- 17 Aralık 2015
- 27.099
- 49.553
- 598
- Konu Sahibi Herdaimgunes
-
- #161
aha iste ayni ben, cocuklarimizinda cok uyumlu pamuk gibi olmasini beklemek hata bence
aha iste ayni ben, cocuklarimizinda cok uyumlu pamuk gibi olmasini beklemek hata benceAy tövbeannem sürekli uyurdun ağzını bile açmazdın kitlerdin emmedin bile diyor. Yemeğide geçtimde huysuzluk olayı çok fena çok
Okadar ıyi anlıyorum ki sizi aynı şeyleri bende yaşadım tabi yemek konusunda değil ama diğer şeyleri hepsini allah yardımcımız olsunBelki çoğu insan beni yargılar şükretmiyorsun diye çocuğu olmayan insanlar nankör der belki ama çok zorlanıyorum sabrım gücüm azaldı her gece yarın daha sabırlı bir anne olcam diye ağlayarak zırlayarak ama ertesi gün ona sinirlenmemek için dişlerimi sıkarak geçiyor başaramıyorum beceremiyorum anneliği
uyumayan yemeyen sürekli ama sürekli ağlayarak birşeyleri elde etmeye çalışan memnun olmayan bir çocuğum var. Hamileliğim o kadar güzel geçti ki yani karnımda strese girdi bile diyemiyorum tamamen karakter meselesiymiş bu.
20 aylık olduk. Hamilelikte dahil nerdeyse iki senedir boğuluyorum dört duvarın içinde. Vakit buldukça çıkıyoruz dışarı birtek öyle mutlu oluyor ama eve dönmemiz tam bir felaket çünkü saatlerce geri gitmek için ağlıyor. Annemlerde benim bu yaşadığım sorunların hiçbiri yaşanmıyor sanki ordaki benim çocuğum değil başkasının çocuğu. Annemin yapıp benim yapamadığım şey ne? Orda kendisi istiyor annemden yemek ben evde önüne dünyalarıda sersem yemiyor. Eve dönüşte anane diye ağlıyor yıkıyor ortalığı annem bize gelse gidişinde yine aynı senaryo.
bu sabahta yine sevdiği şeyleri yaptım ama ağzını kilitledi açmadı zorlamıyorum önüne koyuyorum kendisi seçip yesin diye ama es kaza ağzına alırsada hepsini tükürüyor kan değerlerine de bakıldı herşeyine bakıldı fizyolojik bir sıkıntısı yok olsa zaten annemde yemez zaten
birkaç gündür ruhumu sıkıyorlar gibi hissediyorum sürekli ağlıyorum uyanmak bile istemiyorum annem birkaç gün alayım benle dursun diyor ama içim elvermiyor üzülüyorum beni daha çok istemez unutur diyeartk dayanamıyorum psikolojik destek almak istiyorum ama ilaç kullanırsam oğluma bakabilir miyim bilmiyorum nolur birileri yargılamadan bana akıl versin normal mi bunlar yoksa ben deliriyor muyum
21 aylık, 15 dakika ceza alanı fikrini hangi çocuk uzmanından aldınız?Seni çok çok iyi anlıyorum.
Benim 21 aylık oglum var.
İnanılmaz derece benim sinirlerimi zıplatacak şeyler yapıyor.
Bı gece yattığımda beyin kanaması geçiriyorum sandım. Kendimi o kadar sıkmışım ki.
Eşimle yol arayışına girdik.
Yemek yemezse mama sandalyesindeb almıyorum. Alayım diye sonra nasıl yiyor :)
Kardeşini uyanması için o kadar bağırıyor ki karyolasina gidip hızlı hızlı sallıyor.
Hop ceza alanı yaptık ama bı görün üşümesin diye peteğin önünde ceza alanı:)
15 dakika ceza alanında durunca mülayimsi oluyor.
Çocuklar ince noktaları bulmakta usta.
Bende ne uğraşlar sonucu anne oldum.
Ama bu demek değil ki çocuğumu inanılmaz derece şımarık ve anne babaya isyankar yetiştiricem.
Kurallarımız olmalı.
Ben kurallarımı koyuyorum.
Anneme de artık gelmemesini söyledim çünkü zıvanadan çıkıyor oğlum.
