anne psikolojik rahatsız bence ama rahatsızlığını kabul etmediğinden kimse de zorla psikiyatr a psikoloğa götüremeyeceğinden bu şekilde sürdürmüş hayatını.tüm hayata dair kızgınlıklarını da kızından çıkarmış.kendi anne babasının da suçu var bu hale gelmesinde.çünkü konu sahibinin değil annanne dedenin sorumluluğuydu annenin tedavisi rehabilitasyonu.konu sahibi küçük yaşta anne olmak zorunda kalmış kardeşine.bu olayda ki tek suçsuz kişi oKiyamam sana, kendi ayaklarin uzerinde durduğun gün çek git, mumkunse bir daha da arayip sorma kucukken dişini kiran anne müsveddesini.
Neresinden tutsan elinde kalir evet anladim bunu ama gecmisi duzeltemeyecegimize göre, konu sahibi kizimizi ve onun olacak olan cocuklarinin kurtulmasini saglayabiliriz bu kadindan.anne psikolojik rahatsız bence ama rahatsızlığını kabul etmediğinden kimse de zorla psikiyatr a psikoloğa götüremeyeceğinden bu şekilde sürdürmüş hayatını.tüm hayata dair kızgınlıklarını da kızından çıkarmış.kendi anne babasının da suçu var bu hale gelmesinde.çünkü konu sahibinin değil annanne dedenin sorumluluğuydu annenin tedavisi rehabilitasyonu.konu sahibi küçük yaşta anne olmak zorunda kalmış kardeşine.bu olayda ki tek suçsuz kişi o
konu sahibi zaten mesleğini eline aldı bir iş bulması kaldı geriye.birazcık daha sıkacak dişini o kadar.kötü yıllar bitmek üzere.Neresinden tutsan elinde kalir evet anladim bunu ama gecmisi duzeltemeyecegimize göre, konu sahibi kizimizi ve onun olacak olan cocuklarinin kurtulmasini saglayabiliriz bu kadindan.
Kiyamam sana, kendi ayaklarin uzerinde durduğun gün çek git, mumkunse bir daha da arayip sorma kucukken dişini kiran anne müsveddesini.
Benim de planım o yönde. O gücü bulduğum zaman kimseye açıklama yapmak zorunda kalmadan ayrı eve çıkacağım. Bir yandan kardeşime de üzülüyorum, onun da benim gibi yıpranmasını istemem. Olmadı onu da alırım yanıma diye düşünüyorum. Evlenir gidersem o yine annemle yalnız kalacak.Bak bu kadar insan yanılıyor olamaz biraz daha sabret iş bulana kadar zaman içinde kendi ayaklarının üstünde durdukça kendine güvenin de gelecek.
senin yaşadıkların çok ağır kuzum ama annen de o hale birden gelmemiştir.vardır bir sebebi diyorum ben kötü bir insan değilse herkese karşı aynı değilse.tamamen de yok sayamazsın kendisini.ben babamı yok sayıyorum ama hiç bir anım yok emeği yok üstümde maddi manevi ondan.o anne eninde sonunda sana muhtaç olacak yaşlanınca.yani atsan atılmaz satsan satılmaz bir durum bu.Benim de planım o yönde. O gücü bulduğum zaman kimseye açıklama yapmak zorunda kalmadan ayrı eve çıkacağım. Bir yandan kardeşime de üzülüyorum, onun da benim gibi yıpranmasını istemem. Olmadı onu da alırım yanıma diye düşünüyorum. Evlenir gidersem o yine annemle yalnız kalacak.
