Annelik nasıl bir duygu ? Olmalı mıyım olmasam da olur mu ?

Kendimce 2 bebekli bir anne olarak söyleyeyim.
Her Allahin günü gençliğim gitti, 5dk oturmayacak mıyım, yemek yiyip banyo yapamayacak mıyım, normal bir insanın asgari şartlarına sahip olamayacak mıyım diye kendi kendime söyleniyorum ve çoğu gece ağlıyorum.
Balkonda oturup geçen arabaları izleyip 'siz gezin anca ben kapana kısıldım 'diyorum.
Ama sabah uyanan büyük bebegim üstüme yatıp gözlerimi açmaya çalışınca, küçük bebegim onca insan içinde bir tek bana bakınca hepsi geçip gidiyor.
Tabi ağlamalar ve zorluklar başlayınca bu düşünceler geri geliyor.
Hiçbir zaman mükemmel anne duygularına sahip olamadım, doğum yaptığım an vahiy gibi bana yüce annelik gelmedi.
Evet dünyada her şeyden çok seviyorsunuz, kaş kirpik sevilir mi ama izlemeye doyamıyorsunuz kılı tüyü bile ama farklı bir duygu değil bana göre.
Sevginin aşırısı sadece.
Ama bence çocuk büyütmek 2 ebeveyn tarafından gerceklestirilecek bir eylem.
Bu sayede zorlukları atlatilabiliyor.
Eşim olmasaydı timarhanedeydim, bunu tek başına basaran kadına da şapka çıkartırım.
 
3 aylık bebeği olan taze bir anne olarak şunu söyleyebilirim, çocuk bakmak gerçekten zor. Hele hele de birkaç tane olunca dusunemiyorum, bazen banyo yapmaya bile firsatim olmuyor. Esim bu kadar yardımcı destekleyici olmasaydı ne yapardım bilmiyorum gerçekten. Esimin bunca desteğine rağmen pestilim çıkıyor. Ama isin bir de sevgi boyutu var ki emin olun kimse bunu size tam olarak tarif edemez. Tabii herkes anne olmak zorunda değil, bunu zorunluluk olarak görmeyin ama evlat bambaşka bir şeymiş, şimdiki aklım olsa bebek yapmak için 32 yaşını beklemezdim, tek pişmanlığım bu. Allah isteyen herkese nasip etsin.
 
Annelik.. kendini degil onu dusunmek bence. Artik dunya viz geliyo,umrunda olmuyo onun disinda hic birsey.. konu actim bak istersen.. annelik zor emek istyor. O cocugu birlikte yaptigin insan bile anlamiyor halinden....bence evlenince dusun bunlari. Anne ol derim, ama hersey gulluk gulistanlik bile olsa zor olan seyler oluyor.
 
Yaşayanların söylediği gibi anne olmak çok güzel ve yürekten isteyenlerin yaşamasını her zaman dilediğim bir şey. Size kimsenin yaşatamadığı sevgiyi, güzel duyguları doruklarda yaşatıyor. Ama zorluklarıda göz ardı edilemez. Benim 2 evladım var. İkisine de çok isteyerek ama zor sahip oldum. İlk çocuğum doğduğunda 26 yaşındaydım sonsuz sabrım vardı. 3 yıl resmen günlük 3-4 saat uykuyla yaşadım. Yoğun alerjisi, uykusuzluğu, bazı kronik hale gelen hastalıklar derken çok zor büyüttüm ama uykusuzluk dışında hiç şikayet etmedim. İkinci çocuğum olduğunda 31 yaşındaydım. Çok zor bir süreçten sonra oldu çocuğum. İlkine nispeten rahat büyüyen beni zorlamayan bir çocuğum var ama bende ilkindeki sabır yok. Bunu da yaşımın ilerlemesine ve tahammülümün azalmasına bağlıyorum. Çocuk beni asla zorlamaz, çok sabırlıyım deli gibi çocuk istiyorum diyen ben yaşadıkça gördümki istemekle yaşamak çok başka.
Anladığım kadarıyla sizde aman aman bir istek yok. Sadece yaşınızı düşünerek sonra pişman olur muyum diye düşünüyorsanız tam anlamıyla istekli ve donanımlı olmadan özellikle manevi ortam sağlanmadan anne olursanız çok daha fazla pişman olursunuz çünkü dönüşü olmayan bir sorumluluk bu.
 
otomatikman hayatin tamamen o oluyor ..bunu goze alabilecejsen tabiki yap..ama once hayatubi yasa .yeterince yasadimm dersej tabiki cocuk mutlaka sart insanin hayatinda
 
Bence anne olmalısın ama sorumluluğu seninle paylaşmak isteyen, evlilik dışı çocuğu olmasını göze alamayan yaşıtın bir adamla çıkmasının bu yola.
 