Valla bebeğime de oğluma da ben bakıyorum.
Annem kapısını kapatıp evine gittiğinde zıvanadan çıkmış çocukla ben uğraşıyorum.
Çocukta uyku düzeni kalmadı.
Şimdi saat 22 de karyolasında.
İsterse hemen uyur istemezse saatler sonra uyur keyif onun ama saat 22 dedin mi yatakta. Annem olunca yok ben uyuşturum diyor alıyor yatağa anne karyolasina koy diyorum yok diyor. Çocuk başlıyor evliya çelebi gibi gezmeye. Bağırmaya.
Şu an gayet güzel bı şekilde bu düzene alıştı.
Şu an herşey yolunda.
Yemek konusunda da bırakın oynasın sabaha kadar oynasın isterse, cezalar belirleyin. Hatta böyle bı program vardı çocuklar nasıl yola geliyordu.
Yalnız değilsin cnm bende aynıyım hatime başladım çok rahatladım seni rahatlatıcak bir uğraş yaparsan zamanla çocuğun da bu rutine alışıyorBelki çoğu insan beni yargılar şükretmiyorsun diye çocuğu olmayan insanlar nankör der belki ama çok zorlanıyorum sabrım gücüm azaldı her gece yarın daha sabırlı bir anne olcam diye ağlayarak zırlayarak ama ertesi gün ona sinirlenmemek için dişlerimi sıkarak geçiyor başaramıyorum beceremiyorum anneliği
uyumayan yemeyen sürekli ama sürekli ağlayarak birşeyleri elde etmeye çalışan memnun olmayan bir çocuğum var. Hamileliğim o kadar güzel geçti ki yani karnımda strese girdi bile diyemiyorum tamamen karakter meselesiymiş bu.
20 aylık olduk. Hamilelikte dahil nerdeyse iki senedir boğuluyorum dört duvarın içinde. Vakit buldukça çıkıyoruz dışarı birtek öyle mutlu oluyor ama eve dönmemiz tam bir felaket çünkü saatlerce geri gitmek için ağlıyor. Annemlerde benim bu yaşadığım sorunların hiçbiri yaşanmıyor sanki ordaki benim çocuğum değil başkasının çocuğu. Annemin yapıp benim yapamadığım şey ne? Orda kendisi istiyor annemden yemek ben evde önüne dünyalarıda sersem yemiyor. Eve dönüşte anane diye ağlıyor yıkıyor ortalığı annem bize gelse gidişinde yine aynı senaryo.
bu sabahta yine sevdiği şeyleri yaptım ama ağzını kilitledi açmadı zorlamıyorum önüne koyuyorum kendisi seçip yesin diye ama es kaza ağzına alırsada hepsini tükürüyor kan değerlerine de bakıldı herşeyine bakıldı fizyolojik bir sıkıntısı yok olsa zaten annemde yemez zaten
birkaç gündür ruhumu sıkıyorlar gibi hissediyorum sürekli ağlıyorum uyanmak bile istemiyorum annem birkaç gün alayım benle dursun diyor ama içim elvermiyor üzülüyorum beni daha çok istemez unutur diyeartk dayanamıyorum psikolojik destek almak istiyorum ama ilaç kullanırsam oğluma bakabilir miyim bilmiyorum nolur birileri yargılamadan bana akıl versin normal mi bunlar yoksa ben deliriyor muyum
15 dk ceza alanı mı? Bildiğim ceza alanı yaşıyla orantılı olur. 1 yaşındaysa 1 dk 10 yaşındaysa 10 dk.Seni çok çok iyi anlıyorum.
Benim 21 aylık oglum var.
İnanılmaz derece benim sinirlerimi zıplatacak şeyler yapıyor.
Bı gece yattığımda beyin kanaması geçiriyorum sandım. Kendimi o kadar sıkmışım ki.
Eşimle yol arayışına girdik.
Yemek yemezse mama sandalyesindeb almıyorum. Alayım diye sonra nasıl yiyor :)
Kardeşini uyanması için o kadar bağırıyor ki karyolasina gidip hızlı hızlı sallıyor.
Hop ceza alanı yaptık ama bı görün üşümesin diye peteğin önünde ceza alanı:)
15 dakika ceza alanında durunca mülayimsi oluyor.
