Annelik nasıl bir duygu ? Olmalı mıyım olmasam da olur mu ?

bu cok enteresan bır duygu
yasamak ısteyıp henuz yasamamıs olanlardan oncelıkle ozur dılerım anlatmaya baslamadan once

bıkere delilik
hayatınızda olabılecek en buyuk korku aynı anda sevgı , heyecan, bağ asla kopmayacak dönusu olmayacak bır adım
uzuntusu uzuntun sevıncı sevıncın

kendı canından vazgeciş. kendınden fedakarlık, cok buyuk sorumluluk. sadece o cocugu dogurmak degıl mesele
zaten dogurmak en kolay kısmı dogurmakta bırsey yok

en onemlı kısım onu en ıyı ınsan seklınde yetıstırmek . sen bır bıreysındır kendıne gore ıyısındır ama cocuk olunca kendınden daha ıyısını yetıstırıyorsun her anlamda . senın tum tecruben onun yolunda izler olacak. yanı tecrube kısısel gelısım cok onemlı sadece maddı degıl manevı zengınlıkte lazım

sen sogan ekmek yersın yerı gelır. ama cocuk olunca oyle degıl . bazı harcamalar bazı ritüeller olmak zorunda

kendıne dıye alısverıse cıkıp yıne cocuga alıp eve dönmektır annelık :) annene kızıp uff anneee deyıp aynı seyı cocuguna yaparken yakalamaktır kendını

heyecanlı bır endıse degısık bır bağ cok degısık

onu gozunden anlamak. acısı oldugunda hıssetmektır.

kızım 2 yasına gırecek henuz ogrendıgım bu. kızımdan once ne yapıyormusum ben dıyorum dogumdan oncesıne gore cızgılerım daha sert ve net oldu . o buyurken bende buyuyorum onla ogrenıyorum

ama cookk gec yasta anne olmak bence bencıllık . mesela ben 31 yasımdayım kızım 2 yasında benmı onu buyutucem omu benı yaslılıgımda ıdare edıcek. keske bıkac sene daha erken anne olsaymısım. ılk cocugunu 40 ve uzerı dogurmayı dusunenler bır kez daha dusunsun. buna verecek ozverı sabır enerjı otesınde vucudun zamana karsı koyamadıgı yaş almaların onun sana en cok ıhtıyacı oldugu doneme denk gelmemesı en guzelı olur onunla kosusturmak en guzelı olur

evet bu duygu cok guzel
ama herkes tatmak zorunda degıl ya da bu bır odul degıl benım neden cocugum olmuyor olacak mı dıye de dusunmemek gerekır
 
Benim için çocuk sahibi olmak istemenin en cazip sebebi çok sevdiğim adamla ikimizden oluşan bir bebeği sevecek olmamız. Bu romantik düşünce içimi ısıtıyor ama işin içine biraz realizm katınca uzaklaşıyorum.
 
Bence cocuk yapin guzel bi duygu tabiki. Ama zaten 2 cocugum var, yasayacagimi yasamisim ne gerek var diye evlilikten cocuktan kacan, bunu da buyuk ihtimal bizim bagimiz bi imza olamaz her halukarda seviyorum seni imza onemsiz vs diye suslu cumlelerle aciklayip keyfine gore yasamak isteyen sevgilinizden yapmayin bence. Bence tabi yoksa siz bilirsiniz tabi...
 

evliliğe değil, orda beni yanlış anlamışsın. konu sahibi için anne olmak telafisi olmayacak bir konu. yani yakın zamanda bir çocuğu olursa olur olmazsa belki asla olmaz.
evlenme olayı yine sadece konu sahibine özel bir durum. kendi mesajlarında sevgilisinin evlenmek istemediğini yazdığı için. yine aynı konu sahibi sevgilisinin çocuğu nüfusuna alıcağını belirtdi. adam ilgisiz veya isteksiz değil sadece nikah istemiyor (sebebi kesin mirasdır. adamın çocukları varmış ve çocuklar eminimki yetişkin olarak babalarının evlenmesine karşı )

ben evlenmeye karşı değilim. zaten canımdan çok sevdiğim bir nişanlım var. sonbahar 2018 nikâhım var.
konu sahibi için vahim bir durum olduğu için düşüncelerimi söyledim.
onun yerinde olsaydım yapardım ve eşim yoksa sperm bankasından yararlanırdım.

not: sizin asla diyemeyeceginiz şeyi ben derim. optimal bir çözüm değil ama benim için bir çözüm. egoistlik olabilir ama benim yaşadığım ülkede bir çocuğun felaketi asla değil :)
 
Ben konu sahibinin yerinde olsam bırakın çocuk düşünmeyi, ayrılmak için tereddüt bile etmezdim. Kocaman insan karşısındaki. Hayatı hakkında karar alırken çocuklarını bu kadar müdahale ettirmesin bi zahmet. Olayın iç yüzü nasıl bilemiyorum, sizin söylediğinize istinaden söylüyorum.