Bence hauatimda gordugum ennnnnnnn guzel duugu. 5 bucuk aydir anneyim geride kalan butun senelerime bedel. Mukemmel birsey bu duygu. Ama tabiki evlilik varken olmasindan yanayim.
 
Tımarhaneden bildiriyorum,az araları olan 3 çocuğumu tamamen kendim büyüttüm
Kendimi tamamen bir tarafa bırakarak
Vazgeçmediğim tek lüksüm kahve molalarıydı
Artık biraz rahatladığımda,kendimi bıraktığım yerde bulamadım
Beklemekten sıkılıp,ben benden çoktaaan gitmişim
Bazen düşünürüm,evlattan başka kim ve ne için yapılabilir bu vazgeçişler?
Sevgisiyle dünyayı sarmalayan kadınlar da vardır,dünya belki onlarla ayakta duruyor,ama onlardan değilim,o kesin...
 
Tamamıyla aynı fikirdeyim
Bu ülkede yaşayacaksa çocuğun hayata 10 -0 geride başlaması demek bu
Bizim buralarda imam nikahlı metres 3 çocuğunu dogursa kimse ağzını açıp bir şey diyemez tek başına çocuk bakan kadına huzur vermezler hem erkekler hem kadınlar

Bizim yaşı 45 olan bir komşumuz vardı kadın 6 yaşında bir kız çocuğu evlat edindi
Onun hakkında bile ne kadar dedikodu döndü iftira atıldı
Yok zamanında o çocuğu kendi doğurmuş da bilerek cocuk esirgemeye vermişte kimse şüphelenmesin diye 6 yaşında geri almış da falan da filan da
Bir dünya laf

Almanya'da yaşıyor olsa yap gitsin dersin ama burada sirf anne olacağım diye çocuk yapılmaz bu şartlarda
 
Konu başlığını görünce hemen dikkatimi çekti ve yazmak istedim.Buraya ilk açtığım konu anne olmayı istememekti..Evliliğim süresince sadece bir merhaba dediğim insanlar bile hadsizce neden çocuk yapmadığımı ne zaman çocuk yapacağımı sormaya başladı..Bende sizin gibi genel normlara uymuyorum.Ve insanlara göre çok aykırıyım.Yaşım 28 bu konuyu günlerce aylarca düşündüm..Ve gerçekten anne olmak istemediğime karar verdim.Ama bende sizin gibi ya ilerde pişman olursam diye düşündüm.Çocuk doğurup pişman olmaktansa ki pişman olan kadınlarda mevcut çocuk doğurmamak daha iyi diye düşündüm.Belki bu fikrim 5 yıl sonra değişecek onuda bilemiyorum.Ama çok geç olduğunda ve ben gerçekten pişmanlık duyarsam yüzlerce kimsesiz çocuk var..Bakıma muhtaç çocuklar var sevgi sadece kan bağıyla olmuyor diye düşünüyorum..Evlatlık alıp ona güzel bir gelecek sunulabilir diye düşünüyorum.

Bir kız çocuğuna sahip olsaydım eğer ona toplumun dayattığı gibi olmak zorunda değilsin,kadın olduğun için,doğurma yetisine sahip olduğun için doğurmak zorunda değilsin diye söylerdim.Farklı bir ülkede yaşamış olsaydınız evlenmeden çocuk fikri çok sıcak karşılanabilirdi.Bizim ülkemizde malesef acısını her an o küçücük çocuktan çıkarırlar.Siz bilinçli bi kadınsınız ki bunu sorgulayıp düşünüyorsunuz..
 
Size helal olsun demekten başka bir şey kalmıyor bana.
Ben iki bebekle kafayı yedim hele bir de 3 tane off offf.
Ben tek başıma bakacak güçte değilim, eşim evde olduğu her an büyüge bakıyor olmadığında ise ailemizden biri oluyor.
Artık bakıcımız olacak başka çaremiz yok, siz nasıl 3 küçük çocuğa baktınız aklım hayalim almıyor.

