyorduk ne biliyim hiiiiç bana uyacak birşey değildi..sonrasında bebeğim oldu ilk zamanlar anlayamadım bir bebek var ama benimmi değil mi diye çünkü hazır değildim..sonrasında çok acılı gaz sancıları çekti ve onunla öğrendi,m anneliği sabahlara kadar uyumadım sonra onun bana bağını gördüm saf karşılıksız masum ve bu mucizeyi allah bana verdiği için çooook şanslıyım düşünsene içinde bir canlı hayat buluyor ve yaşama bağlanman için çok güzel bir sebep...bende ona bağlıyım çok gelecek planlarım hep onla hayatım o diyebilirim...yani senin fikrin başka olabilir istemiyorsan çocuk sahibi olma yazık o küçücük masuma

smuwiLa · 24 Haziran 2014

Bende sizin gibiyim, bir farkla. Çocukları severim, gerçekten severim ama kendi çocuğum olacağı düşüncesi beni çok korkutuyor, çoğu arkadaşım daha evlenmeden anne olma hayali kuruyor, bende zerresi yok bu isteğin, Lise yaşımdan beri böyleyim. Geçer dedim, dediler ama hala aynı fikirdeyim. İçimde düşününce hiç bir kıpırtı, heyecan hissetmiyorum. Hele peş peşe çocuk doğuranlara bakıyorum ya açıkçası sürekli sorguluyorum ben yaşamı? Çocuk olmasıyla bitmiyor ki, eğitimi, bakımı vs. Bir de etrafımda çok bilinçsiz anneler gördüm çocuğu neden yaptığını bilmeyen? Hatta belirli bir yaşa kadar çocuk kendi kendine olan bişey, anne babaya isteyip istemediği sorulmadan gelen birşey zannediyorum. Bir kere çocuğunu kucağına almayan, sert konuşan sadece dört dörltük bakan anneler vardı.

İnsan nasıl isteyerek bebek istediğini düşünebilir ki onları görünce? Çocuk çevremde aileye hep yük oldu. Kimse onun da bir birey olduğunu düşünerek dünya' ya getirmedi. Doğurmak marifetmiş gibi arka arkaya doğuruldu, kalktı anne bileziğini bozdurup umre' ye gitti, çocuğun üniversite yaşı dershane eğitimi gelince hem çalış, hem oku oldu. Çocuk çalışmaya bir başlasın, hemen el açılır para! Bu bahsettiğim çocuklar 17-18 yaşlarındalar daha, istekleri sorulmaz. Sen kendi ihtiyacını sonra alırsın önce şunu al..

Çocuk vakti gelince doğdu, bitti..
Allah verdi..

princessofdarkness · 24 Haziran 2014

Koalina .!.:
Ben de böyleyim. Anne olmak istemek kadar istememek de bir tercihtr bir eksiklik, taş kalplilik ya da bir sorun değildir. Neyse ki eşim de benimle aynı düşünüyor ama toplum baskılarına hazır olun. En iyi konuşan kişi "evlenince bebek istersin" diyor zaten.

Dediğim gibi zaten hiç böyle düşünmedim. Normalde sorumluluk duygusu çok fazla, çok şevkatli bir insanımdır. Ama anne olmak istemiyorum içimden gelmiyor. Kalbimde yok. Allah beni böyle yaratmış diyorum kendi kendime.

Marjinaly · 24 Haziran 2014

princessofdarkness .!.:
Bilmiyorum, bunu bilmesi gereken bana söylemesi gereken gittiğim sevgili psikologumdu ama sağolsun gittiğime gideceğime pişman oldum. O bile yargılar gibi baktı, hissettim. Evlat edinmek benim de düşündüğüm birşeydi. Ama benim sorunum zaten bebeklerden çocuklardan nefret etmek değil, onlara anne gibi yaklaşamamak. Seviyorum ama arkadaş gibi seviyorum çocukları. Siz 40 yaşında bir yakınınızı kucağınıza alıp sevip okşar mısınız. Ben de çocuklara karşı aynı öyleyim işte. Oysa şunu da biliyorum bir çocuk bu tip sevgi gösterilerine ihtiyaç duyar. Yani ben yeğenlerimle çok yakınımdır, çok severim ama onları kucaklarına alıp hoplatıp zıplatacak bir anneleri vardı ve o ihtiyacı zaten annelerinden karşılıyorlardı. Kendi çocuğum olursa ben o duyguyu veremezsem çocuğa kendim de doğursam evlatlık da olsa hep eksik kalacak o yavru.