Annem, anneannem, anneannemin annesi. Aslında hepsinde benzer özellikler var. Annemin karakteri biraz kalıtımsal yani. Bana hep babama benzediğimi söylerler, babam sorunları kavgayla değil konuşarak sakince halletmeye çalışan birisi. Umarım ben de gerçekten babama benzerim diyorum çokça.senin yaşadıkların çok ağır kuzum ama annen de o hale birden gelmemiştir.vardır bir sebebi diyorum ben kötü bir insan değilse herkese karşı aynı değilse.tamamen de yok sayamazsın kendisini.ben babamı yok sayıyorum ama hiç bir anım yok emeği yok üstümde maddi manevi ondan.o anne eninde sonunda sana muhtaç olacak yaşlanınca.yani atsan atılmaz satsan satılmaz bir durum bu.
işte tam tahmin ettiğim gibi.kendi görevlerini de sana yüklemişler annenle uğraşmak zor olduğundan kaçmayı seçmişler aslında.sana destek ol diyecekler tabi ki.aksi takdirde elalem onlara bak kızlarına bakmıyorlar ilgilenmiyorlar diyecek.şimdi sen varsın içleri rahat.ayrı evin olduğunda da gene bir elin üzerinde olur ama dayanamazsın çünkü.önceliğinse kendin olsun haklısınAnnem, anneannem, anneannemin annesi. Aslında hepsinde benzer özellikler var. Annemin karakteri biraz kalıtımsal yani. Bana hep babama benzediğimi söylerler, babam sorunları kavgayla değil konuşarak sakince halletmeye çalışan birisi. Umarım ben de gerçekten babama benzerim diyorum çokça.
Anneannem de senin gibi düşünüyor abla, bana sürekli annenin destekçisi ol yanında dur daha da kötü olmasın diyorlar. Ama kendileri durmuyorlar yanında. Onlar dahi katlanamayıp bana yükü yüklüyorlar. Ben de diyorum psikolojim sallantıda zaten. Kendimi koruyayım önceliğim bu olsun diyorum.
Bak ne güzel mantıklı şeyler düşünüyorsun yılma sakın inancını kaybetme zor olsa da uzun sürse de elbet iş bulacaksın ilk zamanlar zorlanacaksin belki ama alışacaksın. Kendi paranı kazanmak kimseye muhtaç olmamak o kadar önemli ki. Anne babamızı seçemiyoruz ama nasıl yaşayacağımıza hayata nasıl devam edeceğimizi seçebiliriz.Benim de planım o yönde. O gücü bulduğum zaman kimseye açıklama yapmak zorunda kalmadan ayrı eve çıkacağım. Bir yandan kardeşime de üzülüyorum, onun da benim gibi yıpranmasını istemem. Olmadı onu da alırım yanıma diye düşünüyorum. Evlenir gidersem o yine annemle yalnız kalacak.
Merhaba hanımlar,
Biraz iç dökme olacak bu konu. O yüzden uzun olabilir şimdiden özür dilerim. Benim problemim annem. Annem dilinin kemiği olmayan, kendisinden başkasını önemsemeyen, takıntılı biri. Küçüklüğümden beri iyi bir ilişkimiz olmadı. Beni sevmediği bakışlarından bile belliydi. Kavga etsek ağlasam timsah gözyaşları döküyorsun derdi. Çok canım yanardı. Ağlamaya bile hakkım yoktu. Kaç kere seni doğuracağıma taş doğursaydım dedi. Odama kilitleyip ödev yapmamı isterdi çocuğum en nihayetinde dikkatim başka şeylere kayardı. Bir keresinde ödev yapmıyorum diye tokat atıp iki dişimi dökmüştü.
Ramazanda oruç olduğumuz bir dönemde sürekli söylenip söylenip beni artık "sus nolursun dayanamıyorum" diye ağlayarak yalvaracak duruma getirmişti. Küçüklüğüm baskı ile geçti, hala birisine karşı zıt fikirde olduğumda bunu söyleyebilecek özgüvene sahip değilim. Ellerim sesim titriyor kendi hakkımı savunmak zulüm gibi. Özgüvenli olmayı gerektirecek bir mesleğim var ve ben hala tartışma sırasında annemden "kes sesini, sen kimsin" gibi lafları duyan biriyim. Annem kızarken asla zıt bir şey söylememeliyim karşı çıkmamalıyım. Kafanızda annem nasıl canlandı bilmiyorum ama kendisi uzunca süredir iş hayatında olan kendisini çağdaş olarak nitelendiren biri. Buna rağmen bu tezatlık beni daha da üzüyor.
