Merhabalar kızlar. Bir süredir aklımda bazı sorular var, forumları hep takip ediyorum zaten fakat bugün üye oldum bende bir derdimi anlatmak istiyorum.
Ben üç yıldır evliyim. Eşimle yaklaşık 10 yıl kadar kesintisiz bir beraberliğimiz oldu ama eğitim iş ve sair sebeplerden uzun yıllar farklı şehirlerde yaşadık. Biz de evlenince biraz birlikte olmanın tadını çıkarmak adına bebek yapmayı düşünmüyorduk. Son zamanlarda düşünmeye başladık. 28 yaşındayım, hem artık istiyorum.
Eşimden yana destek konusunda hiçbir şüphem olmadı hiçbir zaman. Bebek konusunda da böyle düşünüyorum. Annem ve eşimin annesi olan annem de bizimle aynı şehirdeler. Sağ olsunlar işten güçten sıkışık olduğumuz zamanlarda, misafirlerim olunca hep evimi çekip çevirirler her konuda yardımcılar. Ben bunları da göz önünde bulundurarak dayanaklarımız da var diyerekten bebek düşünmeye başladık.
Dün gece eşim vazife sebebiyle nöbetteydi. İşten gelince yalnız kalınca biraz düşündüm ve aslında çok korktuğumu farkettim. Gerçekten çok istiyorum ama içimde de korkular var. Ya başaramazsam? Beceremezsem? Ya iyi bir anne olamazsam diye..
İki annemle de konuşuyorum, ya iyi bir anne olamazsam diye. Anneliğinin birinde öğrenilmeyeceğini zamanla zaten oturacağını kimsenin bu konuda tecrübeli başlamadığını söylüyorlar. Hak veriyorum.
Ama ben genç annelere de sormak istiyorum. Korkuyorum. Yetememekten ve o yavruya iyi bakamamaktan. Bunlar doğal mı? Yoksa ben bunu çok mu büyütüyorum içimde?
Eşim de anne olmadan yetip yetemeyeceğini nasıl anlayabilirsin tabiki zorlukları var ama başaracaksın tarzında iyi dileklerini bildiriyor bana.
Yine de insan kendisi olunca konu hiçbir şey çok da rahatlatamıyor kendi çözümlerinden başka. Umarım derdimi anlatabilmişimdir. Bu korkularım doğal mı? Tavsiyelerinizi bekliyorum çok teşekkür ederim
Ben üç yıldır evliyim. Eşimle yaklaşık 10 yıl kadar kesintisiz bir beraberliğimiz oldu ama eğitim iş ve sair sebeplerden uzun yıllar farklı şehirlerde yaşadık. Biz de evlenince biraz birlikte olmanın tadını çıkarmak adına bebek yapmayı düşünmüyorduk. Son zamanlarda düşünmeye başladık. 28 yaşındayım, hem artık istiyorum.
Eşimden yana destek konusunda hiçbir şüphem olmadı hiçbir zaman. Bebek konusunda da böyle düşünüyorum. Annem ve eşimin annesi olan annem de bizimle aynı şehirdeler. Sağ olsunlar işten güçten sıkışık olduğumuz zamanlarda, misafirlerim olunca hep evimi çekip çevirirler her konuda yardımcılar. Ben bunları da göz önünde bulundurarak dayanaklarımız da var diyerekten bebek düşünmeye başladık.
Dün gece eşim vazife sebebiyle nöbetteydi. İşten gelince yalnız kalınca biraz düşündüm ve aslında çok korktuğumu farkettim. Gerçekten çok istiyorum ama içimde de korkular var. Ya başaramazsam? Beceremezsem? Ya iyi bir anne olamazsam diye..
İki annemle de konuşuyorum, ya iyi bir anne olamazsam diye. Anneliğinin birinde öğrenilmeyeceğini zamanla zaten oturacağını kimsenin bu konuda tecrübeli başlamadığını söylüyorlar. Hak veriyorum.
Ama ben genç annelere de sormak istiyorum. Korkuyorum. Yetememekten ve o yavruya iyi bakamamaktan. Bunlar doğal mı? Yoksa ben bunu çok mu büyütüyorum içimde?
Eşim de anne olmadan yetip yetemeyeceğini nasıl anlayabilirsin tabiki zorlukları var ama başaracaksın tarzında iyi dileklerini bildiriyor bana.
Yine de insan kendisi olunca konu hiçbir şey çok da rahatlatamıyor kendi çözümlerinden başka. Umarım derdimi anlatabilmişimdir. Bu korkularım doğal mı? Tavsiyelerinizi bekliyorum çok teşekkür ederim