Psikoloğunuz işini layıkıyla yapan biri değilmiş. Bence bu derinde yatan problemi ortaya çıkarmak için başka bir psikoloğa gidin.
Siz yargılanacak durumda değilsiniz. Ama hem psikoloğa gitmeniz hem de burada konu açmanız bunu kendinize dert ettiğinizi gösteriyor.
Eğer "hayır çocuk sahibi olmayacağım" deseydiniz zaten bunları yapmazdınız.
Ben psikoloğumu internetten bulmuştum. Etraflıca araştırdım. Ve çok şükür çok doğru insanla karşılaştım.
Yargılama kelimelerini bırakın, yüzünde öyle bir ifadeye dahi rastlamadım...
Eğer İstanbul'daysanız tavsiyede bulunabilirim.

minnos26 · 24 Haziran 2014

princessofdarkness .!.:
Bilmiyorum, bunu bilmesi gereken bana söylemesi gereken gittiğim sevgili psikologumdu ama sağolsun gittiğime gideceğime pişman oldum. O bile yargılar gibi baktı, hissettim. Evlat edinmek benim de düşündüğüm birşeydi. Ama benim sorunum zaten bebeklerden çocuklardan nefret etmek değil, onlara anne gibi yaklaşamamak. Seviyorum ama arkadaş gibi seviyorum çocukları. Siz 40 yaşında bir yakınınızı kucağınıza alıp sevip okşar mısınız. Ben de çocuklara karşı aynı öyleyim işte. Oysa şunu da biliyorum bir çocuk bu tip sevgi gösterilerine ihtiyaç duyar. Yani ben yeğenlerimle çok yakınımdır, çok severim ama onları kucaklarına alıp hoplatıp zıplatacak bir anneleri vardı ve o ihtiyacı zaten annelerinden karşılıyorlardı. Kendi çocuğum olursa ben o duyguyu veremezsem çocuğa kendim de doğursam evlatlık da olsa hep eksik kalacak o yavru.

ama etraftaki çocukları sevmemek başka birşey. bende şuan çok çocuk seven biri değilimdir. hani zarar vermem elbet ama çok içim kaynamaz. içimin ısındığı çocuklar nadirdir. onları da çok severim. ama her çocuğu sevmem. bizde aile geleneğidir. her çocuğu sevemeyiz.
ama ileride Allah nasip ederse anne olmak isterim. çünkü doğan çocuk benim çocuğum olacak.
bunu şu amaçla söylüyorum; etraftaki çocukları sevmemek sizin annelik duygusundan mahrum olduğunuz anlamına gelmez.

turkuazkebelek · 24 Haziran 2014

Seni cok cok iyi anlıyorum. 31 yaşındayım yeni evlendim aynı şeyleri ben de yaşıyorum. Çocukları çok seviyorum zaten öğretmenim ama kendi cocugumun olması fikri geriyor beni. Içimde hiç anne olayım isteği yok. Sürekli kk nin gebelik bölümünü okuyorum isinayim diye ama ...

akandeniz · 24 Haziran 2014

bende çocuk sevmezdim..
halada bayıldığım söylenemez..
sadece kendi oğlumu seviyorum...

nergiz001 · 24 Haziran 2014

princessofdarkness .!.:
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

evlendikten sonra o his kendiliğinden doğuyor

in vino veritas · 24 Haziran 2014

princessofdarkness .!.:
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Yorumların hepsini okumadım ama başlamış millet dünyaya gelirse seversin, çocuğun olursa geçer, yaşlanınca yalnız kalacaksın demeye sanırım. Burda sadece nişanlının baba olmak istiyor olması problem. Şimdilik sorun etmiyor olabilir ya da öyle görünebilir. Yarın öbür gün ikna ederim diye düşünüyor olabilir ya da baba olmama fikri ağır gelebilir. Bunları etraflıca düşünüp oturup konuşmanız lazım. Hatta gerekirse birlikte bir uzmandan yardım almanız lazım. İleride evliliğinizde sorun çıkmaması için önemli bunlar.