Çocuk meselesi çok derin bir konu.
Ben hiç anne olmayı hayal etmiş, istemiş bir kadın değildim Allah 2 tane nasip etti pes pese.
Çevremde çok isteyip de zor yolla kavusanlar var.
Bakıyorum, inceliyorum da bu durum parayla iman durumu gibi.
Onlar bu kadar istemisken benden çok daha az sabırlilar ben ise dünya kadar hayalim varken hepsini bir kenara bırakıp çocuk baktığımda daha sabırlıyım ki tezcanliligimla taninirdim.
Mesele iyi anne olmak değilmiş, ben olduysam herkes olur ama kendini tüketme konusuna gelirsek onda başı çekiyorum herhalde.
 
Son düzenleme:
Sağolun,nasıl baktım,küçük emerken büyükleri yedirip,bir yandan kitaptaki resimleri anlatarak.Gözucuyla da tv izliyordum
İnsan bir şekilde yetişiyor,ben ilk önce üzerime iyice birşey giymeye bakıyordum,yoksa akşama kadar pijama garantiydi.Evim o zaman 1+1.5 gibi bir şeydi.İşi çok sürmüyordu.Ama o kadarcık evde 20 25 kişi ağırladım sırasında.3er 5er gruplar olalım da demiyorlardı.
İnsan kendi bir şekilde başının çaresine bakıyor da,misafir olayı çok başka.Aksi gibi çocuklar telaşı hissediyor sanki,daha gergin ve mızmız oluyor o zamanlarda.
Eşim 2 işte çalışıyordu,yardımı yoktu hiç.
Sonra da kendi işimize yanımda götürdüm çocuklarımı,tabiiki zordu,ama en kolay yanı çocuklarımdı yine de.
Size yardım edecek varsa tabii ki yardım alın,ben bazen işten çocuklarımla geldiğimde yedirip yatırınca, yorgunluktan aç sızıp kalıyordum.Bir kaç gün yaşlı komşum aldı çocuklarımı,baktı.O günler tatilde gibi hissetmiştim kendimi.
Beni şu anda en mutlu eden şey,o yorgun günlerde çocuklarımı hiç eksik bırakmadım,sinirli davranmadım,gönüllerini yaptım.Yoksa şimdi çok üzülürdüm.
 
Pişman olurmuyum düşüncesi kafanda varken çocuk düşünme.
Senin Bu kuruntularınla en ufak uykusuzluğunda yada yaramazlıkta pişman olman olası bence. Çocuğuda ziyan etme . Doğurup bakmayan o kadar çok örnek var. Bir arkadaşımı annesi bebekken bırakmış bir komşusuna kaçmıştı. Kız yıllar sonra annesini buldu da kadın bir daha beni arama dedi Kıza. Evlat doğurunca vicdanda sevgide kendiliğinden gelmiyor demek ki . İçinde olsaydı acaba demezdin bence.
kendinden çok düşünemeyeceksen evladını çöpsüz üzüm kal daha iyi.
 
Verdiğin karar kimseyi ilgilendirmez. Tek başına bu çocuğun sorumluluğunu alabileceğine eminsen kendine güveniyorsan yapabilirsin.

Evliyim çocuğum yok olmasını istiyorum fakat her düşündüğümde kafamda deli sorular. Nasıl olur? Yapabilirmiyim? O sorumluluğu alabilirmiyim? Çocuk demek herşeyden önce büyük sorumluluk demek.

Yaptım bitti gitti olmuyor.
 
eger çocuk gerçekten çok istiyorsanız biraz acele etmeniz lazım önünüzde çokta zamanınız yok tabiki herşey Allahın nasip etmesi bu ayrı bir şey ama trende kaçıyor şuan 41 yaşını dolduruyorsun biyolojik saat diye bir şey var ki belli bi yaştan sonra öyle hemen isteyince anne olmakta kolay degil hayatın gerçeklerini gözardı edemeyiz istedigimiz yaşta anne olmak gibi bir lüksümüz maalesef yok
 
Evlenmeden çocuk dünyaya getirme fikrini hiçbir zaman savunmadım, savunmayacağım da.
 
Ben 21 yasindayim 3 tane cocugum var zor mu zor ama guzel yanlari o kadar cok ki unutturuyor zorlugunu birlikte o kadar cok egleniyoruz ki herseyi unutuyorum dogru ya da yanlis o kismi tartismaya acik ama cocuklarimla birlikte buyuyorum keza esimde oyle harika bi duygu
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…