Annemle sürekli aramızda güç savaşı oluyor. O benim üzerimde baskı kurup dediklerini yaptırmak için inat ettikçe ben yapmamak için diretiyorum. Sen baskı sevmiyorsun bana da yapma diyince "ben anneyim istediğimi yaparım" diyor. Evde ikinci sınıf muamelesi görüyorum.
Annem babam ayrı. Babamın kendine ait evi yok. Mesleğimi yapabileceğim bir işim yok henüz. Maaşım da yok dolayısıyla. "beğenmiyorsan git" diyerek defalarca kovdu beni evden. Ben bu evde kalmak zorundayım ve bunu da çok iyi biliyor. Ama annem her geçen gün dozu arttırıyor. Laflarıyla canımı yakıyor yakıyor beni son raddeye getiriyor. Sinir krizi geçirince "sen delisin" diyor. Daha önce bunun için gittim sinirimi kontrol altına almam gerektiğini söyledi doktor, nefes egzersizleri falan. Ama başarılı olduğum söylenemez.
Bir gün yine sinir krizi geçirip ya anneme ya kendime bir şey yapacağım diye gerçekten çok korkuyorum. Kriz anında bile kadın susmuyor, can yakmaya devam ediyor. Artık gerçekten çok yoruldum kırılgan bir insanım olduğum yaştan 10 yaş yaşlı hissediyorum. Saçlarım dökülüyor, beyazlıyor. Çok yoruldum.
Okuduğunuz için teşekkür ederim
Psikolojik şiddet maalesef gercek sıddetten bıle beter sızı okadr ıyı anlıyormkı babamla aynı durumu yasıyorm ve sınır hastası oldm ilac kullanıyırm imkanınız varsa annenzle yasamayın ben mecbur oldgm ıcın yasıyorm ama ınanın ıntıhar etmeyı hergun dusunuyorm onun yuzundenişte tam tahmin ettiğim gibi.kendi görevlerini de sana yüklemişler annenle uğraşmak zor olduğundan kaçmayı seçmişler aslında.sana destek ol diyecekler tabi ki.aksi takdirde elalem onlara bak kızlarına bakmıyorlar ilgilenmiyorlar diyecek.şimdi sen varsın içleri rahat.ayrı evin olduğunda da gene bir elin üzerinde olur ama dayanamazsın çünkü.önceliğinse kendin olsun haklısın
Annene ve seni kıran üzen şeylere odaklanırsan o kuyudan çıkamazsın. zor gelecek belki ama, bir şekilde ayağa kalkıp, kendine odaklanıp kendi hayatını kurup hayatının illerini eline almalısın. Onu değiştirmen zor. Değişmeyi isterse olabilir tabi o ayrı. Ama bu kaosun içinde kaybolmamak için kulaklarını tıka ki sağlılıklü kararlar alabilesin hayatınla ilgili.Merhaba hanımlar,
Biraz iç dökme olacak bu konu. O yüzden uzun olabilir şimdiden özür dilerim. Benim problemim annem. Annem dilinin kemiği olmayan, kendisinden başkasını önemsemeyen, takıntılı biri. Küçüklüğümden beri iyi bir ilişkimiz olmadı. Beni sevmediği bakışlarından bile belliydi. Kavga etsek ağlasam timsah gözyaşları döküyorsun derdi. Çok canım yanardı. Ağlamaya bile hakkım yoktu. Kaç kere seni doğuracağıma taş doğursaydım dedi. Odama kilitleyip ödev yapmamı isterdi çocuğum en nihayetinde dikkatim başka şeylere kayardı. Bir keresinde ödev yapmıyorum diye tokat atıp iki dişimi dökmüştü.