Ben de 29 yaşındayım, bebekleri çok seviyorum ama sorumluluk almak korkutuyor açıkçası. Anne olabilecek vasıflara sahip miyim emin değilim. Biraz keyfine düşkün bencil bir insanım mesela. Kendimden önce bir başkasını düşünmek zorunda olmak zor geliyor. Her insan bir değil, kişiliklerimiz farklı. Bu nedenle kendini yargılamaktan, ben neden böyleyim demekten vazgeçmelisin. Herkes isteyen anne olamadığı gibi, her kadın da anne olmak zorunda değil. Dediğim gibi burda tek sorun nişanlın, o tarafı çözüme kavuşturursan mesele kalmaz.

nazlideniz · 24 Haziran 2014

princessofdarkness .!.:
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Bu hayatta daha da korkunç şeyler var.Hani bazıları yapmış ya yorum,çocuktan nefret ederim,bebek hiç sevmem...Kendileri hiç çocuk olmadı.Hiç bebeklik halleri olmadan mantar gibi birden ışınlandılar dünyaya.Çocuk düşünmemeyi anlarım da,sevmemek NEFRET ETMEK nedir.Bu insanların hiç mi,yeğeni,akraba arkadaş çocuğu olmadı.Hiç mi bir mahsun bakışlı yetimi sevmediler.Allah'ın yarattığı en masum varlığı sevmemek nefret etmek nedir.Bazısı da çocuk gürültüsüne dayanamıyormuş.Kendi biblo olarak büyüdü.Allah öyle bir gürültü verir ki kafasının içinde,çocuk gürültüsüne hasret kalır.İnsan ne konuştuğunu bilmeli.İnsan bu kadar bencil olmamalı.

Sana gelince konu sahibi,bu senin tercihin.Sen istesen de istemesen de kaderin önüne geçilemez.Ama kendini fazla şartlandırmış,hamileliği,çocuk olayını gözünde başka bir yere koymuşsun.Bugün böyle düşünüyorsun.Yarının neler getireceğini bilemezsin.Bugün nişanlın seni anlayışla karşılıyor ve isteklerin doğrltusunda hareket ediyordur.Yarın baba olma duygusu çok ağır basabilir.O yüzden kendini şartlandırma.Herşeyi oluruna bırak.

kocamlaben · 24 Haziran 2014

princessofdarkness .!.:
Bunun düşünmekle alakası yok ki. Bu içimden gelen duygu. Engelleyemiyorum.

Annelik içgüdüsel derler, daha hamile kalmadan o sevgi o his açığa çıkar, ki herkeste vardır.

Bence sizin sorununuz kesınlıkle ıcınızden gelmemesi değil. Yaşım 35 olmuş bu saatten sonra mumkun olması zordur deyıp umutsuzlukla kendınız ıstemıyormuş gibi hissedip özgüven sarsılması yaşamayı engellemek. Kendı kendınızı ıkna edip bılıncaltınızdakı umutsuzlugu yok etmek.

Eminim evlendikten sonra değişir, çunku hayatınızı paylaşacagınız ınsanla karşılaşmak umutsuzlugunuzu yok edecektır.

korkusuzkorkak · 24 Haziran 2014

Kendimden örnek vereyim, 2 senelik evliyim evlenmeden önce asla evleneyimde bir çocuğum olsun demedim. Annem örgü örerdi bunu da senin bebeğine saklayacağım derdi o kadar uzaktı ki bana o duygu yok artık derdim. Hemen hemen bütün arkadaşlarım evlendi çocukları oldu onları gördükçe benim içim daralıyordu resmen.

Evlendim yine kendimi çocuğa alıştıramadım hatta bir gün hamileyim diye şüpheye düştüm o şüphe bile beni o kadar kötü duruma soktu ki anlatamam.

