seni o kadar iyi anlıyorumki. az önce kavga ettik annemle... 26 yaşındayım ama benim bu hayatta ilk hatırladığım anım ben 2.5 yaşlarındayken annemin beni bırakıp küçük kız kardeşimi ( kucaktaydı daha oda ) alıp dayımın arabasına binip köye gitmesiydi. eteğine yapıştım anne benide götür dedim ama beni kolumdan tutup itti küçük halamla aramızda beş altı yaş var hatırlıyorum halam beni alıp bakkala götürdü o kadar net hatırlıyorumki halamın aldığı büskivi yiyemeyip ağlayarak iç geçirdiğim merdivenler hepsi aklımda... ondan sonra babannem babam dedem büyük ve küçük halamla geçti yıllarım ... babama çok düşkündüm halada öyleyim ... annem ben beş yaşındayken geldi ...bi gün halamlar annen geliyo dedi ben o küçüçük aklımla anne nası lbişey diye düşünüm durdum bütün gün yüzünü hatırlamıyordum ... bütün gece uyumadm sabaha karşı geldiler.. bi baktım kardeşimle giden annenim yanında bi bebekdaha var ... beni yanına cağırdı gitmek istemedim... köşeye sindim izledim her halini herşeyini ... çok tuhaftı hiç annem gibi hissetmedim anne ne bilmiyordumda zaten... kardeşimle oynmak istedim.. canını acıtırsın dedi izin vermedi... ertesi gün bana anne de dedi ama diyemiyordum düğümleniyordu boğazıma... beni tehdit etti de yoksa döverim dedi ...ben sussuyordum... sonra sinirlendi aldı beni odasında köşeye sıkıştırdı ciimikledi tokatladı.... sindim köşeye ağladım saatlerce... ve ogünden sonra deişmedi hiçbişey hep dayak yien oldum sevilmeyen ... kardeşlerimi bana bırakırdı gezmeye giderdi düşünün bunları ben üçüncüsınıfa giderken yapardım evi toplar yataklar dahil herşeyi bulaşıkları yıkar kardeşlerimle ilgilenir eve gelip bibahaneyle beni dövmesini beklerdim ... diğer kardeşlerime kızmazdı onların yaptığınında dayağını ben yerdim . üçüncü sınıfta erkek kardeşim doğdu ... onun bakımıylada ben ilgilendim ben büyüttüm seni derim bilirler diğerleride annesi gibi hissediyorum bazen kendimi :/ sabah kalkıp evi toplayıp bulaşıkları yıkayıp kardeşimin yemeğini yedirmeden evden çıkamazdımki okula gideyim hep gec kalıyordum derslerime öğretmenim köşeye çekip sordu bigün bende kardeşimi uyuttum yemeğeini yedirdim evi topladım falan anlattım böyle gayet normal sanıyordum .. öğretmenim annemi yakalamış ertesi gün sormuş doğrumu söylüyor çocuk demiş ylan demiş hiçbişey yapmıyor ödevini yapmadı ondan gelmedi demiş... inanamadım ... senelerce devam etti bu durum . lise bitti üniversiteye gittim şehir dışına beni bigün bile aramadı kızım naptın demedi o yoklukta binbir zorlukla okudum ben... bigün kışlık bi kazağım vardı evde onu istedim kargoyla yollayacaklar bana bütün arkadaşlarıma kargoyla bisey geldimi anlardıkki yurtta ziyafet var ama benim annem yapmaz dedim kimse inanamadı kargoyla gelecek dolmaların hayalini onlar kurarken içimde bi umut bende bekledim ... o kargoda kızlar ne istediğim kazak vardı nede başka bişey istemediğim nefret ettiğim kazağı yolladı bana istediğimi kardeşim giyecekmiş... sadece o nefret ettiğim kazak çıktı içinden... ağladım günlerce... ben okuldayken yeni eve taşınmıştık bana bırakın oda ayırmayı kardeşlerime yatak alınmış bana bi yatak bile almamıştı. ttile geldiğimde iki gün evde olsam batıyordum gözüne git çalış diyordu bana ne işin var evde diye beni rahat bırakmıyordu... üniversite bitip işe girince sadece param olduğunda ilgi gösterdi param bittiğinde benimle ilgilenmeyip aşağılamalarına devam etti.. hala sevmiyor beni ... evden gitmem için daha 17 yaşındayken bile evlen diyordu bana koca adayları bakıyordu nasıl olduğu önemli değil onun için damat adayının evleneyim yeter... diğer kız kardeşlerim 23 yaşında en küçüğü onlara evliliği yakıştırmıyor veremezmiş onlara kıyamazmış ... en küçük kız kardeşime aşırı düşkün... o üniversiteye şehir dışına çıktı hergün günde abartmıyorum en az üç kez arıyor ona göndermek için evde ne varsa yolluyor herhafta krgolar gidiyo ... bunları gördükçe bilinç altımada gerilere ittiğim annnemin beni sevmemem gerçeğini gerilere attığım ne varsa hepsi günyüzüne çıkıyor.. bunalr aklıma geldiğinde psikolojik olarak bunalıma giriyorum nefes alamıyorum başım dönüyor bi ara bayılmalar yaşıyordum bunların nedeninn psikolojik olduğunu biliyorum . artık dövmüyor ama bişey olduğunda bana bağırıyor sadece hala içindeki nefretini kusuyor... bugün dayanamadım sana tecavüzmü ettilerde beni doğurdun dedim ... benim sucum ne dedim ... ne istiyorsun benden dedim hiçbişey demedi beni ayırmıyormuş bunu diyor... beni sucluyor ben bişey yapmadım diyor.. beni dövdüğünü bile inkar ediyor biliormusunuz... benim yaptığım o ev işlerini hiç yapmamışım gibi anlatıyor kardeşlerim ablam yapıyordu anne demeseler kendimden şüphe edicem o derece inkar ediyor... kısacası annem beni hiç sevmiyor nedenini bilmiyorum ama kendimi çok yanlız hissediyorum bir çocuğu annesi bile sevmiyorsa kim sevebilirki... bende kimseyi sevemiyorum artık küçükken arkadaşlarımda bulmaya calışırdım olmadı artık kimsenin beni sevdiğinede inanmıyorum ... annem bile sevmediki beni ...o yüzden seni anlıyorum ama inn bana bunda bizim bir sucumuz yok bu onların kendince bizi ötekileştirmesi... hepbir yanım eksik kalacak bu yara hiç kapanmayacak biliyorum ... ama elimden bişey gelmiyor... unutamıyorum olanları ...