Ramazanda oruç olduğumuz bir dönemde sürekli söylenip söylenip beni artık "sus nolursun dayanamıyorum" diye ağlayarak yalvaracak duruma getirmişti. Küçüklüğüm baskı ile geçti, hala birisine karşı zıt fikirde olduğumda bunu söyleyebilecek özgüvene sahip değilim. Ellerim sesim titriyor kendi hakkımı savunmak zulüm gibi. Özgüvenli olmayı gerektirecek bir mesleğim var ve ben hala tartışma sırasında annemden "kes sesini, sen kimsin" gibi lafları duyan biriyim. Annem kızarken asla zıt bir şey söylememeliyim karşı çıkmamalıyım. Kafanızda annem nasıl canlandı bilmiyorum ama kendisi uzunca süredir iş hayatında olan kendisini çağdaş olarak nitelendiren biri. Buna rağmen bu tezatlık beni daha da üzüyor.
Annemle sürekli aramızda güç savaşı oluyor. O benim üzerimde baskı kurup dediklerini yaptırmak için inat ettikçe ben yapmamak için diretiyorum. Sen baskı sevmiyorsun bana da yapma diyince "ben anneyim istediğimi yaparım" diyor. Evde ikinci sınıf muamelesi görüyorum.
Annem babam ayrı. Babamın kendine ait evi yok. Mesleğimi yapabileceğim bir işim yok henüz. Maaşım da yok dolayısıyla. "beğenmiyorsan git" diyerek defalarca kovdu beni evden. Ben bu evde kalmak zorundayım ve bunu da çok iyi biliyor. Ama annem her geçen gün dozu arttırıyor. Laflarıyla canımı yakıyor yakıyor beni son raddeye getiriyor. Sinir krizi geçirince "sen delisin" diyor. Daha önce bunun için gittim sinirimi kontrol altına almam gerektiğini söyledi doktor, nefes egzersizleri falan. Ama başarılı olduğum söylenemez.
Bir gün yine sinir krizi geçirip ya anneme ya kendime bir şey yapacağım diye gerçekten çok korkuyorum. Kriz anında bile kadın susmuyor, can yakmaya devam ediyor. Artık gerçekten çok yoruldum kırılgan bir insanım olduğum yaştan 10 yaş yaşlı hissediyorum. Saçlarım dökülüyor, beyazlıyor. Çok yoruldum.
Okuduğunuz için teşekkür ederim.
konu sahibi ben değilim ama adınıza üzüldüm.ben 7 8 yılda bir gördüğüm adı baba olacak adamın konuşmalarına bile dayanamıyorken siz aynı evde yaşamak zorundaymışsınız.umarım bir çıkar yol bulursunuz.ama sakın intihar falan düşünmeyin.sizin ölümünüz sizden başka kimseye zarar vermez.böyle kimseyi de cezalandıramazsınız.atın kafanızdan bu fikirleri acilenPsikolojik şiddet maalesef gercek sıddetten bıle beter sızı okadr ıyı anlıyormkı babamla aynı durumu yasıyorm ve sınır hastası oldm ilac kullanıyırm imkanınız varsa annenzle yasamayın ben mecbur oldgm ıcın yasıyorm ama ınanın ıntıhar etmeyı hergun dusunuyorm onun yuzunden
Katılıyorum. Ben de şuan aynı evde yaşamak zorundayım ama intiharı getirmedim aklıma, henüz. Siz de getirmeyin lütfenPsikolojik şiddet maalesef gercek sıddetten bıle beter sızı okadr ıyı anlıyormkı babamla aynı durumu yasıyorm ve sınır hastası oldm ilac kullanıyırm imkanınız varsa annenzle yasamayın ben mecbur oldgm ıcın yasıyorm ama ınanın ıntıhar etmeyı hergun dusunuyorm onun yuzunden
Senin annenin psikolojisini korumak gibi bir görevin yok. Anneannen sorumluluğu başından atıyor kolayını bulmuş, bence o da sizi kullanmaya çalışıyor. İyi bir anneannenin "Kızım kendine mukayet ol, sıkıldıkça gel bende kal, hayatını kur, bırak anneni" demesi gerekir. Anneannenden de duygusal olarak uzak dur.Annem, anneannem, anneannemin annesi. Aslında hepsinde benzer özellikler var. Annemin karakteri biraz kalıtımsal yani. Bana hep babama benzediğimi söylerler, babam sorunları kavgayla değil konuşarak sakince halletmeye çalışan birisi. Umarım ben de gerçekten babama benzerim diyorum çokça.