Ama bir gün eşimin çok istekli oluşundan mıdır bilmem artık zamanı geldi sanki dedim.
İçime bir bebek sevgisi yerleşti. Eşimle benim bize ait bir bebek o kadar mucize geliyor ki şimdi sanki bütün duygularım tam tersine döndü.
Şimdi 6 aydır istiyoruz ama o gelmiyor

Herşeyin bir zamanı var. Belki sizinde içinize doğar bir gün o sevgi...

mycat · 24 Haziran 2014

princessofdarkness .!.:
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Senin annen nasıldı?etrafında aklında kalan sorduğumda ilk olarak söyleyebileceğin hamilelik yada anne kim var? Ve nasıl bir dönem gecirdi?

princessofdarkness · 24 Haziran 2014

Sephora85 .!.:
Yorumların hepsini okumadım ama başlamış millet dünyaya gelirse seversin, çocuğun olursa geçer, yaşlanınca yalnız kalacaksın demeye sanırım. Burda sadece nişanlının baba olmak istiyor olması problem. Şimdilik sorun etmiyor olabilir ya da öyle görünebilir. Yarın öbür gün ikna ederim diye düşünüyor olabilir ya da baba olmama fikri ağır gelebilir. Bunları etraflıca düşünüp oturup konuşmanız lazım. Hatta gerekirse birlikte bir uzmandan yardım almanız lazım. İleride evliliğinizde sorun çıkmaması için önemli bunlar.

Ben de 29 yaşındayım, bebekleri çok seviyorum ama sorumluluk almak korkutuyor açıkçası. Anne olabilecek vasıflara sahip miyim emin değilim. Biraz keyfine düşkün bencil bir insanım mesela. Kendimden önce bir başkasını düşünmek zorunda olmak zor geliyor. Her insan bir değil, kişiliklerimiz farklı. Bu nedenle kendini yargılamaktan, ben neden böyleyim demekten vazgeçmelisin. Herkes isteyen anne olamadığı gibi, her kadın da anne olmak zorunda değil. Dediğim gibi burda tek sorun nişanlın, o tarafı çözüme kavuşturursan mesele kalmaz.

Nişanlım bu konuda bana herkesten fazla destek oluyor. Hatta kendi yakınlarımdan bile :) O sadece olursa sevinirim çünkü sevdiğim kadından çocuğum olacak ama olmazsa da dünyanın sonu değil. Sen mutlu olamazsan ben zaten mutlu olmam diyor. Hiç ikna etme çalışmaları da yok. Kısa süredir birlikte değiliz, çok uzun zamandır tanıyorum ve uzun süredir birlikteyiz. Evlilik konusunda bile hiç baskı yapmadı hep benim hazır olmamı bekledi. Hatta ben çocuk konusunda yapmak istemiyorum annenler bu duruma ne diyecek diye sorduğumda 'bu bizim evliliğimiz, bizim hayatımız. Ne benim ne de senin aileni ilgilendirmez kararlarımız' dedi. Yani onun hakkında hiçbir kaygım yok. Ama biliyorum ki anne olmamak nasıl benim hakkımsa baba olmak da onun hakkı. O beni zorlamak istemiyor ben de onu bu haktan mahrum bırakmak istemiyorum.

princessofdarkness · 24 Haziran 2014

mycat .!.:
Senin annen nasıldı?etrafında aklında kalan sorduğumda ilk olarak söyleyebileceğin hamilelik yada anne kim var? Ve nasıl bir dönem gecirdi?

Başka bir arkadaşa da aynı cevabı verdim. Mükemmel diyebileceğim bir annem ve babam var. Hem bana hem de ablama ve kardeşime mükemmel annelik yaptı. Çalışan bir anneydi ama asla bize ne sevgide, ne maddiyatta, ne ilgide eksiklik hissettirmedi. Kardeşimin doğumun hatırlıyorum hiçbir zorluk çıkmadı. Yani anne deyince aklıma annemden başkası gelmiyor.

agustos72 · 24 Haziran 2014

Allah benim gibi olmayıpta çok isteyenlere nasip etsin önce sende istemek zorunda değilsin hayatta 2 kişi olmak seni mutlu ediyosa öyle yaşarsın Allah gönlüne göre versin

princessofdarkness · 24 Haziran 2014

kocamlaben .!.:
Annelik içgüdüsel derler, daha hamile kalmadan o sevgi o his açığa çıkar, ki herkeste vardır.