Çocuklar ince noktaları bulmakta usta.
Bende ne uğraşlar sonucu anne oldum.
Ama bu demek değil ki çocuğumu inanılmaz derece şımarık ve anne babaya isyankar yetiştiricem.
Kurallarımız olmalı.
Ben kurallarımı koyuyorum.
Anneme de artık gelmemesini söyledim çünkü zıvanadan çıkıyor oğlum.
Valla bebeğime de oğluma da ben bakıyorum.
Annem kapısını kapatıp evine gittiğinde zıvanadan çıkmış çocukla ben uğraşıyorum.
Çocukta uyku düzeni kalmadı.
Şimdi saat 22 de karyolasında.
İsterse hemen uyur istemezse saatler sonra uyur keyif onun ama saat 22 dedin mi yatakta. Annem olunca yok ben uyuşturum diyor alıyor yatağa anne karyolasina koy diyorum yok diyor. Çocuk başlıyor evliya çelebi gibi gezmeye. Bağırmaya.
Şu an gayet güzel bı şekilde bu düzene alıştı.
Şu an herşey yolunda.
Yemek konusunda da bırakın oynasın sabaha kadar oynasın isterse, cezalar belirleyin. Hatta böyle bı program vardı çocuklar nasıl yola geliyordu.
Benim ikincide fena asla kanmiyor 1bucuk yaşında yemek yerken kaşığı kendi eline almak ister vermezsem yıkar ortalığı eşime düşkün baba diye ağlar ablası istediğini yapmazsa yine baba diye ağlar yemek kısmı tamamen keyfi zaten isterse yer istemezse ağzını bile açmaz bırak tukurmeyi ben oyun oynamakta buldum çareyi bezini bile aldırmazdi şarkılar söyleyerek falan alıyorum biseye ağlarsa btamam ağladın gozunden yaş geldi gördüm diyorum ne hikmetse susuyor çokta sınırlı bişey herşeye kızar sınırı geçene kadar önünde ne varsa havaya kaldırıp atar yani 1bucuk yasindasin sen bı kendine gel dimiBelki çoğu insan beni yargılar şükretmiyorsun diye çocuğu olmayan insanlar nankör der belki ama çok zorlanıyorum sabrım gücüm azaldı her gece yarın daha sabırlı bir anne olcam diye ağlayarak zırlayarak ama ertesi gün ona sinirlenmemek için dişlerimi sıkarak geçiyor başaramıyorum beceremiyorum anneliği
uyumayan yemeyen sürekli ama sürekli ağlayarak birşeyleri elde etmeye çalışan memnun olmayan bir çocuğum var. Hamileliğim o kadar güzel geçti ki yani karnımda strese girdi bile diyemiyorum tamamen karakter meselesiymiş bu.
20 aylık olduk. Hamilelikte dahil nerdeyse iki senedir boğuluyorum dört duvarın içinde. Vakit buldukça çıkıyoruz dışarı birtek öyle mutlu oluyor ama eve dönmemiz tam bir felaket çünkü saatlerce geri gitmek için ağlıyor. Annemlerde benim bu yaşadığım sorunların hiçbiri yaşanmıyor sanki ordaki benim çocuğum değil başkasının çocuğu. Annemin yapıp benim yapamadığım şey ne? Orda kendisi istiyor annemden yemek ben evde önüne dünyalarıda sersem yemiyor. Eve dönüşte anane diye ağlıyor yıkıyor ortalığı annem bize gelse gidişinde yine aynı senaryo.
