Annelik duygusunu hissetmiyorum sanki istemiyorum ama mecburmuşum gibiyim

Alyaayla

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
8 Mart 2018
1.378
1.112
133
35
Merhaba lütfen konum taşınmasın.8 haftalık hamileyim ilk gebeliğim , önceden istediğim için ve yaşımda ilerlediği için (33yaş)eşimle korunmadık.Hamile olduğumu öğrendiğim andan beri depresyondayım sanki bebeğimi istemiyor gibiyim.Anne olmaya hazır değilim , iyi bakamayacakmışım gibi hissediyorum.Doğum yaptıktan sonra bebeğimi sevebilecek miyim yoksa bu duygular devam mı edecek.
 
Bunu keşke korunmadan beraber olurken düşünseydiniz şimdi böyle deme luksunuz yok kusura bakmayın hayat bizim şımarıiklarimiza göre yönlenmiyor bebek hayalîyle yanan binlerce insan var .
hislerinde emin olamamak ne zamandan beri şımarıklık oldu ?
toplum bize öylesine evlilik ve anne olmayı bir norm kabul ettirmiş ki insanlar hislerini düşünmeden yapıyorlar, sonra da pişman olunuyor.
Kadınlarımızın sorgulama yeteneklerini geliştirecek şekilde toplum değişiklikleri lazım bize, şımarık diyip yaftalamak kimseye bir artı getirmiyor
 
Hepimizin aklı iradesi var kimse kimseyi zorla yatağa atıp bebek yaptırmıyor yarın çıkıp hislerimden emin degilim aldırmak istiyorum derse sasirmiayin basbasya simariklik bu
 
hanımefendi hamile diye bir şey yazmak istemiyorum ama bebeği doğunca seveceğini nasıl garanti edebiliyorsunuz?
Cunku bebegimden nefret ediyorum keske yapmasaydim gibi soylemleri yok sadece korkusu var olarak algiladim ben olayi.
 
Bebegini kucagina aldigin zaman bütün kötü duygularin gider yerine sevgi dolu duygular gelir
Benim yigenimde başlarda sizin gibiydi cok konuştum anlattim şuan heycanla. Bebegini bekliyor
 
benim bebeği aldırma gibi bir düşüncem yok bu konu da bilinçsiz bir birey de değilim . kendimi tam olarak ifade edemedim sanırım bazı anne adaylarını görüyorum hamileliklerini öğrendikleri andan itibaren anne moduna girip hemen duruma alışıyorlar.ben de bu olmayınca tuhafıma gitti korkularım var onları dile getirdim .iyi bir anne olabilecek miyim yeni sorumluluklara alışabilecek miyim diye
 
Biz bebeğimiz olmasını çok istedik, hemen olmadı, uzun süre tedavi sürecimiz oldu. Bu sırada 2 tane de kayıp yaşadım. Bebeğimizi kucağımıza almamız 6 yılı buldu. Ama hamile kalınca hormonlarının etkisiyle bende de sizin yaşadığınıza benzer duygular yaşadım. Bebekle bağ kuramadımığı düşünüyordum, doğunca bakabilcek miyim diye endişeliydim. Gebelik depresyonu yaşadım. Bunlar olağan şeyler, hatta daha ağır geçirenler de var malesef. Bebeğiniz doğduğunda onu sevmemeniz mümkün değil. Bazen nasıl seveceğini bilemediğim için ağlamak geliyor içimden:)
 
Merhaba, bende 34 yaşındayim, 9 haftalık hamileyim. Bende senelerce korundum, çocuk istemiyordum. Sonra eşimin çok istemesi, ve yaşadım bazı tecrubelerden dolayı bebek istediğime karar verdim ve yaptım. Hatta beş altı ay denedim, olmayınca acaba uzun süre istemedim diyemi olmuyor die çok düşündüm. Bu hissettiğiniz şeyleri bende düşünüyorum ara ara. Çevremde hayatı anne olmak ile bagdaslasan kadınları gördükçe kendimi eksik hissediyorum. Bebek ana rahmine düştüğü anda o bebeğe karşı koşulsuz sevgi duyan, sürekli eli karnında gezen, onu dusleyip uyuyan kadınları gördükçe bende ne eksik var die düşünüyorum. Ama sonra kendimi normal olarak görmeye başladım, yani bizimm anneligimizde bu şekilde alacak demekki. Doğduktan sonra tabikide seveceksiniz, belki bı sure depresyon olabilir, ama bu geçici. Ben şimdi parol içerken bile 50 kere düşünüyorum, bişi hissetmiyorum diyd düşünürken aslında içte bı yerde onu korumak için deli oluyoruz. Sadece bu gel gitli bir durum. Doğru anne olmak sürekli çevreye yavrum canım demek değil bence. Çocuğu beş yaşına gelmiş hala kadına yapışık, bırakıp markete gitmem diyor kadın. Bu ona doğru bana göre doğru annelik değil. Eminim sizde bende onu dogduktan sonra sevgi dolu büyüteceğiz. Çevresine saygılı, dürüst, yalansız, topluma kazanilmis, kendine güvenen bir birey olarak büyüyecek. Üzerimize düşen ne varsa yapacağız. Çevrenizdeki herkesin söylemlerine inanmayın zaten, bazıları sağlam şov yapıyor bence bir noktada. Herkes bocalayabilir, bunları düşünmeden akışına bırakın biraz
 
Çevremde ki herkes başta böyle düşüncelerin normal olduğunu yeni sorumlulukların bizleri korkuttuğunu ama bebeği kucağıma alınca herşeyin geçeceğini söylüyor umarım öyle olur.
Ben de ilk baslarda öyle oldum onun içimde kıpırdadığını hissedince gecti
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…