Hem sizin hem konu sahibinin fikirleri bana uymuyor. İçimde elbette yadırgıyorum hatta yargılıyorum. Ama bizim buradaki eleştirilerimiz sizin izin verdiğiniz yere kadar.

Toplumun kabul ettiği yargılar neyse onun dışında kalanlar her zaman zorluklarla karşılaşıyor. Sizin yaşadığınız yerde bu yargılar da kabul edilebiliyorsa ne mutlu size. Umarım her ikiniz içinde hakkınızda en hayırlısı olur.
 
Çocuklar mirasın ne olduğunu bilecek yaşta değil. Ama eminim ki büyükler düşünüyordur bunu.
 

saygı çerçevesinde olan fikir alışverişi sağlıklı ve verimlidir.
konu sahibi zaten tamda bunun için konu acıdı. değişik fikirler istemese açmazdı.
aynısı benim içinde geçerli. düşüncelerimin arkasında durmasam yazmazdım.

yadırgayabilirsiniz. yargılamak size düşmez ama. kimin yargılamaya hâk sahibi olduğunu bildigizden eminim.

belkide bu yadirgayan ve yargılayan toplum olarak insanlara saygı ve sevgi duysak dünya daha güzel bir durumda olurdu. ben hiçbir insanın toplum dışında bulunduğuna inanmam. toplum homojen bir kitle değildir esneklik sağlamak ise bize düşer.

ben şahsen asla evlilik dışı çocuk yapmış bir kadını yadırgamam. aslında kimseyi yargılamam. (katıl,tecavüzcü haric) bir kadının anne olma isteğini hele hic yargılamam.
30 yaşıma geldim daha birkere bile bir kadına, bu çocuğun babası kim, nerde, niye yok, neden yok gibi sorular sormadım.
 
Hayatımda aldığım en doğru karar anne olma fikriydi. Her şey bir yana oğulcanım bir yana.
Ki 30 yaşımda anne oldum hiç çocuk delisi biri değildim.Evlenirken bile bin kere düşündüm.
Lakin evlat başka,bambaşka...
Bir ker dünyaya imza atıyorsunuz anne olduğunuzda. Ben hayata ideolojik bakan bir insanım ve ardımda ülkesine,insanlığa faydalı aklı selim bir birey bırakmak isterim gözlerimi kapattığımda. Ata’sına,toprağına sahip çıkan,hayata bir şeyler katan bir evlat yetiştirmek en büyük arzum.
Yok kendi hayatını yaşayamamakmış,yok ömrünü feda etmekmiş... Bunlar caydırıcı bahaneler değil,unumu eledim eleğimi astım. Tek gayem oğlumu sağlıkla büyütmek ve geleceğini elim yettiğince şekillendirmek.
 
Kadının anne olma isteğini yargılamıyorum ki. Kadının çocuğun haklarını ihlal etmesini yargılıyorum. Bunu da kendi içimde yapıyorum. “Aa senin çocuğunun babası yok. O zaman sen şunları şunları haketmiyorsun” demiyorum. Saygımda var sevgimde. İnsan olarak aldığınız kararda hür olduğunuzu, bu hayatın yönetiminin size ait olduğunu savunabilirim. Ama doğrularınızı savunamam. Az öncede söyledim zaten. Biri hakkında eleştiriyi, o kişinin izin verdiği sınıra kadar yapabiliriz. Eleştirilen sanane dedikten sonra kim ne diyebilir ki. Bu durumda birlikte yaşamak için bi engelimiz yok.
 
Çocuğun haklarımı ihlal etmek nasıl birşey. Mesela akşamları evde babasının olmaması mı. Ya da bir mezuniyette anne babayı bir arada görememek mi. Tada babanın anneyi kötulemeşi annenin baba için tukaka demesi mi. Bunları yazarken aklıma geldi. Belki ben sadece çocuğu düşürken babasıdır biz ayrılmış olsak bile diye düşünürken. Karşı taraf böyle yapmıyabilir. Offf çok zor yaw.
 