bu sabahta yine sevdiği şeyleri yaptım ama ağzını kilitledi açmadı zorlamıyorum önüne koyuyorum kendisi seçip yesin diye ama es kaza ağzına alırsada hepsini tükürüyor kan değerlerine de bakıldı herşeyine bakıldı fizyolojik bir sıkıntısı yok olsa zaten annemde yemez zaten
birkaç gündür ruhumu sıkıyorlar gibi hissediyorum sürekli ağlıyorum uyanmak bile istemiyorum annem birkaç gün alayım benle dursun diyor ama içim elvermiyor üzülüyorum beni daha çok istemez unutur diyeartk dayanamıyorum psikolojik destek almak istiyorum ama ilaç kullanırsam oğluma bakabilir miyim bilmiyorum nolur birileri yargılamadan bana akıl versin normal mi bunlar yoksa ben deliriyor muyum
Çok zor gerçekten. Benim oğlumda zor Bir çocuktu. Hala zor tabi 33 aylık şuan. Tam da sizin aylarınızda gerçekten çok zorluyorlar. Ama bir konuşmaya başlasın kendini ifade edebilsin sizi anlasın o zaman her şey daha iyi olacak. Sabırlı sakin olmaktan başka çare yok. Bırakın yemesin bırakın ağlasın istiyorsa. Bunları diyorum ama ne kadar zor olduğunu biliyorum bire bir yaşadım.Belki çoğu insan beni yargılar şükretmiyorsun diye çocuğu olmayan insanlar nankör der belki ama çok zorlanıyorum sabrım gücüm azaldı her gece yarın daha sabırlı bir anne olcam diye ağlayarak zırlayarak ama ertesi gün ona sinirlenmemek için dişlerimi sıkarak geçiyor başaramıyorum beceremiyorum anneliği
uyumayan yemeyen sürekli ama sürekli ağlayarak birşeyleri elde etmeye çalışan memnun olmayan bir çocuğum var. Hamileliğim o kadar güzel geçti ki yani karnımda strese girdi bile diyemiyorum tamamen karakter meselesiymiş bu.
20 aylık olduk. Hamilelikte dahil nerdeyse iki senedir boğuluyorum dört duvarın içinde. Vakit buldukça çıkıyoruz dışarı birtek öyle mutlu oluyor ama eve dönmemiz tam bir felaket çünkü saatlerce geri gitmek için ağlıyor. Annemlerde benim bu yaşadığım sorunların hiçbiri yaşanmıyor sanki ordaki benim çocuğum değil başkasının çocuğu. Annemin yapıp benim yapamadığım şey ne? Orda kendisi istiyor annemden yemek ben evde önüne dünyalarıda sersem yemiyor. Eve dönüşte anane diye ağlıyor yıkıyor ortalığı annem bize gelse gidişinde yine aynı senaryo.
bu sabahta yine sevdiği şeyleri yaptım ama ağzını kilitledi açmadı zorlamıyorum önüne koyuyorum kendisi seçip yesin diye ama es kaza ağzına alırsada hepsini tükürüyor kan değerlerine de bakıldı herşeyine bakıldı fizyolojik bir sıkıntısı yok olsa zaten annemde yemez zaten
birkaç gündür ruhumu sıkıyorlar gibi hissediyorum sürekli ağlıyorum uyanmak bile istemiyorum annem birkaç gün alayım benle dursun diyor ama içim elvermiyor üzülüyorum beni daha çok istemez unutur diyeartk dayanamıyorum psikolojik destek almak istiyorum ama ilaç kullanırsam oğluma bakabilir miyim bilmiyorum nolur birileri yargılamadan bana akıl versin normal mi bunlar yoksa ben deliriyor muyum
Çocuklar cezalarla yola gelmiyor malesef. Çocuklara ceza vermek geçici bir çözüm gibi görünse de hem o cezanın onda bıraktığı yalnızlık hissi bağlanma sorunlarına yol açabilirken hem de cezalara alışacak korkmayacak ve siz daha büyük ceza koyma arayışına gideceksiniz bunun bir sonu olmayacak. Ceza değil düşünme zamanından bahsediyorsunuz. Çocuğa düşünmesi için kısa süre tanımak doğru bunu ceza haline getirip çocuğu yalnızlaştırmak yanlış bir yol olacaktır. Özellikle 15 dk çok ama çok uzun bir süreSeni çok çok iyi anlıyorum.
Benim 21 aylık oglum var.
İnanılmaz derece benim sinirlerimi zıplatacak şeyler yapıyor.
Bı gece yattığımda beyin kanaması geçiriyorum sandım. Kendimi o kadar sıkmışım ki.
Eşimle yol arayışına girdik.
Yemek yemezse mama sandalyesindeb almıyorum. Alayım diye sonra nasıl yiyor :)
Kardeşini uyanması için o kadar bağırıyor ki karyolasina gidip hızlı hızlı sallıyor.
