- 17 Haziran 2015
- 194
- 104
- 18
- 32
merhaba arkadaşlar. Ailemle sürekli sorunlarım var. üniversitede okuyorken her geldiğimde kavga eder ağlayarak giderdim. şimdi beraber yaşıyoruz yine kavga ya da ben tek başıma odamda oturuyorum. pek konuşmuyorum uyuyorum ya da temizlik yapıyorum. onları çok seviyorum ama anlaşamıyoruz. annem çok pis ve dağınık ben de tam tersi her yer temiz olsun düzenli olsun hiç bulaşık olmasın derdindeyim hep. hiç temizlik yapmaz senelerdir.gezmeyi çok sever hep birilerinde güne falan gider. bazen gezerken hiç kimseyi düşünmüyor evi nasıl düşünsün. evde de ya televizyon izler ya da bilgisayarda oynar.üniversitedeyken ben gelirdim delirirdim her yer pis labavoyu bile silmez 5 dakikalık iş. çamaşır asar toplamaz. dolaplar darmadağın yerler halılar kirli arada bir süpürge yapıyor işte.kendi nevresimini bile aylardır değiştirmediğini farkettim. ben her hafta değiştiririm. dolabım hep düzenlidir. eve gelip deliriyordum sinirden ağlıyordum bazen. başka kardeşim de yok ben yapmak zorundayım. elimden geldiği kadar yapıp gidiyordum. 1 ay sonra gel daha da kötü. şimdi tamamen geldim ama nerden başlayayım nasıl yapayım bilmiyorum. ev güzel ama bazı yerlere tadilat yapılması lazım babama söylüyorum yaptırmıyor. temizlik yapsam desem hangi birini nasıl yapayım tek başıma. bir de dağınık kendi giysi dolapları bile düzensiz nereyi toplayayım ben.bazen topladım diye bile kızıyorlar.taşınmayı düşünüyorlardı oyle olunca mecbur toplanır temizlenir dedim ama vazgeçtiler.temizlikçi çağırmayı düşünüyorum deliricem çünkü yoksa. babam da çok cimri. tek çocuk olmama rağmen hep az param olmuştur.hiç ihtiyacım olan birşey alınmaz sadece bayramda.ve paraları var yani olmadığı için değil. lisede haftalık 2025 lira almama rağmen onu biriktirir yemek yemez kendime bişeyler almaya çalışırdım. üniversitede de aynı oldu sonra kredi kartı aldım hala onun borcunu kapatamadım. ama olmasa aç kalırdım heralde. kıyafetim falan da yok doğru düzgün. para ya da bişey isteyince de hep kavga çok masrafın var diyo babam. artık söylemiyorum zaten bıktım. su an işim de yok haftalık 50 tl vericekmiş diye sevindim.22 yaşında şu halime şaşıyorum gercekten.belki biraz kıymet bilmiyormus gibi görünebilirim çok çok fakir insanlar var.ama benim en çok üzüldüğüm para vermemesi değil hep bu konuda kötü laflar söylemesi bazen dönüp kendime bakıyorum bende mi sorun diye kıymet bilemiyorum küçüğüm büyütüyorum falan ama elimde değil. ne yapıcam bilmiyorum. başka şeyler de var hep kavga ediyoruz mesela hiç dinlemiyorlar bişey anlattığımda.herseyde beni sucluyorlar küçüklüğümden beri.ben de artık onları suçlamaya başladım içgüdüsel sanırım.annem hasta felc riski var zaten her seyde bunun arkasına sıgınır çocuklugumdan beri onu kaybetme korkum var şimdi herkese karşı olmaya başladı hatta.umursamıyorlar alıp başımı gidicem uzak da kalamıyorum sıkıştım kaldım burda. aslında ben beraber olalım ama anlaşabilelim istiyorum. para konusunu o kadar takmıyorum çalışınca zaten olur ama laflar zaten kalbimi kıran. bazen uyuyamıyroum ağlıyorum. sevgilim falan da yok arkadaşlarıma da anlatmam çok fazla ama bıktım artık. psikologa gitmeyi düşünüyorum artık. aynı ya da benzer durumda olan var mı? ya da yardımcı olabilecek. şimdiden teşekkür ederim.dinlediğiniz için de.iyi geceler