Aslında bunların hiçbirini kastemedim. Ben şuanda babamın var olmadığını hayal edemiyorum. Evliyim, çocuğum var. Herkesi bir kenara bırakıyorum gidip dizine yatıp saçımı sevdiriyorum. Bu hazzı bana annem veremiyor. Onun verdikleri başka, babamın yaşattıkları başka. Benim ilk aşkım babam. O var olmasaydı katıksız, etkisiz bir aşktan mahrum kalmış olucaktım. Hayatıma giren hiçbir erkek onun kadar masum bakamayacaktı bana. 2 insan bir araya gelerek bir insanı ortaya çıkarabiliyorsa, ikisinden biri olmadığında çocuk yarım kalıyor demektir ya.

Bi insanı 3 şey büyütürmüş: Anne, baba, anne-baba ilişkisi. Hal böyle olunca o çocuğun haklarını ihlal ettiğini düşünüyorum ben.
 
Ben hiçkimseye Rabbim benim ömrümden sana versin dememiştim ama kızıma çok rahatlıkla söyleyebiliyorum bunu yazıyorum ki siz anlayin o sevginin büyüklüğünü.
29 yaşında 9 aylık bir kız bebeği annesiyim,çok büyük sabır isteyen birşey annelik çok çok hemde.. eşim bana hiç yardım etmese bile gece işten gelince derin bir oh çekiyorum evvelden 4 sene böyle değildim,ama ne Zamanki çocuğum oldu eşimin evde olması bana güç veriyor. İyi düşünün derim
 
tek başına çocuk büyütmek çok zor bir karar..
sorumluluğu çok ağır..
 
Çocuk düşünmeden önce evlenin ki çocuğu nüfusuna geçirecek bi baba lazm önce...

Benm hayatım 3 e ayrılıyor. Evlenmeden önce evlendikten sonra ve çocuklarımdan sonra.. en güzel dönüm noktam bebişlerim oldu.. “ ben nasıl yaşıyormuşum çocuklarımdan önce” diyorum. Düşün yani ne kadar farklı duygu olduğnu..
 
Anne olduğuna pişman olan çok kadın var. Onları da okudum.

Şimdi bir çok insan şunu ayırt edemiyor bence. Anne olmayı sevmek ayrı, evladını sevmek ayrı. Senden çıkmış, sana muhtaç, en yakını sen olduğun bir canlıyı tabii ki seversin. Evlat insanın sevme, sevilme ihtiyacını doruklara çıkarıyor. Başka da bir avantajı yok. Herkes doğurduğu evladını sever, sen de seversin doğursan. Anne olduğuna pişman olanlar da çocuklarına ölüp bitiyorlar, ama onlar anne olmayı sevmiyorlar. Farka dikkat.
 
Ben çocuğu sadece çok sevdiğim adamla benden ortak bir parça olsun ailemiz büyüsün mutluluğumuz artsın diye istedim. Ama eşim olmasaydı da yerinde sevmediğim ya da az sevdigim bir adam olsaydı sırf anne olmak için çocuk yapmazdım. Kedi falan alırdım daha az sorumluluk. Suanda ciddi mide bulantıları ve tansiyon sorunları yasiyorum. Bu çocuğu canı gönülden istemesem galiba katlanamazdim. Çocuk doğunca daha da büyük sorunlar başlayacak. Ama orasını hiç yasamadigim için bilemiyorum.
Yani demek istediğim sirf ben de anneliği bir tadayim bakalım ne olacak diye çocuk yapılmaz ki...
 
Olursunuz. Evliliğe bağlamadan çocuk dünyaya getirmek o çocuğa da haksızlık olmaz mı? İlk adımı atmadan bir on beş adım atmak zorlar fıtratı. Hayırlısı olsun.
 
Evet böyle bir yazı okumuştum. Ebeveyn olmaktan pişman olanlar diye. Orda bu ayrım çok güzel anlatılmıştı. O yazıyla ben kendime geldim. Gereksiz vicdan yapmaları iç çekişleri baskıyı sonlandırdım.
 
Bacım sen çocuk yapma boşver sevgilinle yaşa hayatını valla bak
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…