Hop ceza alanı yaptık ama bı görün üşümesin diye peteğin önünde ceza alanı:)
15 dakika ceza alanında durunca mülayimsi oluyor.
Çocuklar ince noktaları bulmakta usta.
Bende ne uğraşlar sonucu anne oldum.
Ama bu demek değil ki çocuğumu inanılmaz derece şımarık ve anne babaya isyankar yetiştiricem.
Kurallarımız olmalı.
Ben kurallarımı koyuyorum.
Anneme de artık gelmemesini söyledim çünkü zıvanadan çıkıyor oğlum.
Valla bebeğime de oğluma da ben bakıyorum.
Annem kapısını kapatıp evine gittiğinde zıvanadan çıkmış çocukla ben uğraşıyorum.
Çocukta uyku düzeni kalmadı.
Şimdi saat 22 de karyolasında.
İsterse hemen uyur istemezse saatler sonra uyur keyif onun ama saat 22 dedin mi yatakta. Annem olunca yok ben uyuşturum diyor alıyor yatağa anne karyolasina koy diyorum yok diyor. Çocuk başlıyor evliya çelebi gibi gezmeye. Bağırmaya.
Şu an gayet güzel bı şekilde bu düzene alıştı.
Şu an herşey yolunda.
Yemek konusunda da bırakın oynasın sabaha kadar oynasın isterse, cezalar belirleyin. Hatta böyle bı program vardı çocuklar nasıl yola geliyordu.
Canım anne sütü almıyor alsa keske ona güvenirdik ama yok iştahsızlık doğduğundan beri var mamayı bile içmezdi hafta sonu bir günlüğüne anneme verdik geldiğinde daha hırçın oldu valla elimi kolumu bağladı bu çocuk benimCanım okuyunca o günler aklıma geldi birden. Kızım şu an 31 aylık. Cok zor bir cocuktu hala öyle. Ek gıda konusunda cok cektim. Ağzında tutardi ve asla yutmazdı üstelik kimse yediremezdi. Bebekken sutum yetmedigi dönem mama ve biberonu da reddetmisti. Neyse ki Allah halime acımıştı sütüm artmıştı. Uyku desen 2 sene geceleri yüz kez uyanırdı. Yeni doğduğunda bile gündüz bir uykusu sadece 25 dk sürerdi düşün. 4.5 aylıkken disleri gelmeye başladı ve bitene kadar uyku uyumadım. Pandemi başladığında sutten kestim ve rahata erdim büyük ölçüde. 2 yaşından sonra yemeye başladı cok şükür. Kahvaltıyı birkac aydır yiyor. Odasını da ayırdim artık geceleri uyuyor genelde bazen uyumadigi olur hala. Kızım bana cok düşkün beni görünce başkasıyla oynamak istemiyor. Surekli oyun oynuyoruz bu biraz yoruyor beni. Yazın her gün parka goturuyordum o iyi gelirdi. Çalışıyorum bir de cok zor günler gecirdim. Ama sütten kesince cok rahat edeceksin. 2 yas sendromu da olabilir sabırlı olmamiz lazim bu dönem. Birkac gun bırak annene dinlen sana cok iyi gelecek.
Benim eşimde çok yardımcı sağolsun yoksa halim daha beter olurdu bende işe döneceğim artık işteyken bu kadar yorulmuyorum tahammülüm çok azaldıAllah bağışlasın Allah kolaylık verisn
Ben de çok zorlanıyorum tek başımayken.14 aylık kızım. Babası çok ilgileniyor, o yönden şanslıyım. Yemeğini yediriyor. Ben işteyken anneannesi, dedesi bakıyor . Bence bikaç gün kalmasın, arada tek gün kalsın sadece.