Anneannem de senin gibi düşünüyor abla, bana sürekli annenin destekçisi ol yanında dur daha da kötü olmasın diyorlar. Ama kendileri durmuyorlar yanında. Onlar dahi katlanamayıp bana yükü yüklüyorlar. Ben de diyorum psikolojim sallantıda zaten. Kendimi koruyayım önceliğim bu olsun diyorum.
Cumadan cumaya arıyorsam ararım, çok yakın değiliz. Ben bunları kimseye anlatmadım, anneannem dahi bilmez yaşadıklarımı. Sessiz sakin her şeyi içinde yaşayan biriyim. Böyle içimin ta içini açıp şunları anlattığım kimse yoktur yani.Senin annenin psikolojisini korumak gibi bir görevin yok. Anneannen sorumluluğu başından atıyor kolayını bulmuş, bence o da sizi kullanmaya çalışıyor. İyi bir anneannenin "Kızım kendine mukayet ol, sıkıldıkça gel bende kal, hayatını kur, bırak anneni" demesi gerekir. Anneannenden de duygusal olarak uzak dur.
Hayır ben 18 yaşımdayken ayrıldılar. Ayrılmadan önce annem bana yaptıklarını babama yapardı. Babamla ayrılınca oklar bana döndü. Babama benzediğimi sıkça söyler. Ben de açıkçası babama olan öfkesini benden çıkarıyor diye düşünüyorum. Anlaşmalı boşandılar ama annem babamı da takıntı haline getirmişti, sürekli babama bu şekilde şiddet uyguluyordu.Anne babanız siz kucken mi ayrildi acaba sizin bütün yükünüzü aldi boğuldu bazi insanlar tek basina cocuk büyütemez yada istediği rahat hayatı yasayamadi sizi hep yük olarakmi goruyor. Belki erkk arkds istedi ama cocuklu diye yanasmadi istedigi adam sizide bu yüzden acisini cikartiyor yada babanizla kötü bitti siz babanizi mi hatırlatiyorsunuz bence annenize öfke bilinç alti iyilestirme yaptirin baris muslu yu cok övuyorlar travma uzmani kitaplari da vs var
Bu olay tipiktir. Genelde başkalarının ruh hallerini bozarak beslenen kan emici insanlar, bi kurbanları gittiğinde onun yerine mutlaka başka kurban bulurlar, şaşmaz bu durum. Annenin yeni kurbanı da sen olmuşsun malesef.Cumadan cumaya arıyorsam ararım, çok yakın değiliz. Ben bunları kimseye anlatmadım, anneannem dahi bilmez yaşadıklarımı. Sessiz sakin her şeyi içinde yaşayan biriyim. Böyle içimin ta içini açıp şunları anlattığım kimse yoktur yani.
Hayır ben 18 yaşımdayken ayrıldılar. Ayrılmadan önce annem bana yaptıklarını babama yapardı. Babamla ayrılınca oklar bana döndü. Babama benzediğimi sıkça söyler. Ben de açıkçası babama olan öfkesini benden çıkarıyor diye düşünüyorum. Anlaşmalı boşandılar ama annem babamı da takıntı haline getirmişti, sürekli babama bu şekilde şiddet uyguluyordu.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?