Bence sizin sorununuz kesınlıkle ıcınızden gelmemesi değil. Yaşım 35 olmuş bu saatten sonra mumkun olması zordur deyıp umutsuzlukla kendınız ıstemıyormuş gibi hissedip özgüven sarsılması yaşamayı engellemek. Kendı kendınızı ıkna edip bılıncaltınızdakı umutsuzlugu yok etmek.

Eminim evlendikten sonra değişir, çunku hayatınızı paylaşacagınız ınsanla karşılaşmak umutsuzlugunuzu yok edecektır.

Ben 35 yaşımda doğmadım ki bundan önce de bir hayatım var:) Ben hayatım boyunca hiç anne olmak istemedim. Ayrıca içimde böyle bir umutsuzluk da yok. Bakın 35 anne olmak için çok geç bir yaş değil bunu biliyorum. Benden öte gittim kontrol oldum doktorum biliyor. Artık günümüzde tıp gerçekten çok ileri seviyede bu konuda. Benim kuzenim 45 yaşında evlendi, bir sene sonra hamile kaldı ve doğurdu. Aile genlerimiz gerçekten çok sağlam. Yani doğurganlık konusunda hiç sıkıntımız yok. Hatta şöyle söyleyeyim benim teyzemin oğluyla küçük teyzem aynı yaşta. Anneannemle birlikte doğurmuşlar. Yani benim derdim umutsuzluk falan değil. Gerçekten içimde olmaması.

Turkce77 · 24 Haziran 2014

Canım bak bi ara bende böyleydim evlendim ve bi iki ay içinde hamile kaldım çok panikledim tabi ama ilk kipirtilari duyunca Allah insana onu koruma iç güdüsü veriyor. Hareket eden bisey var ve ona zarar verecek herşeyden kaçmaya baslıyorsun. Böyle böyle annelik duygusu aşılanıyor işte. Burada senin bir hatan var ve bu yüzden bebekleri sevemiyorsun.oda şu, başkalarının çocuklarını zorla sevmeye çalışmak. Bunu yapma daha da ters etki yapıyor. Başka çocukların olumsuz hareketleri yüzünden kendi yetiştirecegin tertemiz ruhlu evladından vazgeçiyorsun. Sevmeye çalışma başka bebekleri.o duygu sana bi anda verilecek zaten neden kendini zorluyorsun.ben su anda doğum yapmak uzereyim tüm bebek sevgimi oğluma saklıyorum ve hâlâ ne kadar istesemde başkalarının çocuklarını sevemiyorum. Hayatı akışına bırak bence ve bu konu üzerine artık düşünme. Hamile kaldığında tüm ruh halin düzene oturacak.

princessofdarkness · 24 Haziran 2014

agustos72 .!.:
Allah benim gibi olmayıpta çok isteyenlere nasip etsin önce sende istemek zorunda değilsin hayatta 2 kişi olmak seni mutlu ediyosa öyle yaşarsın Allah gönlüne göre versin

İnşallah bebeğinizi kucağınıza en kısa sürede ve sağlıklı olarak alırsınız. Bu da ayrı bir çelişki işte. Kimi anne olmayı çok istiyor ama olamıyor, kiminin de benim gibi hiç sorunu yok ama içinde o duygu yok. Allah hepimizin gönlüne göre versin.

geceperisii · 24 Haziran 2014

princessofdarkness .!.:
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Inanin benimde 1kizim varken 2.yi hic ama hicc istemiyordum.9yil boyunca da hic istemedim ama oyle bisey oldu ki sairlere ilham gelir ya artik benim dogurmam lazim dedim.pat diye karar verdim.sizinde oyle olabilir belki bi anda karariniz degisir.hamilelik dogum dusunceleri beni kasiyordu ama isteyince o gunlerin her ani mutluluga donusuyor.
Siz zamana birakin kismetinizde bi bebek varsa zaten olur.

efecim

Anne olmak istemiyorum

Guru

Guru

Popüler Üye

GünBiterGülüşünKalırBende

Popüler Üye

Guru

herşey güzel olacak

Aktif Üye

in aqua sanitas

Popüler Üye

Aktif Üye

Allah'ım şükürler olsun...

Aktif Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Mucizem kızım 💕

Popüler Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Aktif Üye

Benzer Konular

Privacy & Transparency

Privacy & Transparency