Amin sizede kolaylık dilerim şuan kaç yaşında düzeldi mi birazOkadar ıyi anlıyorum ki sizi aynı şeyleri bende yaşadım tabi yemek konusunda değil ama diğer şeyleri hepsini allah yardımcımız olsun
Yemezse acıkınca yer diyorum ama yok açlıktan uzar yerlere yine yemez ve durmadan ağlar bir yerden sonra sabır kalmıyor insanda. Cuma günü tekrar götürdük doktora kilo vermiş iki hafta sonra yine vermişse tedavi uygulamak gerekir dedi. Almaması sıkıntı değil ama sürekli vermemesi lazımmış. Bebekken bile mama destekli gitmemize rağmen kilo almıyordu emmek içmek istemiyordu. Çok yoruldum psikolojik olarak annemr gidince makarna üstüne ekmek yiyor hayretler ediyorum bende neden böyle yapıyorÇok zor gerçekten. Benim oğlumda zor Bir çocuktu. Hala zor tabi 33 aylık şuan. Tam da sizin aylarınızda gerçekten çok zorluyorlar. Ama bir konuşmaya başlasın kendini ifade edebilsin sizi anlasın o zaman her şey daha iyi olacak. Sabırlı sakin olmaktan başka çare yok. Bırakın yemesin bırakın ağlasın istiyorsa. Bunları diyorum ama ne kadar zor olduğunu biliyorum bire bir yaşadım.
Anneye farklı Bi nazları geçiyor.sizden de uzaklaşmaz merak etmeyin. Anneanneler her zaman idarecidir sakindir. Ondan çocuk da daha sakin olur.
Allah kabul etsin bende başladım baya oldu vakit bulamadığımdan bitiremedim dahaYalnız değilsin cnm bende aynıyım hatime başladım çok rahatladım seni rahatlatıcak bir uğraş yaparsan zamanla çocuğun da bu rutine alışıyor
Çocuğunuz sizin stresinizi hissediyor ve sizden kaçıyor, biraz kendi haline bırakın yemek için zorlamayın hatta bir gün bile olsa annenize bırakın sizi özlesin ama geri döndüğünde sevgiyle karşılayın stres yansıtmayın arada kısıtlı dahi olsa aktiviteler yapın sizde deşarj olun biraz dinlenin , eşiniz evdeyse bazen markete falan çıkarsın sizde o arada bir nefes alın, Allah yardımcınız olsun inşallahBelki çoğu insan beni yargılar şükretmiyorsun diye çocuğu olmayan insanlar nankör der belki ama çok zorlanıyorum sabrım gücüm azaldı her gece yarın daha sabırlı bir anne olcam diye ağlayarak zırlayarak ama ertesi gün ona sinirlenmemek için dişlerimi sıkarak geçiyor başaramıyorum beceremiyorum anneliği
uyumayan yemeyen sürekli ama sürekli ağlayarak birşeyleri elde etmeye çalışan memnun olmayan bir çocuğum var. Hamileliğim o kadar güzel geçti ki yani karnımda strese girdi bile diyemiyorum tamamen karakter meselesiymiş bu.
20 aylık olduk. Hamilelikte dahil nerdeyse iki senedir boğuluyorum dört duvarın içinde. Vakit buldukça çıkıyoruz dışarı birtek öyle mutlu oluyor ama eve dönmemiz tam bir felaket çünkü saatlerce geri gitmek için ağlıyor. Annemlerde benim bu yaşadığım sorunların hiçbiri yaşanmıyor sanki ordaki benim çocuğum değil başkasının çocuğu. Annemin yapıp benim yapamadığım şey ne? Orda kendisi istiyor annemden yemek ben evde önüne dünyalarıda sersem yemiyor. Eve dönüşte anane diye ağlıyor yıkıyor ortalığı annem bize gelse gidişinde yine aynı senaryo.
bu sabahta yine sevdiği şeyleri yaptım ama ağzını kilitledi açmadı zorlamıyorum önüne koyuyorum kendisi seçip yesin diye ama es kaza ağzına alırsada hepsini tükürüyor kan değerlerine de bakıldı herşeyine bakıldı fizyolojik bir sıkıntısı yok olsa zaten annemde yemez zaten
birkaç gündür ruhumu sıkıyorlar gibi hissediyorum sürekli ağlıyorum uyanmak bile istemiyorum annem birkaç gün alayım benle dursun diyor ama içim elvermiyor üzülüyorum beni daha çok istemez unutur diyeartk dayanamıyorum psikolojik destek almak istiyorum ama ilaç kullanırsam oğluma bakabilir miyim bilmiyorum nolur birileri yargılamadan bana akıl versin normal mi bunlar yoksa ben deliriyor muyum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?