Bendede bu takıntı vardı,annem ölürse yaşayamam,nefes alamam,bende ölürüm derdim hatta bi arkadaşımın annesi ölünce ağlama krizene girdim,sakinleştirici iğne vurmuşlardi acilde,o denli çünkü bi an kendimi arkadaşımın yerine koyup empati kurmuş ve dayanamamıştım acıya
yıllar önce annem hastalandi yıllarca hastane hastane doktor doktor dolaştık,gecemiz gündüzümüz birbirine karıştı,mahvolduk,ölüp ölüp dirildik,ümitlerimiz tükendi, çok zor günler yaşadik ben gene biraz büyüktüm ama kardeşlerim ufacıktı,Allah kardeşlerimin yüzüne bakarda annemi bizden almaz,annem ölemez derdim ama boşa,annem göz göre göre ellerimizden kaydı gitti,mücadeleyi kaybettik,ufak kardeşlerimle ortada kalakaldık,ilk zamanlar gidip annemin mezarinin üstünde yatıyordum,ağlaya ağlaya kendimden geçiyordum,isyanda çok ettim,Allah affetsin,Yıllar geçti hala yaşıyorum,yani diyecegim annen bile ölse yaşıyosun,insan en vefasiz varlik diyor geçen okuduğum kitapta,doğru çünkü o ölürse yaşayamam dedigin insanın yokluğuna bile alışıyosun,acısı hiç geçmesede,hafifliyo, anılar silikleşiyor,ne biliiim öyle işte